Incompetente acties ouders
Ik ben benieuwd: hebben jullie nog verhalen over momenten waarvan je denkt, ma, pa, je was incompetent! Zelf moest ik net terug denken aan een ongemakkelijke herinnering uit mijn jeugd die ik volledig wijt aan het feit dat mijn vader op dat moment een nutteloze lambal was. En ik hoop eigenlijk dat iedereen zulke beschamende verhalen heeft haha.
Tijdens mijn puberteit woonde ik bij mijn vader. Ik was pas een tijdje ongesteld en ik vond het allemaal maar ongemakkelijk, vies en beschamend. Mijn vader negeerde het fenomeen volledig. Het kwam niet in hem op een prullenbakje bij de wc te zetten, dus ik verstopte maandverband altijd onder mijn shirt zodat ik het ongezien kon weggooien in de keuken. Maandverband kocht hij ook niet automatisch, daar moest ik om vragen. Dan kocht hij 1 pakje waar ik eigenlijk niet genoeg aan had. Dus moest ik opnieuw om maandverband vragen. Zijn reactie was “huh heb je het nu al op, misschien moet je zuiniger zijn”. En vanaf dat moment ging ik maandverband rantsoeneren. Ik probeerde zo min mogelijk mijn maandverband te wisselen zodat ik met dat pakje de week door kon komen. Dat werd echt een smerige boel en ik lekte constant door. Dus had ik bloedvlekken bij mijn kont. Soms liep ik meerdere dagen met diezelfde bevlekte broek, omdat het nog geen wasdag was. Ik voelde me constant vies en verstopte me op school, ik moest ook smoesjes bedenken voor gym want anders zag iedereen mijn bloederige onderbroek. Dit is mijn 13-jaar-oud-trauma. Mijn vader had geen enkel besef hoe ik dit ervaarde. Die was gewoon lekker met zijn eigen dingetjes bezig.
Als ik hier aan terugdenk denk ik pfffff hoe kan je zo’n lambal van een vader zijn. Een beetje pro-actief ouderschap was op zijn plaats geweest.
Dus hebben jullie ook van die vreselijke jeugdherinneringen die je kan danken aan nutteloos ouderschap 
? (Niet té zwaar).
Het verkapte doel van dit topic was dat ik mijn eigen beschamende verhaal even kwijt wilde als empowerment voor mijn 13-jarige ik.
Toch denk ik wel dat therapeuten je soms ook een nieuw trauma kunnen aanpraten…
Vroeger was een corrigerende tik heel gewoon, nu ben je mishandeld als je dat wel eens kreeg. We moeten dingen wel in de tijdsgeest blijven zien. Normen en waarden van toen waren anders.
Niet dat het goed is wat er gebeurde maar er kan ook wel teveel aan gehangen worden. Maar goed, wellicht heb ik wel iets teveel schadelijke gevolgen gezien van te suggestieve therapeuten. Mijn vriend had zelfs een therapeut die met hem mee ging huilen… toen had hij zoiets van: ok, laat ik maar niet alles vertellen. Dat werkt natuurlijk niet…
SuzyQFive, misschien ook een kwestie wat wordt als wat gezien. Een tik op je vingers omdat je je met je handen aan het brandende fornuis wilde zitten, zie ik niet als mishandeling. Maar formeel mag het niet.
Ik kreeg vroeger ook een draai rond m'n oren als ik vervelend was, soms heb je dat gewoon even nodig om uit een (hysterische) bui te komen. Was altijd al van te voren gewaarschuwd van als je nú niet ophoudt dan... En misschien heb ik ook wel 'ns een tik op m'n vingers gekregen zonder waarschuwing als ik op 't punt stond iets heets aan te raken, heel terecht wat mij betreft.
Meehuilen met je cliënt lijkt me voor niemand goed. Vraag me af of dit een opgeleide psycholoog inclusief BIG-register was of een therapeut (geen beschermd beroep).
Mij hoor je niet miepen over het pak op de billen dat ik soms kreeg. Dat kan ik wel kaderen in tijdgeest e.d. Het doet alleen niets af aan mijn emotionele verwaarlozing en mijn onveilig gehecht zijn.
Mag het ook over je eigen incompetenties gaan?
