Moeder praat negatief achter mijn rug om
Zoals de titel al zegt, mijn moeder praat achter mijn rug om negatief over de manier waarop ik met mijn zoontje om ga.
Een voorbeeld is dat mijn zoontje slecht slaapt en vaak vroeg wakker is (om 5 uur). Mijn moeder vraagt bijvoorbeeld regelmatig hoe het slapen nu gaat. Dan zeg ik altijd eerlijk dat ik bij hem lig tot hij slaapt en als hij wakker is in de ochtend dat we hem uit bed halen en hem bij ons leggen. Zijn middagslaapje doet hij nu ook niet meer (hij wordt bijna 3). We krijgen hem er niet meer in. Het gaat gepaard met huilen en schreeuwen. Bij de opvang slaapt hij nog wel.
Nu kwam ik erachter dat mijn moeder achter mijn rug om dingen zegt als dat we eens strenger moeten zijn, dat we hem gewoon in bed moeten zetten en maar eens moeten laten schreeuwen. Dat we te snel toegeven. Dat hij een loopje met ons neemt. Dat hij dat bij haar nooit doet als zij hem naar bed brengt, en dat hij bij de gastouder wel gaat slapen. Met andere woorden, het ligt dus aan mij/mijn man dat hij slecht slaapt.
Dit is een voorbeeld. Maar het gebeurt vaker. In een gesprek heb ik eens gezegd dat het lijkt alsof ze vindt dat ik het niet goed doe, dit gaf ze dan ook toe. Dit vind ik best pijnlijk. Ik had gehoopt dat ze me juist zou steunen.
Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik weet niet zo goed of, en hoe ik haar hierop aan kan spreken. Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet reageren op haar vragen over het slapen en voel me bekeken en beoordeeld/veroordeeld als ze mij met ons zoontje bezig ziet.
Mija schreef op 22-03-2023 om 08:57:
[..]
Over dat ‘moeten accepteren’ dat jullie het anders doen: je kunt dat niet afdwingen. Misschien ‘moet jij wel accepteren’ dat zij dat NIET accepteert. Je kunt niet steeds om bevestiging blijven vragen. Als zij het niet accepteert, zorg dan dat je zelf stevig staat, leer haar snel te af te kappen en het gesprek een andere kant op te sturen en negeer het verder.
Goeie dit!
Aardbei_86 schreef op 22-03-2023 om 08:48:
[..]
Ook al zou ik dingen anders kunnen doen, wat maar zo kan zijn, is dit gedrag van haar absoluut niet helpend. Alle ouders maken "fouten" en leren daar hopelijk van. Daardoor groei je ook als ouder. Maar dan moet die ruimte er wel zijn en zou ze haar commentaar constructiever in kunnen zetten.
Je zou haar eens kunnen vragen hoe zij zich, als moeder, voelde als andere mensen haar vertelden hoe ze haar kinderen op zou moeten voeden.
Ik zou niets meer delen met je moeder.
aardbei, ik lees dat hij op het kdv nog wel slaapt, maar is het een idee om te vragen of ze hem daar ook niet meer willen laten slapen? En dan eens kijken of zich dat na verloop van tijd gaat uitten in beter en langer slapen bij jullie?
Wel heel vervelend dat je moeder jou dit gevoel geeft, want je komt gewoon over als een betrokken moeder die echt betrokken is en het goed probeert te doen.
Vergeet ook het grote verschil niet. Je moeder gaat naar het oppassen naar huis, maar jullie hebben waarschijnlijk ook slaaptekort en moeten werken.
En vreemde ogen dwingen, dat is nou eenmaal zo. Dat is niet per se zo omdat ze het beter doet. Jou kind voelt zich bij jou veilig genoeg om duidelijk aan te geven, dat hij geen middagslaapje meer wilt doen.
Herkenning hier. Ik was al gewend dat mijn moeder over anderen roddelt, wat ik altijd erg vervelend vond en ook afkeurde. Maar toen ik via via allemaal roddels over mezelf vernam was ik toch wel erg boos. Dingen die niet waar zijn. Dat ik bijvoorbeeld geen zin had om op haar verjaardag te komen tegen haar broers en zussen, terwijl ze het om een ander moment met mij had gevierd en gezegd had dat ze geen zin had in een feestje. Kreeg ik ineens een boze tante aan de telefoon!
Ook was er altijd alles mis met hoe ik mijn kinderen opvoedde. Dat liet ze merken, en ik negeerde dat, wat haar enorm gefrustreerd heeft. Ook hier hoorde ik via via dat ik het allemaal helemaal verkeerd deed
Er was wel meer aan de hand, en ik zie haar nu niet meer. Maar dit vond ik (en nog) steeds erg.
