Toen werd het me even teveel

Wat ik wil met dit topic? Geen idee, van me af schrijven in elk geval. Misschien wat herkenning?

Ik ben ruim 5,5 jaar chronisch ziek. Inmiddels ben ik uitbehandeld en hopen we dat de situatie stabiel blijft. De eindstand is een behoorlijke fysieke beperking waardoor werken geen optie meer is. Ik ben nu een beetje zoekende naar wat ik wel en niet kan en hoe ik mijn leven nog een beetje leuk kan houden zonder al te veel over mijn grenzen heen te gaan. Best lastig omdat ik van nature ontzettend actief ben en moeilijk stil kan zitten. Ik ben ook enorm perfectionistisch (aldus mijn omgeving). 

Ik ben altijd bezig geweest met het fysieke deel van het ziek zijn. Ik heb nooit geleerd om te praten over gevoelens maar om vooral altijd maar gewoon door te gaan. Problemen willen oplossen in plaats van erover te praten, zeg maar. Nu de behandelingen zo'n beetje klaar zijn, breekt me dat op. Er is veel gezegd en gebeurd in de afgelopen jaren, ook hele nare dingen. Dat zijn dingen die me nu dwars gaan zitten, net als de acceptatie van mijn situatie nu. 

Drie maanden geleden had ik 's avonds een hele jankbui. Het werd me allemaal teveel. Mijn man schrok er een beetje van. Hij had wel door dat ik al een tijdje niet zo lekker in mijn vel zit, maar niet dat het zo diep gaat. 
Ik ben altijd bezig geweest om de perfecte echtgenote/dochter/schoondochter/kleindochter/familielid/vriendin/kennis/etc. te zijn, wilde zoveel mogelijk zelf doen en heb heel lang geprobeerd alle ballen hoog te houden. Die avond merkte ik dat dat me niet meer lukt. Dat voelt als falen.

Ik ben, gelukkig, al een poos geleden gestart met therapie bij een fijne psycholoog. Dat was toen duidelijk werd dat de situatie niet meer beter zou worden, maar zat ik nog wel midden in een behandeltraject. 
Ik heb dus op dat vlak goede hulp gelukkig.

Mijn man probeert me te steunen waar hij kan, maar ik merk tegelijkertijd dat hij er ook moeite mee heeft. Ik ben een slechte prater, probeer dat wel te verbeteren maar mijn man is soms net wat te nuchter zodat ik toch weer dichtklap. We gaan af en toe naar een relatietherapeut om onze communicatie wat te verbeteren en ons te helpen om het hele ziektegebeuren samen te verwerken. Het heeft immers ook een behoorlijke impact op mijn man. 

Toegeven dat dat ik niet meer alle ballen hoog kan houden kostte me veel moeite. Nu moeten er dingen veranderen en ik vind dat zo ontzettend moeilijk. Op dit moment is er nog wat extra stress bijgekomen van het UWV en een zieke oma waar ik me zorgen om maak. 

Heel verhaal, sorry als het wat warrig overkomt.