Wie heeft ook vrijwel (geen contact met) familie?

Ik heb -op zeer sporadisch contact met sibling na- geen contact met familie. In 2010 het contact verbroken en dat heeft me zoveel opgeleverd. 
Ik ben er mentaal een berg van opgeknapt. Ondertussen worden mn ouders ouder en heb ik wat andere zorgen (wat doe ik als ze dood gaan bv). 
Mijn vrienden zijn mijn gekozen familie.

Ik heb, naast mijn volwassen zoon die zijn eigen leven leidt, geen familie. Ik vind dat zwaar. Je kan wel vrienden hebben, maar je mist toch een soort clan om je heen, mensen die met je meegaan naar een specialist bijvoorbeeld. Of die je al kennen vanaf je jeugd en weten hoe ma of pa deed. Ik noem maar wat, een broer of zwager of handige zus die een plankje ophangt. En dan zeggen mensen 'dan heb je ook geen conflicten, is ook fijn'. Maar zelfs dat kan ik missen. Het scheelt wel als je wel een partner hebt natuurlijk, die heb ik ook niet. Maar ik heb gemerkt dat vanuit deze positie de verwachting dat de partner wel dat familiegemis invult onevenredig groot wordt. Daar doe je niets aan, werkt nu eenmaal zo. Geen vrolijk verhaal dus. Wel redelijk wat vriendinnen hier maar die hebben allemaal hun sores (veel ziektes en zieke partners op mijn leeftijd) en wel tijd voor een koffietje maar dan houdt het ook op. Voor hun sores vallen ze terug op hun partner of ze verzorgen zelf hun partner en willen die sores bij mij kwijt (wat mag natuurlijk). Heb jij een partner?

stokstaart schreef op 04-09-2025 om 12:19:

Klinkt alleen MRI.. Zouden je vrienden echt niet mee gaan als je dat zou vragen?

Mijn vrienden gingen en gaan mee naar een specialist en ik kan altijd bij ze terecht. Ook nu ik een partner heb (sinds 2,5jr).
Familie mis ik niet, die waren zo onveilig dat ik oprecht blij ben dat ik ze niet meer zie.

Nou ik heb het natuurlijk gevraagd. Enkelen had dan al een afspraak met werk (je kan moeilijk weg als je les geeft bijvoorbeeld). Anderen hadden zelf net een diagnose kanker gehad, een partner met een net verwijderde hersentumor een ander had een partner in het ziekenhuis had met een bypass. Ook heb ik iets van 'als ik het aan vijf mensen heb gevraagd, kap ik ermee' want dan wordt het te veel een gevoel van leuren met mijzelf en daar ga ik me zieliger van voelen. Mensen willen heus wel maar je moet maar kunnen en het gaat me te ver om mensen te vragen die zelf met ernstige ziektes zitten.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was en mijn vader is onregelmatig in beeld geweest. De laatste jaren wat meer maar  onregelmatig. 

Met mijn moeder staat het contact nu stil, heb haar sinds kerst niet gezien. Af en aan geappt maar de laatste keer is nu alweer bijna 2 maanden geleden. Ik heb via de app een hoop dingen die me dwars zaten gezegd ( exact dit gesprek 3 jaar geleden ook in het echt gevoerd) en heb er geen reactie op gekregen nu. Maar he het ligt aan mij hoe ons contact is. Zij is degene die nooit terug appt en afspraken af zegt maar aan haar ligt het niet.

Ik ben nu 51 en heb eigenlijk nooit het gevoel gehad dat ik iets aan ze heb. Vroeger niet,tijdens mijn schooltijd niet maar later ook niet en nu helemaal niet.
Bij beide ouders paar halfbroers en een halfzus, met 1 broer en zus sporadisch contact via sociale media met de andere 2 helemaal niks.
Verder nauwelijks familie maar dat contact met ooms en tantes was er toen ik opgroeide niet tot nauwelijks. Die aan mijn moeders kant wonen in Australië, daar heeft ze heel mijn leven geen contact mee gehad ( en ik dus ook niet) maar dat lag uiteraard aan hun.
Mijn vader en zijn broer en zus spreken elkaar ook nooit.
Stiefoom en tante heb ik wel contact mee, en dat is goed, heeft moeder ook nauwelijks contact mee sinds het overlijden van stiefvader 4 jaar geleden maar ook dat ligt niet aan haar. 

Maar ik heb er wel echt behoorlijk last van.
Nu ik dit typ zitten de tranen me ook hoog.

Ik denk dat ze veel van mij houden en veel voor mij overhebben, maar ik weet ook: ik ben voor hen geen familie. Hun partner, gezin of ouders zullen altijd voor gaan op mij. Hun steun bestaat inderdaad bij de gratie dat zij dit nu kunnen doen voor mij, omdat we nog relatief jong zijn. Dat besef draagt bij aan het gemis van familie.

Ja dit precies. Mensen geven ook echt wel om me maar een familieband is toch echt anders. En wat je zegt: hun partner, gezin, broers en zussen en ouders zullen voorgaan. Ik heb geleerd dat dat nu eenmaal zo is. Het draagt bij aan het gevoel van eenzaamheid en voor mij is het al genoeg als mensen dat zien, of als ik ergens herkenning vind zoals nu bij jou. Het is een soort ongeziene leegte waar mensen die wel een partner én/of familie en/of jonge vrienden niet altijd een idee van hebben. Ik begrijp je gemis, maar helaas kan ik je niet echt tips geven. Ja heel goed om niet je verlangen naar familie op een partner te projecteren, heb ik ook altijd geprobeerd, maar ik voelde toch dat ik vanuit mijn positie een behoeftigheid en hoop de relatie inbracht die mijn partner niet had en dat ik daardoor wat afhankelijker was dan ik zelf wilde. 

hier geen contact met vader al heel lang. Moeder wel, maar die is niet altijd even leuk. Verder met mijn broertje af en toe contact. Ik had wel goed contact met schoonfamilie, maar dat is ook verwaterd en zit nu in een scheiding… Ik heb wel veel goede vriendinnen tegenwoordig, is mij eigenlijk meer waard.

stokstaart schreef op 04-09-2025 om 10:05:

[..]

