Toen werd het me even teveel
Wat ik wil met dit topic? Geen idee, van me af schrijven in elk geval. Misschien wat herkenning?
Ik ben ruim 5,5 jaar chronisch ziek. Inmiddels ben ik uitbehandeld en hopen we dat de situatie stabiel blijft. De eindstand is een behoorlijke fysieke beperking waardoor werken geen optie meer is. Ik ben nu een beetje zoekende naar wat ik wel en niet kan en hoe ik mijn leven nog een beetje leuk kan houden zonder al te veel over mijn grenzen heen te gaan. Best lastig omdat ik van nature ontzettend actief ben en moeilijk stil kan zitten. Ik ben ook enorm perfectionistisch (aldus mijn omgeving).
Ik ben altijd bezig geweest met het fysieke deel van het ziek zijn. Ik heb nooit geleerd om te praten over gevoelens maar om vooral altijd maar gewoon door te gaan. Problemen willen oplossen in plaats van erover te praten, zeg maar. Nu de behandelingen zo'n beetje klaar zijn, breekt me dat op. Er is veel gezegd en gebeurd in de afgelopen jaren, ook hele nare dingen. Dat zijn dingen die me nu dwars gaan zitten, net als de acceptatie van mijn situatie nu.
Drie maanden geleden had ik 's avonds een hele jankbui. Het werd me allemaal teveel. Mijn man schrok er een beetje van. Hij had wel door dat ik al een tijdje niet zo lekker in mijn vel zit, maar niet dat het zo diep gaat.
Ik ben altijd bezig geweest om de perfecte echtgenote/dochter/schoondochter/kleindochter/familielid/vriendin/kennis/etc. te zijn, wilde zoveel mogelijk zelf doen en heb heel lang geprobeerd alle ballen hoog te houden. Die avond merkte ik dat dat me niet meer lukt. Dat voelt als falen.
Ik ben, gelukkig, al een poos geleden gestart met therapie bij een fijne psycholoog. Dat was toen duidelijk werd dat de situatie niet meer beter zou worden, maar zat ik nog wel midden in een behandeltraject.
Ik heb dus op dat vlak goede hulp gelukkig.
Mijn man probeert me te steunen waar hij kan, maar ik merk tegelijkertijd dat hij er ook moeite mee heeft. Ik ben een slechte prater, probeer dat wel te verbeteren maar mijn man is soms net wat te nuchter zodat ik toch weer dichtklap. We gaan af en toe naar een relatietherapeut om onze communicatie wat te verbeteren en ons te helpen om het hele ziektegebeuren samen te verwerken. Het heeft immers ook een behoorlijke impact op mijn man.
Toegeven dat dat ik niet meer alle ballen hoog kan houden kostte me veel moeite. Nu moeten er dingen veranderen en ik vind dat zo ontzettend moeilijk. Op dit moment is er nog wat extra stress bijgekomen van het UWV en een zieke oma waar ik me zorgen om maak.
Heel verhaal, sorry als het wat warrig overkomt.
ToetieToover schreef op 12-03-2023 om 12:41:
[..]
Was het een ruzie waarbij jij je grenzen aangaf?
Ja. Dat versterkt bij mij dus de neiging om dan maar weer gewoon toe te geven.
lientje69 schreef op 12-03-2023 om 13:14:
Ik herken dat van mijn man, dat slechte praten. Als je dan na ruzie heel lang doorvraagt, blijkt er vaak iets heel anders onder/ achter te zitten. Dan denk ik echt ,zeg dat dan gewoon! Je uiten zorgt ook voor begrip. Maar mannen zijn blijkbaar daar toch anders in. In elk geval de jouwe en de mijne, voordat er hier tientallen reacties komen met: mijn man uit zich wel hoor!
Je uiten zorgt ook voor verbinding. De laatste keer heb ik hem op dat vlak echt uitgedaagd bij de relatietherapeute, die dat vervolgens heel goed oppakte. Hij vond het heel lastig maar toen kwam er wel het e.e.a. uit uiteindelijk. Maar thuis doet hij dat eigenlijk nooit. Of er komt een hele korte reactie waar ik weinig mee kan.
Alcedo schreef op 12-03-2023 om 13:18:
[..]
Je uiten zorgt ook voor verbinding. De laatste keer heb ik hem op dat vlak echt uitgedaagd bij de relatietherapeute, die dat vervolgens heel goed oppakte. Hij vond het heel lastig maar toen kwam er wel het e.e.a. uit uiteindelijk. Maar thuis doet hij dat eigenlijk nooit. Of er komt een hele korte reactie waar ik weinig mee kan.
