Geen vrienden, maar ook geen/weinig behoefte aan..?
Hallo,
Ik ben een vrouw van 38, getrouwd en jonge kinderen.
Zolang als ik me kan herinneren, heb ik geen vrienden/vriendinnen. Voor het laatst bij m’n vorige baan en op de middelbare school.
Ik doe graag dingen alleen; winkelen, wandelen, het liefst alleen ( wel met m’n hond en soms met het gezin). Als ik soms om me heen hoor, of ergens lees over vriendschappen ( “ik ga met m’n beste vriendin dit of dat doen”) voel ik me soms raar dat ik hier dus blijkbaar niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb daarnaast een kleine familie, 1 broer, die in Duitsland woont en geen ouders meer. Ik woon zelf in het buitengebied, platteland en mijn eerste buren wonen 100 meter verder, en ook hier is iedereen erg op zichzelf. Dus eigenlijk bestaat mijn “ netwerk” uit m’n gezin en collegas, wat ook niet veel is want het is een klein team.
Ik vermaak me verder goed maar heel soms komt dat gevoel naar boven van dat ik iets zou missen, maar wat dan eigenlijk? Want kun je iets missen als je nooit echt vriendschap hebt ervaren? Is het normaal dat ik graag dingen alleen doe en niet een hele sterke behoefte heb om een vriendschap aan te gaan?
Het klinkt misschien raar, maar ik kan het goed met mezelf vinden en eigenlijk zie/ voel ik mijzelf als m’n beste vriendin.
Maar dan denk ik als ik ooit alleen kom te staan, kinderen uit huis zijn, man overleden, ga ik dan niet heel erg eenzaam zijn, want dan ben ik echt op mezelf aangewezen. Mijn kinderen zijn natuurlijk niet mijn vrienden en ik zou absoluut niet van hen verwachten dat zij heel regelmatig langs gaan komen, zij hebben gewoon hun eigen leven.
Het lijkt wel of ik het zelf niet kan accepteren dat ik er niet veel behoefte aan heb(aan vriendschap). Hoe kan ik die kant van mezelf accepteren?
alvast bedankt voor het lezen en eventuele reacties.
Caramelzeezoutchocola schreef op 08-08-2021 om 14:43:
[..]
Ik weet niet of dat het zou kunnen zijn. Ik denk er niet dagelijks , wekelijks aan, maar soms als ik op shownieuws bijvoorbeeld Gordon zie met zijn vriendengroep bij een afscheidsgeschenk vanwege zijn vertrek naar dubai, waar dan wel een paar 100 vrienden van hem zijn, of dave Roelvinks, André Hazes juniors hun populariteit; ik zou me niet kunnen voorstellen dat ik dat zelf zo zou doen, laat staan dat er zoveel genodigden voor mij zouden komen. Mijn collega’s zijn vriendelijke mensen, voornamelijk mannen, prima mensen, maar geen vrienden , ook geen kennissen, echt gewoon collega’s.
Nou, of je Dave Roelvind, Gordon of André Hazes nou als uitgangspunt moet nemen...🤣
Zolang jij je prima voelt is het prima. Laat je niks opdringen door vage maatschappelijke normen. Want wat is normaal? Wie bepaalt dat? Gelukkig wordt het steeds algemener dat alles kan zolang je een ander geen overlast bezorgt.
Stel dat je later eenzaam wordt dan kun je dan wel actie nemen.
Wie brengt bij jullie de boodschappen als je in quarantaine zit? Wie past er op de kinderen als jij met je echtgenoot naar het ziekenhuis moet? Bij welke volwassenen kunnen je kinderen terecht met hun verdriet en problemen als jullie (tijdelijk) uitvallen? Heb je daar een antwoord op, dan zit je goed.
