Mijn schoonouders geven mij van ALLES de schuld
Mijn schoonouders verdienen een OSCAR… Ik ben nu twaalf jaar samen met mijn man en zowel hij als ik hebben al die tijd gedacht dat het allemaal ok was tussen ons. We kwamen op visite, er werd gelachen, het was altijd gezellig. Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik hoorde dat ze zo blij met me waren. Want zijn ex-vrouw, die vonden ze helemaal niks…
Tot 8 maanden geleden. Mijn man kwam van de zaak en besloot voor thuiskomst nog even bij zijn ouders langs te gaan. Hij kwam helemaal van slag thuis.
De sfeer was ijzig geweest daar en toen hij vroeg wat er aan de hand was, werd hem gezegd dat ze hem wat te vertellen hadden:
Over mij. Ze waren “een patroon” in mij gaan zien. Al tien (10!!!!) jaar. Al tien jaar vinden ze dat ik slecht ben voor hun zoon en kleinzoon (mijn stief) en ze hebben nooit iets gezegd, nooit wat laten merken. Knap hoor!!
Alle beslissingen die in ons gezin genomen zijn en die HEN blijkbaar niet bevielen, waren allemaal MIJN schuld, ook al waren dat beslissingen genomen door mijn man, nope, toch mijn schuld…
Dat hij gestopt is met zijn sport. In zijn veld had hij redelijke bekendheid. Maar hij werd 40 en wilde gewoon stoppen. Vond ik ook jammer, maar zo was er wel meer tijd in het weekend voor ons (samengestelde) gezin. Zijn ouders vinden dat hij destijds (8 jaar geleden alweer) moest stoppen van mij. Pertinent NIET waar. Dat ik altijd gelogen zou hebben omdat ik zijn sport niet leuk zou vinden. Bullshit, ik was zijn grootste fan!!
De verhuizing? Dat kwam ook puur en alleen door mij. Auto verkocht? Dat moest hij van mij. Die keer dat hij een goede nieuwe baan liet schieten? Dat komt omdat IK hem dat uit zijn hoofd had gepraat…
Maar het ergste vind ik dat ze zeggen dat ik slecht ben voor mijn stiefzoon. Die heeft idd 10 jaar geleden (nu 16) wat probleempjes gehad waar hij voor naar de psycholoog is verwezen ivm autisme. Maar zij vinden dus dat hij daarheen moest door MIJ…
Hun denkwijze heeft ze zo achterdochtig naar mij gemaakt dat ze denken dat ik overal over lieg: over de gezondheid van mijn dochter, over mijn ouders, over mijn werk… alles
Mijn man heeft gevraagd waar dit, voor ons zo opeens, allemaal vandaan kwam. ze zeiden: we vonden het tijd dat je dit eens hoorde. Mijn man heeft ze toen al verzekerd dat alles wat ze beweerden echt niet klopte. En dat ze zich niet te bemoeien hebben. Ze hielden voet bij stuk, Mijn man is woedend weggegaan, heeft alles aan mij verteld.
Ik was zó flabbergasted door de hele situatie. Hoe?? Waarom?? Hoe kun je 10 jaar lang je mond houden en mooi weer spelen? Omdat ze hun zoon niet wilden verliezen blijkbaar.
Een week later, zijn we samen bij mijn schoonouders langs geweest. Ik wilde zelf mijn woordje doen en proberen de boel glad te strijken. Dat is compleet mislukt. Ik ben huilend daar weggegaan. Ik ben blijkbaar het schuim der aarde. Mijn man staat achter mij. Hij weet hoe het zit. Hij weet dat zijn ouders om wat voor reden dan ook de boel compleet verdraaien. En dat zegt hij ook steeds tegen ze.
We zijn nu bijna 9 maanden verder. Ik heb ze niet meer gezien en gesproken. Mijn dochter was jarig, die hebben ze niet gefeliciteerd. Mijn man heeft over deze maanden een handvol keer contact gehad met zijn ouders. Die verwijten mij dat ik hen kapot maak van verdriet, omdat hun zoon niet zou mogen komen. Onzin. Stiefzoon gaat ook gewoon naar zijn opa en oma, dat stimuleren we zelfs.
Ik zal nooit tegen mijn man zeggen dat hij moet kiezen tussen mij en zijn ouders. Hij is enigskind.
