Schoonmoeder overleden, zus laat niets weten
Het is inmiddels al een aantal dagen geleden sinds mijn schoonmoeder is overleden. Ze had een spierziekte waar ze uiteindelijk aan overleden is. Op een app met sterkte (na overlijden) heb ik sinds haar overlijden niets meer van mijn zus en haar vriend gehoord. Zij kenden haar ook. Zo zagen ze elkaar regelmatig op verjaardagen. Op de dag van de crematie niet maar nu dagen later ook niets. Ook mijn schoonvader heeft niets van ze gehoord. Ze hebben wel een uitnodiging gekregen voor de crematie. Geen app, geen kaart, geen bloemen, geen bezoek.
Ik ben boos, teleurgesteld en verdrietig. Of verwacht ik teveel van mijn zus? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je er niet aan denkt. Wat zouden jullie doen? En hoe denken jullie hierover?
mana_sutiyuq schreef op 01-10-2025 om 17:53:
[..]
Nee, want je overvalt mensen, en als de relatie met je leidinggevende niet zo goed is dan kun je je ook nog gedwongen voelen ja te zeggen. Want er zit zoveel achter die vraag.
Dat lijkt een opmerking met erg weinig vertrouwen in de mensheid. Neem van mij aan dat mensen zo’n vraag echt wel met empathie kunnen stellen. En daarbij rekening houden met de emoties van de ander, dus dat je weet wanneer je de vraag stelt en wanneer het minder handig is.
Het enige wat achter die vraag zit is het oprechte aanbod om de begrafenis bij te wonen. Niet meer en niet minder. Zoals je kunt lezen zijn er best veel mensen die dat fijn vinden, net zoals er mensen zijn die het liever gescheiden houden. Beiden is toch prima?
Voor to; probeer echt het gesprek aan te gaan. Want zoals je hier in de discussies terugleest, hoeft iets wat jij als desinteresse ziet, dat helemaal niet te zijn. Dat is niet confronteren (want dat suggereert boos worden), maar een gesprek voeren.
Als je een overlijdenskaart ontvangt, reageer je daarop naar degene die hem aan je stuurde. Naar het adres op de kaart.
Niet reageren is gewoon ongepast en onbeleefd.
Marty1984 schreef op 01-10-2025 om 14:02:
Ik zou een collega zelfs helemaal niet willen storen met "mag ik naar de begrafenis komen". Hell no dat ik die in één van de belangrijkere weken van zijn leven en te midden van een berg verdriet effe ga storen.
In 't beste geval stuur ik een kaartje of krabbel ik mijn naam op een bedrijfskaart. En ik zie de collega nadien op het werk wel weer.
Bij mijn beste vriendin die ik al +30 jaar ken - en haar ouders ook - ben ik op haar uitdrukkelijke vraag op de begrafenis van haar vader geweest*. Bij eender welke andere vriendin had ik toch echt gewoon een app of kaartje gestuurd. Ik ben daar qua begrafenis totaal niet op mijn plaats.
Ik voelde me sowieso toch echt opgelaten en niet op mijn plaats tussen haar familie waarvan de helft me niet kent. En dankte de hemel dat ze blijkbaar nog 1 vriendin - die ik niet kende - had uitgenodigd. Zat ik daar niet als enige ongemakkelijk te wezen.*Na 5 keer vragen en zeuren én maar blijven vragen dat ik zeker ook voor de koffie bleef had ik wel door dat ze liever mij zag komen dan die 12 tantes en ooms die nooit veel interesse toonden.
Het gaat niet om jou en of je je ‘ongemakkelijk ‘ voelt. Het is geen feestje. Het gaat om degene die rouwt en die jou er graag bij heeft op dit moeilijke moment. Supergoed dat je er ondanks je gemengde gevoelens bij was!!