Mijn kinderen zijn gelukkig, komen niets tekort en voelen zich veilig. Toch ben ik altijd blij als ze een middag, twee dagen, meedraaien met het gezin van een van hun tantes, met het idee: dan maken ze ook eens mee hoe het er in een normaal gezin aan toe gaat.
Aardig dat de berichten die volgen het hebben over een pedagogische tik en de tijdsgeest. Ik had het bij mijn psycholoog over opgesloten worden en je hond die gewurgd werd.
Over de lijfstraffen, het mes dat in tafel geploft werd als een spel niet verliep als gewenst, rondvliegende objecten en het gegeven dat ik als 5 jarige Emmanuelle van Crepax als boekje om te gaan slapen kreeg, heb ik het nog niet eens gehad.
Als kind vond ik het allemaal normaal, maar achteraf zie ik het anders zelfs al waren het de jaren tachtig.
Mijn ouders hadden gewoon nooit aan kinderen mogen beginnen.
Zoveel incompetente acties hadden mijn ouders niet, mijn opvoeding lieten ze grotendeels over aan de oudere kinderen. Meer inactie dan actie dus, maar toch:
Mijn vader was een periode flink aan de drank. Hij nam me op een zondagmorgen eens mee in de auto om iets af te leveren en ging op de terugweg langs het café om wat pilsjes achterover te slaan. Ik zat met een colaatje op de barkruk naast hem, 8 jaar oud. Toen vond ik het speciaal: eindelijk eens exclusieve tijd met hem. Nu denk ik: wat een sukkel.
En tot de dag van vandaag weet ik niet waar mijn moeder zo woest over was, maar in een kwade bui sleepte ze mijn broer en mij mee naar de auto, reed in een boze bui 30 km om mijn zus op te halen, wachtte 20 minuten bij de hoofdingang voor niets op mijn zus omdat die via een zij-ingang naar de bus was gelopen en reed zo mogelijk nog bozer weer naar huis. Het enige wat me is bijgebleven is de angst die ik voelde tijdens die tocht. Zo dom.
Mijn moeder sloeg me regelmatig tot mijn derde omdat ik 'het bloed onder haar nagels vandaan haalde', zoals ze zei. Ze is er daarna mee gestopt, ik weet niet precies waarom. Toen ik jong was naam ik het ter kennisgeving aan, maar toen ik zelf kinderen kreeg vond ik het onvoorstelbaar dat ze dit heeft kunnen doen. En nog onvoorstelbaarder dat ze er zo nonchalant over sprak. Ik denk dat het heel goed is dat kinderen niet meer geslagen mogen worden.
Thalas schreef op 26-04-2022 om 11:15:
Mijn moeder sloeg me regelmatig tot mijn derde omdat ik 'het bloed onder haar nagels vandaan haalde', zoals ze zei. Ze is er daarna mee gestopt, ik weet niet precies waarom. Toen ik jong was naam ik het ter kennisgeving aan, maar toen ik zelf kinderen kreeg vond ik onvoorstelbaar dat ze dit heeft kunnen doen. En nog onvoorstelbaar dat ze er zo nonchalant over sprak. Ik denk dat het heel goed is dat kinderen niet meer geslagen mogen worden.
Mijn dochter is halverwege de 20 en merkte laatst op: " Ik realiseer me nu pas dat het best bijzonder is dat jullie ons nooit geslagen hebben. Bijna iedereen die ik ken heeft wel eens een klap van hun ouders gehad."
Valdemar schreef op 26-04-2022 om 07:36:
[..]
Herkenbaar. Zelf had ik er nooit lang bij stilgestaan dat het vreemd was, tot ik bij vorige partner zelf te maken kreeg met een stiefzoon en hij de leeftijd van zeven bereikte; dan vraag je jezelf toch af hoe je zo'n klein ventje al zoveel zelf laat afhandelen. Vorig weekend nog verschoten toen ik bij een therapeut iets vertelde en zij aangaf dat dit eigenlijk onder kindermishandeling valt, terwijl ik het altijd als iets normaal beschouwde.