Niet iedereen is extravert, ik ook niet. Ik maak niet makkelijk nieuwe vrienden, en ik heb graag tijd voor mezelf. Ik vind het ook geen enkel probleem om in mijn eentje van alles te ondernemen. Maar ik denk wel dat je moet oppassen dat je jezelf niet teveel isoleert. Zeker als je jonge kinderen hebt, maar ook als je ouder wordt, is het fijn om een netwerk te hebben. Dat hoeven geen boezemvrienden te zijn, maar iemand waarmee je een praatje kan maken, die even in kan springen in geval van nood. Dus omhels jezelf als je eigen beste vriendin - dat is alleen maar mooi, want uiteindelijk moet iedereen het met zichzelf doen - maar ik zou proberen wel open te staan voor anderen, en "ja" te zeggen als iemand om hulp of gezelschap vraagt.
Je bent zoals je bent en zo te lezen ben je tevreden met hetgeen er nu is in je leven icm voldoende ruimte ook dingen alleen/voor jezelf doen, prima toch?
Ikzelf ben een extravert persoon, maak makkelijk contact, hou enorm van uitgaan, maar kan alleen zijn ook heel erg waarderen, heerlijk zelfs. Ik ben 50+ en al zo’n 18 jaar bewust single (na een aantal langdurige relaties) en ambieer absoluut geen traditionele relatie meer, totaal geen behoefte aan ook.
Wel heb ik 6 hele goeie vrienden, zowel mannen als vrouwen, en wij gaan voor elkaar door het spreekwoordelijke vuur als dat nodig is. Enkele van deze vriendschappen gaan al 40 jaar mee, de kortste 8 jaar. Deze vriendschappen zijn voor mij zoveel meer waard dan een vaste partner, maar dat komt ook door al mijn ervaringen in de loop der jaren. Ik besef me dagelijks hoe ‘rijk’ ik ben met hen in mijn leven, letterlijk onvoorwaardelijk, itt tot een partner.
Ik herken het wel. Voordat ik een gezin had kon ik mij, wanneer ik vakantie had, ook dagenlang in mijn eentje vermaken. Bij mij speelt bovendien dat mijn drie beste vrienden vroegtijdig zijn overleden (los van elkaar door verschillende oorzaken) en wat vriendschappen vanuit mijn studie zijn verwaterd. Ik heb ook gewoon weinig behoefte om nieuwe vriendschappen aan te gaan.
Ik heb wel kennissen vanuit sport, hobby en werk maar dat zijn echt kennissen. Aan de ene kant vind ik dat ik moet investeren in het opbouwen en onderhouden van sociale contacten, maar iedere keer als ik dat probeer dan merk ik dat ik er eigenlijk op een gegeven moment geen behoefte meer aan heb of geen energie meer voor heb waardoor het vage kennissen blijven en niet tot een vriendschap komt.
Als jij graag dingen alleen doet en geen behoefte hebt aan vriendschappen, dan is dat toch prima? Je kunt het ook zo zien dat je genoeg hebt aan je eigen gezelschap.
Ik herken het heel erg, bij mij is het zo dat ik vaak gewoon niet weet wat ik met andere mensen moet. Ik voel me pas echt op mijn gemak met iemand als we op precies dezelfde golflengte zitten. Dat komt zo goed als nooit voor en dan heb ik al snel het gevoel dat ik me moet aanpassen aan die ander en niet kan doen wat ik zelf wil. En dat ik een gesprek op gang moet houden terwijl ik eigenlijk al uitgepraat ben. Want ik heb niet de behoefte om altijd alles met anderen te delen.
Ik ga dus zelfs zonder partner een paar dagen weg binnenkort, omdat hij bijvoorbeeld niet de rust heeft om lang ergens in de natuur te zitten. Dat ga ik dan lekker in mijn eentje doen.
Ik herken het deels.
Nou heb ik wel vrienden, met mijn beste vriend gaat de vriendschap al zo’n 35 jaar mee en anderen tussen de 25 en 15 jaar. Maar mijn vrienden wonen niet heel direct in de buurt, minimaal op een half uur rijden. Ik heb ook niet heel regelmatig contact, met voorgenoemde vriend zie ik denk ik 3-4 keer per jaar en tussendoor nog wat telefonisch of app-contact.
Andere vrienden heb ik iets vaker contact mee, maar ook niet wekelijks of zelfs maandelijks.