Dan zal hij dat dus thuis ook moeten oefenen. Wat triggerde hem om dit bij therapie wel te doen? Stelde zij bepaalde vragen, " trok " ze harder aan hem?
Alcedo schreef op 12-03-2023 om 13:16:
[..]
Ja. Dat versterkt bij mij dus de neiging om dan maar weer gewoon toe te geven.
Dat moet je dus nu net niet doen. Dat is het nadeel van je grenzen stellen en nee zeggen, er komt eerst mot van. ( bij mij thuis in elk geval) En als later de rust is teruggekeerd kom ik er dan nog eens op terug. In de hitte van de ruzie is redelijkheid ver te zoeken bij mijn man. Later gelukkig wel.
lientje69 schreef op 12-03-2023 om 13:24:
[..]
Dan zal hij dat dus thuis ook moeten oefenen. Wat triggerde hem om dit bij therapie wel te doen? Stelde zij bepaalde vragen, " trok " ze harder aan hem?
lientje69 schreef op 12-03-2023 om 13:26:
[..]
Dat moet je dus nu net niet doen. Dat is het nadeel van je grenzen stellen en nee zeggen, er komt eerst mot van. ( bij mij thuis in elk geval) En als later de rust is teruggekeerd kom ik er dan nog eens op terug. In de hitte van de ruzie is redelijkheid ver te zoeken bij mijn man. Later gelukkig wel.
Als antwoord op je eerste vraag: ja, ze vroeg veel meer door.
Ik kan er bij man dus slecht op terugkomen, die vermijdt het liever. De relatietherapeute heeft hem laatst ook omschreven als een vermijder. Dat herken ik wel, maar ook van mezelf. Ik geef liever toe dan. En momenteel heb ik nergens energie voor, laat staan om ook nog eens de discussie aan te gaan met man.
Toch is dat dan denk ik de enige manier om het aan te pakken Alcedo. Misschien kan je eens aan je therapeut vragen of daar hulpmiddelen voor zijn. Er zijn vragenlijsten meen ik wat je op welke momenten kunt vragrn of doen. Misschien zijn er ook wel iets van kletspotachtige kaarten, waarbij je elkaar dan bijvoorbeeld 1 keer per week vragen stelt.
Het is lastig. Blijft het ook wel. Hier ook regelmatig helaas. Ik zeg tegenwoordig wel heel vaak. Dit vind ik niet leuk dat je zo doet/ praat. Of: stop daar eens mee X.
Op een hele rustige onverschillige toon. Durfde ik vroeger nooit. Of ik zei het geïrriteerd waardoor er gelijk ruzie kwam. Heb de afgelopen jaren veel bijgeleerd gelukkig.
Discussie ga ik dus idd niet meer aan. Kost teveel energie. Maar ik laat zeker wel merken dat ik het er niet mee eens ben/niet leuk/ fijn vind.
lientje69 schreef op 12-03-2023 om 19:41:
Toch is dat dan denk ik de enige manier om het aan te pakken Alcedo. Misschien kan je eens aan je therapeut vragen of daar hulpmiddelen voor zijn. Er zijn vragenlijsten meen ik wat je op welke momenten kunt vragrn of doen. Misschien zijn er ook wel iets van kletspotachtige kaarten, waarbij je elkaar dan bijvoorbeeld 1 keer per week vragen stelt.
Het is lastig. Blijft het ook wel. Hier ook regelmatig helaas. Ik zeg tegenwoordig wel heel vaak. Dit vind ik niet leuk dat je zo doet/ praat. Of: stop daar eens mee X.
Op een hele rustige onverschillige toon. Durfde ik vroeger nooit. Of ik zei het geïrriteerd waardoor er gelijk ruzie kwam. Heb de afgelopen jaren veel bijgeleerd gelukkig.
Dat geeft de relatietherapeute ook aan en normaliter doe ik dat ook wel. Maar in mijn huidige mentale staat kost me dat teveel energie. Ik heb vanmiddag een flinke jankbui gehad toen man weg was, gewoon omdat ik het even niet overzie.
Alcedo schreef op 12-03-2023 om 19:56:
[..]
Dat geeft de relatietherapeute ook aan en normaliter doe ik dat ook wel. Maar in mijn huidige mentale staat kost me dat teveel energie. Ik heb vanmiddag een flinke jankbui gehad toen man weg was, gewoon omdat ik het even niet overzie.
Zou tijdelijk rustgevende medicijnen iets zijn Alcedo? Klinkt of je er behoorlijk doorheen zit. 
Alcedo schreef op 12-03-2023 om 19:56:
[..]
