Bij hem blijven voor het geld
Lang verhaal kort: ik ben al 25 jaar samen met mijn man en we hebben 2 kinderen in de puberleeftijd.
In de afgelopen jaren is mijn man erg veranderd. Hij is, zeg maar, de alternatieve fuik in gezwommen. Eerst heb ik me verzet, later geprobeerd er begrip voor op te brengen, maar het paste zo niet mij mij dat ik mezelf ging verloochenen en in een Burn-Out terecht kwam.
Mijn man ging intussen steeds meer in zijn eigen bubbel met zijn eigen mensen en zonderde zich steeds meer af. Samen wilde hij zelden nog maar iets doen en al helemaal niet met de kinderen erbij. Als we dan iets deden, vertelde hij achteraf hoe zwaar het allemaal was en dat hij niet meer met ons weg wilde. Als ik wel wilde, moest ik maar bij hem weg gaan. Zelf zei hij nooit dat hij weg zou gaan bij mij.
Van de zomer is er iets gebeurd, waardoor ik inzie dat dit niet gaat veranderen. Dan is de keuze: weggaan of blijven.
En daar komt het euvel: ik ben in de afgelopen jaren ook heel hard aan het sparen geweest om straks eerder met pensioen te kunnen. Ik heb prima werk, maar vind vrijheid ook heerlijk en heel belangrijk in mijn leven en het idee om die vrijheid op te moeten geven, grijpt me naar de keel.
Voor nu heb ik dus besloten om te blijven, geen verwachtingen meer te hebben van onze relatie en me te focussen op leuke dingen doen voor mezelf, maar ook met de kinderen en me te richten op die financiële vrijheid en hem helemaal los te laten.
De afgelopen maanden gaat dit eigenlijk heel goed. Er zijn sporadische gezellige momenten met hem, maar in tegenstelling tot vroeger, vind ik het ook heerlijk als hij nu alleen weg is en heb ik er dus geen enkele verwachting meer bij.
Maar goed, dat is nog maar kort. Nu ben ik benieuwd naar de ervaringen op langere termijn. Kan dit lang goed gaan? Ik leef nu nog van dag tot dag, maar stel mezelf ook de vraag wat er gebeurd als er straks bijvoorbeeld een leuk iemand langskomt van beide kanten. Dat is in de afgelopen 25 jaar niet op die manier gebeurd, maar ik denk dat ik er nu wel makkelijker open voor sta en ik vermoed hij ook.
Kortom: ik ben op zoek naar ervaringen, want na maanden mijn kop in het zand te steken, weet ik ook wel dat er uiteindelijk problemen gaan komen en wil me daar toch een beetje op voorbereiden ofzo.
Je waardeert vrijheid heel erg, wil dat toekomstbeeld niet opgeven. En tegelijkertijd voelt jouw verhaal juist gebonden. Je huwelijk, hoe kapot ook, houdt je binnen bepaalde kaders, zoals het kader van niet zomaar op een liefde in kunnen gaan. Hoe kijk je naar je huidige vrijheid (in elke vorm) t.o.v. je toekomstige vrijheid (vooral financieel)? Misschien kun je dat voor jezelf eens op een weegschaal leggen.
Appelwangetje schreef op 11-10-2025 om 11:53:
[..]
Huwelijksvoorwaarden is toch alleen van toepassing als je dat elk jaar op papier zet anders word t automatisch gemeenschap van goederen.
Als er geen jaarlijkse verrekening plaatsvindt is de vermogensopbouw voor beide partners, vermogen van voor het huwelijk blijft wel persoonlijk vermogen.
Die jaarlijkse verrekening is wat veel mensen vergeten uit te hoeren en op papier te zetten.
wil je zo je leven doorbrengen?
Ysenda schreef op 11-10-2025 om 12:14:
[..]
Als er geen jaarlijkse verrekening plaatsvindt is de vermogensopbouw voor beide partners, vermogen van voor het huwelijk blijft wel persoonlijk vermogen.
Die jaarlijkse verrekening is wat veel mensen vergeten uit te hoeren en op papier te zetten.
Dat is wat ik bedoel. Dus to kan wel heel hard roepen dat de financiën gescheiden zijn maar als dat niet elk jaar is vast gelegd is de helft van haar spaargeld nu ook van haar man
Appelwangetje schreef op 11-10-2025 om 12:17:
[..]
Dat is wat ik bedoel. Dus to kan wel heel hard roepen dat de financiën gescheiden zijn maar als dat niet elk jaar is vast gelegd is de helft van haar spaargeld nu ook van haar man
Dit Jerilla, hebben jullie de HV jaarlijks verrekend?
Schrijf je in elk geval in bij de woningbouw. Dat heeft mijn vrijgezelle, gepensioneerde buurman met een koophuis jaren geleden ook gedaan.
Mocht hij naar een gelijkvloers appartement moeten verkassen, dan staat hij in elk geval hoog op de lijst.
Ik denk dat je zo best een aantal jaar kunt leven maar hoe oud ben je nu. Ik schat je in op maximaal 50 en dan zou je misschien nog wel 30 jaar zo door moeten gaan. Wil je dat echt ook als je oud en gebrekkig bent en voor elkaar moet zorgen omdat je geen hulp van buiten af krijgt, want je hebt een partner.
Je wilt bij hem blijven om eerder te stoppen met werken. Als je om eerder te stoppen eigenlijk afhankelijk bent van je partner vind ik dat je dat samen heel goed moet bespreken en alleen moet doen als je relatie goed en stabiel is.
