Verdriet om oordeel van familie
Lieve medeforummers,
Hoe moet ik beginnen, ik moet mijn verhaal een beetje kwijt.
Ik ben een volwassen vrouw, heb meerdere relaties gehad. Ik kan wel zeggen dat het zelden klikte met mijn familie. Achteraf gezien, soms hadden ze wellicht gelijk. Mijn familie kent mij heel goed, uiteraard, en we zijn ook hecht. Ik moet wel alvast zeggen: het is echt een hecht clubje, vaak hetzelfde denkend enz. Ze vinden het denk ik sowieso al moeilijk wanneer er dan ineens een buitenstaander bij komt.
Nou goed, ik heb nu na een aantal jaren een leuke nieuwe vent ontmoet. We klikken echt mega in alles, we zijn ontzettend verliefd en hij heeft werkelijk alles voor mij over. Ik voel me echt een prinsesje zeg maar. Wel merkte ik de eerste 1 a 2x dat hij iets verlegen is, ook weet ik dat hij best onzeker is. Hier kunnen wij ook goed over praten, want ik heb dit zelf ook echt erg. Ik heb alleen wel de laatste jaren echt aan mezelf gewerkt en kan het redelijk goed verbergen.
Goed, nu kwam dus het moment dat ik hem aan mijn familie introduceerde. Eigenlijk wilde ik hier nog even mee wachten, en hem niet in 1 klap bij mijn familie gooien, maar gewoon steeds even kort aan 1 of 2 personen voorstellen. Maarja, iedereen was nieuwsgierig en we zijn al zoveel bij elkaar en in overleg dus maar gewoon erbij gezet op 2e kerstdag. Achteraf gezien enorme spijt, want hij werd zo onzeker dat hij helemaal dichtsloeg. Zijn angst van wat hun van hem vonden, angst om mij kwijt te raken, hun leuk babbelend met elkaar en zichzelf een vreemde eend voelen dat zorgde helemaal voor een blackout. Niet leuk voor niemand niet natuurlijk. Hij deed zijn best en IK wist dat wel, al vroeg ik mij ook wel af of hij het wel naar zijn zin had hoor..
De volgende dag kwamen de reacties al; die gozer moet hulp zoeken, je verdiend beter, hij is een autist, hij heeft een stoornis, niet respectvol... weet ik het allemaal wat ik te horen kreeg. Mijn moeder was zelfs zwaar teleurgesteld dat ik zo'n iemand had nu en niet een normale vent.
Ik kon natuurlijk wel door de grond zakken. Dit is absoluut niet wat je wil horen. Ik heb er zelf ook met hem over gepraat en hij kreeg gewoon een totale blackout, had ook erge zweethandjes die avond en gaf bij mij al direct wel aan dat het zenuwen waren en hij zich echt een debiel voelde.
Ikzelf herken het ook, want ben ook geen haantje de voorste. Ik wil hem ook steunen hierin en bij mij is hij inmiddels echt totaal anders, helemaal zichzelf en voor mij is hij echt superlief.
Mijn familie geeft aan dat ze zich vooral zorgen maken, dus ze bedoelen het echt goed. Maar de reacties zijn gewoon zo kwetsend. Enerzijds snap ik hun en was dit ook extreem, hij stelde eigelijk geen vragen en gaf ook weinig/korte antwoorden als hem wat gevraagd werd. Anderzijds snap ik de spanning en zijn hunzelf ook in hun vertrouwde omgeving en erg druk met elkaar en zelf erg zelfverzekerd, ook wel erg snel met de mening klaar enz.
Hij gaf aan dat hij ze superleuk vond, maar echt gewoon veel te gespannen. Dat hij dit zelfs nog nooit zo gehad had. Hij vondt t heel belangrijk en heeft zichzelf helemaal klem gezet denk ik. Mijn verhalen over dat het nooit erg geklikt heeft met mijn exen, dat werkte ook niet mee. En de angst mij kwijt te raken..
Inmiddels heeft hij een berichtje gestuurd op de app, en heb ik deze naar hun doorgezet in de familieapp. Hierin gaf hij aan een leuke dag gehad te hebben en een welkom gevoel gekregen te hebben, dat hij erg stil is geweest maar dit echt onzekerheid is geweest. En dat hij hen wil bedanken voor de leuke dag en ze snel beter wil leren kennen.
Dit werd gelukkig erg gewaardeerd, want hun dachten dat hij totaal niet geinteresseerd was in hen.
