Reacties kinderloosheid
Ik ben begin dertig en wat later begonnen met studeren. Daardoor kwam ik pas enkele maanden voor de coronapandemie op de arbeidsmarkt terecht. Vergeleken met leeftijdsgenoten die wél met ongeveer 18 jaar al gingen werken, voel ik daardoor soms een “achterstand”.
Onlangs zag ik dat ik op Facebook nog ongelezen berichten had. Daar zaten ook berichten tussen van twee meiden van mijn oude basisschool. Ik zat destijds op een school in een wat mindere wijk, al woonde ik daar zelf niet. Omdat ik een havo/vwo-advies kreeg, ging ik als enige van mijn klas naar een specifieke middelbare school. Het contact met de basisschool klasgenoten verwaterde daardoor. Nu, achttien jaar later, wilden die twee meiden weer contact.
We begonnen te appen en spraken al snel af om samen naar de bioscoop te gaan. Dat was kort geleden.
In het begin hadden we het vooral over wie er vroeger bij ons in de klas zat en wat we ons van die tijd herinnerden. Maar al snel ging het vooral over wie er nú kinderen heeft, hoe ze heten en zelfs hoorde ik opmerkingen als “die en die haar partner is echt lelijk”. Ik merkte dat ik wat uit de toon val. Blijkbaar ben ik ‘raar’ omdat ik geen kinderen heb én nooit een vriendje heb gehad. Op dat ik nog bij moeder woon, werd daar dan weer niet op gereageerd.
Ik krijg steeds vragen als: “Maar waarom heb je nog geen leuke jongen?” en vooral: “Waarom heb je geen kinderen?”
Ik vind dat helemaal niet fijn. Dat ik nog niet de ware tegen ben gekomen, dat doet me zelf ook pijn. Het lijkt me geweldig om iemand in het leven te hebben waar ik gek op ben en alles mee wil doen (ondanks dat ik ook vaak hoor aan dat ik niks mis aan het ontbreken van een partner). Ik denk dat ik ook wel een kind wil, maar dat gaat niet zonder partner. Bovendien maak ik me zorgen over mijn (nog niet bestaande) kinderen. Het leven is duur, ik zoek zelf al jaren tevergeefs naar een huis, en ik ben vroeger gepest omdat mijn vader uit Afrika komt. Hij is overleden, dus een jubelton of financiële steun van hem voor iets als een woning of heel praktisch oppas voor de kinderen is er ook niet.
Op mijn werk merk ik ook dat mensen steeds agressiever worden, en ik vraag me af in wat voor wereld ik mijn kinderen zou brengen. Wie weet ben ik zelfs onvruchtbaar, zonder dat ik dat nu weet. Of besluit ik later samen met een eventuele partner juist bewust géén kinderen te nemen. Maakt dat mij dan minder waard dan leeftijdsgenoten die wél kinderen hebben?
Deze situatie maakt me erg onzeker. Ik heb zelfs opgezocht hoe het zit met oud-klasgenoten van de middelbare school en universiteit. Niet iedereen zit op Facebook of Instagram, maar het lijkt erop dat slechts drie van die vele tientallen mensen nu al kinderen hebben. En toch hebben er best veel een relatie, dus waarschijnlijk zijn er ook een hoop momenteel bewust kinderloos of kunnen ze geen kinderen krijgen. Is het dan écht zo vreemd dat ik nog geen kinderen heb?
Afgelopen week appte ik één van die meiden: “Waarom heb jij wél kinderen?”, waarop ze me meteen blokkeerde. Dat vind ik eigenlijk niet eens zo erg. Maar ik vrees dat ik de komende tijd nog vaak dit soort opmerkingen of vragen zal krijgen.
Mijn vraag is: Hoe gaan andere mensen, bewust kinderloos, die geen kinderen kunnen krijgen of om een andere reden zonder kinderen, om met dit soort vragen of commentaar?
Roos57 schreef op 16-07-2025 om 19:34:
[..]
Mag hopen dat de broer die jou heeft misbruikt geen dochters heeft 😌
Nee die lul heeft 2 zonen.
Ik denk dat het erg ligt aan het “type” mensen. Dat bedoel ik niet gemeen, maar ik zie dat bij de ene groep mensen het gebruikelijker is om op jongere leeftijd een partner en kind(eren) te hebben dan bij andere groepen.
