Moeder praat negatief achter mijn rug om
Zoals de titel al zegt, mijn moeder praat achter mijn rug om negatief over de manier waarop ik met mijn zoontje om ga.
Een voorbeeld is dat mijn zoontje slecht slaapt en vaak vroeg wakker is (om 5 uur). Mijn moeder vraagt bijvoorbeeld regelmatig hoe het slapen nu gaat. Dan zeg ik altijd eerlijk dat ik bij hem lig tot hij slaapt en als hij wakker is in de ochtend dat we hem uit bed halen en hem bij ons leggen. Zijn middagslaapje doet hij nu ook niet meer (hij wordt bijna 3). We krijgen hem er niet meer in. Het gaat gepaard met huilen en schreeuwen. Bij de opvang slaapt hij nog wel.
Nu kwam ik erachter dat mijn moeder achter mijn rug om dingen zegt als dat we eens strenger moeten zijn, dat we hem gewoon in bed moeten zetten en maar eens moeten laten schreeuwen. Dat we te snel toegeven. Dat hij een loopje met ons neemt. Dat hij dat bij haar nooit doet als zij hem naar bed brengt, en dat hij bij de gastouder wel gaat slapen. Met andere woorden, het ligt dus aan mij/mijn man dat hij slecht slaapt.
Dit is een voorbeeld. Maar het gebeurt vaker. In een gesprek heb ik eens gezegd dat het lijkt alsof ze vindt dat ik het niet goed doe, dit gaf ze dan ook toe. Dit vind ik best pijnlijk. Ik had gehoopt dat ze me juist zou steunen.
Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik weet niet zo goed of, en hoe ik haar hierop aan kan spreken. Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet reageren op haar vragen over het slapen en voel me bekeken en beoordeeld/veroordeeld als ze mij met ons zoontje bezig ziet.
Je moeder klinkt als die van mij. Nou zijn mijn kinderen inmiddels groter, maar dat onzekere gevoel dat je kan hebben als er iets met je kind is verdwijnt nooit. En als je dan iemand in je omgeving hebt die je niet aanmoedigt of meedenkt, maar alleen afzeikt of beter wil weten - dat kan je best verdrietig maken. Ooit noemde iemand tegen mij de teflonpanmethode; zij kan van allerlei verwijten en passieve agressieve opmerkingen naar je gooien, maar het is aan jou om dat langs je af te laten glijden en je er niet door te laten opstoken. Misschien door haar wat minder vaak op te zoeken, door als ze weer begint te bedenken wat je gaat eten, of door jezelf bewust te zijn dat je het allerbeste met je zoon voor hebt en zij blijkbaar niet in staat is om goed naar jou te doen.
Over je moeder zelf; het is een hele nare eigenschap als mensen steeds het negatieve aan anderen doorvertellen. Enige wat je kunt doen is duidelijk maken dat jij daar niet in geïnteresseerd bent en het niet voeden; Mam ik vind het niet zo netjes dat je alles van tante Truus doorbrieft en ik hoor het liever van haar zelf. Hoe is het met je geraniums? Zo stopt het roddelen in elk geval bij jou.
En als ze je vraagt over het slapen? We zijn er mee bezig mam. Hij heeft laatst toch zo’n mooie tekening gemaakt. Laat haar, als ze toch zo graag kletst, dat dan doen over hoe leuk/gezellig hij is.
Over het opvoeden van je kinderen heeft bijna iedereen wel een mening. Dat merk je hier in het topic ook wel. Er zijn opvoedstromingen (attachment parenting) bijv die aansluiten bij jouw visie van bij je in bed nemen en erbij bij liggen en er zijn ook stromingen die er wars van zijn. Over en weer zijn er de nodige (voor)oordelen over de andere visie. Ik zorg zelf voor een viertal waaronder twee pleegkinderen en wat voor het ene kind de oplossing is, brengt me met de andere enkel in de misère. Ik pas “whateverworksparenting” toe … 🤣
Het is niet oké als je naasten je handelen onder een microscoop leggen en zich gedragen alsof ze je moeten beoordelen. Je verwacht een gelijkwaardige houding met respect voor je keuzes. En je verwacht al helemaal geen kinderachtig geroddel.
Het is niet oké dat je je continu beoordeelt en bekeken voelt. Was dat in je jeugd ook al zo en valt het nu wellicht meer op of raakt het je meer omdat het je kind betreft?