Ik vind het allemaal erg lastig, er zijn enorm kwetsende dingen gezegd en dat doet zeer en is een smet op mijn geluk natuurlijk. Anderzijds vraag ik mij inderdaad af hoe groot dit probleem is bij hem. Hij geeft aan dit nooit in deze mate te hebben, ik hou ook niet minder van hem als dit wel zo is maar het is wel erg moeilijk. Ik heb mezelf zo erg daaroverheen gezet, en mijn familie heeft ook een punt natuurlijk als ik dan nu steeds mij om hem moet bekommeren dat dat dan niet fijn is voor mij. Anderzijds: ik begrijp hem wel. En verder zijn wij echt heel fijn samen ..
Dat hij ook snel zelf weer wil afspreken en dat hij ook zijn best doet dmv een appje te sturen en hij er echt mee zit dat geeft ook aan dat hij er aan wil werken. Zelf geeft hij aan dat het beter zal gaan omdat dit nu al is opgehelderd...
Ik heb alleen echt een knoop in mn maag sinds deze ontmoeting/introductie.En de mening van mijn familie is denk ik nog niet echt gewijzigd ofzo.
Wat vinden jullie van deze situatie?
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 12:51:
Ja dat klopt zeker, dat dat blijft hangen.
Ik ga het er morgen met hem over hebben.. grote kans dat hij het allemaal voor mij doet natuurijk.. al zegt hij nu dat hij dat gewoon zelf zo wilt en omdat het dan makelijker zal gaan omdat ze nu ook weten dat het angst is.
Ik heb ook gezegd dat ik hem dat niet weer wil aandoen, waarop hij aangeeft dat hij dat niet zo zwaar ervaart.
Maar wil jij zelf echt oud en nieuw vieren met de mensen die zulke nare dingen over jouw vriend hebben gezegd?
Hij ervaart het waarschijnlijk niet zo zwaar, omdat hij niet weet wat ze over hem gezegd hebben. Ik zou ook ophouden met zeggen dat je het hem niet aan wil doen. Leg de beslissing niet bij je vriend, dat is niet eerlijk. Die doet het voor jou. Zeg gewoon dat je het liever samen rustig met hem viert.
En als het je familie kwetst als je niet komt, jammer dan. Ze hebben jou ook op een heel grove manier gekwetst. Heb je ze dat wel echt duidelijk gemaakt, dat het niet oke was wat ze gezegd hebben?
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 12:55:
[..]
Ik betwijfel het. In verleden ook me wel eens teruggetrokken met ex en dan lag t allemaal aan mij. Daarna was het uit en dan kreeg ik natuurijk te horen dat hun gelijk hadden....
Dan zou ik blijvend wat meer afstand nemen. Je wil toch zelf gelukkig worden in je eigen leven met een door jou gekozen relatie? Dat gaat je nooit lukken als je je familie zoveel invloed blijft geven.
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 12:55:
[..]
Ik betwijfel het. In verleden ook me wel eens teruggetrokken met ex en dan lag t allemaal aan mij. Daarna was het uit en dan kreeg ik natuurijk te horen dat hun gelijk hadden....
Dus het is niet goed of het deugt niet, wat je ook doet. Het probleem is niet je vriend, maar je familie.
Ik zou me daar echt eens op gaan bezinnen, wat je daar mee wilt, of je je daar niet wat meer van los kunt maken. Met hulp eventueel.
Als je vriend geen plannen heeft dan is dus voor hem de keuze of zielig eenzaam en alleen oud en nieuw doorkomen of samen met jou maar dan wel je hele familie erbij, dan is het niet gek dat hij voor het laatste gaat. Ook als hij diep van binnen wel voelt dat hij daar niet tussen past en dat jouw familie oordeelt over hem.
Ik denk dat je het beter met je vriend alleen kunt vieren of met bijvoorbeeld jouw of zijn vrienden. De mening van je familie gaat echt niet zomaar binnen een paar dagen veranderen en jij staat duidelijk niet sterk genoeg in je schoenen om voor vriend op te komen, want je gaat direct twijfelen aan je vriend IPV aan je familie. Ik hoop dat dat je over een tijdje wel durft op te komen voor jezelf en vriend, want als je zo doorgaat vrees ik dat ook deze relatie gedoemd is om te mislukken.
LaFleurNoire schreef op 28-12-2021 om 12:47:
Lullig dat je bang bent om je familie te kwetsen en daarmee wederom je vriend voor de hyena’s gooit als je dit doorzet. Waarom blijf je zo angstvallig hengelen naar hun goedkeuring en ben je zo bang voor hun afkeuring?
