Bij hem blijven voor het geld
Lang verhaal kort: ik ben al 25 jaar samen met mijn man en we hebben 2 kinderen in de puberleeftijd.
In de afgelopen jaren is mijn man erg veranderd. Hij is, zeg maar, de alternatieve fuik in gezwommen. Eerst heb ik me verzet, later geprobeerd er begrip voor op te brengen, maar het paste zo niet mij mij dat ik mezelf ging verloochenen en in een Burn-Out terecht kwam.
Mijn man ging intussen steeds meer in zijn eigen bubbel met zijn eigen mensen en zonderde zich steeds meer af. Samen wilde hij zelden nog maar iets doen en al helemaal niet met de kinderen erbij. Als we dan iets deden, vertelde hij achteraf hoe zwaar het allemaal was en dat hij niet meer met ons weg wilde. Als ik wel wilde, moest ik maar bij hem weg gaan. Zelf zei hij nooit dat hij weg zou gaan bij mij.
Van de zomer is er iets gebeurd, waardoor ik inzie dat dit niet gaat veranderen. Dan is de keuze: weggaan of blijven.
En daar komt het euvel: ik ben in de afgelopen jaren ook heel hard aan het sparen geweest om straks eerder met pensioen te kunnen. Ik heb prima werk, maar vind vrijheid ook heerlijk en heel belangrijk in mijn leven en het idee om die vrijheid op te moeten geven, grijpt me naar de keel.
Voor nu heb ik dus besloten om te blijven, geen verwachtingen meer te hebben van onze relatie en me te focussen op leuke dingen doen voor mezelf, maar ook met de kinderen en me te richten op die financiële vrijheid en hem helemaal los te laten.
De afgelopen maanden gaat dit eigenlijk heel goed. Er zijn sporadische gezellige momenten met hem, maar in tegenstelling tot vroeger, vind ik het ook heerlijk als hij nu alleen weg is en heb ik er dus geen enkele verwachting meer bij.
Maar goed, dat is nog maar kort. Nu ben ik benieuwd naar de ervaringen op langere termijn. Kan dit lang goed gaan? Ik leef nu nog van dag tot dag, maar stel mezelf ook de vraag wat er gebeurd als er straks bijvoorbeeld een leuk iemand langskomt van beide kanten. Dat is in de afgelopen 25 jaar niet op die manier gebeurd, maar ik denk dat ik er nu wel makkelijker open voor sta en ik vermoed hij ook.
Kortom: ik ben op zoek naar ervaringen, want na maanden mijn kop in het zand te steken, weet ik ook wel dat er uiteindelijk problemen gaan komen en wil me daar toch een beetje op voorbereiden ofzo.
Hij denkt nog helemaal niet na over z'n pensioen. Hij heeft daar ook nog helemaal niets voor geregeld. En als hij met pensioen gaat, dan zeker niet naar het buitenland. Hij vindt het buitenland echt vreselijk.
Ik lijd liever nu het leven dat ik wil dan dat ik plan dat ik dat tegen pensioenleeftijd doe. Ik ben zelf 46. Ik zie zoveel om me heen dat mensen met pensioen gaan en dan ziek worden of whatever en dan heb je daar naartoe geleefd. Ik begrijp ook dat je nu eigenlijk best goed in je vel zit nu je je eigen gang wat meer gaat.
Ik denk dat plan b bedenken een goed idee is. Zorg dat je weet wat de gevolgen zijn als er toch een kink in de kabel komt.
En ik denk ook dat als je wil dat dit zo kan voortduren tot pensioen het ook van je vraagt dat je toch een bepaalde investering blijft doen. Zijn er activiteiten te bedenken, bijv waar hij vroeger blij van werd of die nu bij hem passen, waar jij in mee kunt gaan. Er moet toch ergens een lijntje blijven tussen jullie. Gewoon zelf lol maken zorgt dat plan b sneller ingezet moet worden dan anders mogelijk het geval is.
Ik moet zelf zeggen dat dit bij mij echt niet zo past, deze manier van omgaan met een relatie, maar ik kan me ook indenken dat het soms niet anders kan en mijn norm hoeft niet de jouwe te zijn. Ik vraag me wel echt af hoe je man hierin zit, iemand die zo goed kon luisteren zou dat nu toch nog moeten kunnen.
jerilla schreef op 11-10-2025 om 16:34:
Dank jullie wel voor de tips. Qua vermogen heeft mijn man iets meer vermogen dan ik, volgens mij, dus ik hoef niet de helft bij hem in te leveren als we uit elkaar gaan dus volgens mij zijn die huwelijkse voorwaarden daarvoor niet zo van belang. Het is meer dat er een nieuw huis gekocht/gehuurd moet worden als we uit elkaar gaan, of dat ik hem uit moet kopen en het huis dan opnieuw ingericht moet worden waar ik veel kosten in zie verdwijnen. Het zou allemaal net kunnen, als het moet, maar dan ben ik weer terug bij af.