Ik denk dat het handig is om te stoppen met openhartig zijn over je keuzes en kwetsbaarheden. Die deel je beter met iemand die jou ook respecteert en niet achter je rug zit te babbelen. Met je moeder deel je vooral de leukigheidjes. En kritiek pareer je met ‘jij deed het op jouw manier, ik op de mijne, toen we afspraken realiseerde ik me niet dat het een beoordelingsgesprek zou zijn, ik ben hier om het gezellig te hebben met jullie”
Blijkbaar denken jij en je moeder heel anders over opvoeden. Realiseer je dat als jij het ineens overduidelijk heel anders doet, dat ook als kritiek kan worden opgevat door je moeder. Bijvoorbeeld als jij zegt ik laat kind niet huilen want dan voelt het zich onveilig, terwijl jouw moeder jou altijd liet huilen. Dat kan voor je moeder voelen als een aanval op hoe zij jou heeft opgevoed. Zonder dat jij dat ook zo bedoeld.
Het is gewoon lastig als je er beide hele andere ideeën over hebt. Het beste is gewoon accepteren dat jullie ieder een andere mening hebben. Dat je moeder het bespreekt met anderen is niet netjes, maar tegelijkertijd zeg jij misschien ook wel tegen vriendinnen dat je moeder ouderwetse ideeën heeft over opvoeden.
Ik en mijn zusje hebben ook hele andere opvoed stijlen en dat respecteren we van elkaar. Als we eens echt ergens niet uitkomen dan gebruiken we elkaar zelfs wel eens om te proberen of het lukt om iets te doorbreken. Wij spreken ook met anderen over de verschillen, maar gewoon respectvol. De kern zit hem er denk ik in dat er geen goed en fout is. Zij is van niet huilen, ik ben wel voor huilen. Maar zij zal niet zeggen dat ik kind mishandel en ik oordeel niet dat zij meer problemen heeft met slapen. Als ze zegt dat ze weer een nacht bijna niet heeft geslapen beaam ik gewoon hoe zwaar dat is en bied ik hulp aan in de vorm van zal ik haar overdag even nemen zodat zij wat kan bijslapen.
Misschien kun je dat ook met je moeder proberen. Dat je iets zegt van "mam ik bewonder het dat jij mij kon laten huilen, maar ik kan dat gewoon niet aanhoren. Dat levert mij zoveel stress op dat ik de korte nachten er voor over heb".
Klinkt alsof het ook goed is je ervan bewust te zijn dat je afscheid mag nemen van de band die je graag zou willen met je moeder. En dat je daar ook om mag rouwen. 
Aardbei_86 schreef op 22-03-2023 om 14:13:
Het is inderdaad pijnlijk om te merken dat ze zo over mij denkt. Ook dat ze er niet alleen zo over denkt, maar dat ook tegen anderen uitspreekt. Het is moeilijk om me erbij nee te leggen omdat ik het zo graag anders had gezien. Ik heb vaker periodes gehad dat ik haar niets concreets meer vertelde en inderdaad maar vaag antwoord gaf. Maar elke keer probeer ik het toch weer in de hoop dat het anders gaat.
Mijn moeder heeft wel eens tegen mijn broer gezegd dat ze geen hoogte van me kon krijgen en dat ik niks vertelde. Toen heeft hij gezegd dat hij dat wel snapte want dat ze alles doorverteld, maar dat dringt dan verder ook niet tot haar door.
Ik denk dat ik inderdaad maar vaag moet gaan blijven en niks noemenswaardigs met haar bespreek. En dus accepteren dat ze is zoals ze is.
Oh ze bespreekt het ook nog eens met je broer ? (Hoe bedoel je kinderen tegen elkaar opzetten). Fijn dat je broer het voor jou opnam.
Echt gemeen van haar. Ik neem aan dat 86 je geboortejaar is dus zo oud is je moeder nou ook weer niet. Of zou dat meer met karakter dan met leeftijd te maken hebben? Jammer dat ze zo doet.
Ik weet niet waar het aan ligt. Wellicht probeert zij daar voldoening uit te halen. Dat zij weet hoe je moet opvoeden en ze dat ons gaat vertellen. Het is wel fijn om te horen dat ik niet de enige ben met zo'n moeder. Ook al had ik de anderen ook een andere moeder gegund. Ook de antwoorden die hier als suggesties zijn gegeven kan ik wel wat mee. Gewoon wat vager blijven.