Incompetente acties ouders
Ik ben benieuwd: hebben jullie nog verhalen over momenten waarvan je denkt, ma, pa, je was incompetent! Zelf moest ik net terug denken aan een ongemakkelijke herinnering uit mijn jeugd die ik volledig wijt aan het feit dat mijn vader op dat moment een nutteloze lambal was. En ik hoop eigenlijk dat iedereen zulke beschamende verhalen heeft haha.
Tijdens mijn puberteit woonde ik bij mijn vader. Ik was pas een tijdje ongesteld en ik vond het allemaal maar ongemakkelijk, vies en beschamend. Mijn vader negeerde het fenomeen volledig. Het kwam niet in hem op een prullenbakje bij de wc te zetten, dus ik verstopte maandverband altijd onder mijn shirt zodat ik het ongezien kon weggooien in de keuken. Maandverband kocht hij ook niet automatisch, daar moest ik om vragen. Dan kocht hij 1 pakje waar ik eigenlijk niet genoeg aan had. Dus moest ik opnieuw om maandverband vragen. Zijn reactie was “huh heb je het nu al op, misschien moet je zuiniger zijn”. En vanaf dat moment ging ik maandverband rantsoeneren. Ik probeerde zo min mogelijk mijn maandverband te wisselen zodat ik met dat pakje de week door kon komen. Dat werd echt een smerige boel en ik lekte constant door. Dus had ik bloedvlekken bij mijn kont. Soms liep ik meerdere dagen met diezelfde bevlekte broek, omdat het nog geen wasdag was. Ik voelde me constant vies en verstopte me op school, ik moest ook smoesjes bedenken voor gym want anders zag iedereen mijn bloederige onderbroek. Dit is mijn 13-jaar-oud-trauma. Mijn vader had geen enkel besef hoe ik dit ervaarde. Die was gewoon lekker met zijn eigen dingetjes bezig.
Als ik hier aan terugdenk denk ik pfffff hoe kan je zo’n lambal van een vader zijn. Een beetje pro-actief ouderschap was op zijn plaats geweest.
Dus hebben jullie ook van die vreselijke jeugdherinneringen die je kan danken aan nutteloos ouderschap 
? (Niet té zwaar).
Het verkapte doel van dit topic was dat ik mijn eigen beschamende verhaal even kwijt wilde als empowerment voor mijn 13-jarige ik.
@Clothilde wat goed juist dat je alles er nu in een rits uitschrijft! En rangorden van ervaringen hoeft niet. Als iets rot was dan was het rot.
Ik vind het zelf fijn om ervaringen van anderen te lezen omdat ik het allemaal zo herkenbaar vind. Ook bij jouw verhalen denk ik, wow dit hadden mijn ouders kunnen zijn. En dan voelt het “goed” dat ik niet de enige ben met deze herinneringen. Wat kunnen ouders soms ongelofelijke sukkels zijn. En die van jou klinken enorm lomp, mag ik dat zeggen 
En dat verhaal met slaappilletje geeft mij ook weer herinneringen. Mijn ouders dachten dat het ok was om mij als baby alcohol te geven zodat ik zou stoppen met huilen. Volgens mij waren ouders vroeger veel vrijer met het geven van drugs. Herinner me ook nog kinderen van 11 die dan sigaretten van hun ouders meekregen.
@Bellejolie
Argh ik ben heel blij dat de incompetente acties van mijn ouders niet online staan. Dat zou extra beschamend zijn.
Ik vind je verhaal over menstruatie trouwens wel schattig haha. Maar wel beetje jammer dat je weken met maandverband hebt rondgelopen. En dan denk je er net vanaf te zijn en dan begint de volgende ronde alweer.
Mijn schoonouders gaven mijn man ook een lepeltje brandewijn met suiker ofzo als hij als baby maar bleef huilen. Was volgens mij inderdaad vrij normaal in de jaren 70
Nee schreef op 25-04-2022 om 19:35:
@Clothilde wat goed juist dat je alles er nu in een rits uitschrijft! En rangorden van ervaringen hoeft niet. Als iets rot was dan was het rot.
