Mijn schoonouders geven mij van ALLES de schuld
Mijn schoonouders verdienen een OSCAR… Ik ben nu twaalf jaar samen met mijn man en zowel hij als ik hebben al die tijd gedacht dat het allemaal ok was tussen ons. We kwamen op visite, er werd gelachen, het was altijd gezellig. Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik hoorde dat ze zo blij met me waren. Want zijn ex-vrouw, die vonden ze helemaal niks…
Tot 8 maanden geleden. Mijn man kwam van de zaak en besloot voor thuiskomst nog even bij zijn ouders langs te gaan. Hij kwam helemaal van slag thuis.
De sfeer was ijzig geweest daar en toen hij vroeg wat er aan de hand was, werd hem gezegd dat ze hem wat te vertellen hadden:
Over mij. Ze waren “een patroon” in mij gaan zien. Al tien (10!!!!) jaar. Al tien jaar vinden ze dat ik slecht ben voor hun zoon en kleinzoon (mijn stief) en ze hebben nooit iets gezegd, nooit wat laten merken. Knap hoor!!
Alle beslissingen die in ons gezin genomen zijn en die HEN blijkbaar niet bevielen, waren allemaal MIJN schuld, ook al waren dat beslissingen genomen door mijn man, nope, toch mijn schuld…
Dat hij gestopt is met zijn sport. In zijn veld had hij redelijke bekendheid. Maar hij werd 40 en wilde gewoon stoppen. Vond ik ook jammer, maar zo was er wel meer tijd in het weekend voor ons (samengestelde) gezin. Zijn ouders vinden dat hij destijds (8 jaar geleden alweer) moest stoppen van mij. Pertinent NIET waar. Dat ik altijd gelogen zou hebben omdat ik zijn sport niet leuk zou vinden. Bullshit, ik was zijn grootste fan!!
De verhuizing? Dat kwam ook puur en alleen door mij. Auto verkocht? Dat moest hij van mij. Die keer dat hij een goede nieuwe baan liet schieten? Dat komt omdat IK hem dat uit zijn hoofd had gepraat…
Maar het ergste vind ik dat ze zeggen dat ik slecht ben voor mijn stiefzoon. Die heeft idd 10 jaar geleden (nu 16) wat probleempjes gehad waar hij voor naar de psycholoog is verwezen ivm autisme. Maar zij vinden dus dat hij daarheen moest door MIJ…
Hun denkwijze heeft ze zo achterdochtig naar mij gemaakt dat ze denken dat ik overal over lieg: over de gezondheid van mijn dochter, over mijn ouders, over mijn werk… alles
Mijn man heeft gevraagd waar dit, voor ons zo opeens, allemaal vandaan kwam. ze zeiden: we vonden het tijd dat je dit eens hoorde. Mijn man heeft ze toen al verzekerd dat alles wat ze beweerden echt niet klopte. En dat ze zich niet te bemoeien hebben. Ze hielden voet bij stuk, Mijn man is woedend weggegaan, heeft alles aan mij verteld.
Ik was zó flabbergasted door de hele situatie. Hoe?? Waarom?? Hoe kun je 10 jaar lang je mond houden en mooi weer spelen? Omdat ze hun zoon niet wilden verliezen blijkbaar.
Een week later, zijn we samen bij mijn schoonouders langs geweest. Ik wilde zelf mijn woordje doen en proberen de boel glad te strijken. Dat is compleet mislukt. Ik ben huilend daar weggegaan. Ik ben blijkbaar het schuim der aarde. Mijn man staat achter mij. Hij weet hoe het zit. Hij weet dat zijn ouders om wat voor reden dan ook de boel compleet verdraaien. En dat zegt hij ook steeds tegen ze.
We zijn nu bijna 9 maanden verder. Ik heb ze niet meer gezien en gesproken. Mijn dochter was jarig, die hebben ze niet gefeliciteerd. Mijn man heeft over deze maanden een handvol keer contact gehad met zijn ouders. Die verwijten mij dat ik hen kapot maak van verdriet, omdat hun zoon niet zou mogen komen. Onzin. Stiefzoon gaat ook gewoon naar zijn opa en oma, dat stimuleren we zelfs.
