Verdriet om oordeel van familie
Lieve medeforummers,
Hoe moet ik beginnen, ik moet mijn verhaal een beetje kwijt.
Ik ben een volwassen vrouw, heb meerdere relaties gehad. Ik kan wel zeggen dat het zelden klikte met mijn familie. Achteraf gezien, soms hadden ze wellicht gelijk. Mijn familie kent mij heel goed, uiteraard, en we zijn ook hecht. Ik moet wel alvast zeggen: het is echt een hecht clubje, vaak hetzelfde denkend enz. Ze vinden het denk ik sowieso al moeilijk wanneer er dan ineens een buitenstaander bij komt.
Nou goed, ik heb nu na een aantal jaren een leuke nieuwe vent ontmoet. We klikken echt mega in alles, we zijn ontzettend verliefd en hij heeft werkelijk alles voor mij over. Ik voel me echt een prinsesje zeg maar. Wel merkte ik de eerste 1 a 2x dat hij iets verlegen is, ook weet ik dat hij best onzeker is. Hier kunnen wij ook goed over praten, want ik heb dit zelf ook echt erg. Ik heb alleen wel de laatste jaren echt aan mezelf gewerkt en kan het redelijk goed verbergen.
Goed, nu kwam dus het moment dat ik hem aan mijn familie introduceerde. Eigenlijk wilde ik hier nog even mee wachten, en hem niet in 1 klap bij mijn familie gooien, maar gewoon steeds even kort aan 1 of 2 personen voorstellen. Maarja, iedereen was nieuwsgierig en we zijn al zoveel bij elkaar en in overleg dus maar gewoon erbij gezet op 2e kerstdag. Achteraf gezien enorme spijt, want hij werd zo onzeker dat hij helemaal dichtsloeg. Zijn angst van wat hun van hem vonden, angst om mij kwijt te raken, hun leuk babbelend met elkaar en zichzelf een vreemde eend voelen dat zorgde helemaal voor een blackout. Niet leuk voor niemand niet natuurlijk. Hij deed zijn best en IK wist dat wel, al vroeg ik mij ook wel af of hij het wel naar zijn zin had hoor..
De volgende dag kwamen de reacties al; die gozer moet hulp zoeken, je verdiend beter, hij is een autist, hij heeft een stoornis, niet respectvol... weet ik het allemaal wat ik te horen kreeg. Mijn moeder was zelfs zwaar teleurgesteld dat ik zo'n iemand had nu en niet een normale vent.
Ik kon natuurlijk wel door de grond zakken. Dit is absoluut niet wat je wil horen. Ik heb er zelf ook met hem over gepraat en hij kreeg gewoon een totale blackout, had ook erge zweethandjes die avond en gaf bij mij al direct wel aan dat het zenuwen waren en hij zich echt een debiel voelde.
Ikzelf herken het ook, want ben ook geen haantje de voorste. Ik wil hem ook steunen hierin en bij mij is hij inmiddels echt totaal anders, helemaal zichzelf en voor mij is hij echt superlief.
Mijn familie geeft aan dat ze zich vooral zorgen maken, dus ze bedoelen het echt goed. Maar de reacties zijn gewoon zo kwetsend. Enerzijds snap ik hun en was dit ook extreem, hij stelde eigelijk geen vragen en gaf ook weinig/korte antwoorden als hem wat gevraagd werd. Anderzijds snap ik de spanning en zijn hunzelf ook in hun vertrouwde omgeving en erg druk met elkaar en zelf erg zelfverzekerd, ook wel erg snel met de mening klaar enz.
Hij gaf aan dat hij ze superleuk vond, maar echt gewoon veel te gespannen. Dat hij dit zelfs nog nooit zo gehad had. Hij vondt t heel belangrijk en heeft zichzelf helemaal klem gezet denk ik. Mijn verhalen over dat het nooit erg geklikt heeft met mijn exen, dat werkte ook niet mee. En de angst mij kwijt te raken..
Inmiddels heeft hij een berichtje gestuurd op de app, en heb ik deze naar hun doorgezet in de familieapp. Hierin gaf hij aan een leuke dag gehad te hebben en een welkom gevoel gekregen te hebben, dat hij erg stil is geweest maar dit echt onzekerheid is geweest. En dat hij hen wil bedanken voor de leuke dag en ze snel beter wil leren kennen.
Dit werd gelukkig erg gewaardeerd, want hun dachten dat hij totaal niet geinteresseerd was in hen.
Ik vind het allemaal erg lastig, er zijn enorm kwetsende dingen gezegd en dat doet zeer en is een smet op mijn geluk natuurlijk. Anderzijds vraag ik mij inderdaad af hoe groot dit probleem is bij hem. Hij geeft aan dit nooit in deze mate te hebben, ik hou ook niet minder van hem als dit wel zo is maar het is wel erg moeilijk. Ik heb mezelf zo erg daaroverheen gezet, en mijn familie heeft ook een punt natuurlijk als ik dan nu steeds mij om hem moet bekommeren dat dat dan niet fijn is voor mij. Anderzijds: ik begrijp hem wel. En verder zijn wij echt heel fijn samen ..
