Geen vrienden, maar ook geen/weinig behoefte aan..?
Hallo,
Ik ben een vrouw van 38, getrouwd en jonge kinderen.
Zolang als ik me kan herinneren, heb ik geen vrienden/vriendinnen. Voor het laatst bij m’n vorige baan en op de middelbare school.
Ik doe graag dingen alleen; winkelen, wandelen, het liefst alleen ( wel met m’n hond en soms met het gezin). Als ik soms om me heen hoor, of ergens lees over vriendschappen ( “ik ga met m’n beste vriendin dit of dat doen”) voel ik me soms raar dat ik hier dus blijkbaar niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb daarnaast een kleine familie, 1 broer, die in Duitsland woont en geen ouders meer. Ik woon zelf in het buitengebied, platteland en mijn eerste buren wonen 100 meter verder, en ook hier is iedereen erg op zichzelf. Dus eigenlijk bestaat mijn “ netwerk” uit m’n gezin en collegas, wat ook niet veel is want het is een klein team.
Ik vermaak me verder goed maar heel soms komt dat gevoel naar boven van dat ik iets zou missen, maar wat dan eigenlijk? Want kun je iets missen als je nooit echt vriendschap hebt ervaren? Is het normaal dat ik graag dingen alleen doe en niet een hele sterke behoefte heb om een vriendschap aan te gaan?
Het klinkt misschien raar, maar ik kan het goed met mezelf vinden en eigenlijk zie/ voel ik mijzelf als m’n beste vriendin.
Maar dan denk ik als ik ooit alleen kom te staan, kinderen uit huis zijn, man overleden, ga ik dan niet heel erg eenzaam zijn, want dan ben ik echt op mezelf aangewezen. Mijn kinderen zijn natuurlijk niet mijn vrienden en ik zou absoluut niet van hen verwachten dat zij heel regelmatig langs gaan komen, zij hebben gewoon hun eigen leven.
Het lijkt wel of ik het zelf niet kan accepteren dat ik er niet veel behoefte aan heb(aan vriendschap). Hoe kan ik die kant van mezelf accepteren?
alvast bedankt voor het lezen en eventuele reacties.
"Maar dan denk ik als ik ooit alleen kom te staan, kinderen uit huis zijn, man overleden, ga ik dan niet heel erg eenzaam zijn, want dan ben ik echt op mezelf aangewezen."
Ik zit in die situatie: geen man, kinderen het huis uit, geen familie. En ja dan is het wel zaak om andere contacten te hebben. Ik denk dat je nog niet weet hoe of je goed alleen kunt zijn zolang je nog zo midden in het gezinsleven staat. Dan heb je constant mensen om je heen en is het heerlijk om dingen alleen te doen. Het is een heel ander verhaal als je 24/7 alleen bent met af en toe een afspraakje van twee uur.
Komt het ooit zover dan zal dit je grootste hulp zijn:
Het klinkt misschien raar, maar ik kan het goed met mezelf vinden en eigenlijk zie/ voel ik mijzelf als m’n beste vriendin.
Maar dat neemt niet weg dat dat heel anders kan komen te liggen als je eenmaal echt alleen bent.
Ik zat er over na te denken om iets te plaatsen, maar MariaRosa schrijft hier al over. En ik denk dat het inderdaad zo is wat ze schrijft. Weinig mensen hebben écht geen behoefte aan anderen, als ze alleen zijn. Het is heel anders als je je werk hebt en een gezin thuis.
Een tijd geleden was er een programma op tv, het ging over eenzaamheid waar ze oudere mensen volgden. Ik weet niet meer hoe het heette. Een man vertelde dat hij heel eenzaam was nadat zijn vrouw overleden was, samen hadden ze het erg leuk gehad. Daardoor had hij nooit geinvesteerd in contacten met andere mensen. Hij gaf aan dat hij het beter wel had kunnen doen, want die eenzaamheid was verschrikkelijk. Achteraf zou hij het anders aangepakt hebben.
