Schoonmoeder overleden, zus laat niets weten
Het is inmiddels al een aantal dagen geleden sinds mijn schoonmoeder is overleden. Ze had een spierziekte waar ze uiteindelijk aan overleden is. Op een app met sterkte (na overlijden) heb ik sinds haar overlijden niets meer van mijn zus en haar vriend gehoord. Zij kenden haar ook. Zo zagen ze elkaar regelmatig op verjaardagen. Op de dag van de crematie niet maar nu dagen later ook niets. Ook mijn schoonvader heeft niets van ze gehoord. Ze hebben wel een uitnodiging gekregen voor de crematie. Geen app, geen kaart, geen bloemen, geen bezoek.
Ik ben boos, teleurgesteld en verdrietig. Of verwacht ik teveel van mijn zus? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je er niet aan denkt. Wat zouden jullie doen? En hoe denken jullie hierover?
MarvelousM schreef op 01-10-2025 om 12:08:
[..]
Ik vind dat er wel een fout is hierin. En ook dat je mensen hierin iets kwalijk kunt nemen. Ik vind jouw houding echt heel kil, ook. En ik vind dat je (mensen in het algemeen) zich hier te makkelijk van dingen af kunnen maken. En jaaa ja iedereen mag zelf beslissen of ze gaan. It's a free country en zo. Maar er zijn degelijke mensen en niet zo degelijke mensen en ik vind dat je hiermee wel een schifting maakt daarin.
Je gaat niet naar een begrafenis voor de overledene. Je gaat om de nabestaanden te steunen. Op mijn vaders uitvaart zijn heel veel vriendinnen van mij gekomen. Niet omdat ze mijn vader zo gaan missen. Maar hoe fijn dat ze erbij waren, dat ze weten hoe het was, dat ze wat over zijn leven hoorden, etc.
Van vriendinnen verwacht ik ook wel dat die komen op de uitvaart van 1 van mijn ouders. Ik ga ook naar de uitvaart van hun ouders. Maar die band is compleet anders dan met de schoonouders van mijn broer en ook met broer zelf. Vriendinnen ken ik al 30 jaar en die kennen mijn ouders ook echt en ik ken hun ouders. Ga ook bij die ouders langs enz.
En prima dat jij daar wel een fout in ziet en me kil vind overkomen. Dit is gewoon hoe ik er in sta. Overigens vind ik het ook nog een verschil of ik er een vrije dag voor zou moeten aanvragen. Dat doe ik niet voor een uitvaart waarbij ik weinig met de overledene en de aanhang heb. Want dat is hier bij TO ook nog aan de hand natuurlijk. De band met zus is niet heel geweldig.
Dat je als vriendin naar de begrafenis van de ouder van een vriendin gaat snap ik. Dan ben je er om te steunen. Maar van de schoonouders van je broer of zus? Het is geen moment bij me opgekomen om mijn zwager uit te nodigen op de begrafenis van mijn moeder. Wat had hij daar te zoeken? Ze kende elkaar van vier keer per jaar een verjaardag. Waarbij ik betwijfel of ze ooit echt gesprekken hebben gehad. En voor steun zocht ik het toch echt binnen mijn eigen familie en vrienden.
Waarschijnlijk hangt alles af van de band die je met elkaar hebt. En ik gok dat de pijn hierin niet zozeer zit in dit incident. Maar dat TO eigenlijk een hechtere band met haar zus wil. Je zou dus hooguit kunnen proberen of zus er ook voor openstaat die banden aan te halen.
Ik zou een collega zelfs helemaal niet willen storen met "mag ik naar de begrafenis komen". Hell no dat ik die in één van de belangrijkere weken van zijn leven en te midden van een berg verdriet effe ga storen.
In 't beste geval stuur ik een kaartje of krabbel ik mijn naam op een bedrijfskaart. En ik zie de collega nadien op het werk wel weer.
Bij mijn beste vriendin die ik al +30 jaar ken - en haar ouders ook - ben ik op haar uitdrukkelijke vraag op de begrafenis van haar vader geweest*. Bij eender welke andere vriendin had ik toch echt gewoon een app of kaartje gestuurd. Ik ben daar qua begrafenis totaal niet op mijn plaats.
