Doorgaan na affaire
Vorig jaar maart is mijn man betrapt op vreemdgaan. Mijn zoon zag op zijn mobiel de app Signal en een blonde vrouw. Hij heeft toegeven dat hij vreemd is gegaan op het het kerstfeest met een collega, daarop volgend heeft hij met haar (seksueel) geappt. Ik ben mij rot geschrokken! Onze relatie was niet goed, al lang niet meer, maar dit had ik niet zien aankomen. Ik zag het als een grote wake-up-call en we zijn meteen in relatie-therapie gegaan. Mijn man heeft ook meteen actie ondernomen, want jaren geleden is het hem de diagnose asperger gegeven. Dit vond hij belachelijk en heeft er nooit iets mee gedaan. Nu dus wel. Uit een onderzoek bleek dus daadwerkelijk dat hij asperger heeft. Vervolgens zijn we op vakantie gegaan, weer intiem geworden, in therapie... maar iets knaagde aan mij, een gevoel dat maar niet weg ging... ik heb op een gegeven moment gevraagd of ik zijn creditcard-gegevens mocht inzien. en toen kwam de grootste schok van mijn leven, hij had een affaire van 1,5 jaar gehad. Hij zegt dat hij dat achter heeft gehouden om mij niet nog meer pijn te doen... In therapie wordt ook gezegd dat zijn (asperger)brein anders werkt.
Wij hebben besloten te vechten onze onze relatie, want 25 jaar samen, 3 mooie jongens, nooit uit onze relatie gehaald wat er in had kunnen zitten, toch nog een mooie toekomst samen kunnen hebben. Maar het is een gevecht! Het vertrouwen terug krijgen is niet te doen! Er is maar een kleine trigger nodig om weer helemaal terug te vallen in mijn verdriet en achterdocht. Ik zou zo graag met lotgenoten hierover willen praten, hoe doen jullie dit, is er kans van slagen of is het onbegonnen werk? Ik hoop dat er hier dames zijn die mijn vragen kunnen beantwoorden!☺️
Vechten en dat hij moet bewijzen dat hij te vertrouwen is, zijn volgens mij niet zo heel productieve benaderingen.
Hoe is het met die relatietherapie, zijn jullie daarmee doorgegaan? Hoe is aan de orde geweest dat het dus een langere affaire was ipv een slippertje? Is daar een gesprek over geweest? Heb je het idee dat je daarmee verder kwam dan alleen een sorry van zijn kant?
En is het voor jullie beiden mogelijk je op den duur in elkaars positie te verplaatsen? Dat betekent niet dat jij het moet goedpraten, maar dat jullie van elkaar weten wat er speelde. Dat beide partijen begrijpen (ook al vind je het nog steeds een klotestreek) wat de ander voelde of dacht.
Waren er problemen die jullie allebei negeerden, of heb jij jezelf weggecijferd om hem de ruimte te geven? Wat maakte dat hij die verhouding aanging, was dat "gewoon lekker" of zocht hij iets wat hij miste? Wat maakte voor jou dat het al langer slecht ging maar dat ook jij het niet aanpakte? Wat hoop jij terug te kunnen vinden bij hem, anders dan het mooie plaatje?
Als je die vragen aan wil gaan, en hij ook, dan heb je kans tot werkelijke diepte te komen. Er zat al langer iets scheef tussen jullie. En het kan zijn dat je zo boos en gekwetst bent dat er geen mogelijkheid meer is voor herstel, of dat hij niet bereid of in staat is werkelijk inzicht te geven in zijn gevoelens. Dan kun je willen vechten tot je een ons weegt maar dat gaat niet helpen.
Ier1970 schreef op 01-09-2025 om 15:17:
[..]
Deze vraagt blijft hangen... wat is er zo leuk aan hem...