Waarom heb je het contact verbroken, als ik mag vragen? En ik worstel ook met het vraagstuk mantelzorg (nu stopgezet) van ouder. Soms wens ik zelfs dat ouder niet heel oud wordt. Dan kan ik echt gaan rouwen en dingen afsluiten.

Vanwege mishandeling, verwaarlozing en misbruik sinds 2-3jr. 
Ik denk dat de vlag uitgaat als ze (zeker mn moeder) komen te overlijden. Alleen weet ik dat dus niet zeker en dat baart me ook zorgen.

Je hebt het over mantelzorg van ouder, je zou kunnen kijken naar respijtzorg.

ik lees wel herkenbare situaties.
Het contact met mijn moeder heb ik verbroken. Met mijn zus heb ik goed contact maar zij heeft inmiddels 2 kleine kinderen dus die heeft het heel druk, die val ik zo min mogelijk lastig als ik ergens mee zit.
Ze woont wel vlakbij, eens in de zoveel tijd maken we echt tijd voor elkaar.
Met mijn vader heb ik wel goed contact, helaas gaat het de laatste jaren echt ruk met zijn gezondheid, daar maak ik me wel zorgen om. Daardoor komt er ook veel van vroeger naar boven.

Ik heb wel een kleine vriendengroep, maar die wonen eigenlijk allemaal verspreid door het land, dus ik spreek ze vooral via de app of we bellen.
Gelukkig heb ik wel een paar fijne buren, we lopen de deur niet plat maar als er iets is zijn we er voor elkaar. 

Soms beangstigt het me wel hoe de toekomst eruit gaat zien. Mijn ouders zijn nog jong, mijn vader is eind 60 maar gezien zijn gezondheid zie ik hem niet oud worden. Mijn moeder is (lichamelijk) gezond, wat als ze ineens contact gaat zoeken als ze oud wordt, of gaat dementeren? Ik heb wel therapie gevolgd hiervoor, ik weet ook dat wat er vroeger is gebeurd, niet mijn schuld was. Ik weet ook dat als het zover komt, mijn (kleine) familie en vrienden er voor me zijn. Het geeft me wel een fijn gevoel dat ik op deze manier de juiste mensen om me heen heb waar ik me goed bij voel, maar tegelijkertijd voelt het ook wel confronterend en ben ik soms jaloers op mensen die een normale jeugd hebben gehad, en die met hun beide ouders goed contact hebben.

Mijn vader heb ik na de scheiding, toen ik 12 was af en toe gezien. Op mijn 14de heb ik het contact verbroken. Met mijn broers en zus was het contact al vanaf kindertijd toxic. Vanaf mijn 17de ben ik het huis uit gegaan al voelde ik me enorm schuldig dat ik mijn moeder achterliet met die "probleemkinderen"
Ik zag ze sporadisch, misschien 2x per jaar.
Mijn moeder heeft de laatste 22 jaar op 5 minuten loopafstand van mij gewoond. We hadden een goede band en we zagen elkaar vaak. Ook was ze een geweldige betrokken oma. Afgelopen december is ze helaas overleden en in haar laatste maand, toen ze al volledig bedlegerig was waarbij ik haar zoveel mogelijk heb proberen te beschermen tegen de giftige dynamiek van mijn 3 siblings, heb ik hun telefoonnummers geblokkeerd en ze verwijderd van mijn telefoon. 
Het voelde goed om te doen en gaf rust. Ik zal ze ook niet missen want er valt weinig te missen. 
Ik heb een fijne man en gezin en daarnaast heb ik een groepje vrienden, waarvan sommige vriendschappen al 30 jaar duren,  die ik als familie beschouw. Dit maakt dus veel goed want de diepe band die ik met mijn vrienden heb, heb ik met mijn siblings nooit ervaren.

Voor mij is dat voldoende al kan ik soms wel "jaloers" zijn op mensen die familieweekendjes hebben of zussendag. Niet mijn familie die ik dan mis, maar het beeld wat ik van familie heb en hoe het hoort te zijn. 

Ik denk dat er veel families zijn die niet functioneren maar voor de lieve vrede veel wordt gladgestreken of niet uitgesproken. Ik kan mij daarom vaak storen aan oordelen zoals " het is toch je familie" of "blood is thicker then water" 

Mijn mening is, vrienden kies je, familie krijg je. En als je dan in een zooitje ongeregeld wordt geboren zoals ik, dan kies ik liever voor fijne vrienden als familie.

Broodjebrie schreef op 04-09-2025 om 18:55:

 maar tegelijkertijd voelt het ook wel confronterend en ben ik soms jaloers op mensen die een normale jeugd hebben gehad, en die met hun beide ouders goed contact hebben.

Herkenbaar ja

Bloem75 schreef op 04-09-2025 om 22:29:

Ik denk dat er veel families zijn die niet functioneren maar voor de lieve vrede veel wordt gladgestreken of niet uitgesproken. Ik kan mij daarom vaak storen aan oordelen zoals " het is toch je familie" of "blood is thicker then water"

Mijn mening is, vrienden kies je, familie krijg je. En als je dan in een zooitje ongeregeld wordt geboren zoals ik, dan kies ik liever voor fijne vrienden als familie.

Eens ja.