Een partner heb ik ook niet, ook geen behoefte aan.
Ik vermaak me prima in mijn eentje, hoewel ik alleen op vakantie niet meer snel zou doen. Gelukkig heb ik ook vrijgezelle vrienden waar ik dat mee kan doen, de laatste paar keer met mijn beste vriendin, en eerder ook met vrienden.
Daarnaast heb ik ook wat kennissen waar ik dan weer vrij specifieke zaken mee deel, zoals motorrijden of dansen. Maar de contacten blijven dan beperkt tot dat specifieke gebied.
En ik voel me daar prima bij. Denk ook niet dat dit nog gaat veranderen op mijn 51e.
TO je bent helemaal goed zoals je bent. Iedereen heeft verschillende behoeftes op dit gebied. Ik zwem ook niet in de vriendinnen. Ik ga met iemand sporten en nog een activiteit en heb een paar kennissen die ik om de paar maanden zie en dat is voldoende.
Als je later alleen over zou blijven en de kinderen zijn de deur uit, lost zich dat vanzelf op. Ook dan kun je nog lid worden van een hobbyclub of iets dergelijks. Geen zorgen maken als je leven nu helemaal naar je zin is.
Mijn man heeft helemaal geen vrienden...nul. En dat vind hij prima.
Ik herken mij heel erg in jouw verhaal. Zelfde leeftijd, partner, 1 kind. Goede baan waarin ik veel moet netwerken en dit ook leuk vind. Daarnaast vinden mensen het leuk om een praatje met mij te maken en voel ik mensen ook goed aan.
En toch...ik heb zo goed als geen vrienden, ben graag alleen en ga het liefste alleen op pad. Het nadeel hiervan is, is dat ik mezelf soms een buitenbeentje voel en dat ik niet voor mezelf durf op te komen als ik bijvoorbeeld iets niet wil of liever thuisblijf. Mijn partner accepteert mij zoals ik ben en het wordt tijd dat ik mijn schoonfamilie ook laat weten dat ik graag alleen ben en geen behoeft heb aan veel sociale activiteiten. Zij zijn namelijk het tegenovergestelde en ik wil graag dat ze weten dat mijn afwezigheid (fysiek of mentaal) een oorzaak heeft, namelijk dat ik ben wie ik ben.
Oké, ik schrijf nu wel dat ik ben wie ik ben, maar ik vind het erg lastig om er lak aan te hebben dat ik zo ben en daar blij mee ben, deels omdat ik bang ben dat mensen mij niet aardig vinden. Wat mij op weg heeft geholpen mijzelf beter te accepteren is het boek 'Niet morgen maar nu' van Wayne Dyer.
Ja best herkenbaar!
Ik heb wel vriendinnen en ook samen met man een uitgebreide vriendenkring. Soms vraag ik me af of ik dat echt nodig heb, of ik er echt plezier uithaal of dat ik een beetje meedoe omdat het toch normaal is om samen met vrienden dingen te doen.
Ik vind het het allerfijnst om alleen te wandelen of met de hond of samen met gezin. Winkelen idem. Etentjes vind ik eigenlijk maar stressvol en gedoe.
Zespri schreef op 08-08-2021 om 21:34:
Ik herken mij heel erg in jouw verhaal. Zelfde leeftijd, partner, 1 kind. Goede baan waarin ik veel moet netwerken en dit ook leuk vind. Daarnaast vinden mensen het leuk om een praatje met mij te maken en voel ik mensen ook goed aan.
En toch...ik heb zo goed als geen vrienden, ben graag alleen en ga het liefste alleen op pad. Het nadeel hiervan is, is dat ik mezelf soms een buitenbeentje voel en dat ik niet voor mezelf durf op te komen als ik bijvoorbeeld iets niet wil of liever thuisblijf. Mijn partner accepteert mij zoals ik ben en het wordt tijd dat ik mijn schoonfamilie ook laat weten dat ik graag alleen ben en geen behoeft heb aan veel sociale activiteiten. Zij zijn namelijk het tegenovergestelde en ik wil graag dat ze weten dat mijn afwezigheid (fysiek of mentaal) een oorzaak heeft, namelijk dat ik ben wie ik ben.