Ikzelf heb geprobeerd om zwanger te worden van een tweede kind tot ik 35 was. Daar lag voor ons de grens . Ik wilde geen oude moeder zijn. Toen ik 35 was heeft mijn man zich laten steriliseren zodat de hoop ook weg was.
Madamecannibale schreef op 16-07-2025 om 21:04:
Ik denk dat het erg ligt aan het “type” mensen. Dat bedoel ik niet gemeen, maar ik zie dat bij de ene groep mensen het gebruikelijker is om op jongere leeftijd een partner en kind(eren) te hebben dan bij andere groepen.
Wat zou daar gemeen aan kunnen zijn? Gemiddeld gezien krijgen hoger opgeleiden later kinderen. Dat is (juist) niet per definitie de verstandigste keuze. Het hangt er echter maar net vanaf wanneer je die partner vindt met wie je het aandurft en in hoeverre je praktische zaken op orde wilt hebben voordat je een kind durft te krijgen.
Begin 30 zijn de onderlinge verschillen heel groot. De een heeft dan een compleet gezin weer een ander niet en is dan nog vrijgezel. Eind 30 heeft bijna iedereen die ook kinderen wil wel kinderen.
Ik vind de vraag of je kinderen hebt niet gek, is gewoon intesse of een onderwerp van gesprek. Of ik ze wil ook niet perse erg. Dan zeg ik altijd nee, staat ook niet op de planning. En 90% van de mensen stapt dan over op een ander onderwerp. Heel soms zegt iemand 'oh dat denk je nu maar wacht maar'. En dan denk/zeg ik nou denk het niet eigenlijk maar zie t wel. Boeit me nooit zoveel als mensen dat denken/zeggen Of 'oh je zou een leuke moeder zijn' en dan zeg ik thanks (ik denk van niet eigenlijk, maar oke) maar wil geen kind. En daar stopt het wel weer en gaat iedereen verder met zn leven. Maar kan me voorstellen bij een wens dat het wel confronterend kan zijn.
Bijzonder. Ik kreeg als alleenstaande nooit de vraag waarom ik geen kinderen had. Denk dat de meeste mensen wel aannamen dat dat kwam omdat ik geen partner had en het zonder partner nu eenmaal lastig zwanger worden is. Kan me ook niet voorstellen dat die 2 meiden maar bleven vragen waarom je geen kind hebt. Kan me wel voorstellen dat ze geïnformeerd hebben naar je huidige leven; heb je een relatie? Heb je kinderen? Waar woon je? Wat voor werk doe je? Dat is gewoon interesse tonen en zijn vrij standaard vragen als je iemand leert kennen of heel lang niet gezien hebt. Dat sommige vragen jou pijn doen zegt dan meer over jouw pijn dan over de vragenstelster. Maar als jij antwoordt dat je geen partner hebt en ook geen kinderen zullen ze vast niet nog meermaals gevraagd hebben of je kinderen hebt. (Een tijd geleden was hier op via ook iemand die steeds beledigd raakte als iemand vroeg wat voor werk ze deed, ze was namelijk werkloos).
En weet je, ik vond het soms juist pijnlijk dat er bij mij nooit geïnformeerd werd naar een kinderwens. Alsof die wens niet ontstaat of spontaan verdwijnt als je geen partner hebt. Maar ik realiseerde me al snel dat dat pijnlijke bij mij lag. En als ik het wel graag over mijn kinderwens wilde hebben ik daar natuurlijk ook zelf over kon beginnen. Andersom; als iemand een gesprek wil voeren over iets persoonlijks waar ik het niet over wil hebben dan kan ik dat ook gewoon zeggen; nee, ik heb geen kinderen. Waarom? Daar heb ik het liever niet over. (ik heb inmiddels wel kinderen overigens)
Iemand ineens appen en vragen waarom ie kinderen heeft vind ik heel gek. Of heb je de vraag ingeleid? Op het moment zelf kan het wel een prima reactie zijn. Waarom heb jij geen kinderen? Goh, dat vind ik een erg persoonlijke vraag, ik vraag jou toch ook niet waarom jij ze wel hebt? Maar zomaar appen met die vraag, heel vreemd.
