Verdriet om oordeel van familie
Lieve medeforummers,
Hoe moet ik beginnen, ik moet mijn verhaal een beetje kwijt.
Ik ben een volwassen vrouw, heb meerdere relaties gehad. Ik kan wel zeggen dat het zelden klikte met mijn familie. Achteraf gezien, soms hadden ze wellicht gelijk. Mijn familie kent mij heel goed, uiteraard, en we zijn ook hecht. Ik moet wel alvast zeggen: het is echt een hecht clubje, vaak hetzelfde denkend enz. Ze vinden het denk ik sowieso al moeilijk wanneer er dan ineens een buitenstaander bij komt.
Nou goed, ik heb nu na een aantal jaren een leuke nieuwe vent ontmoet. We klikken echt mega in alles, we zijn ontzettend verliefd en hij heeft werkelijk alles voor mij over. Ik voel me echt een prinsesje zeg maar. Wel merkte ik de eerste 1 a 2x dat hij iets verlegen is, ook weet ik dat hij best onzeker is. Hier kunnen wij ook goed over praten, want ik heb dit zelf ook echt erg. Ik heb alleen wel de laatste jaren echt aan mezelf gewerkt en kan het redelijk goed verbergen.
Goed, nu kwam dus het moment dat ik hem aan mijn familie introduceerde. Eigenlijk wilde ik hier nog even mee wachten, en hem niet in 1 klap bij mijn familie gooien, maar gewoon steeds even kort aan 1 of 2 personen voorstellen. Maarja, iedereen was nieuwsgierig en we zijn al zoveel bij elkaar en in overleg dus maar gewoon erbij gezet op 2e kerstdag. Achteraf gezien enorme spijt, want hij werd zo onzeker dat hij helemaal dichtsloeg. Zijn angst van wat hun van hem vonden, angst om mij kwijt te raken, hun leuk babbelend met elkaar en zichzelf een vreemde eend voelen dat zorgde helemaal voor een blackout. Niet leuk voor niemand niet natuurlijk. Hij deed zijn best en IK wist dat wel, al vroeg ik mij ook wel af of hij het wel naar zijn zin had hoor..
De volgende dag kwamen de reacties al; die gozer moet hulp zoeken, je verdiend beter, hij is een autist, hij heeft een stoornis, niet respectvol... weet ik het allemaal wat ik te horen kreeg. Mijn moeder was zelfs zwaar teleurgesteld dat ik zo'n iemand had nu en niet een normale vent.
Ik kon natuurlijk wel door de grond zakken. Dit is absoluut niet wat je wil horen. Ik heb er zelf ook met hem over gepraat en hij kreeg gewoon een totale blackout, had ook erge zweethandjes die avond en gaf bij mij al direct wel aan dat het zenuwen waren en hij zich echt een debiel voelde.
Ikzelf herken het ook, want ben ook geen haantje de voorste. Ik wil hem ook steunen hierin en bij mij is hij inmiddels echt totaal anders, helemaal zichzelf en voor mij is hij echt superlief.
Mijn familie geeft aan dat ze zich vooral zorgen maken, dus ze bedoelen het echt goed. Maar de reacties zijn gewoon zo kwetsend. Enerzijds snap ik hun en was dit ook extreem, hij stelde eigelijk geen vragen en gaf ook weinig/korte antwoorden als hem wat gevraagd werd. Anderzijds snap ik de spanning en zijn hunzelf ook in hun vertrouwde omgeving en erg druk met elkaar en zelf erg zelfverzekerd, ook wel erg snel met de mening klaar enz.
Hij gaf aan dat hij ze superleuk vond, maar echt gewoon veel te gespannen. Dat hij dit zelfs nog nooit zo gehad had. Hij vondt t heel belangrijk en heeft zichzelf helemaal klem gezet denk ik. Mijn verhalen over dat het nooit erg geklikt heeft met mijn exen, dat werkte ook niet mee. En de angst mij kwijt te raken..
Inmiddels heeft hij een berichtje gestuurd op de app, en heb ik deze naar hun doorgezet in de familieapp. Hierin gaf hij aan een leuke dag gehad te hebben en een welkom gevoel gekregen te hebben, dat hij erg stil is geweest maar dit echt onzekerheid is geweest. En dat hij hen wil bedanken voor de leuke dag en ze snel beter wil leren kennen.
Dit werd gelukkig erg gewaardeerd, want hun dachten dat hij totaal niet geinteresseerd was in hen.
Ik vind het allemaal erg lastig, er zijn enorm kwetsende dingen gezegd en dat doet zeer en is een smet op mijn geluk natuurlijk. Anderzijds vraag ik mij inderdaad af hoe groot dit probleem is bij hem. Hij geeft aan dit nooit in deze mate te hebben, ik hou ook niet minder van hem als dit wel zo is maar het is wel erg moeilijk. Ik heb mezelf zo erg daaroverheen gezet, en mijn familie heeft ook een punt natuurlijk als ik dan nu steeds mij om hem moet bekommeren dat dat dan niet fijn is voor mij. Anderzijds: ik begrijp hem wel. En verder zijn wij echt heel fijn samen ..