Ondertussen getrouwd en weer een stiefzoon, maar ik doe de opvoeding compleet anders dan ik ze zelf heb gehad. Partner heeft wel al een aantal keren aangegeven dat ik door mijn eigen jeugd, nog steeds niet goed voor mezelf zorg en te weinig grenzen aangeef.
Fijn en heel goed dat je partner dat ziet en aangeeft.
Valdemar schreef op 26-04-2022 om 11:07:
Aardig dat de berichten die volgen het hebben over een pedagogische tik en de tijdsgeest. Ik had het bij mijn psycholoog over opgesloten worden en je hond die gewurgd werd.
Over de lijfstraffen, het mes dat in tafel geploft werd als een spel niet verliep als gewenst, rondvliegende objecten en het gegeven dat ik als 5 jarige Emmanuelle van Crepax als boekje om te gaan slapen kreeg, heb ik het nog niet eens gehad.
Als kind vond ik het allemaal normaal, maar achteraf zie ik het anders zelfs al waren het de jaren tachtig.Mijn ouders hadden gewoon nooit aan kinderen mogen beginnen.
Ik zei toevallig vorige week nog tegen mijn partner dat ik soms schrik van het gemak waarmee ik bepaalde zaken ervaar of wegzucht die echt niet mogen en echt niet gezond zijn, maar die ik op die manier categoriseer omdat het in mijn jeugd schering en inslag was en ik het altijd heb ervaren als “normaal”.
En hoe moet je er (nu) tegenover staan, dat mijn ouders begin jaren 70 (broer en ik waren een jaar of 8,9,10) aan een soort partnerruil deden met hele goede vrienden. Op e.o.a. manier voelde ik dat er zoiets speelde (bleek ook zo te zijn). Nu denk ik: hoe kon ik nou op die leeftijd zoiets denken? Moet dan toch wel overduidelijk geweest zijn op e.o.a. manier. Ik zelf ervaarde het iig als iets verschrikkelijks en onveilig
MelaS schreef op 26-04-2022 om 11:18:
[..]
Mijn dochter is halverwege de 20 en merkte laatst op: " Ik realiseer me nu pas dat het best bijzonder is dat jullie ons nooit geslagen hebben. Bijna iedereen die ik ken heeft wel eens een klap van hun ouders gehad."
Ik kreeg ook wel eens een draai om m'n oren of een 'pak voor de broek'. Niet leuk, maar dat is geen jeugdherinnering die ik als heel erg of heel onveilig ervaarde
bieb1963 schreef op 26-04-2022 om 11:24:
En hoe moet je er (nu) tegenover staan, dat mijn ouders begin jaren 70 (broer en ik waren een jaar of 8,9,10) aan een soort partnerruil deden met hele goede vrienden. Op e.o.a. manier voelde ik dat er zoiets speelde (bleek ook zo te zijn). Nu denk ik: hoe kon ik nou op die leeftijd zoiets denken? Moet dan toch wel overduidelijk geweest zijn op e.o.a. manier. Ik zelf ervaarde het iig als iets verschrikkelijks en onveilig
Tja hier lees je altijd dat de kinderen geheel los staan van seksuele uitspattingen van hun ouders of vreemdgaan van een van de ouders. Blijkbaar is dat dan dus niet zo
bieb1963 schreef op 26-04-2022 om 11:25:
[..]
Ik kreeg ook wel eens een draai om m'n oren of een 'pak voor de broek'. Niet leuk, maar dat is geen jeugdherinnering die ik als heel erg of heel onveilig ervaarde
Het zit hem ook heel erg in de context en de precieze gebeurtenissen denk ik. Ik kreeg als kind ook wel eens een flinke tik, maar dat betekende simpelweg 'hou even op!' Het voelde nooit heel persoonlijk en was bijvoorbeeld een reactie op geklier achterin de auto terwijl mijn ouders moesten opletten. Prima, tijdsgeest, geen enkele last van ookal zou ik het nu zelf niet doen. Omdat het mij nooit het gevoel heeft gegeven dat er iets mis met me was of dat ik ieder moment in elkaar geslagen zou kunnen worden.
Dat mijn ouders nog altijd omgaan met de man die mij heeft misbruikt past wellicht ook in de tijdsgeest, maar dat heeft me weldegelijk ontzettend beschadigd.