Maar zoals PhilDunphy zegt, moet ik dat wel op de weegschaal leggen met de beperking van de vrijdheid die ik nu heb. Op dit moment slaat de weegschaal voor mij echt wel door naar de financiële vrijheid en heb ik 'dit ervoor over', maar ik denk dat het goed is mezelf dat wel af te blijven vragen. Gelukkig hoef ik niet over 1 nacht ijs, zoals tuinfluiter ook al zegt. Ik ben halverwege de 40, dus er zijn inderdaad waarschijnlijk nog heel wat jaren te gaan, zowel tot aan mijn pensioen als dat mijn man en ik nog samen zouden moeten doorbrengen als we niet uit elkaar gaan. Zover vooruitkijken maakt me nu verdrietig en moedeloos, dus dat doe ik liefst nog even niet...
Je heb dus niet elk jaar verrekend? Dus er is geen eigen geld meer alles is van jullie samen.
Sneu voor je. Kan je nog niks. Weet je wel zeker dat je man meer vermogen heeft?
Ik kan me echt wel voorstellen dat je het plaatje van eerder stoppen met werken en de financiële ruimte niet direct op wil geven. Aan de andere kant, je moet/hebt nog wel even voordat je daar bent. Dat betekent dat er ook nog veel jaren zijn om zelfstandig weer wat terug op te bouwen
Ik denk dat ik eerder met minder geld*, maar wel echt vrijheid gelukkiger zou zijn, dan met een gunstiger financieel plaatje met de voorwaarde dat ik nog zeker 30 jaar aan iemand vastzit waar ik zéker niet gelukkig van word. Maar ik moet ook wel eerlijk zeggen dat 'eerder stoppen met werken' geen droom van mij is, dus dat is misschien ook wat makkelijk praten. Daarnaast benoem jij het weggaan als 'opgeven van vrijheid', terwijl ik dat juist andersom zie. Het lijkt mij ook wel steeds moeilijker worden om in een vorm van harmonie te leven. Ik ben wat dat betreft ook wel heel intolerant als het gaat om met iemand samenleven. Dat heb jij misschien minder.
*is uiteraard ook afhankelijk van hoeveel minder 'minder' is. Je hebt nou eenmaal geld nodig.
jerilla schreef op 11-10-2025 om 16:36:
en gelukkig gaat het hier niet letterlijk om klankschalen, Poezenmeisje, daar zou ik ook de kriebels van krijgen. Het is meer van die meditatieve muziek en van die youtubefilmpjes met tutorials over ademhaling enzo. Ook niet echt lekker, maar niet zo irritant als klankschalen.
En een hoop gezeik over 'consent', terwijl die vage types er geen rekening mee wensen te houden dat jij geen 'consent' geeft.
Doodenge griezels.
ik lees dat je hier een burnout van gekregen hebt, maar geld belangrijker vindt dan je mentale gezondheid.
Hoezo is dit zelfs maar een vraag?
jerilla schreef op 11-10-2025 om 16:36:
en gelukkig gaat het hier niet letterlijk om klankschalen, Poezenmeisje, daar zou ik ook de kriebels van krijgen. Het is meer van die meditatieve muziek en van die youtubefilmpjes met tutorials over ademhaling enzo. Ook niet echt lekker, maar niet zo irritant als klankschalen.
Als dat alles is waarin hij is veranderd…dat is toch gewoon voor hem zelf om goed in zijn vel te zitten? Of dringt hij het aan jou op om ook te moeten doen? Dat zou het wel anders maken.
Misschien is hij zelf straks ook wel klaar met mediteren en die sferen en is ie weer heel blij met z’n oude ik en met jou. Of hij komt er door dit alles achter hoe goed jullie het samen hebben en hoe leuk jij bent. Het kan gewoon een midlifecrisis en dus een fase zijn, en dit toch een veel betere manier dan een vriendinnetje erbij te nemen? Misschien zit jij zelf (ook) wel in een soort ‘is dit het nou’-fase, die heeft iedereen zo af en toe. En met een nieuwe partner zou je daar vroeg of laat ook weer in aanbelanden.
Ik vind het maar een treurig topic. Je bent pas in de veertig dus dat vervroegde pensioen kan gerust nog 15 jaar duren. Al die tijd leef je niet je beste leven en het is nog maar de vraag hoe fit je straks bent met 55 of 60 als je echt gaat leven. Misschien is je man dezelfde afweging aan het maken en besluit hij over vijf jaar de stekker eruit te trekken. Hebben jullie het daar wel eens over gehad?
Appelwangetje schreef op 11-10-2025 om 17:20:
[..]
Je heb dus niet elk jaar verrekend? Dus er is geen eigen geld meer alles is van jullie samen.
Sneu voor je. Kan je nog niks. Weet je wel zeker dat je man meer vermogen heeft?
Jij hebt de klok horen luiden denk ik...
Wie zegt dat er überhaupt een periodiek verrekenbeding in die HV staat?