Dat hij ook snel zelf weer wil afspreken en dat hij ook zijn best doet dmv een appje te sturen en hij er echt mee zit dat geeft ook aan dat hij er aan wil werken. Zelf geeft hij aan dat het beter zal gaan omdat dit nu al is opgehelderd...
Ik heb alleen echt een knoop in mn maag sinds deze ontmoeting/introductie.En de mening van mijn familie is denk ik nog niet echt gewijzigd ofzo.
Wat vinden jullie van deze situatie?
Laten we niet vergeten dat TO nu ongeveer tot inzicht komt dat er veel mis is, en haar moeder niet de liefdevolle moeder blijkt te zijn die ze lijkt te zijn. Dat is heftig om te ontdekken.
We kunnen niet verwachten dat TO per direct beslissingen neemt.
Wat ik nog bedacht, omdat het je niet altijd lukt om fysiek afstand te houden aangezien je bij je moeder woont, kan je jezelf wel beschermen door emotioneel afstand te nemen. Probeer je niet te laten raken. Ene oor in, andere uit.
En Pasen is vroeg zat om weer met zijn alleen bij elkaar te gaan zitten, dan heb je ook mooi een paar maanden de tijd om je relatie verder te laten groeien en om besluiten te maken zonder inmenging van ouder(s).
Niet iedereen heeft een vangnet en kan weer bij zijn of haar ouders, familie of vrienden intrekken. Ben je, zoals je nickname suggereert, 32 jaar? Dat is een leeftijd waarop je, ook na problemen te hebben gehad, (weer) stappen kunt zeten richting zelfstandigheid. Een eigen kamer, etage, appartement of iets dergelijks zou een mooie stap zijn om meer op eigen benen te staan. Je zit nu in een rol waarin je ook afhankelijk bent en dat staat de gelijkwaardigheid in jullie contact in de weg.
Ninoea schreef op 29-12-2021 om 20:30:
Niet iedereen heeft een vangnet en kan weer bij zijn of haar ouders, familie of vrienden intrekken. Ben je, zoals je nickname suggereert, 32 jaar? Dat is een leeftijd waarop je, ook na problemen te hebben gehad, (weer) stappen kunt zeten richting zelfstandigheid. Een eigen kamer, etage, appartement of iets dergelijks zou een mooie stap zijn om meer op eigen benen te staan. Je zit nu in een rol waarin je ook afhankelijk bent en dat staat de gelijkwaardigheid in jullie contact in de weg.
Daar ben ik uiteraard mee bezig.
Nieuwe baan waar in ik meer verdien, schulden weg aan het werken etcetera.
Inmiddels opnieuw contact gehad met zus en moeder, zij geven aan dat het vooral bezorgdheid is en vooral omdat ze bang zijn dat ik geremd word in mijn ontwikkeling, omdat ik zelf ook erg verlegen ben geweest en nu veel meer durf enz. Bang dat ik dan door hem weer terug zou vallen. Ze hadden iets heel anders verwacht na mijn verhalen(ik wist ook niet dat hij zo dicht zou klappen) ... nogmaals discussies en ruzies gehad. Inmiddels wel weer wat gesust. Ze zeggen dat hij altijd welkom is en hopen dat hij wat losser gaat komen, ik heb gezegd dat dat wel even zou duren na aanleiding van hun eigen gedrag!
Vrijevlinder schreef op 29-12-2021 om 18:55:
Laten we niet vergeten dat TO nu ongeveer tot inzicht komt dat er veel mis is, en haar moeder niet de liefdevolle moeder blijkt te zijn die ze lijkt te zijn. Dat is heftig om te ontdekken.
We kunnen niet verwachten dat TO per direct beslissingen neemt.
Dank je wel.
Ik denk dat alles juist uit heel veel liefde en bezorgdheid is, het pakt alleen totaal verkeerd uit. Dit is niet de soort steun en liefde die ik zou willen van een familie.
Fijn dat het nu even gesust is, maar toch is mijn eerste gedachte dat ze daar nu mee komen omdat ze merken dat hun opmerkingen averechts werkten.
Bezorgdheid kan, maar uit bezorgdheid ga je niet iemand die je net hebt ontmoet zo volledig de grond in trappen.
Ze merken nu dat ze je daarmee wegjagen, dus gooien ze het nu over een andere mildere boeg. Maar vaak is het gezicht dat iemand zonder remmingen toont, hun echte gezicht.
Ik persoonlijk zou het allemaal even laten rusten en niet meteen weer met dezelfde kliek gaan samenzitten. Laat hen ook maar even nadenken en zien dat jij je eigen plan trekt en niet op hun negatieve commentaren vaart!
Nog nooit een topic gelezen met zoveel eensgezinde reacties....
Hoe is de jaarwisseling verlopen voor je?
natuurlijk zeggen ze dat het uit liefde is.
'Ze willen alleen maar het beste voor je' en als je er niet naar luistert ben je ondankbaar en wordt je helemaal gek gemanipuleerd.
Ze willen gewoon dat je doet wat zij zeggen, niet meer en niet minder.
Introvert zijn is een eigenschap en niet een slechte eigenschap zoals jouw familie er van maakt. Nu zeggen zij weer dat hij je achter houdt. Waarom doet hun oordeel zo ter zaken?