Dat hij ook snel zelf weer wil afspreken en dat hij ook zijn best doet dmv een appje te sturen en hij er echt mee zit dat geeft ook aan dat hij er aan wil werken. Zelf geeft hij aan dat het beter zal gaan omdat dit nu al is opgehelderd...
Ik heb alleen echt een knoop in mn maag sinds deze ontmoeting/introductie.En de mening van mijn familie is denk ik nog niet echt gewijzigd ofzo.
Wat vinden jullie van deze situatie?
Knap van je vriend dat hij meegaat naar een familie waar hij niemand kent terwijl hij zo introvert is. Daar wordt hij al meteen afgeserveerd door hen. Om vervolgens toch nog zijn best te doen door een appje te sturen naar de familie. Ik vind hem dapper! Dat je iets doet wat je zó spannend vindt, de deksel op je neus krijgt en vervolgens nogmaals actie onderneemt getuigt van lef. Die man moet wel gek op jou zou zijn dat hij niet gillend weggerend is bij je harde, onbeschofte familie.
Zou mijn aandacht dus nu vooral op je vriend leggen ipv je familie. Je vriend heeft genoeg zijn best gedaan voor nu. Nu is het aan je familie om hun best te doen hem te leren kennen.
Alsof je iemand na 1 ontmoeting al door en door kent..TO ik snap je gevoel, het is wel je familie maar ze zijn wel erg kort door de bocht. Bovendien het is jouw liefdesleven, je bent een volwassen vrouw, je maakt je eigen keuzes en wat een ander daarvan vindt is hun probleem.
En hoe reageerde jij op al die kwetsende opmerkingen via de app?
Je schrijft dat je familie sowieso moeite heeft met buitenstaanders en het zelden klikte met je exen.
Waarom ga je dan door hun opmerkingen twijfelen aan je vriend? Als ik jou over jouw familie lees hadden ze hem hooguit leuk gevonden als hij exacr dezelfde persoonlijkheid en mening zou hebben als hen en hoe groot is die kans?
Ik vind het niet heel gek dat hij dicht sloeg, want zo'n houding voel je onbewust aan. Het gevoel dat je nu aan die complete groep even moet gaan bewijzen dat je wel goed genoeg bent en als je één minuscuul foutje maakt wordt je afgeserveerd. Ik zou van minder dicht klappen als ik hem was.
Je familie bepaalt niet welke man bij jou past, dat bepaal je zelf. Om van het positieve uit te gaan: ik denk dat jouw familie je graag gelukkig ziet en nu zien ze jou alleen maar stressen. Over hun gedrag weliswaar, maar dat kun je toch niet veranderen. Als jullie met een stralend-van-verliefdheid-gevoel bij je familie zitten, beschermd in jullie eigen bubbel, kunnen ze jullie niet zo raken. En hoogstwaarschijnlijk (hopelijk) houden ze het dan bij “rare snuiter, maar als jij er maar gelukkig mee bent”.
Dus eigenlijk acteer jij bij je familie de hele boel bij elkaar en nu moet hij dat ook doen. Volwassen kinderen die zich op een normale manier hebben losgemaakt hechten zich niet zo aan meer aan de mening van hun familie. Zij maken hun eigen keuzes onafhankelijk en blijven daar ook achter staan. Ik vind het best raar dat je niet gewoon zegt: hij moet even aan jullie wennen (en meer niet).
Ik zou hem ook zeggen dat hij goed is zoals hij is en dat het logisch is dat hij even moet wennen en dat acteren niet nodig.
Prinsesje.....het is geen Disney film.
Ik denk dat je je veel te veel van je familie aantrekt. Je bent volwassen en je bent voor nu gelukkig met deze vent, prima toch? Al is het de grootste eikel ter wereld als jij er gelukkig mee bent, wat maakt dat dan uit?
Ik vrees dat jij te veel probeert te zorgen dat je vriend en hiervoor je exen geaccepteerd worden door je familie. Daarmee leg je de lat voor je relaties veel te hoog, moeten zij op hun tenen lopen en uiteindelijk kost het je je relatie. Probeer het los te laten wat je familie er van vind. Want ik vrees dat jouw familie gewoon niemand zal accepteren.