Heel eerlijk houd ik van het 'mooie plaatje'. Een gezin zijn. Het idee dat dat nooit meer gaat zijn beangstigd mij enorm! Duurt niet lang meer voordat de jongste ook uit huis gaat en dan ben je weer terug waar het allemaal begon, alleen. We hadden zulke mooie plannen gemaakt voor de toekomst...
Denk er maar over na .
Waarom werd je verliefd op hem ?
En wat ga je doen met zijn 2 en ? Kun je met hem lachen?
En waarom zou je nog een woord geloven van die volslagen idioot?
Wie zegt er dat er maar 1 minnares is geweest de afgelopen jaren?
Die ene kon ie nu dus gewoon niet meer verstoppen. En heeft hij eerst nog op een éénmalig slippertje proberen te steken.
Als hij 1.5 jaar tegen je kan liegen kan hij dat de rest van zijn leven ook. Hij zal het alleen nog beter verstoppen.
Na 1 slippertje is er hier héél misschien met 3 kinderen nog iets bespreekbaar (en dan enkel en alleen nog voor de kinderen en de buhne). Na jaren gelieg is mijn vertrouwen toch echt totaal weg.
Ginevra schreef op 01-09-2025 om 16:21:
Waren er problemen die jullie allebei negeerden, of heb jij jezelf weggecijferd om hem de ruimte te geven?
Dat vraag ik mij ook af:
Als hij ASS heeft, kan er veel op jou neerkomen.
Heeft hij aandacht voor jou, helpt hij de kinderen opvoeden?
Ginevra schreef op 01-09-2025 om 16:21:
Vechten en dat hij moet bewijzen dat hij te vertrouwen is, zijn volgens mij niet zo heel productieve benaderingen.
Hoe is het met die relatietherapie, zijn jullie daarmee doorgegaan? Hoe is aan de orde geweest dat het dus een langere affaire was ipv een slippertje? Is daar een gesprek over geweest? Heb je het idee dat je daarmee verder kwam dan alleen een sorry van zijn kant?
En is het voor jullie beiden mogelijk je op den duur in elkaars positie te verplaatsen? Dat betekent niet dat jij het moet goedpraten, maar dat jullie van elkaar weten wat er speelde. Dat beide partijen begrijpen (ook al vind je het nog steeds een klotestreek) wat de ander voelde of dacht.
Waren er problemen die jullie allebei negeerden, of heb jij jezelf weggecijferd om hem de ruimte te geven? Wat maakte dat hij die verhouding aanging, was dat "gewoon lekker" of zocht hij iets wat hij miste? Wat maakte voor jou dat het al langer slecht ging maar dat ook jij het niet aanpakte? Wat hoop jij terug te kunnen vinden bij hem, anders dan het mooie plaatje?
Als je die vragen aan wil gaan, en hij ook, dan heb je kans tot werkelijke diepte te komen. Er zat al langer iets scheef tussen jullie. En het kan zijn dat je zo boos en gekwetst bent dat er geen mogelijkheid meer is voor herstel, of dat hij niet bereid of in staat is werkelijk inzicht te geven in zijn gevoelens. Dan kun je willen vechten tot je een ons weegt maar dat gaat niet helpen.
Hele goeie vragen hierboven!
Deze woorden vielen mij op in je openingspost: ”Onze relatie was niet goed, al lang niet meer,…..”, met deze kennis, wat hebben jullie SAMEN gedaan om de relatie te verbeteren of vond ook jij het allemaal prima zolang het ‘plaatje’ maar klopte? Hiermee bedoel ik absoluut niet dat zijn keuze om vreemd te gaan oké was, maar dat dit een gevolg was van….., daar sta ik helaas niet helemaal van te kijken.
Belangrijkste is om te achterhalen of jullie beiden wel samen verder willen en om de juiste redenen? Dus niet, omdat het mooie plaatje van een gezin zijn dan uit elkaar spat, maar omdat jullie (nog) voldoende van elkaar houden om hier samen uit te kunnen komen. De verbinding weer opnieuw samen willen/kunnen aangaan etc.