Ik zal nooit tegen mijn man zeggen dat hij moet kiezen tussen mij en zijn ouders. Hij is enigskind.
Afgelopen weekend nam mijn schoonmoeder contact op met mijn man: ze zei dat ze alles achter zich willen laten en weer verder willen. Onder hun voorwaarden: ze vinden nog steeds dat ik helemaal fout ben, er mag met geen woord over de afgelopen 10 jaar gesproken worden.
Schiet mij maar lek, ik snap er niks meer van…
man kan prima contact hebben . Staat los van jou . Waarom voelt hij het als verraad?
t is nu al te lang dat het zo is, dan is een opening moeilijk te vinden, anders zou ik denken is mediation niet wat? Een onafhankelijke persoon die meekijkt,die beide kanten aanhoort en probeert tot een verzoening te komen.
En lukt dat niet heb je er alles aan gedaan he
maar na een jaar....is dat ws geen optie meer
Roos57 schreef op 27-07-2025 om 22:27:
man kan prima contact hebben . Staat los van jou . Waarom voelt hij het als verraad?
Omdat hij (ook) kwaad is om die strontkar die over me heen is gestort. Denk dat het bij hem voelt alsof hij hun gedrag naar mij goedkeurt als hij contact met ze heeft.
En ik vind contact prima. MAAR… ik zou het niet prettig vinden als hij ‘leuke dingen’ met ze zou doen. Uit eten ofzo, of naar een wedstrijd met zijn vader… Want dat gun ik zijn ouders echt niet.
Maar daar thuis op de koffie? Geen probleem mee.
Groentetuin schreef op 27-07-2025 om 22:54:
t is nu al te lang dat het zo is, dan is een opening moeilijk te vinden, anders zou ik denken is mediation niet wat? Een onafhankelijke persoon die meekijkt,die beide kanten aanhoort en probeert tot een verzoening te komen.
En lukt dat niet heb je er alles aan gedaan he
maar na een jaar....is dat ws geen optie meer
Al lang aan gedacht. Maar dat voelt niet goed bij mij. Want het is simpel: zij beschuldigen mij van de meest idiote dingen die we met feiten kunnen weerleggen. Maar ze geloven het niet. Mij niet en hun zoon niet. Wat moet een ander dan nog doen of zeggen?
Volgens mijn man heeft zijn moeder tegen hem gezegd: je vader heeft nog nooit in zijn leven excuses gemaakt aan iemand, en hij gaat zeker niet beginnen bij Supern0va”
Ik denk dan: hoe zeg je dat iemand een enorme l*l is, zonder te zeggen dat het een enorme l*l is?
Jouw situatie lijkt heel erg op onze situatie, alleen is mijn man de broer en maken wij het van de zijkant mee. Wat ik merk is dat mijn schoonouders naarmate ze ouder worden steeds minder flexibel zijn, waardoor een oplossing steeds verder weg lijkt te zijn. Nu is het zo dat in onze situatie schoondochter/schoonzus haar hand in eigen boezem zou mogen steken. Wij hebben ook al 20 jaar geen contact meer met zwager en schoonzus door het gedrag van schoonzus. Mijn schoonouders hebben dat ons enorm verweten maar dat is uitgesproken. Wij proberen wel mijn schoonouders hun eigen rol in te laten zien in de huidige situatie, maar dat is best moeilijk.
Wat ik je mee wil geven, is dat je er rekening mee moet houden dat je schoonouders niet meer in staat zijn om anders te denken dan dat ze nu doen en kijk ook naar je eigen rol hierin. Je zal samen met je man een weg zien te vinden om om te gaan met deze situatie. Bespreek ook wat je man zou willen als zijn ouders meer hulpbehoevend worden.
anomarie schreef op 29-07-2025 om 14:
Wat ik je mee wil geven, is dat je er rekening mee moet houden dat je schoonouders niet meer in staat zijn om anders te denken dan dat ze nu doen en kijk ook naar je eigen rol hierin. Je zal samen met je man een weg zien te vinden om om te gaan met deze situatie. Bespreek ook wat je man zou willen als zijn ouders meer hulpbehoevend worden.