Puur financieel gezien zou ik zeker gaan scheiden en hem uitkopen. De huizenprijzen stijgen harder dan jij kan sparen. De komende jaren zeker nog - vast wel tot aan je pensioen. In je eentje kun je lekker sober leven, de pubers zijn de helft van de tijd afwezig want bij papa. Mijn pubers waren best duur in het onderhoud, dus tel uit je winst.
Of is er eigenlijk iets anders dat je tegenhoudt?
Probeer eens in de rol van je man te kruipen, en je hoort net van je vrouw dat ze jou compleet waardeloos vindt en alleen nog maar bij je blijft voor het geld en het luxe leven.
Zou je dan denken: fijn, dat ga ik faciliteren?
is er nog genegenheid of seks tussen jullie of zijn jullie nu alleen nog huisgenoten? Als je midden 40 bent zou ik toch kiezen voor je eigen geluk en niet voor het gemak voor het geld . Geld maakt niet gelukkig is wel wel handig . Maar je hebt misschien nog 20/30 jaar wil je zo blijven leven zoals je je het nu doet ?
Ninoea schreef op 11-10-2025 om 17:02:
Ik lijd liever nu het leven dat ik wil dan dat ik plan dat ik dat tegen pensioenleeftijd doe. Ik ben zelf 46. Ik zie zoveel om me heen dat mensen met pensioen gaan en dan ziek worden of whatever en dan heb je daar naartoe geleefd. Ik begrijp ook dat je nu eigenlijk best goed in je vel zit nu je je eigen gang wat meer gaat.
Ik denk dat plan b bedenken een goed idee is. Zorg dat je weet wat de gevolgen zijn als er toch een kink in de kabel komt.
En ik denk ook dat als je wil dat dit zo kan voortduren tot pensioen het ook van je vraagt dat je toch een bepaalde investering blijft doen. Zijn er activiteiten te bedenken, bijv waar hij vroeger blij van werd of die nu bij hem passen, waar jij in mee kunt gaan. Er moet toch ergens een lijntje blijven tussen jullie. Gewoon zelf lol maken zorgt dat plan b sneller ingezet moet worden dan anders mogelijk het geval is.
Ik moet zelf zeggen dat dit bij mij echt niet zo past, deze manier van omgaan met een relatie, maar ik kan me ook indenken dat het soms niet anders kan en mijn norm hoeft niet de jouwe te zijn. Ik vraag me wel echt af hoe je man hierin zit, iemand die zo goed kon luisteren zou dat nu toch nog moeten kunnen.
Als je je leven lijdt, kan een ei nogal verschil maken.
Verder eens hoor! Je kunt nu plannen dat je met je geld eerder met pensioen wil, en dan loop je op je 57e onder de bus. Staat al dat geld klaar voor later heb je er niks aan, en ook niks aan gehad. Behalve dan wat mooie dromen over de toekomst.
Of ik zo wil blijven leven als ik nu doe, weet ik niet. Ik denk dat de komende tijd dat moet gaan uitwijzen. Of hetgeen dat het me kost gaat opwegen tegen hetgeen het me oplevert.
Maar even voor de duidelijheid: ik leef zeker geen luxe leventje op kosten van mijn man. Ik heb een eigen inkomen en stort netjes elke maand geld op de gezamenlijke rekening voor alles wat er betaald en gespaard moet worden. Daarnaast hebben we allebei een eigen spaarrekening waar we dingen voor onszelf mee kunnen doen. Ik ben daar de afgelopen jaren heel sober mee geweest, zodat ik zoveel mogelijk geld apart kon zetten voor mijn pensioen. Weinig nieuwe kleding, zelfden een nieuwe telefoon of fiets, dat soort dingen.
Nooit ingeteerd op vakanties of uitjes met de kinderen of samen, maar dat wil hij nu dus ook niet meer, omdat hij dat te zwaar vindt. En dat, samen met de hele alternatieve hoek, die echt wel invloed heeft op wezenlijke keuzes in het leven en het hele terugtrekken in zichzelf maakt dat dit niet meer de man is waar ik destijds voor gevallen ben en uiteindelijk mee getrouwd ben.
Ik heb het idee dat hij deze situatie eigenlijk alleen maar fijn vindt. Ik stel geen vragen meer als hij weggaat, probeer hem niet meer aan te spreken op zijn alternatieve denkwijzen, probeer hem niet meer mee te krijgen op vakanties of weekendjes of dagjes weg, maar er is wel iemand thuis die zich bezig houdt met de pubers, die de was doet (hij doet zelf ook zeker dingen in het huishouden, maar de was vindt hij vreselijk), waar je af en toe nog een knuffel van kan krijgen of een luisterend oor (zolang het niet over de ondergang van de wereld gaat). Het is echt niet dat ik hem waardeloos vindt, maar ik laat wel blijken dat ik me in sommige dingen waar hij nu in gelooft, echt niet kan vinden. Maar wel alleen als hij daar zelf over begint. Niet meer uit mezelf.
Je bent nu dus zijn huishoudster en kinderoppas en zelf 'doet hij ook wel eens iets in huis'.