Wel of niet vertellen? Chronische depressie

ScatteredStars schreef op 28-10-2021 om 14:43:

Uit je berichten begrijp ik dus dat je werkgever al wel weet dat je medicatie slikt, dat er psychische problemen spelen? Wil je het hem dan nu 'officieel' vertellen?

Nee, meer dat er weer zo'n periode aanstaande is.

Ik heb geen zin om gedurende die periode steeds extra mijn best te moeten doen om alle ballen hoog te houden, onderwijl steeds vragen beantwoorden (lukt alles nog? Want je lijkt weer afwezig... en ik: jaaaaa, primaaaa!)

Rondstruiner schreef op 28-10-2021 om 14:43:

Ik zou er heel voorzichtig mee zijn, helemaal als ik lees hoe die persoon hier over denkt. Je kunt het nooit meer terugnemen en je krijgt toch snel te maken met vooroordelen.

Ik heb er zelf slechte ervaringen mee, en doe het niet meer. Ik hou het nu oppervlakkig, vertel alleen wat ze moeten weten. Als je het toch doet: bereid je goed voor en Google nog even wat, er staan genoeg tips en valkuilen om op te letten online.

Snap ik. Alleen is het hele gedoe in het verleden ook vergezeld gegaan van paniekaanvallen en volledige radeloosheid, dus heb ik toen wel wat meer verteld dan objectief misschien verstandig was. Maar toen was hij nog jong en heeft daar niet veel mee gedaan. Hij is ouder geworden. Ik ook. En Godzijdank geen frequente paniekaanvallen meer, die ben ik echt zat!

Mallebeppie schreef op 28-10-2021 om 14:51:

[..]

Misschien wordt het dan eens tijd om te zeggen hoe het écht met je gaat. In plaats van dat het prima gaat.

Ze geven je met deze vraag zelfs de ruimte om aan te geven dat het eigenlijk niet gaat. Voor wie hou je de schijn nou eigenlijk op?

Voor mezelf, dat is dat ASS-stukje, het moet wel perfect zijn.

Dat weet ik, en ik heb moeite om daar wat aan te doen. Ben op mijn sport ook eens volledig ingestort. En antwoorden hoe het gaat? Uit automatisme zorgde ik ervoor dat er afstand bleef (tafel) en zei: nee je hebt gelijk, eigenlijk gaat het niet. Dacht achteraf: goed dat ik dat gezegd heb! En nog later: wat typisch dat ik die afstand ertussen hield (meelopen om de tafel heen zodat toenadering niet mogelijk was). En nu herinner ik me dat ik zo'n zelfde actie met werkgever ook eens heb gehad: een 'echt' gesprek, en bij het opstaan (gesprek ging nog ff door) expres (zonder dat ik dat bedacht trouwens) de andere kant van het tafelblok omlopen, zodat er een extra fysieke afstand is. 

Dat is het 'em ook, als het goed gaat, wil ik hier niet over praten want ja, het gaat toch goed? En ik kan me dan ook moeilijk(er) voorstellen hoe het is als het níet goed gaat, en dat uitleggen.

En als het niet goed gaat is praten erover ook niet handig, dat wordt verwarrend, teveel de diepte in, teveel details, onduidelijk, teveel tekst en niet to the point, niet goed kunnen aangeven, daarna ook niet wíllen aangeven ('laat maar, ben moe, weet het ook ff niet meer'). 

Kersje schreef op 28-10-2021 om 16:41:

Ik lees een aantal dingen wat niets te maken heeft (denk ik) met je chronische depressiviteit.

- Je baas kiest er voor 2-wekelijks een middag vrij te nemen 
Je schrijft daarbij iets ‘met lange tenen’, waar heeft deze uitspraak betrekking op?  -> Ik heb mijn eigen werk, hij bezorgd mij geen extra last, de lange tenen zit in een stukje jaloezie bij mij, niet de vrije middag an sich (hij werkt er hard genoeg voor)

- Soms heb jij geen energie om ‘extra’ je best te doen?
Wat bedoel je met ‘extra’ je best doen? Ik ga er nl vanuit dat je altijd gewoon je best doet vwb je werkzaamheden. Extra je best doen zegt deels dat je de overige tijd niet zo je best doet, wat natuurlijk onzin is.
-> Ik werk altijd keihard, maar heb de neiging in goede tijden extra uren te werken (werk vier dagen, dus heb een woensdag, avonden en een weekend 'over') om alvast zaken voor te bereiden die me in een mindere periode meer moeite en tijd kosten. 

Er speelt ook een stukje ADHD, dus ik ben lang niet altijd even productief. En soms met hyperfocus juist wel. Per saldo presteer ik meer dan voldoende. En omdat ik zelf mijn werk indeel en bepaal doet alleen het eindresultaat er toe, niet hoe ik er kom, en die vrijheid krijg ik ook. 

- Je werkgever weet van je anti-depressiva gebruik, maar begrijpt duidelijk niet de noodzaak daarvan?
Het is niet aan jou hem duidelijk te maken waarom mensen wél baat hebben bij gebruik van deze medicatie en dat dit juist een positieve werking kan hebben bij deze diagnose om zo ‘normaal’ mogelijk te kunnen functioneren in het leven. Absoluut geen reden om je hiervoor te schamen in ieder geval! -> is ook zo. Dit dateert wel van een tijdje terug, en hebben we goed uitgepraat. Hij vind er zogezegd niet iets (meer) van. Ik denk dat ie daar ook eigenlijk niet meer bij stil staat (mijn oude medicijnen moest ik overdag innemen, dat viel soms op, mijn nieuwe neem ik 's avonds in).