Als er ook maar IETS van waarheid zou zitten in wat ze mij verwijten, dan had ik al lang en breed excuses gemaakt. Want de familie is klein en was hecht. Deze situatie wil ik gewoon niet. Maar ik ga toch geen sorry zeggen voor iets wat ik gewoon niet gedaan heb?
Over het hulpbehoevend worden, hebben we het al gehad. Mijn man zegt dan: dat zien we dan weer wel.
Is goed, maar ik ga ze niet helpen als de situatie blijft zoals nu.
Supern0va schreef op 29-07-2025 om 13:46:
[..]
Omdat hij (ook) kwaad is om die strontkar die over me heen is gestort. Denk dat het bij hem voelt alsof hij hun gedrag naar mij goedkeurt als hij contact met ze heeft.
En ik vind contact prima. MAAR… ik zou het niet prettig vinden als hij ‘leuke dingen’ met ze zou doen. Uit eten ofzo, of naar een wedstrijd met zijn vader… Want dat gun ik zijn ouders echt niet.
Maar daar thuis op de koffie? Geen probleem mee.
Maar
Die maar heb jij niks mee te maken. Jij bepaalt niet wat jou man met zijn ouders doet .
Jou man ervaart geen ruimte denk ik van jou hierin .
vanuit de systeemtheorie is bekend dat als de verticale relatie verstoord is (ouder-kind), het heel lastig is om een horizontale relatie (man-vrouw) goed te houden. Boeken als 'de fontein' geven hier op een goede manier inzicht in, ook als ouders of kinderen moeilijk te benaderen zijn.
Ik lees dat je heel boos bent en dat is ook goed te snappen want je voelt je persoonlijk afgewezen en dat is nooit fijn. Echter wat er tussen je man en zijn ouders wel of niet gebeurd, is aan hem, hoe moeilijk ook voor jou. Het was fijn geweest als hij het eerder voor jou had opgenomen, dat betekent niet dat je hem het contact met zijn ouders in welke vorm dan ook kan onthouden. Wel koffie drinken, maar geen leuk uitje riekt naar jaloezie en niet naar ruimte geven aan zelf mogen beslissen hoe je een relatie invult.
Nee, helemaal niet eens met de twee voorgaande posts. Ten eerste zegt ze dat ze ander soort contact (zoals iets leuks ondernemen) tussen haar man en zijn ouders *niet prettig* zou vinden, niet dat ze het zou verbieden of zo (!).
Bovendien heeft het natuurlijk dan niets met jaloezie te maken maar met het feit dat hij het dan voor zijn ouders allemaal grotendeels oplost, terwijl zijn vrouw op een maffe manier zwart is gemaakt. Ze komen er dan makkelijk mee weg, terwijl zijn vrouw belachelijk is behandeld (en hij zelf eigenlijk ook wel, want zo praat je niet over de geliefde van je kind).
Ik voel helemaal met haar (en ook haar man) mee.
De beste tip vond ik dat er niet meer over gepraat mocht worden en dat hij het afkapt. Misschien een brief aan weiden.
En minimaal contact natuurlijk.
Als mijn man leuke dingen met zijn ouders zou willen ondernemen, zou ik hem dat niet verbieden. Is sowieso niet mijn plaats. Maar ik zou hem wel zeggen dat dit voor mij niet fijn voelt. Maar goed, waar hebben we het over, zover is het helemaal niet.
Aan Anomarie: mijn man heeft het METEEN voor me opgenomen. De seconde nadat ze klaar waren met hun opsomming “wat-SupernOva-allemaal-fout-heeft-gedaan”. Nog eerder had gewoon niet gekund.