Zo te lezen valt er nogal wat ‘werk’ te verzetten namelijk, sterkte!
RoodVruchtje schreef op 01-09-2025 om 19:15:
[..]
Hele goeie vragen hierboven!
Deze woorden vielen mij op in je openingspost: ”Onze relatie was niet goed, al lang niet meer,…..”, met deze kennis, wat hebben jullie SAMEN gedaan om de relatie te verbeteren of vond ook jij het allemaal prima zolang het ‘plaatje’ maar klopte? Hiermee bedoel ik absoluut niet dat zijn keuze om vreemd te gaan oké was, maar dat dit een gevolg was van….., daar sta ik helaas niet helemaal van te kijken.
PoehHij kan er niks aan doen dat hij toen anderhalf jaar vreemd ging ?
Niks daarvan TO . Ook al hebben jullie samen een aandeel in jullie slechte huwelijk. Het was zijn keuze om vreemd te gaan . Niet de jouwe .Gevolg van ….leest als dat jij er ook verantwoordelijk voor was . Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn vreemd gaan .
Roos57 schreef op 01-09-2025 om 19:45:
[..]
TO is niet verantwoordelijk voor mans vreemdgaan. Maar als er één partner is vreemdgegaan, dan is de kans groot dat het verhaal voortaan is: HIJ is de slechterik, hij is een klootzak, hij is niet te vertrouwen. ZIJ is het slachtoffer, zij heeft zichzelf altijd weggecijferd, hij is de goorlap die haar heeft belazerd en ze moet gauw wegwezen want hij is niet te vertrouwen.
Dat kan. Die situaties bestaan. En sommige mensen zou ik ook beslist aanraden uit elkaar te gaan.
Maar.
Als, en ik zeg ALS, en dat is dus nogmaals met nadruk een ALS.
Als TO verder wil met man, en het echt de moeite waard vindt om te kijken of de relatie hersteld kan worden, dan is dat schuingedrukte verhaal op termijn niet houdbaar. Je kunt niet EN je relatie redden EN tegelijkertijd het verhaal vasthouden dat hij de enige grote schuldige vieze gore smeerlap is. Dat gaat niet samen.
Dan moet je kijken naar wat er verder allemaal in de relatie aan de hand is. TO zegt zelf al dat de relatie voor die tijd niet goed was. Dat kun je allemaal van tafel vegen onder het motto "man heeft nu alles verpest en hij is de goorlap en de rest doet er niet toe" maar nogmaals, daarmee los je niet op wat er nog meer aan de hand is in die relatie.
En zoals ik al eerder zei: daarmee praat je het vreemdgaan niet goed. Dat blijft een rotstreek. Maar vroeg of laat moet je kiezen: wil je de relatie herstellen, of wil je vasthouden aan dat man een klootzak is? Het kan allebei en het kan allebei legitiem zijn, maar het kan niet tegelijkertijd.
Als hij zijn relatie dan toch zo slecht vond dat hij het buiten de deur wou zoeken had hij ook zijn relatie netjes kunnen beëindigen.
Het is niet omdat je relatie even niet denderend gaat dat je daarom je p*k maar elders moet steken.
Want dan had opstartster ook een ander kunnen zoeken om zich buitenshuis te amuseren.
Ginevra schreef op 01-09-2025 om 20:11:
[..]
TO is niet verantwoordelijk voor mans vreemdgaan. Maar als er één partner is vreemdgegaan, dan is de kans groot dat het verhaal voortaan is: HIJ is de slechterik, hij is een klootzak, hij is niet te vertrouwen. ZIJ is het slachtoffer, zij heeft zichzelf altijd weggecijferd, hij is de goorlap die haar heeft belazerd en ze moet gauw wegwezen want hij is niet te vertrouwen.
Dat kan. Die situaties bestaan. En sommige mensen zou ik ook beslist aanraden uit elkaar te gaan.