Afgelopen weekend nam mijn schoonmoeder contact op met mijn man: ze zei dat ze alles achter zich willen laten en weer verder willen. Onder hun voorwaarden: ze vinden nog steeds dat ik helemaal fout ben, er mag met geen woord over de afgelopen 10 jaar gesproken worden.
Schiet mij maar lek, ik snap er niks meer van…
Ik krijg denk ik een kijkje in mijn voorland, als ik jouw relaas lees jillz. Als ik water bij de wijn zou doen. Ik vind het knap dat je dit zo kunt. Het lijkt me wel ontzettend vermoeiend.
Minder vermoeiend dan de boosheid die je nu voelt. Ik ben ook bang dat als je je man blijft vertellen dat hij je pijn doet als hij met ze omgaat dat dat op termijn voor je relatie ook niet goed is.
Dat is nog maar 1x ter sprake gekomen. En echt alleen over de “leuke dingen doen”.
Voor de rest heb ik nooit moeilijk gedaan over contact het afgelopen jaar. Hij gaat naar hun verjaardagen (ik ga dan niet mee). Niet eens omdat hij er zoveel zin in heeft, maar enkel om iets van een contact te houden. Helemaal afkappen vindt hij (nog te) moeilijk. Zou ik ook nooit van hem vragen. Dat is aan hem. Je hebt immers maar één setje. Ik sta achter hem, wat hij ook besluit.
We zitten gelukkig op 1 lijn.
Jillz schreef op 30-07-2025 om 15:51:
Hier ook de nodige problemen met schoonfamilie. Ik ben gegaan voor de optie doen alsof mijn neus bloed. Dus ik zeg nergens meer sorry voor. Ik verwacht ook nergens excuses voor. Ik ga ze zoveel mogelijk uit de weg. Geef man vrij baan, wil hij kerst vieren met hen prima. Ik maak wel andere plannen want ik heb geen zin in al dat ongemak aan de kerst dish. Hij gaat met hen uiteten, naar verjaardagen en ik doe echt het uiterste minimum. Dus ik kom ze wel eens tegen op een verjaardag. Maar ga niet bij hen zelf langs, als ze bij ons komen ben ik altijd toevallig net weg. En we nodigen ze niet meer uit op onze verjaardagen.
En kom ik ze dan dus tegen dan vraag ik op mijn allerhartelijkst hoe het gaat en laat hen vertellen en zeg zelf zo min mogelijk, ik stel gewoon vragen. Ik reageer niet meer op alle kritiek. Ze zijn nogal van het de waarheid verdraaien en dat doe ik nu ook. Dus als ik dan de opmerking krijg dat ik hen ontwijk dan zeg ik met een van onschuld vertrokken gezicht hoe kom je daar nu bij?! En dan noemen ze een voorbeeld en dan zeg ik gewoon nee hoor toen had ik dit al heel lang gepland staan. Verjaardagen hebben we gewoon klein gevierd ook al kwam er 50 man. En verder zorg ik dat ik zoveel mogelijk met en bij anderen sta.
Man gaat regelmatig heen. Niet omdat hij het echt leuk vind, maar omdat hij er geen afstand van wil nemen. Ik begrijp dat. Hij gaat zelf ook elke confrontatie uit de weg. Het gevolg het is enorm oppervlakkig contact.
Inmiddels is het vijf jaar sinds de bom barstte. De eerste twee jaar was het moeilijkst. Nu is er een nieuwe status quo. Er wordt eigenlijk gewoon vooral helemaal niet meer over gesproken. Soms heb ik zelfs een redelijk normaal gesprek. Dan geeft mijn schoonmoeder mij een knuffel en denkt iedereen dat het allemaal vergeten is. Maar de volgende keer is het weer mis. Ik vraag er niet meer naar, ik beweeg gewoon een beetje mee.
Wat een slimme tactiek. Zij 'spelen niet volgens de regels' en jij pakt die ruimte in jouw voordeel. Zo haal je ook de wind uit hun zeilen.
Ja, ik vind het echt knap. Ik weet niet of ik dat zou durven.
Roos57 schreef op 29-07-2025 om 15:17:
[..]
Maar
Die maar heb jij niks mee te maken. Jij bepaalt niet wat jou man met zijn ouders doet .
Jou man ervaart geen ruimte denk ik van jou hierin .
Niet zo raar.
Die mensen hebben zijn vrouw gekwetst en nog van allerlei dingen beschuldigd die niet kloppen.
Niet gek dus dat het nu zwaar ligt. Dat ligt niet aan OP maar aan de ouders die er zo'n zooitje van gemaakt hebben