Ik vind het zelf fijn om ervaringen van anderen te lezen omdat ik het allemaal zo herkenbaar vind. Ook bij jouw verhalen denk ik, wow dit hadden mijn ouders kunnen zijn. En dan voelt het “goed” dat ik niet de enige ben met deze herinneringen. Wat kunnen ouders soms ongelofelijke sukkels zijn. En die van jou klinken enorm lomp, mag ik dat zeggen
En dat verhaal met slaappilletje geeft mij ook weer herinneringen. Mijn ouders dachten dat het ok was om mij als baby alcohol te geven zodat ik zou stoppen met huilen. Volgens mij waren ouders vroeger veel vrijer met het geven van drugs. Herinner me ook nog kinderen van 11 die dan sigaretten van hun ouders meekregen.
Echt? Ik vroeg het me echt af, hoe anderen hiertegen aan zouden kijken. Heb niks ooit aan iemand verteld. Mijn ouders zijn hoogopgeleid maarr waren piepjong toen ik kwam, met dank aan de enorme kinderwens van mijn vader 
Ik was zeker geliefd, maar inderdaad, het waren andere tijden.
Het jammere vind ik wel dat ik geen van deze dingen ooit meer met ze kan bespreken. Ze zijn te oud en te fragiel nu.
Nee schreef op 25-04-2022 om 19:39:
@Bellejolie
Argh ik ben heel blij dat de incompetente acties van mijn ouders niet online staan. Dat zou extra beschamend zijn.
Ik vind je verhaal over menstruatie trouwens wel schattig haha. Maar wel beetje jammer dat je weken met maandverband hebt rondgelopen. En dan denk je er net vanaf te zijn en dan begint de volgende ronde alweer.
Over mijn grootouders ken ik veel incompetentere verhalen. Seks was bah vies, dus daar werd niet over gesproken.
Als een dochter ongesteld werd moest die maar aan de oudste zus gaan vragen hoe dat zat (waar die oudste zus haar wijsheid dan vandaan had weet ik niet).
Die meiden toen (geboren in de jaren 40), wisten niks. Er werd ze wijsgemaakt dat baby's door engelen gebracht werden, dus ze waren altijd bang dat ze op een ochtend zomaar een baby zouden hebben. Een van mijn tantes wist zelfs toen ze al zwanger was, niet hoe de baby geboren zou worden.
Ongelooflijk gewoon. Ik denk dat mijn moeder als reactie daarop dat soort taboes niet wilde. Eigenlijk was het bij ons thuis allemaal heel open en vrij. We mochten als kind heel veel, kregen ook veel vertrouwen. Dus die paar domme acties vergeef ik ze graag.
Edit : een van mijn ooms was blijkbaar een huilbaby, die werd gewoon achter in dectuin gezet om uren te huilen. Zielig gewoon
Nee schreef op 25-04-2022 om 15:29:
[..]
Dit vindt ik dus echt een hilarisch verhaal. (Of mag dat niet hahah). Wat verschrikkelijk slecht. Zo onbenullig.
Haha! Ja hoor! Het erge is dat ik dit verhaal pas hoorde nadat mijn dochter van boven naar beneden van de trap was gevallen omdat ik dacht dat haar vader het hekje dicht had gedaan en haar vader dacht dat ik het had gedaan. Ik voelde me zo schuldig! En het is nu bijna 20 jaar later maar zie het nog voor me… Ze was een konthipper en ik zie haar door de gang hippen en ineens het hekje openzwaaien en HIP daar ging ze 😭. Gelukkig niets aan hand verder.
Even voor het evenwicht: mijn moeder had ook een lieve, zorgzame kant. Maakte altijd lekker eten, zocht leuke cadeautjes uit, bracht onze boterhammen na als we die vergeten waren ...
Maar ik zag er echt vreselijk uit op mijn vijftiende, en daar heeft ze nooit iets aan gedaan.
In het algemeen zetten ouders van die generatie (denk ik ) hun kinderen minder op de eerste plaats.
Mijn ouders hebben op hun manier echt wel hun best gedaan, maar pas later besefte ik dat het bij ons niet helemaal was zoals bij andere mensen. Niet van die gruwelijke verhalen als sommige, maar gewoon overwegend desinteresse. Er werd (en wordt) nooit gevraagd naar wat ons bezit hield, hoe het op school ging, wat we vonden en voelden. Mijn moeder was (is) heel dominant en mijn vader een type dat zich dat laat welgevallen (en er vervolgens over klaagt). Als ik dus ergens kwam waar ouders iets wilden overleggen of vader iets in te brengen had, vond ik dat zo eigenaardig. Ondanks de desinteresse waren ze wel heel controlerend, moest ik op mijn 18e nog om 00.00 uur thuis zijn en mocht in het algemeen nergens iets over inbrengen.