Jouw familie heeft hem voor van alles uitgemaakt, en dat weet hij dan wel niet omdat je hem dat niet verteld hebt, maar juist zij zijn hier degenen waar echt een steekje of wat loszit. Die zogenaamde diagnoses passen perfect bij ze.
Ga gewoon leuk oud en nieuw vieren met je vriend en bespaar hem en jezelf die asociale lui zeg. Ik kan me niet voorstellen dat je daar leuk oudjaar uit kunt zitten, die akelige opmerkingen blijven echt hangen.
Nou dit idd! Als je niet wil dat je vriend binnen no time je ex wordt, moet je hem niet meer naar dit soort familietoestanden meeslepen.
Ga met hem naar zijn familie of blijf met z'n tweetjes lekker thuis. En jouw familie zou ik echt op neutraal terrein ontmoeten voorlopig, niet meer bij hen thuis en al helemaal niet als het zo massaal is met siblings en ook nog met kinderen.
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 12:55:
[..]
Ik betwijfel het. In verleden ook me wel eens teruggetrokken met ex en dan lag t allemaal aan mij. Daarna was het uit en dan kreeg ik natuurijk te horen dat hun gelijk hadden....
Je ouders zijn zelf gescheiden schrijf je, dus wat weten die nu van 'n goede relatie?
Jillz schreef op 28-12-2021 om 13:56:
Als je vriend geen plannen heeft dan is dus voor hem de keuze of zielig eenzaam en alleen oud en nieuw doorkomen of samen met jou maar dan wel je hele familie erbij, dan is het niet gek dat hij voor het laatste gaat. Ook als hij diep van binnen wel voelt dat hij daar niet tussen past en dat jouw familie oordeelt over hem.
Ik denk dat je het beter met je vriend alleen kunt vieren of met bijvoorbeeld jouw of zijn vrienden. De mening van je familie gaat echt niet zomaar binnen een paar dagen veranderen en jij staat duidelijk niet sterk genoeg in je schoenen om voor vriend op te komen, want je gaat direct twijfelen aan je vriend IPV aan je familie. Ik hoop dat dat je over een tijdje wel durft op te komen voor jezelf en vriend, want als je zo doorgaat vrees ik dat ook deze relatie gedoemd is om te mislukken.
Vind dat juist heel gek. Hij heeft de keus om heerlijk alleen thuis op de bank te netflixen met een hoop lekkere snacks of weer in die leeuwenkuil van toxische mensen terecht te komen.
Jillz schreef op 28-12-2021 om 13:56:
Ik denk dat je het beter met je vriend alleen kunt vieren of met bijvoorbeeld jouw of zijn vrienden. De mening van je familie gaat echt niet zomaar binnen een paar dagen veranderen en jij staat duidelijk niet sterk genoeg in je schoenen om voor vriend op te komen, want je gaat direct twijfelen aan je vriend IPV aan je familie. Ik hoop dat dat je over een tijdje wel durft op te komen voor jezelf en vriend, want als je zo doorgaat vrees ik dat ook deze relatie gedoemd is om te mislukken.
Dit hierboven!
Daarnaast zeg je dat je je vriend graag wil helpen, omdat je het voor hem naar vond dat hij dicht klapte. Jij hoeft je vriend niet te helpen door hem meer te laten praten en dus aan de verwachtingen van je familie te voldoen. Hij is gewoon wie hij is en je familie heeft dat maar te accepteren (zo lang hij jou geen kwaad berokkent, dan vind ik dat familie wel voor je op mag komen).
Ik snap best dat vriend zich wel wil opofferen. Hij weet a) niet wat jouw familie precies over hem gezegd heeft en b) wil hij jou graag een plezier doen, hij heeft vast wel door hoe pleasend jij tegenover die familie staat.
Maar hij moet echt wel een masochistische inslag hebben als hij zich daadwerkelijk verheugd op weer zo’n avond met deze mensen.
Dus ja, ik denk dat hij het voor jou wel wil doen, maar laat voor de verandering hèm voor deze gemankeerde mensen gaan. Je zult het toch nooit goed kunnen doen, dus kies voor jezelf en maak je los van deze mensen.
Dank jullie wel. Ik ben heel blij dat ik dit topic heb geopend.
Geeft mij veel inzicht van buitenstaanders, die gewoon een neutrale blik hebben.