Ik vind sowieso dat bemoeien met andermans opvoeding een no-go is. Ieder kind is anders, en wat voor de een werkt, werkt niet voor een ander. Mijn oudste sliep tot groep 1 nog tussen de middag, en had het erna ook nodig, maar ja school. Dus bleef ze tot haar 5e relmatig een middag of dag thuis.
De jongste vond het met 2,5 jaar wel genoeg. Bij de oudste veel ongevraagd advies gekregen (en niet alleen van mijn moeder). Dat maakte me best wel onzeker.
To, het zou voor mij helpen om een standaard vaag antwoord te hebben op je moeders vraag hoe het met slapen gaat. Dan geef je haar geen informatie meer waarmee ze kan roddelen.
En ik denk ook het laten inzinken dat wat zij doet echt niet leuk is. Meestal hebben we onze ouders een beetje op een voetstuk staan. Als je haar daar vanaf haalt, raakt het je waarschijnlijk ook minder dat ze het niet met jou/jullie opvoedkeuzes eens is.
BritgetJones007 schreef op 22-03-2023 om 12:43:
aardbei, ik lees dat hij op het kdv nog wel slaapt, maar is het een idee om te vragen of ze hem daar ook niet meer willen laten slapen? En dan eens kijken of zich dat na verloop van tijd gaat uitten in beter en langer slapen bij jullie?
Wel heel vervelend dat je moeder jou dit gevoel geeft, want je komt gewoon over als een betrokken moeder die echt betrokken is en het goed probeert te doen.
Vergeet ook het grote verschil niet. Je moeder gaat naar het oppassen naar huis, maar jullie hebben waarschijnlijk ook slaaptekort en moeten werken.
En vreemde ogen dwingen, dat is nou eenmaal zo. Dat is niet per se zo omdat ze het beter doet. Jou kind voelt zich bij jou veilig genoeg om duidelijk aan te geven, dat hij geen middagslaapje meer wilt doen.
Sterker nog, mijn moeder past niet eens structureel op. Dat hebben we bewust niet gedaan vanwege dit soort problemen. Op de opvang laten ze hem max een uurtje slapen. Ok kan inderdaad eens kijken wat het doet als hij daar ook niet meer gaat slapen.
Het is inderdaad pijnlijk om te merken dat ze zo over mij denkt. Ook dat ze er niet alleen zo over denkt, maar dat ook tegen anderen uitspreekt. Het is moeilijk om me erbij nee te leggen omdat ik het zo graag anders had gezien. Ik heb vaker periodes gehad dat ik haar niets concreets meer vertelde en inderdaad maar vaag antwoord gaf. Maar elke keer probeer ik het toch weer in de hoop dat het anders gaat.
Mijn moeder heeft wel eens tegen mijn broer gezegd dat ze geen hoogte van me kon krijgen en dat ik niks vertelde. Toen heeft hij gezegd dat hij dat wel snapte want dat ze alles doorverteld, maar dat dringt dan verder ook niet tot haar door.
Ik denk dat ik inderdaad maar vaag moet gaan blijven en niks noemenswaardigs met haar bespreek. En dus accepteren dat ze is zoals ze is.
Ik herken het heel erg Aardbei. Ik heb ook zo een moeder. Vooral sinds de geboorte van dochter vind ik het lastig. Ik merk ook dat ik commentaar niet goed naast me neer kan leggen. Ik neig dan toch te willen uitleggen waarom ik doe wat ik doe. Ergens zoek ik dan toch haar goedkeuring ofzo. Ik heb mezelf al regelmatig voorgehouden dat haar goedkeuring niet relevant is. Ík moet vooral achter mijn keuzes staan. En toch raakt het me dan. Het is ook niet goed bespreekbaar of uit te leggen aan haar. Het 'wij deden het zo en zo' blijft de norm. Terwijl ze wel wat lacherig kan vertellen met wat voor ouderwetse adviezen mijn oma kwam toen ik klein was. En dat ze dat maar vervelend vond. Maar dat dat het zelfde is als wat zij doet begrijpt ze niet.