MariaMagdelena schreef op 01-10-2025 om 17:25:
Je bent conflictmijdend en hebt er allemaal gevoelens over en oordelen over. Je zus kan het dus niet goed doen. Ze weet niet dat ze het fout doet, weet niet dat je het haar kwalijk neemt. Weet niet dat je haar oppervlakkig vindt in gesprekken. Zou ze al die oordelen en verhevenheid van jou wellicht voelen? Want dat is waar dit topic om lijkt te draaien. Dat zij jou weer op eens teleurstelt en jij zo anders in elkaar zit.
Poeh hé. Misschien ben je zelf wel minder empatisch dan je denkt en is het probleem niet haar gebrek aan interactie.
Nou...even op het probleem van TO ingaan....een appje met sterkte als je zoiets te horen krijgt is natuurlijk wel erg ongeïnteresseerd.
Informeren hoe het gaat, of je ietswat betekenen voor ze, vragen hoe het met haar man gaat enz, lijkt mij wel zo empatisch. Een beetje betrokkenheid tonen.
Vooral omdat TO aangeeft, dat als er met haar zus iets is, er wel volle aandacht gegeven wordt en iedereen op kan draven.... Het lijkt er dan eerder op dat zus een plank voor de kop heeft, desintresse heeft en een tikje egocentrisch is
mana_sutiyuq schreef op 01-10-2025 om 16:09:
[..]
Maar dan ga je niet als vertegenwoordiger van je werk maar op persoonlijke titel. En zelfs dan moet die band wel heel erg goed zijn en diep vriendschappelijk.
dat vul jij in.
op mijn werk is het zo dat als we als bedrijf een kaart krijgen óf dingen weten omdat er een goede band met collega is dat we sowieso als collega gaan, maar zeker ook als afvaardiging van het bedrijf. horen we niets dan natuurlijk niet.
2 jaar terug nog met een paar collega's naar de andere kant van het land gereden voor de uitvaart van de moeder van een collega waar ik al 20+ jaar mee werk.
er waren zelfs oud collega's en geen van allen kende de moeder, wij waren daar voor onze (ex) collega en hij vond dat heel erg fijn vertelde hij achteraf.
ik weet ook nog hoe gesteund ik mij voelde op de uitvaart van mijn vader toen daar "mijn mensen" waren die mijn vader echt nooit gekend hebben.
Meesje schreef op 01-10-2025 om 18:04:
[..]
Je beseft wel dat het niet haar schoonfamilie is? Ik zou ook naar mijn schoonfamilie gaan. Maar niet naar die van mijn zus.
en dat is voor iedereen anders. ik zou zéker vrij nemen en gaan naar de uitvaart van de ouders van mijn schoonzus. buiten dat ik ze natuurlijk al ongeveer 25 jaar ken weet ik hoe fijn de steun is van mensen die komen om er voor jou te zijn dus al zou ik ze niet kennen dan nog ging ik voor mijn broer en schoonzus. en de nichtjes want die zijn hun oma of opa kwijt. die kunnen wel een knuffeltante gebruiken op zo'n moment. dus ik ben op de achtergrond, maar wel daar voor mijn mensen.
BlairW schreef op 30-09-2025 om 14:36:
Ik vind het geen hele rare reactie van je zus eigenlijk. Ik zou zelf ook niet naar de crematie van de schoonouders van mijn broer gaan. Ik heb geen band met die mensen, zie ze op verjaardagen maar ook daar spreek ik ze maar sporadisch. Ze heeft een app gestuurd om jullie sterkte te wensen. Wat zou je nog meer moeten doen bij een verlies van mensen die zo ver van je af staan?
Dit
En wat ik ook niet snap, hoe weet je dat ze geen kaart gestuurd hebben?
Met het overlijden van mijn moeder kreeg ik kaarten, maar nooit gecheckt of misschien iemand geen kaart gestuurd zou hebben. Ga je dan echt nadenken van : nou heeft die of die niets gestuurd?
BlairW schreef op 01-10-2025 om 13:08:
[..]