Wij zijn beide eerder gestopt met werken en hebben samen genoeg financiën om dat op een fijne zorgeloze manier te doen. Zou onze relatie nu klappen zou dat voor ons beide inhouden dat we heel goed zouden moeten opletten om rond te komen en heel veel dingen niet meer kunnen.
Je hoeft bij je beslissing natuurlijk niet over één nacht ijs te gaan. Ik zou er goed over nadenken en alles op een rijtje zetten. Ik wens je kracht en sterkte want het is natuurlijk een heel moeilijk en verdrietig proces 
.
Oh, en klankschalen moeten verboden worden...
De laatste keer dat ik ze hoorde, was bij de yoga. Goed, ik zal het na bijna 40 jaar weer eens wagen. Bij de eerste toon kreeg ik rillingen, bij de tweede zat ik rechtop en bij de derde vluchtte ik weg.
Na de les mijn spullen opgehaald en verteld aan de docente dat ik die dingen gewoon niet trek en daarom weg moest. Daar kon ze zich wel iets bij voorstellen, haar man trekt het ook niet en ze had zelf eens een klankbad meegemaakt dat té lang duurde om nog leuk te zijn.
Ik heb als puber een overdosis klankschalen meegemaakt, volgens een massagetherapeut zaten die klanken 35 jaar geleden nog letterlijk in mijn zenuwen. Ze gebruikte bij mij de lichtste stemvorken, dat was wel prettig.
Dank jullie wel voor de tips. Qua vermogen heeft mijn man iets meer vermogen dan ik, volgens mij, dus ik hoef niet de helft bij hem in te leveren als we uit elkaar gaan dus volgens mij zijn die huwelijkse voorwaarden daarvoor niet zo van belang. Het is meer dat er een nieuw huis gekocht/gehuurd moet worden als we uit elkaar gaan, of dat ik hem uit moet kopen en het huis dan opnieuw ingericht moet worden waar ik veel kosten in zie verdwijnen. Het zou allemaal net kunnen, als het moet, maar dan ben ik weer terug bij af.
Maar zoals PhilDunphy zegt, moet ik dat wel op de weegschaal leggen met de beperking van de vrijdheid die ik nu heb. Op dit moment slaat de weegschaal voor mij echt wel door naar de financiële vrijheid en heb ik 'dit ervoor over', maar ik denk dat het goed is mezelf dat wel af te blijven vragen. Gelukkig hoef ik niet over 1 nacht ijs, zoals tuinfluiter ook al zegt. Ik ben halverwege de 40, dus er zijn inderdaad waarschijnlijk nog heel wat jaren te gaan, zowel tot aan mijn pensioen als dat mijn man en ik nog samen zouden moeten doorbrengen als we niet uit elkaar gaan. Zover vooruitkijken maakt me nu verdrietig en moedeloos, dus dat doe ik liefst nog even niet...
Jullie leven eigenlijk al elk apart. Hoogstens deel je nog 1 slaapkamer.
Je huwelijk is echter officieel nog niet open, dus het wordt pas een probleem als er straks effectief iemand anders zou langskomen. Dat kan ook bij hem zijn.
Voor nu zou ik blijven zitten tot de kinderen oud genoeg zijn en verder sparen. En de problemen pas aanpakken als ze zich stellen. Maar ook wel incalculeren dat dit niet persé de situatie is die zich doorzet tot aan je pensioen of tot jullie overlijden.
Ik zou dus vooral zorgen dat die financiën apart blijven én dat je ingeschreven raakt bij de woningbouw voor "misschien ooit". Heb je het nooit nodig ... des te beter.
en gelukkig gaat het hier niet letterlijk om klankschalen, Poezenmeisje, daar zou ik ook de kriebels van krijgen. Het is meer van die meditatieve muziek en van die youtubefilmpjes met tutorials over ademhaling enzo. Ook niet echt lekker, maar niet zo irritant als klankschalen.
Kampeerder schreef op 11-10-2025 om 10:36:
Als het op is, is het op. Ik zou liever met minder geld van zo'n exemplaar verlost zijn dan met veel geld nog jaren aan hem vast zitten.
Eens. Je leeft nu. Zonde om je tijd zo te verdoen.
Ik weet trouwens niet of ik wel zin zou hebben in eerder stoppen met werken als dat betekent dat ik ofwel altijd alleen ben, ofwel continu tegen een ongezellige vent waar ik niet meer bij pas moet aankijken.
Dan gooi ik waarschijnlijk liever mijn leven radicaal om eens de kinderen het huis uit zijn. Dan maar een paar jaar langer werken.
Op dit moment blijft hij een soort klem zetten op de hele rest van je leven.
Hij zet die klem niet hoor, dat doe ik zelf. Het enige wat hij doet is aangeven dat hij niet zal veranderen en dat is zijn goed recht, natuurlijk. Maar in kleinere stopjes bekijken is misschien niet zo'n slecht idee. Eerst maar eens tot de kinderen uit huis zijn blijven sparen en me inschrijven voor een woning en bekijken wat ik wil in mijn leven.
Weet je trouwens hoe hij zijn pensioen ziet?
Kan natuurlijk ook dat hij ook gewoon wacht tot de kinderen het huis uit zijn om naar een berg in Tibet of een Spaans retraite-oord te trekken.
Als hij dat nu doet moet hij én dingen regelen over het huis én een stapel kinder-alimentatie betalen.
Volgens mij zit hij ook gewoon maar zijn tijd met jou uit. En doet intussen grotendeels zijn zin, want jij houdt de ballen qua huishouden en kinderen toch recht.