Geen vrienden, maar ook geen/weinig behoefte aan..?
Hallo,
Ik ben een vrouw van 38, getrouwd en jonge kinderen.
Zolang als ik me kan herinneren, heb ik geen vrienden/vriendinnen. Voor het laatst bij m’n vorige baan en op de middelbare school.
Ik doe graag dingen alleen; winkelen, wandelen, het liefst alleen ( wel met m’n hond en soms met het gezin). Als ik soms om me heen hoor, of ergens lees over vriendschappen ( “ik ga met m’n beste vriendin dit of dat doen”) voel ik me soms raar dat ik hier dus blijkbaar niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb daarnaast een kleine familie, 1 broer, die in Duitsland woont en geen ouders meer. Ik woon zelf in het buitengebied, platteland en mijn eerste buren wonen 100 meter verder, en ook hier is iedereen erg op zichzelf. Dus eigenlijk bestaat mijn “ netwerk” uit m’n gezin en collegas, wat ook niet veel is want het is een klein team.
Ik vermaak me verder goed maar heel soms komt dat gevoel naar boven van dat ik iets zou missen, maar wat dan eigenlijk? Want kun je iets missen als je nooit echt vriendschap hebt ervaren? Is het normaal dat ik graag dingen alleen doe en niet een hele sterke behoefte heb om een vriendschap aan te gaan?
Het klinkt misschien raar, maar ik kan het goed met mezelf vinden en eigenlijk zie/ voel ik mijzelf als m’n beste vriendin.
Maar dan denk ik als ik ooit alleen kom te staan, kinderen uit huis zijn, man overleden, ga ik dan niet heel erg eenzaam zijn, want dan ben ik echt op mezelf aangewezen. Mijn kinderen zijn natuurlijk niet mijn vrienden en ik zou absoluut niet van hen verwachten dat zij heel regelmatig langs gaan komen, zij hebben gewoon hun eigen leven.
Het lijkt wel of ik het zelf niet kan accepteren dat ik er niet veel behoefte aan heb(aan vriendschap). Hoe kan ik die kant van mezelf accepteren?
alvast bedankt voor het lezen en eventuele reacties.
Herfstappeltaart schreef op 21-08-2021 om 19:29:
[..]
Dat lijkt me heel lastig inderdaad. Is hij er ongelukkig onder?
Ik heb hem wel eens horen zeggen, nadat hij met een soort vriend had bijgekletst, dat het eigenlijk ook wel erg gezellig was en hij het vaker moest doen. Wat eigenlijk dan weer niet gebeurd.
Maar ongelukkig? Geen idee, ik vind het lastig in de schatten. Als ik te weinig sociaal ben geweest, dan kom ik ook wat sipper/matter over. Of als ik vrolijk ben, dan kom ik vrolijk over. Maar hij is nogal vlak, alleen als hij zijn favoriete sport doet, dan spat het plezier er echt van af.
Daardoor vind ik het ook niet heel aantrekkelijk om contact te hebben. Als je het hebt, dan is het vaak wel heel gezellig, maar ik heb geen zin in eenzijdig contact.
Het is niet zo populair om te zeggen maar sommige mensen zijn echt enorm saai maar hebben daar zelf weinig last van. Sociale contacten vinden ze wel leuk maar steken er liever niet te veel energie in. Ik denk dat deze mensen ook niet snel zich eenzaam of alleen voelen.
Geronimo3 schreef op 21-08-2021 om 23:35:
Het is niet zo populair om te zeggen maar sommige mensen zijn echt enorm saai maar hebben daar zelf weinig last van. Sociale contacten vinden ze wel leuk maar steken er liever niet te veel energie in. Ik denk dat deze mensen ook niet snel zich eenzaam of alleen voelen.
Ik denk dat je gelijk hebt. En iedereen moet vooral leven zoals hij/zij het prettig vind. Sociaal gedrag kun je niet afwingen. Sommigen hebben er gewoon geen behoefte aan.
Om heel je leven rekening te houden met allerlei "als dat"-scenario's vind ik ook weer zo wat. Als iemand blij is met gezin en verder niets...prima toch. Als de situatie verandert kun je altijd een uitweg zoeken.
Caramelzeezoutchocola schreef op 19-08-2021 om 16:10:
Maar hoe “leer” ik het mijn eigen kinderen dan , vriendschap sluiten, als ik dat zelf nooit actief gedaan heb?