Maar.
Als, en ik zeg ALS, en dat is dus nogmaals met nadruk een ALS.
Als TO verder wil met man, en het echt de moeite waard vindt om te kijken of de relatie hersteld kan worden, dan is dat schuingedrukte verhaal op termijn niet houdbaar. Je kunt niet EN je relatie redden EN tegelijkertijd het verhaal vasthouden dat hij de enige grote schuldige vieze gore smeerlap is. Dat gaat niet samen.
Dan moet je kijken naar wat er verder allemaal in de relatie aan de hand is. TO zegt zelf al dat de relatie voor die tijd niet goed was. Dat kun je allemaal van tafel vegen onder het motto "man heeft nu alles verpest en hij is de goorlap en de rest doet er niet toe" maar nogmaals, daarmee los je niet op wat er nog meer aan de hand is in die relatie.
En zoals ik al eerder zei: daarmee praat je het vreemdgaan niet goed. Dat blijft een rotstreek. Maar vroeg of laat moet je kiezen: wil je de relatie herstellen, of wil je vasthouden aan dat man een klootzak is? Het kan allebei en het kan allebei legitiem zijn, maar het kan niet tegelijkertijd.
Voor een deel met je eens, maar te vroeg je kwaadheid willen laten gaan maakt dat de kans op na jaren nog de steeds opnieuw getriggerd wordt groter imo. Je moet je kwaadheid voelen om goed jezelf te voelen en zo te weten te komen wat jij als individu wilt nu je dit weet. Te vroeg 'er helemaal voor gaan' lijkt op de manier waarop vrouwen compromissen sluiten: de man start op 10 de vrouw op 5 waardoor het compromis uitkomt op 7,5. Beter start je op 0 zodat je op 5 uit kunt komen. Niet jezelf te vroeg inleveren om maar de relatie te behouden hoor. Dan heb je meer kans dat je hem over een of twee jaar niet meer die klootzak vindt. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Mijn ex heeft er jaren een affaire op nagehouden totdat ze zover waren om te trouwen. Toen pas heeft hij het opgebiecht, want hij moest toen natuurlijk wel eerst van mij scheiden.
Ik heb toen geen energie meer in ons huwelijk gestoken, want dat bestond in mijn beleving dus voor hem al die jaren blijkbaar al niet meer en hij had zijn keuze al gemaakt. Ik heb het dus niet meer proberen te redden of hem willen terugkrijgen.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard, zegt men. En geheel terecht.
Sterkte, ik wens je wijsheid, liefde voor jezelf en geluk 🍀
Dus door de asperger is hij niet goed in communicatie. Maar heel eerlijk: die communicatie was goed genoeg om een affaire mee te starten. Waarom kon hij met haar wél goed communiceren en niet met jou?
Ginevra schreef op 01-09-2025 om 20:11:
[..]
TO is niet verantwoordelijk voor mans vreemdgaan. Maar als er één partner is vreemdgegaan, dan is de kans groot dat het verhaal voortaan is: HIJ is de slechterik, hij is een klootzak, hij is niet te vertrouwen. ZIJ is het slachtoffer, zij heeft zichzelf altijd weggecijferd, hij is de goorlap die haar heeft belazerd en ze moet gauw wegwezen want hij is niet te vertrouwen.
Dat kan. Die situaties bestaan. En sommige mensen zou ik ook beslist aanraden uit elkaar te gaan.
Maar.
Als, en ik zeg ALS, en dat is dus nogmaals met nadruk een ALS.
Als TO verder wil met man, en het echt de moeite waard vindt om te kijken of de relatie hersteld kan worden, dan is dat schuingedrukte verhaal op termijn niet houdbaar. Je kunt niet EN je relatie redden EN tegelijkertijd het verhaal vasthouden dat hij de enige grote schuldige vieze gore smeerlap is. Dat gaat niet samen.