Ik voelde me sowieso toch echt opgelaten en niet op mijn plaats tussen haar familie waarvan de helft me niet kent. En dankte de hemel dat ze blijkbaar nog 1 vriendin - die ik niet kende - had uitgenodigd. Zat ik daar niet als enige ongemakkelijk te wezen.
*Na 5 keer vragen en zeuren én maar blijven vragen dat ik zeker ook voor de koffie bleef had ik wel door dat ze liever mij zag komen dan die 12 tantes en ooms die nooit veel interesse toonden.
MarvelousM schreef op 01-10-2025 om 12:08:
[..]
Maar er zijn degelijke mensen en niet zo degelijke mensen en ik vind dat je hiermee wel een schifting maakt daarin.
Interessant hoor, dat dit dus het punt is waarop die schifting plaatsvindt.
Jouw perceptie van waar een begrafenis om draait (de familie van de overledene), is ook maar jouw perceptie. Wij hebben dat van huis uit nooit zo meegekregen. De begrafenissen die ik meegemaakt heb, draaide om de overledene. Zij die achterbleven stonden niet centraal en het vangnet van die mensen was niet hetzelfde als de lijst van genodigde.
mana_sutiyuq schreef op 01-10-2025 om 11:12:
[..]
[..]
Ik zou al raar opkijken als die vraag komt vanuit mijn leidinggevende. Medeleven prima maar ga je niet opdringen. Want dat gevoel heb ik er bij, ongepast.
In geval van collega's inderdaad alleen als je prive ook bevriend bent, anders inderdaad juist ruimte geven en op gepaste manier en afstand meeleven: dan een kaart met medeleven en bloemen ofzoiets.
Bij goede vrienden en directe gezinsleden wel gaan uit medeleven met die personen.
Duufje schreef op 01-10-2025 om 11:17:
(...)
Maar ik zou ook niet naar de uitvaart van een ouder van een collega gaan, zou niet bij me opkomen. Vind ik ook totaal ongepast.
(...)
Ik heb het wel gedaan. En het werd zeer gewaardeerd. Hangt ook af van de band die je hebt met de collega.
Courage schreef op 01-10-2025 om 15:05:
[..]
Ik heb het wel gedaan. En het werd zeer gewaardeerd. Hangt ook af van de band die je hebt met de collega.
Maar dan ga je niet als vertegenwoordiger van je werk maar op persoonlijke titel. En zelfs dan moet die band wel heel erg goed zijn en diep vriendschappelijk.
mana_sutiyuq schreef op 01-10-2025 om 16:09:
[..]
Maar dan ga je niet als vertegenwoordiger van je werk maar op persoonlijke titel. En zelfs dan moet die band wel heel erg goed zijn en diep vriendschappelijk.
Wat vul je veel in.
Feit is dat het van tevoren is afgestemd met collega en dat het enorm gewaardeerd werd.
Courage schreef op 01-10-2025 om 16:18:
[..]
Wat vul je veel in.
Feit is dat het van tevoren is afgestemd met collega en dat het enorm gewaardeerd werd.
Dit. Vaak belt iemand om mee te delen dat ze er niet zijn ivm een overlijden. Dat is
al een heel natuurlijk en vanzelfsprekend moment om het ter sprake te brengen. ‘Vind je het fijn als we bij de begrafenis zijn, en zeg gerust nee’.
Dat is alles. Soms is dat ‘oh dat zou ik wel fijn vinden’, soms ‘liever niet’ en soms ‘goh, daar overval je me mee. Dat weet ik niet zo goed. Mag ik daarop terugkomen’.
En alledrie de antwoorden waren prima. Maar als we er waren, werd het altijd gewaardeerd. (Ook ik ben wel eens bliksemafleider geweest om een collega te beschermen tegen haar vele tantes)
Duufje schreef op 01-10-2025 om 11:17:
Ik begrijp niet helemaal waarom mijn reactie hier wordt gequote, want ik heb niets vermeld over collega's e.d.
Maar ik zou ook niet naar de uitvaart van een ouder van een collega gaan, zou niet bij me opkomen. Vind ik ook totaal ongepast.
Maar als ik een rouwkaart kreeg, zou ik dus wel even een kaartje sturen.