Het gekke is dat ik daar op de een of andere manier toch iets van over heb genomen. Ik regel graag dingen voor de kinderen en moet er echt bewust bij stilstaan dat ze (bijna) volwassen zijn dus zelf beslissingen moeten nemen. Het is lastig laveren tussen betrokkenheid en toch die vrijheid geven.
Dolfje schreef op 25-04-2022 om 17:13:
[..]
Ja nou ja vergeleken met sommige andere verhalen hier..
In die valkuil ben ik ook getrapt (en doe ik nog steeds). Maar jezelf vergelijken met anderen is zó funest voor jezelf. Het doet geen recht aan hoe het was voor jou als kind en geeft je niet de kans om de schade te herstellen nu je volwassen bent - en dat heb je gewoon wel nodig.
Ben nu over de 50 en kom nu pas toe aan hoe mijn opvoeding en jeugd eigenlijk waren. Maar vooral ook aan het feit dat ik daardoor nooit heb geleerd om wérkelijk voor mezelf te zorgen. Door burnout-verschijnselen word ik nu 'gedwongen' dat wel te leren.
Echt hoor, emotionele verwaarlozing laat diepe sporen na. 
Clothilde schreef op 25-04-2022 om 18:22:
Niet quoten, aub ik haal graag weer weg.
Jemig, wat word ik hier boos van!
Ikzelf heb om redenen moeite met het sluiten van vriendschappen - jouw verhaal raakt me, wat erg.
Clothilde schreef op 25-04-2022 om 19:54:
Even voor het evenwicht: <knip>
Ik snap je neiging om ook weer acties van je ouders te vergoelijken, maar dat is echt niet nodig. Ik vind dat jij het aardig voor je kiezen hebt gehad. Je bent op allerlei manieren gedwarsboomd om een lekker sociaal functionerend wezen te worden - dat vind ik echt heel naar voor je! Echt hoor, je mag gewoon vinden dat je ouders flinke steken hebben laten vallen.
Courage schreef op 25-04-2022 om 20:32:
[..]
Ben nu over de 50 en kom nu pas toe aan hoe mijn opvoeding en jeugd eigenlijk waren. Maar vooral ook aan het feit dat ik daardoor nooit heb geleerd om wérkelijk voor mezelf te zorgen.
Thanks Lieveheersbeest. 
Dolfje schreef op 25-04-2022 om 16:45:
Het stomme is dat ik er eigenlijk pas de laatste jaren "last"van heb. Als kind was het gewoon zo. Misschien omdat ik nu bij vrienden met kinderen zie hoe het anders moet.
Herkenbaar. Zelf had ik er nooit lang bij stilgestaan dat het vreemd was, tot ik bij vorige partner zelf te maken kreeg met een stiefzoon en hij de leeftijd van zeven bereikte; dan vraag je jezelf toch af hoe je zo'n klein ventje al zoveel zelf laat afhandelen. Vorig weekend nog verschoten toen ik bij een therapeut iets vertelde en zij aangaf dat dit eigenlijk onder kindermishandeling valt, terwijl ik het altijd als iets normaal beschouwde.
Ondertussen getrouwd en weer een stiefzoon, maar ik doe de opvoeding compleet anders dan ik ze zelf heb gehad. Partner heeft wel al een aantal keren aangegeven dat ik door mijn eigen jeugd, nog steeds niet goed voor mezelf zorg en te weinig grenzen aangeef.
Valdemar schreef op 26-04-2022 om 07:36:
[..]
Vorig weekend nog verschoten toen ik bij een therapeut iets vertelde en zij aangaf dat dit eigenlijk onder kindermishandeling valt, terwijl ik het altijd als iets normaal beschouwde.
Ik was vorig jaar met de praktijkondersteuner in gesprek en toen zei hij dat ook, ik schrok daar ook zo van. Voor mij was het gewoon zo maar ik zie nu ook in dat veel dingen gewoon echt niet normaal waren.