Ik heb hier eens een discussie met iemand over gehad. Ze doet alles met haar man samen en heeft geen vrienden, daar heeft ze geen behoefte aan. Ze zei toen: Moet ik dan nu maar contacten zoeken terwijl ik het leuk heb met mijn man? Ze vond dat een rare gedachtengang.
Maar hoe “leer” ik het mijn eigen kinderen dan , vriendschap sluiten, als ik dat zelf nooit actief gedaan heb?
Caramelzeezoutchocola schreef op 19-08-2021 om 16:10:
Maar hoe “leer” ik het mijn eigen kinderen dan , vriendschap sluiten, als ik dat zelf nooit actief gedaan heb?
In mijn beleving door het ze zelf te laten doen. Naar hun behoeftes en wensen te kijken, ook op latere leeftijd kun je vrienden maken.
Je kunt een kat wel naar de drinkbak begeleiden, maar wanneer deze geen dorst/behoefte heeft gaat ze niet drinken.
Vrijevlinder schreef op 19-08-2021 om 15:54:
Ik zat er over na te denken om iets te plaatsen, maar MariaRosa schrijft hier al over. En ik denk dat het inderdaad zo is wat ze schrijft. Weinig mensen hebben écht geen behoefte aan anderen, als ze alleen zijn. Het is heel anders als je je werk hebt en een gezin thuis.
Een tijd geleden was er een programma op tv, het ging over eenzaamheid waar ze oudere mensen volgden. Ik weet niet meer hoe het heette. Een man vertelde dat hij heel eenzaam was nadat zijn vrouw overleden was, samen hadden ze het erg leuk gehad. Daardoor had hij nooit geinvesteerd in contacten met andere mensen. Hij gaf aan dat hij het beter wel had kunnen doen, want die eenzaamheid was verschrikkelijk. Achteraf zou hij het anders aangepakt hebben.
Ik heb hier eens een discussie met iemand over gehad. Ze doet alles met haar man samen en heeft geen vrienden, daar heeft ze geen behoefte aan. Ze zei toen: Moet ik dan nu maar contacten zoeken terwijl ik het leuk heb met mijn man? Ze vond dat een rare gedachtengang.
Dat klinkt alsof ze dan denk dat ze haar man dan vervangt met een ander.
Ik heb 1 iemand naast man die ik midden in nachr zou bellen als er echt iets is, (theoretisch dan, praktisch gezien is ze zo iemand die nergens wakker van wordt dus telefoon niet zou horen).
Ik denk dat je het niet echt kan voordoen. Je kan ze wel leren interesse te tonen in anderen door oprechte interesse in hun te tonen denk ik. Mijn vader had een vaste sportvriendengroep. Merk bij mijn broers ook dat ze echt een vaste groep vrienden hebben. Soms mis ik dat, vaak denk ik poeh wat een verplichtingen als ze weer naar een kinderverjaardag oid moeten.
Je kan het aanmoedigen door je kind voor te stellen om klasgenootjes uit te nodigen om te komen spelen, groepssporten, in de vakantie wordt er ook altijd van alles georganiseerd voor kinderen en ze daar voor op te geven. Geef nooit af op andere mensen want dan vinden kinderen dat normaal en gaan ze zelf ook afgeven op andere kinderen, niet de manier om vrienden te maken.
Vrienden kan je op elke leeftijd maken en het criterium is echt niet dat je iemand midden in de nacht kan bellen of wie je alles moet vertellen. Een vriendschap is je gemakkelijk voelen bij iemand die niet je partner is en met wie je dingen doet en/of bespreekt die jullie samen leuk vinden.
Mijn tip blijft altijd om te blijven investeren in een leven voor jezelf.
MidasWolf schreef op 19-08-2021 om 16:19:
[..]
In mijn beleving door het ze zelf te laten doen. Naar hun behoeftes en wensen te kijken, ook op latere leeftijd kun je vrienden maken.
Je kunt een kat wel naar de drinkbak begeleiden, maar wanneer deze geen dorst/behoefte heeft gaat ze niet drinken.
Helemaal eens. Ik denk dat mensen zelf op zoek gaan als ze ècht behoefte hebben om uit een isolement te komen.