Gezien werkgever dus al aardig op de hoogte is van jouw chronische depressiviteit, maar het gebrek aan kennis bij hem ontbreekt, zou ik hem voor nu niet wijzer maken dan je al hebt gedaan. -> Ik ben vorig jaar aardig door het behang gegaan, en heb gezegd dat ik achteraf te lang ben doorgelopen en eerder aan de rem had moeten trekken. Dat eerder aan de rem trekken wil ik nu wel doen (mocht dat nodig gaan zijn), en omdat ik al zie wat eraan komt (depressie periode) wil ik denk soort alvast waarschuwen, dat ik nu wel op tijd ben?

Misschien zou je eens kunnen proberen de lat voor jezelf wat minder hoog te leggen en te streven naar minder perfectie. Goed is goed genoeg, waarom ‘extra’ je best doen? Doen andere collega’s dat ook? -> nee, extra je best doen heeft deels met mijn functie te maken, deels met wie ik ben (niet voor minder dan 100% kunnen gaan, heel loyaal zijn), de lat lager leggen vind ik heel lastig, als een ander zijn werk niet goed doet, zoek ik de fout bij mezelf of ik heb de onbedwingbare neiging om er dan zelf maar extra hard voor te werken om (niet mijn taken) uit te voeren zodat de problemen worden opgelost (zo niet efficiënt...niemand leert hier iets van of schiet er echt iets mee op, ik weet het).

Kersje schreef op 28-10-2021 om 17:02:

Duidelijke antwoorden SusannaT, bedankt! Ik denk dus dat vertellen geen toegevoegde waarde heeft en er niet veel zal veranderen hierdoor. Waar ik wel nog enige verbetering zie is bij jezelf, eventueel met een coach ofzo. Sta je daar voor open?

Enigszins. Het moet wel allemaal in te passen zijn, en ik ben nu met dochter bezig met therapie, ik moet logopedie en tandarts (beugel) traject nog helemaal beginnen voor haar, zoon moet nog naar een cursus sociale vaardigheden (opgegeven, maar de groep zat vol), daarna moet er toch ruimte zijn in m'n hoofd zou je denken, naast werk/sport kinderen/school/sport. 

En dan komt er zo'n coach, die wil dan thuis langs komen  in ieder geval wel als ik het combineer met de opvoeduitdagingen. Mijn huis is een puinhoop! Daar mag echt niemand naar binnen. Of een coach op het werk en dan vragen: wat doe je dan? En dan als een tierelier door al je werk heen, alsof het heel weinig lijkt (het is ook meer dan prima behapbaar voor iemand die efficiënt en niet afgeleid werkt). Er valt niks uit te leggen aan: tja, dan zit ik een hele dag uit het raam te staren. Hoezo dan? Ga wat doen! Dat lukt niet... Tuurlijk wel! Of een hoofd dat rondjes draait en zoveel dingen tegelijk bedenkt dat je in details verzand en wéér een nieuwe methode bedenkt om zaken te analyseren terwijl de basis niet wordt verwerkt, wat veel handiger zou zijn. 

Ik heb het een paar keer geprobeerd, via huisarts en via breed sociaal loket (beiden meerdere keren), maar ik kan mijn hulpvraag al niet eens formuleren. Hulp krijg ik op zo'n moment dan wel, want blijkbaar komt het urgent genoeg over of zo. Heb daardoor in ieder geval medicijnen, diagnoses en een hulp-bij-de-opvoeding traject gehad. 

SusannaT schreef op 28-10-2021 om 17:20:

[..]

Enigszins

Probleem is dus ook een beetje: hoe kom je daar terecht en kan zo iemand echt helpen? Ik lees enorm veel, analyseer, denk over dingen na, de laatste psycholoog (geen klik, ik wilde daar graag weg) zei: ik heb het gevoel dat ik je langs de lijn sta aan te moedigen want je weet al precies wat je moet doen.  Ja, haha, de theorie ken ik ja. En de basisvaardigheden, technieken, en de meeste psychologen kennen dat ook. Mooi, daar heb je wat aan.

Voor mezelf dan hè, want bij de hulp-bij-de-opvoeding kwamen tips voorbij die erg handig waren. Open deuren die ik niet had ingetrapt zeg maar. En mijn (autistische?) brein pakt dat dan meteen op, gaat het toepassen en verhip, het werkt nog ook. 

(dat is zeg maar de 'ik' die ook niet spontaan kan zijn, maar altijd enorm loopt te denken aan: hé, een cadeautje 'zomaar' zou hier gepast zijn, hoe kom ik aan het perfecte cadeau, hoe moet ik die spontaan geven, is het inderdaad gepast, zo'n actie? etc. En berichtjes in mijn kalender zetten zodat ik 'spontaan' naar zaken kan vragen die ik anders vergeet: hoe was het in het ziekenhuis? Hoe ging het kinderfeestje van je zoon? En dat vergeten heeft niet met desinteresse te maken.)

Het zal niemand iets verbazen dat ik in gewone doen al standaard behoorlijk moe ben  Maar ja, als je niet anders weet, dan deert dat ook niet.