Nou ik vond het heel fijn dat erg zowel bij de uitvaart van mijn veel te jong overleden moeder als die van mijn vader collega’s waren. Dat heb ik zeer gewaardeerd.
En als de schoonmoeder of schoonvader van mijn zusje zou overlijden zou ik ook naar de uitvaart gaan, het is nl ook de vader of moeder van mijn zwager en de opa/ oma van mijn nichtjes.
Dus ik snap jou wel To.
maar ik begrijp ook dat het overal anders gaat. Er is geen standaard.
Er is zeker geen standaard. Dus het blijft per situatie wisselen denk ik. Ik zou zelf vanuit goed fatsoen wel gaan naar schoonfamilie, ook al zou ik ze weinig zien. Puur om tot steun te zijn, omdat het om ouders gaat.
Ik denk dat de pijn inderdaad zit in de volledige desinteresse. Geen berichtje met hoe het gaat of wat dan ook. Het hoeft niet in grote dingen te zitten zoals het daadwerkelijk bijwonen van de dienst maar wel je betrokkenheid tonen, ook al is het niet jouw verdriet of had je niks met diegene.
Je bent conflictmijdend en hebt er allemaal gevoelens over en oordelen over. Je zus kan het dus niet goed doen. Ze weet niet dat ze het fout doet, weet niet dat je het haar kwalijk neemt. Weet niet dat je haar oppervlakkig vindt in gesprekken. Zou ze al die oordelen en verhevenheid van jou wellicht voelen? Want dat is waar dit topic om lijkt te draaien. Dat zij jou weer op eens teleurstelt en jij zo anders in elkaar zit.
Poeh hé. Misschien ben je zelf wel minder empatisch dan je denkt en is het probleem niet haar gebrek aan interactie.
Biebel schreef op 01-10-2025 om 16:31:
[..]
Dit. Vaak belt iemand om mee te delen dat ze er niet zijn ivm een overlijden. Dat is
al een heel natuurlijk en vanzelfsprekend moment om het ter sprake te brengen. ‘Vind je het fijn als we bij de begrafenis zijn, en zeg gerust nee’.
Dat is alles. Soms is dat ‘oh dat zou ik wel fijn vinden’, soms ‘liever niet’ en soms ‘goh, daar overval je me mee. Dat weet ik niet zo goed. Mag ik daarop terugkomen’.
En alledrie de antwoorden waren prima. Maar als we er waren, werd het altijd gewaardeerd. (Ook ik ben wel eens bliksemafleider geweest om een collega te beschermen tegen haar vele tantes)
Nee, want je overvalt mensen, en als de relatie met je leidinggevende niet zo goed is dan kun je je ook nog gedwongen voelen ja te zeggen. Want er zit zoveel achter die vraag.
thinkso schreef op 01-10-2025 om 17:15:
Er is zeker geen standaard. Dus het blijft per situatie wisselen denk ik. Ik zou zelf vanuit goed fatsoen wel gaan naar schoonfamilie, ook al zou ik ze weinig zien. Puur om tot steun te zijn, omdat het om ouders gaat.
Ik denk dat de pijn inderdaad zit in de volledige desinteresse. Geen berichtje met hoe het gaat of wat dan ook. Het hoeft niet in grote dingen te zitten zoals het daadwerkelijk bijwonen van de dienst maar wel je betrokkenheid tonen, ook al is het niet jouw verdriet of had je niks met diegene.
Je beseft wel dat het niet haar schoonfamilie is? Ik zou ook naar mijn schoonfamilie gaan. Maar niet naar die van mijn zus.
Zus heeft een kaart gekregen en als je die krijgt is jouw aanwezigheid dus gewenst op de uitvaart. Ben je dan verplicht om te gaan. Nee, maar als je niet gaat is alleen een appje met sterkte erg mager. Op zijn minst stuur je een kaart maar even contact dmv een belletje met je zus en zwager om ze persoonlijk te condoleren wordt dan echt wel gewaardeerd.
Ik zou echt niet met een broer of zus op een verjaardag weer over koetjes en kalfjes willen praten als er totaal geen aandacht is voor het verlies van mijn partner. Laatstaan dat ik dan naar hun problemen zou willen luisteren.
Gelukkig heb ik dat nog nooit meegemaakt en steunen wij wederzijds elkaar als er een dierbare is overleden.