Dan moet je kijken naar wat er verder allemaal in de relatie aan de hand is. TO zegt zelf al dat de relatie voor die tijd niet goed was. Dat kun je allemaal van tafel vegen onder het motto "man heeft nu alles verpest en hij is de goorlap en de rest doet er niet toe" maar nogmaals, daarmee los je niet op wat er nog meer aan de hand is in die relatie.
En zoals ik al eerder zei: daarmee praat je het vreemdgaan niet goed. Dat blijft een rotstreek. Maar vroeg of laat moet je kiezen: wil je de relatie herstellen, of wil je vasthouden aan dat man een klootzak is? Het kan allebei en het kan allebei legitiem zijn, maar het kan niet tegelijkertijd.
Oh, ik begrijp ook vreemdgaan en een verhouding hebben wel hoor. Je voelt een gemis. Je partner kan niet in alles voorzien. Thuis vind je alles wat je nodig hebt, en buiten de deur dat wat je dolgraag óók had willen hebben. Erbij. Ze gaan hem dat toch niet misgunnen?
Mannen zijn gemiddeld veel sneller tevreden met hun huwelijk dan vrouwen (is vaker onderzocht), zelfs in een minder ideaal huwelijk. Getrouwde mannen zijn gelukkiger dan ongetrouwde. Getrouwde vrouwen zijn alleen gelukkiger dan ongetrouwde als het een goede relatie is.
Die man vindt wel weer iemand, maar vrouwen moeten kieskeuriger zijn. Ik weet niet meer of deze onderzoeken over echte huwelijken of ook over samenwonen gingen.
Wat staat hier nou? “nooit uit onze relatie gehaald wat er in had kunnen zitten, toch nog een mooie toekomst samen kunnen hebben”. Bedoel je dat het al 25 jaar niet was zoals je het zou willen en dat je denkt dat dit de volgende 25 jaar wél gaat komen? Ik ben nu wel héél benieuwd naar die toekomstplannen. En wie die heeft bedacht.
Het lijkt mij onbegonnen werk, eerlijk gezegd. Anderhalf jaar een relatie met een ander, dan heeft iemand echt een dubbelleven geleid en ontelbaar veel leugens verteld. Doorgaan voor het mooie plaatje kan natuurlijk, maar iemand echt weer vertrouwen... Nee, lijkt mij niet mogelijk.
Sterkte, zwaar klote.
Ier1970 schreef op 01-09-2025 om 15:11:
[..]
Jij hebt dus hetzelfde mee gemaakt, begrijp ik dat goed? Jouw partner heeft ook een affaire gehad? Heb je nog geprobeerd samen of heb je meteen de stekker eruit getrokken? Ik vind het zo lastig, zoveel heb je opgebouwd samen... En wordt je leven mooier? Ik wil beide scenario's eigenlijk niet.
Ja, overigens niet de partner waar ik een kind mee heb. Ook een langere affaire, met iemand die ik zelf ook goed kende en graag mocht. Ik heb niet meteen de stekker eruit getrokken, we hadden net allerlei stappen gezet en we hadden het 'verder' enorm leuk met elkaar, dat is denk ik wat anders dan jij omschrijft. Nog wel een goed seksleven, veel te bespreken, een leuk gedeeld leven. Ik wilde hem heel graag vergeven en heb daar enorm voor 'gewerkt' maar net als bij jou kwamen er in de loop van de tijd steeds meer details bij. Het werd nooit meer hetzelfde. Het asperger stukje dat ik herken is het vermogen om heel sterk te compartimentaliseren. In het hoofd van mijn partner waren de situaties ergens 'twee verschillende werelden die niets met elkaar te maken hadden'. Ook de impact op mijn vertrouwen begreep hij niet, niet echt. Het kostte mij heel veel tijd en moeite om hem, voor mij volstrekt normale, gevoelens en processen uit te leggen, het was heel erg eenzaam uiteindelijk.