De rest van je post komt over alsof je behoorlijk zoekend bent in het leven. Je bent vroeger gepest, je krijgt geen zak geld voor een huis, je vader kan niet oppassen want hij leeft niet, je zoekt het internet af naar oud-klasgenoten en wat zij hebben. Veel van mijn vriendinnen hebben hun kinderen helemaal niet op facebook staan. Dus dat ze daar niet op staan zegt helemaal niks. Maar al hadden ze allemaal al kinderen, wat dan nog? Of al hadden ze allemaal geen kinderen, wat dan? Jij leeft jouw leven en maakt jouw keuzes. Inclusief wel/geen kinderen en wanneer dan.
Ik heb laatst een basisschool-reünie gehad en me ontzettend verbaasd over wat mensen die ik al 30 jaar niet meer heb gezien, over hun persoonlijke leven vertellen. Zelf vind ik dat ik een oud-klasgenoot best kan vragen wat hij/zij doet en waar hij/zij woont, maar informeren naar het waarom zou ik nooit doen. Je weet niet of daar een verdrietig verhaal achter zit en als ze het kwijt willen, hoor je het vanzelf. Op die reünie werd wel veel gevraagd naar het waarom, of mensen deelden het uit zichzelf. En op de een of andere manier vond men ellende blijkbaar interessanter dan geluk. Dus het ging hoofdzakelijk over de nare dingen in het leven. Scheidingen, burn-outs, verslavingen, de gevangenis en reclassering ( 
), ongewenste kinderloosheid, werkloosheid, kinderen met een beperking en eigen heftige diagnoses, wie er allemaal al dood is ... er zullen vast een paar oud-klasgenoten zijn geweest waarmee het grotendeels naar wens ging, maar die hoorde je amper 
Kortom: geen positieve ervaring. Ik heb de reünie-chatgroep meteen de volgende dag al verlaten.
yette schreef op 17-07-2025 om 10:42:
Ik heb laatst een basisschool-reünie gehad en me ontzettend verbaasd over wat mensen die ik al 30 jaar niet meer heb gezien, over hun persoonlijke leven vertellen. Zelf vind ik dat ik een oud-klasgenoot best kan vragen wat hij/zij doet en waar hij/zij woont, maar informeren naar het waarom zou ik nooit doen. Je weet niet of daar een verdrietig verhaal achter zit en als ze het kwijt willen, hoor je het vanzelf. Op die reünie werd wel veel gevraagd naar het waarom, of mensen deelden het uit zichzelf. En op de een of andere manier vond men ellende blijkbaar interessanter dan geluk. Dus het ging hoofdzakelijk over de nare dingen in het leven. Scheidingen, burn-outs, verslavingen, de gevangenis en reclassering (
Kortom: geen positieve ervaring. Ik heb de reünie-chatgroep meteen de volgende dag al verlaten.
Dat lijkt mij ook geen leuke reünie. Toen ik met die twee dames had afgesproken, viel me op dat het gesprek, naast kinderen en partners, vooral draaide om de ellende van anderen. Natuurlijk, iets als ‘Onze klasgenoot heeft in de gevangenis gezeten’ maakt indruk, maar ze wisten ook van bijna iedereen wie de ex-partners waren, welke problemen iemand had, en ga zo maar door. Op een gegeven moment betrapte ik mezelf op de gedachte: wat jammer dat er niemand uit die klas om een positieve reden bekend is geworden. En misschien klopt dat niet eens, maar die indruk hield ik er wel aan over.
Madamecannibale schreef op 16-07-2025 om 21:04:
Ik denk dat het erg ligt aan het “type” mensen. Dat bedoel ik niet gemeen, maar ik zie dat bij de ene groep mensen het gebruikelijker is om op jongere leeftijd een partner en kind(eren) te hebben dan bij andere groepen.
Precies, dat denk ik ook, zeker na dat gesprek met die twee van de basisschool. Het leek echt alsof zij grote beslissingen in hun leven nemen zonder er goed over na te denken, terwijl ik juist nog steeds overal diep over nadenk. Ook over de vraag of ik wel kinderen wil laten opgroeien in een wereld als deze. Achteraf zag ik dat één van hen haar hele Facebook vol heeft staan met antivaccinatieberichten en kritiek op asielzoekers. Sorry, maar dat is toch wel een heel specifiek slag volk dat zulke dingen deelt, haha.
oeh is dit het moment waarop we de elite onderscheiden van het voetvolk?
Sophie500 schreef op 17-07-2025 om 12:13:
[..]