Van jaloezie is ook geen sprake. Ik zou niet weten waarom ik jaloers op ze moet zijn of worden. Hun positie is bepaald niet te benijden. Ook al gaan ze zonder mij leuke dingen doen, alsof er lekker niks aan de hand is, er staat wel een enorme roze olifant in de kamer. Over 2/3 van het leven van mijn man kan dan niet gepraat worden, want dan is het geheid weer ruzie. Niet jaloers op. Ik vind het zelfs sneu. Zielig voor ze.
Aan Egel: Hij heeft heel duidelijk gemaakt aan zijn ouders dat hij het niet pikt als ze weer/nog meer complottheorie ën over mij gaan verkondigen. Laatste keer dat hij ze hierover sprak, maanden geleden alweer, kreeg hij van zijn moeder te horen dat hij een slechte zoon was. “Want goede zonen/kinderen staan altijd achter hun ouders.”
Hoe zij over hem denken? Geen idee. Ze zeggen dat ik over ‘alles’ lieg. Maar hij bevestigt wat ik zeg (omdat het ook gewoon zo is) HEM noemen ze geen leugenaar, mij wel. Dus wat vinden ze dan van hem? Dat ie een watje is? Een slappe drol die onder de plak zit bij zijn vrouw?? (Geloof me, als er iemand in huis bij ons dominant is -in de goede zin van het woord- dan is hij dat) Maar hoe ze over hem denken in deze situatie, weet ik dus niet.
Maar goed kan het niet zijn, denk ik.
Ik denk dat je meest boos bent omdat het zo onrechtvaardig is. Dat is het ook. Je probeert het ook te begrijpen omdat je een reden/rechtvaardigheid wilt vinden. Dit zul je echter niet vinden want het is compleet irrationeel. Ik hoop dat je een manier gaat vinden om de boosheid te gaan loslaten want dit vreet je op zo.
alhambra schreef op 29-07-2025 om 21:58:
Ik denk dat je meest boos bent omdat het zo onrechtvaardig is. Dat is het ook. Je probeert het ook te begrijpen omdat je een reden/rechtvaardigheid wilt vinden. Dit zul je echter niet vinden want het is compleet irrationeel. Ik hoop dat je een manier gaat vinden om de boosheid te gaan loslaten want dit vreet je op zo.
Ik denk dat je daar helemaal gelijk in hebt.
Het voelt ontzettend onrechtvaardig. Ze wijzen mij als schuldige aan voor beslissingen binnen ons gezin (die al of niet alleen mijn man/hun zoon aangaan) waar ze A: in principe geen sodemieter mee te maken hebben, B: niemand ‘schuldig’ aan is en C: die nota bene door mijn man/hun zoon zélf genomen zijn. Maar nee, gooi maar op de rug van Supern0va…
Afijn, ik val in herhaling…
Supern0va schreef op 30-07-2025 om 13:13:
[..]
Het voelt ontzettend onrechtvaardig. Ze wijzen mij als schuldige aan voor beslissingen binnen ons gezin (die al of niet alleen mijn man/hun zoon aangaan) waar ze A: in principe geen sodemieter mee te maken hebben, B: niemand ‘schuldig’ aan is en C: die nota bene door mijn man/hun zoon zélf genomen zijn. Maar nee, gooi maar op de rug van Supern0va…
Die ouders verander je niet . Zij moeten jou niet en daar zullen redenen voor zijn .
jij bent zijn tweede vrouw. Zit daar nog een pijnpunt ?
Dus wil je gelijk of wil je geluk .
Gelijk krijg je niet .
Geluk misschien wel . Deze situatie maakt niemand gelukkig. Toch ??? Maar dan zal jij moeten toegeven. Hoeft niet he . Je kan ook zo doorgaan. Ook prima.
Roos57 schreef op 30-07-2025 om 14:30:
[..]
Die ouders verander je niet . Zij moeten jou niet en daar zullen redenen voor zijn .
jij bent zijn tweede vrouw. Zit daar nog een pijnpunt ?Dus wil je gelijk of wil je geluk .
Gelijk krijg je niet .
