Bij hem blijven voor het geld
Lang verhaal kort: ik ben al 25 jaar samen met mijn man en we hebben 2 kinderen in de puberleeftijd.
In de afgelopen jaren is mijn man erg veranderd. Hij is, zeg maar, de alternatieve fuik in gezwommen. Eerst heb ik me verzet, later geprobeerd er begrip voor op te brengen, maar het paste zo niet mij mij dat ik mezelf ging verloochenen en in een Burn-Out terecht kwam.
Mijn man ging intussen steeds meer in zijn eigen bubbel met zijn eigen mensen en zonderde zich steeds meer af. Samen wilde hij zelden nog maar iets doen en al helemaal niet met de kinderen erbij. Als we dan iets deden, vertelde hij achteraf hoe zwaar het allemaal was en dat hij niet meer met ons weg wilde. Als ik wel wilde, moest ik maar bij hem weg gaan. Zelf zei hij nooit dat hij weg zou gaan bij mij.
Van de zomer is er iets gebeurd, waardoor ik inzie dat dit niet gaat veranderen. Dan is de keuze: weggaan of blijven.
En daar komt het euvel: ik ben in de afgelopen jaren ook heel hard aan het sparen geweest om straks eerder met pensioen te kunnen. Ik heb prima werk, maar vind vrijheid ook heerlijk en heel belangrijk in mijn leven en het idee om die vrijheid op te moeten geven, grijpt me naar de keel.
Voor nu heb ik dus besloten om te blijven, geen verwachtingen meer te hebben van onze relatie en me te focussen op leuke dingen doen voor mezelf, maar ook met de kinderen en me te richten op die financiële vrijheid en hem helemaal los te laten.
De afgelopen maanden gaat dit eigenlijk heel goed. Er zijn sporadische gezellige momenten met hem, maar in tegenstelling tot vroeger, vind ik het ook heerlijk als hij nu alleen weg is en heb ik er dus geen enkele verwachting meer bij.
Maar goed, dat is nog maar kort. Nu ben ik benieuwd naar de ervaringen op langere termijn. Kan dit lang goed gaan? Ik leef nu nog van dag tot dag, maar stel mezelf ook de vraag wat er gebeurd als er straks bijvoorbeeld een leuk iemand langskomt van beide kanten. Dat is in de afgelopen 25 jaar niet op die manier gebeurd, maar ik denk dat ik er nu wel makkelijker open voor sta en ik vermoed hij ook.
Kortom: ik ben op zoek naar ervaringen, want na maanden mijn kop in het zand te steken, weet ik ook wel dat er uiteindelijk problemen gaan komen en wil me daar toch een beetje op voorbereiden ofzo.
Wat mij betreft kan geen enkel geldbedrag mij zoveel vrijheid bieden dan écht onafhankelijk en vrij zijn!
stokstaart schreef op 13-10-2025 om 16:56:
[..]
Ik ga hier op aan, je zegt dat je op huwelijkse voorwaarden getrouwd bent. Maar het is niet jaarlijks verrekend.
Je weet niet echt meer iets van je man en gaat er voetstoots vanuit dat hij nog steeds meer vermogen heeft dat jij. Maar wat als hij zijn vermogen nu aan de 'community' heeft gegeven? Lekker doneren voor de "goede zaak"?
Dan sta je straks echt met lege handen.
Sterkte, het lijkt me een vreselijke situatie.
Als hij echt grote bedragen heeft weggegeven, dan heeft hij daar haar toestemming voor nodig. Voor de liefhebber: artikel 1:88 Burgerlijk Wetboek.
Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en heb ik het een en ander uitgezocht en geregeld. Allereerst heb ik me ingeschreven voor sociale huur. Dat vond ik een hele goede tip van jullie en dan kan ik mooi alvast wat opbouwen.
Ook heb ik even uitgezocht hoe het zit met de huwelijkse voorwaarden en het blijkt dat we die sowieso mooi gescheiden hebben. In de tijd dat we trouwden speelde er iets waardoor zijn financiële situatie in gevaar kon komen. We hebben toen met de notaris afgedicht dat dit geen invloed kon hebben op mijn vermogen, maar ook dat hetgeen we opbouwden gescheiden zou blijven, zodat ik altijd degene kon zijn met een buffer, mocht het misgaan. Ik was weer vergeten hoe dat allemaal ook alweer precies zat, maar ik wist wel dat hij niet zomaar ook mijn vermogen kon uitgeven en dat ik bij een scheiding niet berooid zou achterblijven. Het is fijn om te weten dat dit geen gevaar oplevert en dat we het destijds zo goed hebben afgedicht.
Verder is de situatie onveranderd. Hij is nog steeds erg op zichzelf en weinig thuis. De kinderen ziet of spreekt hij nauwelijks en dat lijkt hem ook weinig te boeien. Als ik hem er naar vraag, zegt hij dat hij het heel zwaar heeft en heel moe is en daar echt geen tijd en energie voor heeft. Wanneer ik hem zeg dat hij dat maar eens moet onderzoeken krijg ik het verhaal dat hij geen vertrouwen heeft in de medische wereld en dat de mensen in zijn community hem heel goed helpen en hij is zelf ook zo'n 4 tot 5 uur per dag hiermee bezig en dat hij al grote stappen vooruit maakt. Ik zie ze niet, maar als ik er wat van zeg, zwijgt hij me weer dagen dood dus dat laat ik nu ook maar zitten.
Wat vinden jullie kinderen hiervan. In één huis wonen met een vader die niet naar je om kijkt en zijn community belangrijker vindt dan zijn gezin.
De kinderen zijn heel loyaal naar hem en accepteren het gewoon. Af en toe maken ze een opmerking dat ze hem zo weinig zien, maar als hij er is, is hij altijd wel heel lief voor ze en kan hij goed met ze praten, dus ze voelen zich veilig bij hem. Maar helaas gebeurt dat dus nu nog maar heel weinig.
jerilla schreef op 18-10-2025 om 11:15:
De kinderen zijn heel loyaal naar hem en accepteren het gewoon. Af en toe maken ze een opmerking dat ze hem zo weinig zien, maar als hij er is, is hij altijd wel heel lief voor ze en kan hij goed met ze praten, dus ze voelen zich veilig bij hem. Maar helaas gebeurt dat dus nu nog maar heel weinig.
Wat een armoede voor jullie kinderen, want geloof mij, ondanks het feit dat kinderen heel loyaal zijn richting ouders, voelen (en missen) zij haarfijn het gemis van aandacht/interesse. Hij zou er nog bij moeten komen niet lief naar en voor hen te zijn met zijn sporadisch aanwezige aandacht, pfff.
Vind dat je de lat wel erg laag legt hoor, voor jezelf, maar zéker voor de kinderen!
Goed bezig . Inschrijven huurhuis . Jouw geld blijft jouw geld.
En nu zorgen voor zelf een leuk zinvol leven!
En niet klagen over je man . Daar heb je toch geen invloed op . Wel op je eigen leven !