Precies, dat denk ik ook, zeker na dat gesprek met die twee van de basisschool. Het leek echt alsof zij grote beslissingen in hun leven nemen zonder er goed over na te denken, terwijl ik juist nog steeds overal diep over nadenk. Ook over de vraag of ik wel kinderen wil laten opgroeien in een wereld als deze. Achteraf zag ik dat één van hen haar hele Facebook vol heeft staan met antivaccinatieberichten en kritiek op asielzoekers. Sorry, maar dat is toch wel een heel specifiek slag volk dat zulke dingen deelt, haha.
Maar je had tijdens de afspraak niet door dat je te maken had met 'een specifiek slag volk'? Als je hun zo 'min' vindt (jij woonde in een betere wijk, jij was de enige die havo-vwo advies kreeg, zij zijn een specifiek slag volk, zij nemen beslissingen zonder er goed over na te denken) hoezo wordt je dan zo 'erg onzeker' als zij vragen of je kinderen hebt? Of wordt je eigenlijk niet onzeker, maar wil je hier graag delen hoeveel beter jij het doet tov het plebs dat maar kinderen werpt en roddelt? En hoeveel beter ben jij dan uiteindelijk als je hier over die mensen komt roddelen?
Ik (21, F) ben student en het valt mij op dat ik om mij heen hoor hoeveel mensen nu al stellig zeggen absoluut geen kinderen te willen. Een vriendin van mij (nu ook 21 jaar) verbrak zelfs haar relatie omdat haar vriend wel graag ooit kinderen wil.
Zelf zou ik wel kinderen willen. Dat vertelde ik een keer aan een studiegenote. Die zei verbaasd “echt?”, ik zei ja, ze knikte lachend met haar hoofd zei “okee” en niks meer. Misschien denk ik er zelf over 5 of 10 jaar wel heel anders over.
Ik denk dat een kinderwens en jong al een partner “voor altijd” hebben, ook wel afhangt van of je uit een stad of een dorp komt. Op mijn studie komen de meesten toch wel uit een stad of in ieder geval een “duurdere” randgemeente. Ik woon zelf (nu nog) in een best christelijk dorp. Waar ik me wel echt weleens verbaas om hoeveel jonge meiden hier met een kinderwagen lopen vergeleken met in de stad.
Het is nooit goed om jezelf te vergelijken met anderen ook al is dat soms menselijk. Zeker als je bepaalde voor jou belangrijke dingen mist in jouw leven. Of je steekt het dan heel " positief" voor jezelf in (bv ik ben hoog opgeleid, ik ben rijker, heb meer vrijheid, de ander niet etc) of juist heel negatief (zij hebben al jong partner en kinderen, ik niet maar ik wil dat ook graag, waarom zij wel en ik niet,etc). Je bent dan steeds bezig met beter of minder zijn dan een ander en dus met jouw eigen ego terwijl je daar niet gelukkig van wordt. Eigenlijk ben je dan steeds negatief bezig. Iedereen en ieders leven is uniek. Omring je met mensen waar jij je bij thuis voelt, probeer jouw eigen dromen waar te maken en toch te genieten van wat je hebt. Probeer echt zoveel mogelijk te stoppen met jezelf te vergelijken met anderen.
Mijn zus wilde graag kinderen maar dat kon niet. Ze heeft een aandoening waardoor het vaak na ongeveer je 30ste zeer lastig wordt om kinderen te krijgen en je niet te lang moet wachten. Zij heeft dat kunnen accepteren bij de gedachte dat ze niet weet of het 5 jaar eerder wel had gekund. “Gelukkig” wordt dat bij haar over het algemeen zonder uitleg geaccepteerd.
Op Instagram en Reddit kun je heel veel vinden over zowel bewust als onbewust kindvrij zijn. Ik vind persoonlijk het soort online discussies over “bewust kindvrij” altijd een beetje suf. Je maakt toch ook geen topic over dat je bewust geen huisdieren of auto hebt en hoe goed en fantastisch dat is?
De twee meiden zullen zich waarschijnlijk bevinden in een omgeving met alleen maar ouders om zich heen (school, kinderopvang, monkey town). Er is daarnaast een uit verschillende studies bewezen correlatie tussen een hoger inkomen en minder+pas later kinderen krijgen. Het klinkt onaardig, maar een hoger inkomen hangt vaak samen met het opleidingsniveau.
Zelf ben ik echt totaal niet van de reunies… Als je iemand vele jaren niet hebt gezien en gesproken zeg ik altijd: je bent niet voor niets uit elkaar gegroeid.