Geluk misschien wel . Deze situatie maakt niemand gelukkig. Toch ??? Maar dan zal jij moeten toegeven. Hoeft niet he . Je kan ook zo doorgaan. Ook prima.
Aan zijn eerste vrouw hadden ze uiteindelijk ook een hekel. Die kreeg ook de zwarte piet over vanalles. Dat mijn man uit het familiebedrijf stapte en op zichzelf ging, bijvoorbeeld. Was volgens mijn schoonouders haar schuld. Helemaal niet waar, was een grote wens van mijn, toen haar, man. Het is toen niet (zoals bij ons nu) compleet uit de klauwen gelopen omdat ze dan ook hun enige kleinkind hoogstwaarschijnlijk niet of veel minder zouden zien. En dan was er de scheiding nog.
Wil ik geluk? Ja tuurlijk, wie niet.
Wil ik gelijk? Als dat hetzelfde is als excuses, dan ja. Maar ik hoef geen excuses als bloemen, ‘het spijt ons’ op de knietjes of een familiediner. Ik ben al blij als ze zouden zeggen “dit hadden we ook wel anders kunnen aanpakken.”
Dat ik zou toegeven, zou idd het makkelijkste zijn. En dan? Daar weer elk weekend op de koffie komen, maar bang zijn om iets te vertellen omdat ze dat ook weer kunnen verdraaien? Bovendien, als ik toegeef, willen zij mij dan nog over de vloer? Want dan geef ik dus toe dat ik zo slecht ben als zij zeggen.
Ik wil echt heel graag dat het goedkomt. Dat het weer was als vóór dit hele gedoe. Maar dan zullen ZIJ toch echt tot andere inzichten moeten komen. Oprecht.
Hier ook de nodige problemen met schoonfamilie. Ik ben gegaan voor de optie doen alsof mijn neus bloed. Dus ik zeg nergens meer sorry voor. Ik verwacht ook nergens excuses voor. Ik ga ze zoveel mogelijk uit de weg. Geef man vrij baan, wil hij kerst vieren met hen prima. Ik maak wel andere plannen want ik heb geen zin in al dat ongemak aan de kerst dish. Hij gaat met hen uiteten, naar verjaardagen en ik doe echt het uiterste minimum. Dus ik kom ze wel eens tegen op een verjaardag. Maar ga niet bij hen zelf langs, als ze bij ons komen ben ik altijd toevallig net weg. En we nodigen ze niet meer uit op onze verjaardagen.
En kom ik ze dan dus tegen dan vraag ik op mijn allerhartelijkst hoe het gaat en laat hen vertellen en zeg zelf zo min mogelijk, ik stel gewoon vragen. Ik reageer niet meer op alle kritiek. Ze zijn nogal van het de waarheid verdraaien en dat doe ik nu ook. Dus als ik dan de opmerking krijg dat ik hen ontwijk dan zeg ik met een van onschuld vertrokken gezicht hoe kom je daar nu bij?! En dan noemen ze een voorbeeld en dan zeg ik gewoon nee hoor toen had ik dit al heel lang gepland staan. Verjaardagen hebben we gewoon klein gevierd ook al kwam er 50 man. En verder zorg ik dat ik zoveel mogelijk met en bij anderen sta.
Man gaat regelmatig heen. Niet omdat hij het echt leuk vind, maar omdat hij er geen afstand van wil nemen. Ik begrijp dat. Hij gaat zelf ook elke confrontatie uit de weg. Het gevolg het is enorm oppervlakkig contact.
Inmiddels is het vijf jaar sinds de bom barstte. De eerste twee jaar was het moeilijkst. Nu is er een nieuwe status quo. Er wordt eigenlijk gewoon vooral helemaal niet meer over gesproken. Soms heb ik zelfs een redelijk normaal gesprek. Dan geeft mijn schoonmoeder mij een knuffel en denkt iedereen dat het allemaal vergeten is. Maar de volgende keer is het weer mis. Ik vraag er niet meer naar, ik beweeg gewoon een beetje mee.