Dat geeft de relatietherapeute ook aan en normaliter doe ik dat ook wel. Maar in mijn huidige mentale staat kost me dat teveel energie. Ik heb vanmiddag een flinke jankbui gehad toen man weg was, gewoon omdat ik het even niet overzie.
lientje69 schreef op 12-03-2023 om 19:58:
[..]
Zou tijdelijk rustgevende medicijnen iets zijn Alcedo? Klinkt of je er behoorlijk doorheen zit.
Dat wil ik zelf niet. Ik slik al zoveel en ik moet wel kunnen blijven autorijden.
Dat laatste klopt wel aardig denk ik, al vind ik op veel momenten dat ik me aanstel.
Alcedo schreef op 12-03-2023 om 19:56:
[..]
Dat geeft de relatietherapeute ook aan en normaliter doe ik dat ook wel. Maar in mijn huidige mentale staat kost me dat teveel energie. Ik heb vanmiddag een flinke jankbui gehad toen man weg was, gewoon omdat ik het even niet overzie.
Ach, wat verdrietig, Alcedo. Je zit een beetje in een vicieuze cirkel. Je hebt de energie niet om de discussie aan te gaan, maar dat is wel nodig. Je man moet er ook aan wennen, dat je niet meer alles kan en dat je vaker ‘nee’ moet zeggen.
Toen ik in het ziekenhuis lag met nierfalen, verongelukte mijn zwager. Ik zag wat dit met mijn man deed. Hij maakte zich zorgen om zijn moeder, om mij, had verdriet om zijn broer, deed de huishouding en hij werkte. Ik besloot dat ik weer zijn partner moest worden en niet meer de patiënt. Dat ging gelukkig goed en daarmee werd onze relatie weer gelijkwaardiger. Hoe is dat bij jullie? Zijn jullie ook niet in mantelzorg-rollen terecht gekomen?
Wat volgens mij jou ook kan helpen is perspectief. Wat zou je willen doen binnen je beperkingen? Zet dat eens op een rijtje. Misschien lukt het allemaal nu niet, maar bedenk een plannetje hoe je daar kunt komen. Ik doe heel leuk vrijwilligerswerk, dat heeft me enorm geholpen. Het geeft me contacten, ik moet ervoor de deur uit en ik voel me weer van waarde. Dat zou ik je ook erg gunnen.
Picunia schreef op 15-03-2023 om 20:04:
Ach, wat verdrietig, Alcedo. Je zit een beetje in een vicieuze cirkel. Je hebt de energie niet om de discussie aan te gaan, maar dat is wel nodig. Je man moet er ook aan wennen, dat je niet meer alles kan en dat je vaker ‘nee’ moet zeggen.
Toen ik in het ziekenhuis lag met nierfalen, verongelukte mijn zwager. Ik zag wat dit met mijn man deed. Hij maakte zich zorgen om zijn moeder, om mij, had verdriet om zijn broer, deed de huishouding en hij werkte. Ik besloot dat ik weer zijn partner moest worden en niet meer de patiënt. Dat ging gelukkig goed en daarmee werd onze relatie weer gelijkwaardiger. Hoe is dat bij jullie? Zijn jullie ook niet in mantelzorg-rollen terecht gekomen?
Wat volgens mij jou ook kan helpen is perspectief. Wat zou je willen doen binnen je beperkingen? Zet dat eens op een rijtje. Misschien lukt het allemaal nu niet, maar bedenk een plannetje hoe je daar kunt komen. Ik doe heel leuk vrijwilligerswerk, dat heeft me enorm geholpen. Het geeft me contacten, ik moet ervoor de deur uit en ik voel me weer van waarde. Dat zou ik je ook erg gunnen.
Man is wel mantelzorger, maar we zijn gelukkig ook nog elkaars partner. Liefdesleven is ook nog prima gelukkig.
Wat bij mij meespeelt is dat ik juist bang ben dat ik alleen maar patiënt ben en man ongewild in de rol van hulpverlener geduwd wordt. Juist die angst zorgt er ook voor dat ik liever de schijn wat meer op hou.
En perspectief, dat heb ik wel. Een beetje teveel eerder, wat me dan weer confronteert met mijn beperkingen. Er komen zoveel leuke dingen op mijn pad, nog steeds. Ik ben ook niet zo bang voor een invulling van mijn leven op zich. Ik ben niet bang om achter de geraniums te belanden zeg maar. Maar ik realiseer me inmiddels ook dat ik veel te snel wil en veel te snel dingen heb aangepakt, zonder eerst dingen te verwerken en zo.