Reacties kinderloosheid

Ik ben begin dertig en wat later begonnen met studeren. Daardoor kwam ik pas enkele maanden voor de coronapandemie op de arbeidsmarkt terecht. Vergeleken met leeftijdsgenoten die wél met ongeveer 18 jaar al gingen werken, voel ik daardoor soms een “achterstand”.

Onlangs zag ik dat ik op Facebook nog ongelezen berichten had. Daar zaten ook berichten tussen van twee meiden van mijn oude basisschool. Ik zat destijds op een school in een wat mindere wijk, al woonde ik daar zelf niet. Omdat ik een havo/vwo-advies kreeg, ging ik als enige van mijn klas naar een specifieke middelbare school. Het contact met de basisschool klasgenoten verwaterde daardoor. Nu, achttien jaar later, wilden die twee meiden weer contact.

We begonnen te appen en spraken al snel af om samen naar de bioscoop te gaan. Dat was kort geleden.

In het begin hadden we het vooral over wie er vroeger bij ons in de klas zat en wat we ons van die tijd herinnerden. Maar al snel ging het vooral over wie er nú kinderen heeft, hoe ze heten en zelfs hoorde ik opmerkingen als “die en die haar partner is echt lelijk”. Ik merkte dat ik wat uit de toon val. Blijkbaar ben ik ‘raar’ omdat ik geen kinderen heb én nooit een vriendje heb gehad. Op dat ik nog bij moeder woon, werd daar dan weer niet op gereageerd.

Ik krijg steeds vragen als: “Maar waarom heb je nog geen leuke jongen?” en vooral: “Waarom heb je geen kinderen?”

Ik vind dat helemaal niet fijn. Dat ik nog niet de ware tegen ben gekomen, dat doet me zelf ook pijn. Het lijkt me geweldig om iemand in het leven te hebben waar ik gek op ben en alles mee wil doen (ondanks dat ik ook vaak hoor aan dat ik niks mis aan het ontbreken van een partner). Ik denk dat ik ook wel een kind wil, maar dat gaat niet zonder partner. Bovendien maak ik me zorgen over mijn (nog niet bestaande) kinderen. Het leven is duur, ik zoek zelf al jaren tevergeefs naar een huis, en ik ben vroeger gepest omdat mijn vader uit Afrika komt. Hij is overleden, dus een jubelton of financiële steun van hem voor iets als een woning of heel praktisch oppas voor de kinderen is er ook niet.

Op mijn werk merk ik ook dat mensen steeds agressiever worden, en ik vraag me af in wat voor wereld ik mijn kinderen zou brengen. Wie weet ben ik zelfs onvruchtbaar, zonder dat ik dat nu weet. Of besluit ik later samen met een eventuele partner juist bewust géén kinderen te nemen. Maakt dat mij dan minder waard dan leeftijdsgenoten die wél kinderen hebben?

Deze situatie maakt me erg onzeker. Ik heb zelfs opgezocht hoe het zit met oud-klasgenoten van de middelbare school en universiteit. Niet iedereen zit op Facebook of Instagram, maar het lijkt erop dat slechts drie van die vele tientallen mensen nu al kinderen hebben. En toch hebben er best veel een relatie, dus waarschijnlijk zijn er ook een hoop momenteel bewust kinderloos of kunnen ze geen kinderen krijgen. Is het dan écht zo vreemd dat ik nog geen kinderen heb?

Afgelopen week appte ik één van die meiden: “Waarom heb jij wél kinderen?”, waarop ze me meteen blokkeerde. Dat vind ik eigenlijk niet eens zo erg. Maar ik vrees dat ik de komende tijd nog vaak dit soort opmerkingen of vragen zal krijgen.

Mijn vraag is: Hoe gaan andere mensen, bewust kinderloos, die geen kinderen kunnen krijgen of om een andere reden zonder kinderen, om met dit soort vragen of commentaar?