Het is vaak ook lastig uit te leggen aan anderen vind ik. Het is niet dat ze echt gemeen of bot is. Maar gewoon de toon en houding. Zo gaf ik dochter op verzoek borstvoeding in de beginperiode. En iedere keer als ik dochter ging voeden als zij erbij was kwam er een "oh, is haar schema nu anders dan vorige week?" Of "Ga je nu alweer voeden, ze moet ook leren te wachten" (baby van 3 weken). Op verzoek voeden had ze nooit van gehoord, logisch, heb het uitgelegd, maar de reactie was "nou, daar heeft míjn kraamhulp/verloskundige het anders nooit over gehad en die wist wel waar ze het over had". Nee mam, maar dat is 35 jaar geleden, dingen veranderen. Opgetrokken wenkbrauwen en de eerst volgende voeding weer een opmerking "oh, voed je nu ineens op het halve uur?". Zucht.
En zo heb ik nog legio voorbeelden. Inmiddels kan ik het wel beter laten liggen. Maar het zou zo fijn zijn om soms lekker je hart te kunnen luchten zonder dat daar meteen een oordeel aanhangt. Bijv. Pff, ze heeft al 3 dagen slecht geslapen, ze is alweer zo verkouden, ik ben kapot. Dan wil ik een: Ja schat, dat soort nachten zijn zwaar/ kindjes zijn ook vaak ziek, is ook lastig oid. Maar ik krijg een: ja, ik vond dit weekend al dat ze dun aangekleed was, toen zal ze wel verkouden zijn geworden. Ik probeer nu wat minder te delen en sowieso geen advies te vragen. Maar helemaal voorkomen lukt niet en ik trek het me toch steeds aan.
Vind het stiekem wel fijn om te lezen dat meer mensen hier last van hebben. Dat weet ik wel, maar toch.
Meesje schreef op 22-03-2023 om 14:50:Het is vaak ook lastig uit te leggen aan anderen vind ik. Het is niet dat ze echt gemeen of bot is. Maar gewoon de toon en houding. Zo gaf ik dochter op verzoek borstvoeding in de beginperiode. En iedere keer als ik dochter ging voeden als zij erbij was kwam er een "oh, is haar schema nu anders dan vorige week?" Of "Ga je nu alweer voeden, ze moet ook leren te wachten" (baby van 3 weken). Op verzoek voeden had ze nooit van gehoord, logisch, heb het uitgelegd, maar de reactie was "nou, daar heeft míjn kraamhulp/verloskundige het anders nooit over gehad en die wist wel waar ze het over had". Nee mam, maar dat is 35 jaar geleden, dingen veranderen. Opgetrokken wenkbrauwen en de eerst volgende voeding weer een opmerking "oh, voed je nu ineens op het halve uur?". Zucht.
En zo heb ik nog legio voorbeelden. Inmiddels kan ik het wel beter laten liggen. Maar het zou zo fijn zijn om soms lekker je hart te kunnen luchten zonder dat daar meteen een oordeel aanhangt. Bijv. Pff, ze heeft al 3 dagen slecht geslapen, ze is alweer zo verkouden, ik ben kapot. Dan wil ik een: Ja schat, dat soort nachten zijn zwaar/ kindjes zijn ook vaak ziek, is ook lastig oid. Maar ik krijg een: ja, ik vond dit weekend al dat ze dun aangekleed was, toen zal ze wel verkouden zijn geworden.
Dit is zo herkenbaar 
Aardbei_86 schreef op 22-03-2023 om 14:13:
Mijn moeder heeft wel eens tegen mijn broer gezegd dat ze geen hoogte van me kon krijgen en dat ik niks vertelde. Toen heeft hij gezegd dat hij dat wel snapte want dat ze alles doorverteld, maar dat dringt dan verder ook niet tot haar door.
Totaal gebrek aan zelfreflectie zo te lezen...
Lieveheersbeest schreef op 22-03-2023 om 16:25:
[..]
Totaal gebrek aan zelfreflectie zo te lezen...
Ja, en dan houdt het op hè. Als iemand stug volhoudt: ‘Ik doe het op mijn manier en als iemand anders dat niet fijn vindt, is dat niet belangrijk’, dan heb je geen contact en kun je iemand niet vertrouwen met jouw kwetsbaarheid. Pijnlijk maar waar. Als dit haar al een aantal keer zonder effect is verteld, zou ik maar teruggaan naar oppervlakkige praatjes. Ik snap wel dat het je verdrietig maakt dat je geen vertrouwensband met je moeder kan hebben. Dat is ook verdrietig.
Wel fijn dat je broer het wel snapt. Ik zou gewoon af en toe eens lekker tegen elkaar mopperen.