Oké, ik schrijf nu wel dat ik ben wie ik ben, maar ik vind het erg lastig om er lak aan te hebben dat ik zo ben en daar blij mee ben, deels omdat ik bang ben dat mensen mij niet aardig vinden. Wat mij op weg heeft geholpen mijzelf beter te accepteren is het boek 'Niet morgen maar nu' van Wayne Dyer.
Dat je bang bent dat mensen je niet aardig vinden is dus die befaamde "sociale druk".
Ik ben daar ook gevoelig voor. Toch kan ik redelijk mijn grenzen aangeven (heb daar wel even over gedaan).
Er is een enorm verschil tussen alleen zijn en eenzaam zijn, maar voor veel mensen is er geen verschil. Heerlijk toch dat jijzelf je beste vriendin bent?
Zolang jij je er fijn bij voelt en tevreden bent, dat is toch wat telt?
Ik haal m’n eigen topic even omhoog.
Ik kan me als kind vroeger ook niet herinneren dat mijn ouders vrienden hadden, dus dat voorbeeld heb ik niet gehad.
Nu ik zelf kinderen heb, heb ik wel de wens voor hen dat, als zij dat willen, een goede vriend(in) zullen hebben.
Maar hoe kun je je kind daarbij helpen,- of gaat dat vaak ook vanzelf-, als je dat zelf niet kunt/nooit gehad hebt?
En wanneer kun je dan spreken van een vriend voor het leven, is dat dan dat je elkaar vanaf de basisschool kent, en kun je dan als je bijna 40 bent geen vriend meer vinden? Want het voelt zo “bleuiig” en een soort bindingsangstgevoel, alsof ik iets nieuw moet uitvinden omdat er toch wellicht een nieuwe behoefte is ontstaan in mezelf terwijl dat ook wel meteen weer wat benauwend voelt bij mij. Want je wordt zowat om je oren geslagen met termen als “ ik kan m’n vriend midden in de nacht bellen”/ “ mijn bestie weet alles van me”. En dan denk ik meteen; ik wil helemaal niet dat iemand echt Alles van me zou weten, daar heb ik gewoon echt geen behoefte aan. Misschien ben ik te egoïstisch voor een vriendschap?
”En dan denk ik meteen; ik wil helemaal niet dat iemand echt Alles van me zou weten, daar heb ik gewoon echt geen behoefte aan. Misschien ben ik te egoïstisch voor een vriendschap?”
Dit herken ik wel, zou het ook niet fijn vinden wanneer iemand buiten de partner om echt alles van mij zou weten.
Een eventuele partner zou ook niet letterlijk alles weten, maar wel het meeste.
Goede vrienden weten veel maar niet alles, daar kies ik bewust voor om dat zo te doen.
Caramelzeezoutchocola schreef op 19-08-2021 om 10:50:En wanneer kun je dan spreken van een vriend voor het leven, is dat dan dat je elkaar vanaf de basisschool kent, en kun je dan als je bijna 40 bent geen vriend meer vinden? Want het voelt zo “bleuiig” en een soort bindingsangstgevoel, alsof ik iets nieuw moet uitvinden omdat er toch wellicht een nieuwe behoefte is ontstaan in mezelf terwijl dat ook wel meteen weer wat benauwend voelt bij mij. Want je wordt zowat om je oren geslagen met termen als “ ik kan m’n vriend midden in de nacht bellen”/ “ mijn bestie weet alles van me”. En dan denk ik meteen; ik wil helemaal niet dat iemand echt Alles van me zou weten, daar heb ik gewoon echt geen behoefte aan. Misschien ben ik te egoïstisch voor een vriendschap?
Ik heb een paar vriendinnen maar niemand weet alles van mij. Zelfs mijn man niet. Ik laat nooit het achterste van mijn tong zien. Er zijn geen of weinig regels in vriendschappen, hoe het hoort zit in je hoofd.
En als jij je er prima bij voelt, is dat helemaal goed.