Van vriendinnen verwacht ik ook wel dat die komen op de uitvaart van 1 van mijn ouders. Ik ga ook naar de uitvaart van hun ouders. Maar die band is compleet anders dan met de schoonouders van mijn broer en ook met broer zelf. Vriendinnen ken ik al 30 jaar en die kennen mijn ouders ook echt en ik ken hun ouders. Ga ook bij die ouders langs enz.
En prima dat jij daar wel een fout in ziet en me kil vind overkomen. Dit is gewoon hoe ik er in sta. Overigens vind ik het ook nog een verschil of ik er een vrije dag voor zou moeten aanvragen. Dat doe ik niet voor een uitvaart waarbij ik weinig met de overledene en de aanhang heb. Want dat is hier bij TO ook nog aan de hand natuurlijk. De band met zus is niet heel geweldig.
Mijn vriendinnen kennen mijn ouders echt een heel stuk slechter dan dat ik mijn eigen zwagers en schoonzussen ken. Dus dit vind ik een rare redenering. Bovendien krijg je voor ouders van vriendinnen meestal geen vrije dag en voor uitgebreide familie wel.
Als jij een hele verstoorde relatie met je broer hebt of zo, dan snap ik het wél. Maar dan is dat een uitzondering en niet een algemene 'je gaat niet naar de begrafenis van de schoonouders van je sibling' regel.
Diezijnvanmij schreef op 01-10-2025 om 14:20:
[..]
Interessant hoor, dat dit dus het punt is waarop die schifting plaatsvindt.
Jouw perceptie van waar een begrafenis om draait (de familie van de overledene), is ook maar jouw perceptie. Wij hebben dat van huis uit nooit zo meegekregen. De begrafenissen die ik meegemaakt heb, draaide om de overledene. Zij die achterbleven stonden niet centraal en het vangnet van die mensen was niet hetzelfde als de lijst van genodigde.
Degelijkheid is dan ook een subjectief begrip. En het is maar een van de vele schiftingpunten IN MIJN OPINIE.
En natuurlijk staat bij een begrafenis de overledene centraal. Maar je gaat of voor jezelf (om goed afscheid te nemen), en/of voor de nabestaanden (om ze te steunen). Je gaat niet voor de overledene, want die is dood.
MarvelousM schreef op 02-10-2025 om 10:33:
[..]
Mijn vriendinnen kennen mijn ouders echt een heel stuk slechter dan dat ik mijn eigen zwagers en schoonzussen ken. Dus dit vind ik een rare redenering. Bovendien krijg je voor ouders van vriendinnen meestal geen vrije dag en voor uitgebreide familie wel.
Als jij een hele verstoorde relatie met je broer hebt of zo, dan snap ik het wél. Maar dan is dat een uitzondering en niet een algemene 'je gaat niet naar de begrafenis van de schoonouders van je sibling' regel.
Maar die verstoorde relatie is er ook tussen TO en zus hè. En voor schoonfamilie van mijn broer krijg ik echt geen vrij hoor. Alleen voor 1e graads familie (ouders en eigen kinderen), relatiepartner, broers/zussen en dat was het. Staat zo in de cao.
BlairW schreef op 02-10-2025 om 12:35:
[..]
Maar die verstoorde relatie is er ook tussen TO en zus hè. En voor schoonfamilie van mijn broer krijg ik echt geen vrij hoor. Alleen voor 1e graads familie (ouders en eigen kinderen), relatiepartner, broers/zussen en dat was het. Staat zo in de cao.
Ik heb altijd vrij gekregen voor een begrafenis, ook voor die van de ouders van een vriendin/vriend. Maar dat kostte me wel een vakantiedag. Voor eerste- en tweedegraads krijg je vrij zonder dat het een vakantiedag kost.
We zijn nu al 6 pagina’s lang onze eigen opvatting als DE maatschappelijke norm aan het neerleggen. Ik weet niet of die norm er nog wel is. Ik denk dat het per generatie kan verschillen.