Ik zie ook wel een groot verschil in 'echte' vrienden en groepen mensen met wie je iets leuks doet samen. Sporten of een kookclub oid. Als ik mijn echte vriendinnen zou moeten opnoemen kom ik op 2. De rest van de mensen zijn gewoon vrienden of mensen met wie ik samenwerk of sport. Die mensen zou ik niet 'snachts bellen als er iets is. De mensen die ik wel zou bellen zijn dus die 2 vriendinnen.
mariarosa schreef op 19-08-2021 om 11:45:
"Maar dan denk ik als ik ooit alleen kom te staan, kinderen uit huis zijn, man overleden, ga ik dan niet heel erg eenzaam zijn, want dan ben ik echt op mezelf aangewezen."
Ik zit in die situatie: geen man, kinderen het huis uit, geen familie. En ja dan is het wel zaak om andere contacten te hebben. Ik denk dat je nog niet weet hoe of je goed alleen kunt zijn zolang je nog zo midden in het gezinsleven staat. Dan heb je constant mensen om je heen en is het heerlijk om dingen alleen te doen. Het is een heel ander verhaal als je 24/7 alleen bent met af en toe een afspraakje van twee uur.
Komt het ooit zover dan zal dit je grootste hulp zijn:
Het klinkt misschien raar, maar ik kan het goed met mezelf vinden en eigenlijk zie/ voel ik mijzelf als m’n beste vriendin.
Maar dat neemt niet weg dat dat heel anders kan komen te liggen als je eenmaal echt alleen bent.
Veel mensen hebben dat al jarenlang meegemaakt voordat ze een relatie en kinderen kregen.
Herfstappeltaart schreef op 20-08-2021 om 07:30:
[..]
Helemaal eens. Ik denk dat mensen zelf op zoek gaan als ze ècht behoefte hebben om uit een isolement te komen.
Tenzij iemand niet goed weet hoe?
Ik heb iemand in mijn omgeving iemand met eigenlijk geen vrienden. Aan de ene kant omdat diegene graag op zichzelf is, maar ook omdat hij zichzelf niet zo interessant vindt en dus denk geen gespreksstof te hebben, en omdat hij het gewoon te veel moeite vindt om een relatie te onderhouden.
Dus een combinatie van factoren.
Julali schreef op 20-08-2021 om 21:33:
[..]
Veel mensen hebben dat al jarenlang meegemaakt voordat ze een relatie en kinderen kregen.
dat zou kunnen en was in mijn geval ook zo
Julali schreef op 20-08-2021 om 21:33:
[..]
Veel mensen hebben dat al jarenlang meegemaakt voordat ze een relatie en kinderen kregen.
Dit is toch anders dan op latere leeftijd alleen zijn.
Als je jong bent en alleen woont zijn mensen in het algemeen druk met werk en andere zaken. Even heel in het algemeen.
Als je op oudere leeftijd alleen komt te staan, zou je het heel anders kunnen ervaren. Vooral als je geen werk meer hebt of met pensioen bent.
Vrijevlinder schreef op 21-08-2021 om 05:23:
[..]
Dit is toch anders dan op latere leeftijd alleen zijn.
Als je jong bent en alleen woont zijn mensen in het algemeen druk met werk en andere zaken. Even heel in het algemeen.
Als je op oudere leeftijd alleen komt te staan, zou je het heel anders kunnen ervaren. Vooral als je geen werk meer hebt of met pensioen bent.
Ja dat snap ik. Toch denk ik dat je het van jezelf aardig goed kunt inschatten. Het is een aardig hardnekkige karaktertrek volgens mij.
Zusterclivia schreef op 20-08-2021 om 21:34:
[..]
Tenzij iemand niet goed weet hoe?
Ik heb iemand in mijn omgeving iemand met eigenlijk geen vrienden. Aan de ene kant omdat diegene graag op zichzelf is, maar ook omdat hij zichzelf niet zo interessant vindt en dus denk geen gespreksstof te hebben, en omdat hij het gewoon te veel moeite vindt om een relatie te onderhouden.
Dus een combinatie van factoren.
Dat lijkt me heel lastig inderdaad. Is hij er ongelukkig onder?