Doorgaan na affaire
Vorig jaar maart is mijn man betrapt op vreemdgaan. Mijn zoon zag op zijn mobiel de app Signal en een blonde vrouw. Hij heeft toegeven dat hij vreemd is gegaan op het het kerstfeest met een collega, daarop volgend heeft hij met haar (seksueel) geappt. Ik ben mij rot geschrokken! Onze relatie was niet goed, al lang niet meer, maar dit had ik niet zien aankomen. Ik zag het als een grote wake-up-call en we zijn meteen in relatie-therapie gegaan. Mijn man heeft ook meteen actie ondernomen, want jaren geleden is het hem de diagnose asperger gegeven. Dit vond hij belachelijk en heeft er nooit iets mee gedaan. Nu dus wel. Uit een onderzoek bleek dus daadwerkelijk dat hij asperger heeft. Vervolgens zijn we op vakantie gegaan, weer intiem geworden, in therapie... maar iets knaagde aan mij, een gevoel dat maar niet weg ging... ik heb op een gegeven moment gevraagd of ik zijn creditcard-gegevens mocht inzien. en toen kwam de grootste schok van mijn leven, hij had een affaire van 1,5 jaar gehad. Hij zegt dat hij dat achter heeft gehouden om mij niet nog meer pijn te doen... In therapie wordt ook gezegd dat zijn (asperger)brein anders werkt.
Wij hebben besloten te vechten onze onze relatie, want 25 jaar samen, 3 mooie jongens, nooit uit onze relatie gehaald wat er in had kunnen zitten, toch nog een mooie toekomst samen kunnen hebben. Maar het is een gevecht! Het vertrouwen terug krijgen is niet te doen! Er is maar een kleine trigger nodig om weer helemaal terug te vallen in mijn verdriet en achterdocht. Ik zou zo graag met lotgenoten hierover willen praten, hoe doen jullie dit, is er kans van slagen of is het onbegonnen werk? Ik hoop dat er hier dames zijn die mijn vragen kunnen beantwoorden!☺️
haarklover schreef op 01-09-2025 om 18:21:
[..]
Dat vraag ik mij ook af:
Als hij ASS heeft, kan er veel op jou neerkomen.
Heeft hij aandacht voor jou, helpt hij de kinderen opvoeden?
En dit!!
Dankjewel allemaal voor jullie reacties. Een hoop fijne, maar ook pijnlijke. Moet ik er echt over nadenken dat vreemdgaan onze hele relatie al speelde? Ik denk het niet. Ik geloof echt dat het uit een gemis en verdriet heeft kunnen ontstaan. En ik geloof ook echt dat de asperger het als 2 aparte werelden heeft kunnen laten zijn. Mijn man heeft nooit willen erkennen dat hij een vorm van autisme heeft. Hoezo, hij heeft toch altijd gefunctioneerd, hij was wat stiller en minder empatisch, maar iedereen is toch anders.
We hebben ook echt wel een fijn en gezellig leven gehad, alleen die diepgang waar ik zo naar verlangde was moeilijk. Na het verlies van ons zoontje werd het pas echt een probleem voor mij. Ik zag dat hij niet de pijn voelde die ik voelde. Dat heeft ons steeds verder van elkaar verwijderd.
Nu erkent hij dat hij asperger heeft en werkt hard aan herstel en een andere manier van omgaan met de relatie en de kinderen. Ik geloof hem dat hij heel erg spijt heeft van wat er gebeurd is. Neemt niet weg dat de pijn bij mij niet zomaar weg is. Ik weet niet goed wat er voor nodig is om iemand weer te vertrouwen, ik geloof niet dat dat ooit weer gaat gebeuren. Ook niet in een nieuwe relatie. Het is een hele surrealistische tijd waar ik nu in zit
Ach ik had helemaal gemist dat jullie een kind hebben verloren. Ik kan me niet voorstellen hoe erg dat moet zijn, wat zul jij veel alleen gedragen moeten hebben de afgelopen jaren
Ier1970 schreef op 03-09-2025 om 14:04:
Dankjewel allemaal voor jullie reacties. Een hoop fijne, maar ook pijnlijke. Moet ik er echt over nadenken dat vreemdgaan onze hele relatie al speelde? Ik denk het niet. Ik geloof echt dat het uit een gemis en verdriet heeft kunnen ontstaan. En ik geloof ook echt dat de asperger het als 2 aparte werelden heeft kunnen laten zijn. Mijn man heeft nooit willen erkennen dat hij een vorm van autisme heeft. Hoezo, hij heeft toch altijd gefunctioneerd, hij was wat stiller en minder empatisch, maar iedereen is toch anders.
We hebben ook echt wel een fijn en gezellig leven gehad, alleen die diepgang waar ik zo naar verlangde was moeilijk. Na het verlies van ons zoontje werd het pas echt een probleem voor mij. Ik zag dat hij niet de pijn voelde die ik voelde. Dat heeft ons steeds verder van elkaar verwijderd.
Nu erkent hij dat hij asperger heeft en werkt hard aan herstel en een andere manier van omgaan met de relatie en de kinderen. Ik geloof hem dat hij heel erg spijt heeft van wat er gebeurd is. Neemt niet weg dat de pijn bij mij niet zomaar weg is. Ik weet niet goed wat er voor nodig is om iemand weer te vertrouwen, ik geloof niet dat dat ooit weer gaat gebeuren. Ook niet in een nieuwe relatie. Het is een hele surrealistische tijd waar ik nu in zit
Ik sta er toch anders in de meesten hier. Als jullie het 25 jaar wel fijn en gezellig hebben gehad, zou ik dat niet opgeven voor een onzekere toekomst, een gebroken gezin, solo verdergaan of weer moeten wennen aan nieuwe schoonfamilies terwijl je met de oude een geschiedenis hebt opgebouwd. Ik denk dat het ook haast niet kan, zulke langdurige relaties zijn zonder littekens of zwarte bladzijdes. Mensen zijn nou eenmaal niet perfect. Anderhalf jaar is nog niet zolang . Geen wonder dat het vertrouwen niet hersteld is. Maar je gelooft oprecht dat hij spijt heeft, dat is heel wat. Is er nog een basis om naar een gezamenlijke toekomst te kijken: Geloof je dat hij het beste met je voor heeft, vind je hem nog aantrekkelijk?
Wij zijn dertig jaar bij elkaar. Ik heb geen ervaring met affaires. Wel met een vertrouwensbreuk. Onze jongste dochter heeft zo'n ernstige eetstoornis gehad, dat ik bijna gek werd, zowel van angst dat ze zou overlijden als van haar onhandelbare gedrag. Man en ik beleefden dat heel anders, en stonden in die jaren vaak lijnrecht tegenover elkaar. Dochter speelde door haar ziekte ons succesvol tegen elkaar uit, en ik heb me heel alleen gevoeld in die tijd, gekleineerd, niet serieus genomen. Dat was heel pijnlijk. En af en toe speelt dat gevoel nog op, als hij op een bepaalde manier reageert . Of zelfs nu ik het opschrijf. Begrijpen kan, vergeven kan, maar helemaal vergeten niet.