Daarnaast: wat voegt het toe om mensen langs je eigen lat te leggen en daar zoveel negatieve energie in te steken? Je mag vinden wat je vindt en voelen wat je voelt, maar zus ook. Ze is niet beter of slechter dan TO, maar anders. Ik lees hier alleen best wat “goed/fout”-oordelen en als je die weg opgaat wordt het wel lastig om een ander niet gekleurd te gaan bekijken en nog echt open te staan voor die ander.
BlairW schreef op 02-10-2025 om 12:35:
[..]
Maar die verstoorde relatie is er ook tussen TO en zus hè. En voor schoonfamilie van mijn broer krijg ik echt geen vrij hoor. Alleen voor 1e graads familie (ouders en eigen kinderen), relatiepartner, broers/zussen en dat was het. Staat zo in de cao.
waarom zou je daarvoor geen vrije dag kunnen opnemen?
MariaMagdelena schreef op 01-10-2025 om 17:25:
Je bent conflictmijdend en hebt er allemaal gevoelens over en oordelen over. Je zus kan het dus niet goed doen. Ze weet niet dat ze het fout doet, weet niet dat je het haar kwalijk neemt. Weet niet dat je haar oppervlakkig vindt in gesprekken. Zou ze al die oordelen en verhevenheid van jou wellicht voelen?
Ik denk inderdaad dat ze dit niet weet en daar ligt voor mij een actie: haar vertellen wat mij dwars zit. Ik begrijp ook dat zus dit waarschijnlijk niet eens door heeft. Het zijn tenslotte mijn eigen teleurstellingen richting haar. Wie weet heeft ze die ook naar mij. Ik voel me niet verheven of dat ik het beter doe dan haar. Ik voel me wel de enige die interesse toont, toevallig altijd in haar leven. Er komt namelijk bijna nooit een vraag hoe het met mij gaat of wat mij bezighoudt. Alleen maar gesprekken over haar. Dat komt niet terug.
BlairW schreef op 02-10-2025 om 12:35:
[..]
Maar die verstoorde relatie is er ook tussen TO en zus hè. En voor schoonfamilie van mijn broer krijg ik echt geen vrij hoor. Alleen voor 1e graads familie (ouders en eigen kinderen), relatiepartner, broers/zussen en dat was het. Staat zo in de cao.
Je krijgt er geen bijzonder verlof voor als in dat het je geen vakantiedag kost. Je moet er een hele of halve dag vrij voor nemen of je uren op een ander moment compenseren.
Ik nader de 60 en mijn zussen ook. Onze ooms en tantes (en die van onze mannen) variëren in leeftijd tussen de 70 en 93 en daarvan valt er af en toe iemand om. Ik had als tiener tegen de 30 ooms en tantes en mijn man ook. Zelfs mijn zus, die 4 dagen per week werkt in het onderwijs, is tot nu toe bij alle uitvaarten geweest van die ooms en tantes. Ook bij het overlijden van mijn ene schoonouder was ze erbij, omdat dat voor mijn man en mij belangrijk was. Mijn zus heeft toen uren geruild met een collega. Moest ze de 2 weken daarna 4,5 dagen werken en had de collega vrij.
Man en ik hadden de afspraak dat we uitvaarten van ooms en tantes alleen deden toen onze kinderen nog jong waren. Dan hadden de kinderen er geen last van dat ze niet naar sport of zo konden. Hij en ik waren dan met familie waar je ook steun van had als je het toch even moeilijk had. Nu de kinderen groot zijn gaan we in principe alleen (aan je vrije dagen zit een eind) maar als we het gevoel hebben dat we het niet aan kunnen dan vragen we de ander om mee te gaan. Dat was bij mijn man voor zijn peettante en zijn lievelingstante, ik heb gevraagd of mijn man mee kon toen een nicht van mij op zeer jonge leeftijd overleed aan hartfalen.