Ik moet wel zeggen dat ze, volgens mij, wel echt op de avond zelf veel aan hem gevraagd hebben en aardig gedaan hebben enz. Niet zo dat ze op de avond zelf mijn vriend belachelijk hebben gemaakt ofzo. Hij vondt het daarom ook wel gezellig gewoon, maar klapte dicht(spanning).
Wel wisten ze gegeven moment niet altijd zoveel meer te vragen en gingen dan ook met elkaar praten enzo. Dat maakte het dan lastiger.
Hoe iedereen hier over mijn familie praat zegt wel wat natuurlijk! Ik ben ook wel blij dat het dus niet aan mij ligt of aan mijn vriend. Ik word doodongelukkig ervan, want het is inderdaad nooit goed.
Dat ik iemand mee zal brengen en het 1 grote happy family wordt moet ik maar eens uit m'n hoofd zetten en meer m'n eigen leven gaan leiden. Gaat de relatie dan toch ooit mis...jammer dan. Ik heb ook goeie vrienden.
Wij hebben elkaar als familie wel altijd gesteund, zeker sinds we alle 4 weer single zijn. En dat is alweer jaren zo, voor mij nu 3.5 jaar.
Hierin heb ik het ook lastiger gehad, mijn vader verloren ook, en hun waren er altijd voor mij. Dat maakt het lastiger natuurlijk om dan nu ineens te zeggen "hey het boeit me niet, doei"
Feit is echter wel dat ze me nu erg pijn doen.
Hun beeld van een goede relatie is misschien wel niet realistisch. Niemand is perfect. Als hij bij wijze van mijn tas al eventjes niet draagt dan is hij niet galant, als hij eventjes niet lacht om een grapje dan heeft hij geen humor, als hij niet in pak aan komt zetten op 2e kerstdag dan heeft hij geen respect, als zijn ouders het beter hebben financieel en hij andere gewoontes gewend is dan voelen hun zich onzeker en past hij niet bij ons, en zo kan ik wel doorgaan.
Dus ja ik zie echt wel dat dat ook niet klopt..
Het moeilijke is dat ik wegens omstandigheden weer bij m'n moeder woon. Die info had ik nog niet gegeven. Hij wil dat ik zo vaak mogelijk bij hem ben(ik ook hoor), dus de helft van de week ben ik er ook vaak. Maar dat op en neer gaan is ook best vermoeiend. Ik begin ook volgende week aan een nieuwe baan dus heb ook een beetje stabiliteit nu nodig om goed uitgerust te zijn enz... is allemaal soms wat vermoeiend zo.
Mijn moeder vindt dat sowieso al lastig, dat ik opeens veel weg ben. Ze gunt me ook echt geluk en heeft juist ook wel een beetje de boel gesust nog door met mijn zus(die was het ergste en noemde hem een autist en iemand met een stoornis enz) te praten.
Maar ja tegelijkertijd zei mijn moeder ook tegen mij dat ze erg teleurgesteld in me was.
Sfeer in huis is ook niet gezelliger erop geworden zo.
Ik heb wel echt veel aan dit forum. Dank jullie wel. Echt fijn. ❤
Dat maakt het lastiger natuurlijk om dan nu ineens te zeggen "hey het boeit me niet, doei"
Voor jezelf kiezen betekent niet meteen hen afwijzen. Het betekent niet meegaan in hun spelletjes en eerst kijken naar wat jij wil en wat jouw behoeftes zijn. Je eigen persoon worden.
Je kunt er dan nog steeds voor je familie zijn. Besef dat dat kan voelen als hen afvallen, maar zij zijn nu juist degene die dat bij jou doen. Zij vallen jou af.
Misschien zijn ze wel jaloers en projecteren ze dat nu op hem en jou. Want door jullie relatie, veranderd de dynamiek die jullie hebben. Daarbij willen zij misschien ook wel een relatie en steekt het dat jij dan ook nog eens hebt wat zij zouden wilen.
En je moeder die de boel sust, maar tegelijkertijd zegt teleurgesteld in je te zijn. Dat is geen steun, maar je nog even een extra trap geven. Waar zou ze überhaupt teleurgesteld over moeten zijn? Alsof een relatie met een man die niet haar type is, falen is.
En als autist wil ik toch ook nog even zeggen dat autisme als belediging gebruiken echt beneden peil is. Alsof iemand met autisme niet een leuk en volwaardig persoon kan zijn.