Meesje schreef op 22-03-2023 om 14:50:
Ik herken het heel erg Aardbei. Ik heb ook zo een moeder. Vooral sinds de geboorte van dochter vind ik het lastig. Ik merk ook dat ik commentaar niet goed naast me neer kan leggen. Ik neig dan toch te willen uitleggen waarom ik doe wat ik doe. Ergens zoek ik dan toch haar goedkeuring ofzo. Ik heb mezelf al regelmatig voorgehouden dat haar goedkeuring niet relevant is. Ík moet vooral achter mijn keuzes staan. En toch raakt het me dan. Het is ook niet goed bespreekbaar of uit te leggen aan haar. Het 'wij deden het zo en zo' blijft de norm. Terwijl ze wel wat lacherig kan vertellen met wat voor ouderwetse adviezen mijn oma kwam toen ik klein was. En dat ze dat maar vervelend vond. Maar dat dat het zelfde is als wat zij doet begrijpt ze niet.
Het is vaak ook lastig uit te leggen aan anderen vind ik. Het is niet dat ze echt gemeen of bot is. Maar gewoon de toon en houding. Zo gaf ik dochter op verzoek borstvoeding in de beginperiode. En iedere keer als ik dochter ging voeden als zij erbij was kwam er een "oh, is haar schema nu anders dan vorige week?" Of "Ga je nu alweer voeden, ze moet ook leren te wachten" (baby van 3 weken). Op verzoek voeden had ze nooit van gehoord, logisch, heb het uitgelegd, maar de reactie was "nou, daar heeft míjn kraamhulp/verloskundige het anders nooit over gehad en die wist wel waar ze het over had". Nee mam, maar dat is 35 jaar geleden, dingen veranderen. Opgetrokken wenkbrauwen en de eerst volgende voeding weer een opmerking "oh, voed je nu ineens op het halve uur?". Zucht.
En zo heb ik nog legio voorbeelden. Inmiddels kan ik het wel beter laten liggen. Maar het zou zo fijn zijn om soms lekker je hart te kunnen luchten zonder dat daar meteen een oordeel aanhangt. Bijv. Pff, ze heeft al 3 dagen slecht geslapen, ze is alweer zo verkouden, ik ben kapot. Dan wil ik een: Ja schat, dat soort nachten zijn zwaar/ kindjes zijn ook vaak ziek, is ook lastig oid. Maar ik krijg een: ja, ik vond dit weekend al dat ze dun aangekleed was, toen zal ze wel verkouden zijn geworden. Ik probeer nu wat minder te delen en sowieso geen advies te vragen. Maar helemaal voorkomen lukt niet en ik trek het me toch steeds aan.
Vind het stiekem wel fijn om te lezen dat meer mensen hier last van hebben. Dat weet ik wel, maar toch.
Heeel herkenbaar inderdaad! Hier ook altijd meteen ongevraagde adviezen en meningen terwijl ik inderdaad gewoon even wil klagen. En dag onderhuidse kritiek zoals je ook schrijdt "ja ik vond al dat ze dun aangekleed was" dus maw. Als je naar beter had aangekleed was ze nu niet verkouden/ziek. Heel vermoeiend
Lieveheersbeest schreef op 22-03-2023 om 16:25:
[..]
Totaal gebrek aan zelfreflectie zo te lezen...
Helaas wel ja. Het gesprek aan gaan kan ook niet want bij het eerste puntje van kritiek (feedback over hoe ik iets ervaar) vliegt ze in de eerste de beste hoge boom. Ze gaat dan ook vaak letterlijk weg en is wekenlang gepikeerd en wacht dan tot ik mijn excuses aanbied (wat ik niet doe).
Weet niet meer wie het schreef maar ze bedoelt het echt niet verkeerd. Maar ze heeft inderdaad totaal geen zelfreflectie en dat maakt het lastig en pijnlijk.
Mija schreef op 22-03-2023 om 16:38:
[..]
Ja, en dan houdt het op hè. Als iemand stug volhoudt: ‘Ik doe het op mijn manier en als iemand anders dat niet fijn vindt, is dat niet belangrijk’, dan heb je geen contact en kun je iemand niet vertrouwen met jouw kwetsbaarheid. Pijnlijk maar waar. Als dit haar al een aantal keer zonder effect is verteld, zou ik maar teruggaan naar oppervlakkige praatjes. Ik snap wel dat het je verdrietig maakt dat je geen vertrouwensband met je moeder kan hebben. Dat is ook verdrietig.
Wel fijn dat je broer het wel snapt. Ik zou gewoon af en toe eens lekker tegen elkaar mopperen.
Precies dit. Kan er weinig aan toevoegen. Ik vind het ook erg verdrietig.