Ik lees mee omdat ik me weinig kan voorstellen bij het geen behoefte hebben aan vriendschappen. Zelf heb ik een leuke vriendenkring met mensen die elkaar al dan niet kennen. Ik ben zelf redelijk extravert blijkbaar. 
Ik reageer op deze quote omdat mijn ouders ook geen vrienden hadden. Helemaal niks. Niet omdat ze niet wilden denk ik maar omdat mijn moeder een verschrikkelijk toxisch persoon is. Ze joeg iedereen weg, ook de vrienden van mijn pa. Ik zat ook niet op clubjes met teamsporten oid, ook was het niet de bedoeling dat er kinderen kwamen spelen. Te druk aldus mijn ma, of ze zocht zelf een kind uit dat met mij mocht spelen. Uiteraard het kind waar ik niks mee had. Op school had ik dus ook geen vriendinnetjes. Dat is pas een beetje gekomen toen ik naar het mbo ging.
Daar heb ik langzaam geleerd dat vriendschap leuk is en geleerd wat normaal is in vriendschappen. Toen ik eenmaal het huis kon ontvluchten (er was uiteraard wel meer aan de hand dan een toxische moeder) is het snel gegaan met vriendschappen. Een aantal vriendinnen komen nog uit de tijd dat ik vers de deur uit was. 
Eigenlijk denk ik dus dat je het je kind niet echt hoeft te leren, als je het vrijlaat in met wie kind speelt of omgaat, kind vrijlaat in wat leuk is om als hobby te doen en dus gelijkgestemde vindt. Het op die manier laat uittesten wat leuk en normaal is in vriendschappen, dan komt het vanzelf. Of niet.
Een beetje zoals iemand het hier zei; je kunt de kat begeleiden naar een drinkbak maar het zal pas drinken als het dorst heeft.
@ stokstaartje; heftig verhaal over je moeder. En hoe kijkt zij er nu tegenaan dat jij wel leuke vrienden hebt? Heeft ze daar veel ( op die personen ) op aan te merken? Iets niets goed in haar ogen?
Geronimo3 schreef op 21-08-2021 om 23:35:
Het is niet zo populair om te zeggen maar sommige mensen zijn echt enorm saai maar hebben daar zelf weinig last van. Sociale contacten vinden ze wel leuk maar steken er liever niet te veel energie in. Ik denk dat deze mensen ook niet snel zich eenzaam of alleen voelen.
Dat is eigenlijk ook wel zo.
Geronimo3 schreef op 21-08-2021 om 23:35:
Het is niet zo populair om te zeggen maar sommige mensen zijn echt enorm saai maar hebben daar zelf weinig last van. Sociale contacten vinden ze wel leuk maar steken er liever niet te veel energie in. Ik denk dat deze mensen ook niet snel zich eenzaam of alleen voelen.
Ik zou het ook niet saai noemen maar rustig en introvert. Geen behoefte aan drukte en sociaal verkeer.
Herfstappeltaart schreef op 22-08-2021 om 10:43:
[..]
Ik zou het ook niet saai noemen maar rustig en introvert. Geen behoefte aan drukte en sociaal verkeer.
Maar dat is in mijn optiek niet hetzelfde. Iemand die rustig of introvert is, kan wel fantastisch interessant zijn.
Ook mensen die extravert zijn, kunnen gewoon saai zijn. Iemand die wel van drukte en sociaal verkeer houdt, maar enkel kan praten over bier en voetbal, is net zo saai als iemand die niet van drukte houdt, maar enkel kan praten over bier en voetbal. Bier en voetbal vind ik vreselijk saaie onderwerpen, maar voor genoeg mensen is dat zo'n beetje hun enige interesse.
Wat ik begrepen heb, laadt een introvert vaak op in een prikkelrustige omgeving en een extravert laadt juist op een prikkelende omgeving. Dat is meer het verschil tussen introvert en extravert.
Herfstappeltaart schreef op 22-08-2021 om 10:43:
[..]
Ik zou het ook niet saai noemen maar rustig en introvert. Geen behoefte aan drukte en sociaal verkeer.
Het is lief dat je er iets anders van probeert te maken maar rustig en introvert zijn is echt iets heel anders.
Caramelzeezoutchocola schreef op 22-08-2021 om 10:20:
@ stokstaartje; heftig verhaal over je moeder. En hoe kijkt zij er nu tegenaan dat jij wel leuke vrienden hebt? Heeft ze daar veel ( op die personen ) op aan te merken? Iets niets goed in haar ogen?