Wat ben je nou voor moeder als je tegen je kind zegt dat je teleurgesteld in haar bent vanwege haar partnerkeuze?
En de zus is die van de walgelijke opmerkingen? Wat een asociale mensen zijn dit joh. Je bent alleen goed genoeg als je je kunt conformeren aan hun uiterst beperkte levensvisie.
Jammer dat je daar in huis moet zitten, ik zou zo snel mogelijk daar weg gaan.
en wat betreft dat gehak op mensen met autisme, ik heb twee kinderen met autisme en zij zijn vele malen empathischer en ruimdenkender dan jouw moeder en zus. Ik vind dat rücksichtslos etiketjes plakken uiterst vals en getuigen van een grenzeloze domheid.
goede vrienden vinden het soms lastig als hun goede vriend een relatie krijgt. Omdat dat simpelweg betekent, dat ze aandacht moeten delen. Omdat je sommige plannen dan eerder of ook met een partner maakt en niet vanzelfsprekend met hen. Daardoor kunnen ze soms wat extra kritisch zijn, zonder dat het meteen evil bitches zijn. Is gewoon angst om je (een beetje) te verliezen.
Ik kan me zo voorstellen dat dat in jouw familie onderhuids/onbewust ook speelt, als ik zo je verhaal lees.
En dat is lastig. Want relaties veranderen gewoon. En dat is wennen, doet soms pijn. Maar maakt mensen niet meteen slecht of gemeen.
en door het zo te blijven analyseren, kun je het ook weer wat te groot maken voor jezelf. Neem gewoon even wat rust, misschien ook van het topic. Doe leuke dingen met je vriend en je familie, maar niet meteen met allemaal tegelijk. Even klein beetje gas terug en dan kan iedereen een beetje wennen. Als hij een blijvertje is, vinden jullie vast een weg. Iedereen lijkt in principe van goede wil.
Lollypopje schreef op 28-12-2021 om 14:53:
Dat maakt het lastiger natuurlijk om dan nu ineens te zeggen "hey het boeit me niet, doei"
Voor jezelf kiezen betekent niet meteen hen afwijzen. Het betekent niet meegaan in hun spelletjes en eerst kijken naar wat jij wil en wat jouw behoeftes zijn. Je eigen persoon worden.
Je kunt er dan nog steeds voor je familie zijn. Besef dat dat kan voelen als hen afvallen, maar zij zijn nu juist degene die dat bij jou doen. Zij vallen jou af.
Misschien zijn ze wel jaloers en projecteren ze dat nu op hem en jou. Want door jullie relatie, veranderd de dynamiek die jullie hebben. Daarbij willen zij misschien ook wel een relatie en steekt het dat jij dan ook nog eens hebt wat zij zouden wilen.
En je moeder die de boel sust, maar tegelijkertijd zegt teleurgesteld in je te zijn. Dat is geen steun, maar je nog even een extra trap geven. Waar zou ze überhaupt teleurgesteld over moeten zijn? Alsof een relatie met een man die niet haar type is, falen is.
En als autist wil ik toch ook nog even zeggen dat autisme als belediging gebruiken echt beneden peil is. Alsof iemand met autisme niet een leuk en volwaardig persoon kan zijn.
Heb het idee dat hun idd meteen denken dat ik hun afwijs ofzo.
Net nog een gesprek gehad met mijn moeder en daar kwam het wel op neer.
Beiden megahoog in emotie dus was niet echt normaal gesprek. Ik zei wel jullie wijzen hem ad gebaseerd op 1 dag, terwijl jullie blijkbaar niet zien hoe gelukkig ik ben. Alleen maar afwijzen op zijn gedrag met andere mensen(die hij nog niet kent). Echt belachelijk.
Ik ben zelf ook introvert en we hebben juist enorm veel raakvlakken, maar als ik dit uitleg haal ik mezelf naar beneden vindt ze. Als het aan hun lift blijf ik dan denk ik me hele leven single, want het type man wat hun voor mij zien dat past niet bij mij. Maar goed daar is niet normaal over te praten.
Als ik erover praat val ik hun aan vindt ze en mag ik me spullen pakken. Heel extreem dit. Ik gaf aan dat ik nu enorm veel stress heb hiervan en dan krijg ik alleen maar te horen dat zij ook enorm veel stress heeft en dat als zij morgen dood in bed ligt van de stress dat m'n broer en zus mij dat kwalijk nemen.
Ik vrees dat jullie wel gelijk hebben ja, dit vind ik echt niet normaal.