Ik heb dit met mijn schoonmoeder en één van mijn schoonzussen. Die zitten er ook al vanaf het begin negatief in. Ik was te netjes, te veel op mijn vriends geld belust (terwijl ik de kostwinner ben en veel meer spaargeld in bracht), ik was niet serieus genoeg en dan weer te serieus, ik was niet genoeg betrokken bij de familie en dan weer te veel. Mijn vriend had daar schijt aan, maar ik vond het belangrijk. Ik heb twee jaar lang op mijn tenen gelopen, maar uiteindelijk heeft schoonmoeder iets gedaan dat zo over mijn grens heen ging dat het echt geknapt is. Vriend zei direct ik zei het toch, stop nou maar met proberen ze gaat je niet accepteren want ze accepteert geen enkele vrouw in mijn leven. We hebben het contact op een heel laag pitje gezet en waar het mogelijk is vermijd ik contact met schoonmoeder. Als vriend mij had verplicht om in de smaak te vallen dan het onze relatie dat niet overleeft.
Idd wat ToetieToover zegt TO; enkel en alleen jij bepaalt met wie je een relatie wil. Je bent een volwassen vrouw, punt klaar.
Je schrijft dat je zelf over je onzekerheid bent heen gestapt, maar dat ben je niet als je oordeel over je vriend afhangt van de mening van je familie.
Laat zien aan je familie dat je zeker bent over jezelf en de relatie met je vriend en neem het voor hem op in plaats van te gaan twijfelen aan hem.
En mocht je wel aan hem twijfelen en de relatie verbreken, laat je familie dan niet de reden zijn, maar maak zelfstandig deze keuze zodat je er zelf achter staat.
Kerst met een hele familie is sowieso een stressvol evenement. Beter nodig je je ouders uit bij jou of bij hem thuis, of ga gezellig high tea-en/winen.
die gozer moet hulp zoeken, je verdiend beter, hij is een autist, hij heeft een stoornis, niet respectvol... weet ik het allemaal wat ik te horen kreeg. Mijn moeder was zelfs zwaar teleurgesteld dat ik zo'n iemand had nu en niet een normale vent.
Je familieleden zijn degenen die niet normaal klinken. Kom op zeg, dit pik je toch niet? Ik kan me hier niets bij voorstellen. Vind het zwaar asociaal gedrag 
pro tip; als je fam zo klitterig is en een beetje packmentality heeft; spreek 1 voor 1 met ze af om. Dan is het ook wat minder overweldigend.
Je familie klinkt niet fijn, maar jullie ook erg kwetsbaar. Geen handige combinatie. Ik ben ook verlegen, maar dat is iets anders dan verlammende onzekerheid. Rot dat het zo is gelopen.
Ik vind 't gezien je verleden met je familie ook zeker niet slim van jouzelf om je vriend zo voor de leeuwen te gooien.
Apiejapie schreef op 28-12-2021 om 07:54:
Knap van je vriend dat hij meegaat naar een familie waar hij niemand kent terwijl hij zo introvert is. Daar wordt hij al meteen afgeserveerd door hen. Om vervolgens toch nog zijn best te doen door een appje te sturen naar de familie. Ik vind hem dapper! Dat je iets doet wat je zó spannend vindt, de deksel op je neus krijgt en vervolgens nogmaals actie onderneemt getuigt van lef. Die man moet wel gek op jou zou zijn dat hij niet gillend weggerend is bij je harde, onbeschofte familie.
Zou mijn aandacht dus nu vooral op je vriend leggen ipv je familie. Je vriend heeft genoeg zijn best gedaan voor nu. Nu is het aan je familie om hun best te doen hem te leren kennen.
Ik denk dat vriend wel een bedankje van Mamalou verdient omdat hij zo prettig reageert.
En Mamalou, laat hem ook merken dat je vervelend vind dat je hem in een moeilijke situatie plaatste, of dat je de volgende keer liever niet alle familieleden erbij hebt.
Je vriend geeft aan dat hij dichtklapte, maar is dat wel zo? Nu moet hij zijn gedrag gaan verdedigen, terwijl hij iemand kan zijn die in een (grote) groep wat meer op de achtergrond verdwijnt terwijl hij individuele gesprekken wel heel gezellig vindt. Dat heb ik ook, zeker in een groep waarin iedereen elkaar kent en ik nog niemand, vind ik het onwijs lastig om mijn plekje te vinden. Als mensen me 1-op-1 spreken, ben ik juist wel heel spontaan.
Ik heb te doen met je vriend. Een introvert die voor zijn vriendin zichzelf voor de leeuwen liet gooien, wetend dat hij doodnerveus is in dergelijke settings. En nu achteraf, blijkt de familie allemaal psychologen te hebben want ze weten op basis van die ene avond dat hij een stoornis heeft. Ik vraag me af hoe jij hebt gereageerd op deze berichten.. Iedereen die zoiets zegt over mijn man, krijgt de wind van voren van mij. Ik leef met hem en ik ben gelukkig, wat een ander vindt zal mij een worst wezen. En geloof mij, met verschillende culturele achtergronden en een groot leeftijdsverschil hebben wij ook het nodige commentaar gehad, maar wij zijn gelukkig en dat telt voor mij