Ik zou het niet weten, ik heb haar in geen jaren meer gesproken. Ze weet niks over mijn leven nu. Wel zo prettig.
stokstaart schreef op 22-08-2021 om 19:56:
[..]
Ik zou het niet weten, ik heb haar in geen jaren meer gesproken. Ze weet niks over mijn leven nu.
Dan is het helemaal makkelijk inderdaad als je haar toch niet ziet. Misschien is ze zelf jaloers op je (vriendschappen).
Zusterclivia schreef op 22-08-2021 om 11:00:
[..]
Maar dat is in mijn optiek niet hetzelfde. Iemand die rustig of introvert is, kan wel fantastisch interessant zijn.
Ook mensen die extravert zijn, kunnen gewoon saai zijn. Iemand die wel van drukte en sociaal verkeer houdt, maar enkel kan praten over bier en voetbal, is net zo saai als iemand die niet van drukte houdt, maar enkel kan praten over bier en voetbal. Bier en voetbal vind ik vreselijk saaie onderwerpen, maar voor genoeg mensen is dat zo'n beetje hun enige interesse.
Wat ik begrepen heb, laadt een introvert vaak op in een prikkelrustige omgeving en een extravert laadt juist op een prikkelende omgeving. Dat is meer het verschil tussen introvert en extravert.
Natuurlijk is dat zo maar iemand die alleen over bier en voetbal kan praten en daarmee elke dag contact heeft met 20 anderen met dezelfde interesse heeft toch geen last van het onderwerp waar TO het over heeft?
Ik ga bijv ook het liefst alleen naar een wild attractiepark als Walibi, dan kan ik achter elkaar in de attracties die ik wil, zonder dat ik dan met iemand loop die iets niet durft, ergens anders in wil etc. Misschien egoïstisch maar dat is dan maar zo..
Avonturenpark hellendoorn en andere uitjes vind ik wel heel erg leuk om met mijn kinderen te doen( man houdt niet zo van pretparken).
Herfstappeltaart schreef op 23-08-2021 om 07:56:
[..]
Natuurlijk is dat zo maar iemand die alleen over bier en voetbal kan praten en daarmee elke dag contact heeft met 20 anderen met dezelfde interesse heeft toch geen last van het onderwerp waar TO het over heeft?
Ik haakte in op de opmerking dat saai niet gelijk staat aan rustig en/of introvert.
Dit klinkt zo herkenbaar! 🤗 Ik heb een beetje hetzelfde. Hoewel ik wel vrienden heb, alleen niet zoals je heel vaak in allerlei verhalen van anderen leest van, ik ga dit doen met die en die beste vriendin oid.
Ik ben altijd heel erg op mezelf geweest en net als jij vind ik dat prima. Ik ben ook getrouwd maar heb geen kinderen en ik vraag me ook wel eens af wat er zou gebeuren als mijn man zou wegvallen. Toch voel ik ergens wel dat mocht ik tegen die tijd behoefte hebben aan het intensiever delen van mijn leven dat er wel mensen op mijn pad komen of dat de huidige vriendschappen intensiever worden op emotioneel gebied. De vrienden die ik nu heb daar ga ik wel eens iets mee doen en dat is gezellig, maar dat moet echt niet elke week. Die behoefte voel ik gewoon niet. Met sommigen zijn de gesprekken wat dieper en met anderen kan ik prima in stilte een wandeling maken. Ik ben er ook wel eens op aangesproken. Dat ik te weinig in vriendschappen heb geïnvesteerd, maar zo zie ik een vriendschap eigenlijk niet echt. Net als jij ben ik ook niet heel verlegen. Ik geniet net zo hard van de dingen die ik alleen doe als met mijn man en vrienden. Ik denk dat het voor iedereen verschillend is wat prettig is in omgang en dit is voor mij ok. Soms maanden niet en dan weer een tijdje wel. Zoiets? Niet iedereen trekt dat van mij helaas. Maar net als dat ik de ander niet wil veranderen kan ik dit stukje ook niet aan mezelf veranderen. Mijn idee rond vriendschappen is dat je je op je gemak moet voelen bij elkaar in wat voor setting dan ook, zonder daar voorwaarden aan te stellen. De kans is dan wat groter dat een vriendschap dood bloedt, maar daar ben ik natuurlijk zelf bij. En wat is nou mooier dan je man als beste vriend te hebben? 🤗