Toen werd het me even teveel
Wat ik wil met dit topic? Geen idee, van me af schrijven in elk geval. Misschien wat herkenning?
Ik ben ruim 5,5 jaar chronisch ziek. Inmiddels ben ik uitbehandeld en hopen we dat de situatie stabiel blijft. De eindstand is een behoorlijke fysieke beperking waardoor werken geen optie meer is. Ik ben nu een beetje zoekende naar wat ik wel en niet kan en hoe ik mijn leven nog een beetje leuk kan houden zonder al te veel over mijn grenzen heen te gaan. Best lastig omdat ik van nature ontzettend actief ben en moeilijk stil kan zitten. Ik ben ook enorm perfectionistisch (aldus mijn omgeving).
Ik ben altijd bezig geweest met het fysieke deel van het ziek zijn. Ik heb nooit geleerd om te praten over gevoelens maar om vooral altijd maar gewoon door te gaan. Problemen willen oplossen in plaats van erover te praten, zeg maar. Nu de behandelingen zo'n beetje klaar zijn, breekt me dat op. Er is veel gezegd en gebeurd in de afgelopen jaren, ook hele nare dingen. Dat zijn dingen die me nu dwars gaan zitten, net als de acceptatie van mijn situatie nu.
Drie maanden geleden had ik 's avonds een hele jankbui. Het werd me allemaal teveel. Mijn man schrok er een beetje van. Hij had wel door dat ik al een tijdje niet zo lekker in mijn vel zit, maar niet dat het zo diep gaat.
Ik ben altijd bezig geweest om de perfecte echtgenote/dochter/schoondochter/kleindochter/familielid/vriendin/kennis/etc. te zijn, wilde zoveel mogelijk zelf doen en heb heel lang geprobeerd alle ballen hoog te houden. Die avond merkte ik dat dat me niet meer lukt. Dat voelt als falen.
Ik ben, gelukkig, al een poos geleden gestart met therapie bij een fijne psycholoog. Dat was toen duidelijk werd dat de situatie niet meer beter zou worden, maar zat ik nog wel midden in een behandeltraject.
Ik heb dus op dat vlak goede hulp gelukkig.
Mijn man probeert me te steunen waar hij kan, maar ik merk tegelijkertijd dat hij er ook moeite mee heeft. Ik ben een slechte prater, probeer dat wel te verbeteren maar mijn man is soms net wat te nuchter zodat ik toch weer dichtklap. We gaan af en toe naar een relatietherapeut om onze communicatie wat te verbeteren en ons te helpen om het hele ziektegebeuren samen te verwerken. Het heeft immers ook een behoorlijke impact op mijn man.
Toegeven dat dat ik niet meer alle ballen hoog kan houden kostte me veel moeite. Nu moeten er dingen veranderen en ik vind dat zo ontzettend moeilijk. Op dit moment is er nog wat extra stress bijgekomen van het UWV en een zieke oma waar ik me zorgen om maak.
Heel verhaal, sorry als het wat warrig overkomt.
Het is ook heel moeilijk jezelf op de eerste plek te zetten als je dat in je jeugd niet meegekregen heb. Ik ben het ook nog steeds aan het leren, ondanks dat ik al de 50 gepasseerd ben. Ik ben ermee begonnen door " gewoon " af en toe nee te zeggen. Dat werd overigens niet altijd gewaardeerd als ze gewend zijn dat je altijd ja zegt
Maar als je het een paar keer hebt gedaan, wordt het langzaam makkelijker.
Ook: ik denk er even over na en laat het je weten waar ik normaal meteen ja zei. En dan later zeggen: sorry, ik heb gekeken maar het komt me niet uit / ik kan niet.
Dat zijn de eerste stapjes
En langzaam verder daarna. Accepteren dat je dingen niet kunt. Zoeken naar vervangende dingen die wel gaan. Je niet schuldig voelen als je nee zegt/ niet kunt of gewoon eens geen zin hebt.
Het klinkt allemaal makkelijk. Maar is het niet bepaald. Ervaring hier helaas.
Het kost gewoon tijd. Zoals iemand al zei: je hebt op standje overleven gestaan.
moestuinmeisje schreef op 11-03-2023 om 19:59:
Wil later nog wat uitgebreider reageren, maar ik herken helaas mijzelf in jouw verhaal.
Ik denk dat dit een van de dingen is waar iedereen die chronisch ziek word door heen gaat.
En eerlijk gezegd, zelfs na jaren heb ik hier nog last van, er zijn tijden dat ik het allemaal wel accepteer, ik minder vast zit in dat gevoel, maar er zijn ook dagen dat het mij intens verdrietig maakt.
Ik wil je in ieder geval een digitale knuffel sturen, vol! En blijf vooral praten, opkroppen maakt het echt alleen maar erger.
En dit inderdaad. Het duurt jaren en jaren helaas en soms loop je weer tegen de bekende muur aan
Roos55 schreef op 11-03-2023 om 20:16:
[..]
En hoe gaat dat er uit zien ?
Ik denk dat ze dat juist nog niet weet. En daarom ook deels dit topic opent
Want hoe doe je zoiets? Tips zijn welkom.
lientje69 schreef op 11-03-2023 om 21:03:
[..]
Ik denk dat ze dat juist nog niet weet. En daarom ook deels dit topic opent
Want hoe doe je zoiets? Tips zijn welkom.
Wat ze nu doet . Gesprek met psycholoog en relatie therapeut. Huilen . Ze probeert meer met man te delen .
wat heb je nodig ???
Roos55 schreef op 11-03-2023 om 21:20:
[..]
Wat ze nu doet . Gesprek met psycholoog en relatie therapeut. Huilen . Ze probeert meer met man te delen .
wat heb je nodig ???
Jij probeert haar met je vragen aan het denken te zetten?
Als ik puur naar mezelf kijk: een inleverde man. Want ik kan best delen maar zijn reactie is toch niet zeuren. In mijn geval zou ik dan dus een andere man nodig hebben. Maar ja, om die nu in te ruilen na 38 jaar is ook zo wat hè.
lientje69 schreef op 11-03-2023 om 21:25:
[..]
Jij probeert haar met je vragen aan het denken te zetten?
Als ik puur naar mezelf kijk: een inleverde man. Want ik kan best delen maar zijn reactie is toch niet zeuren. In mijn geval zou ik dan dus een andere man nodig hebben. Maar ja, om die nu in te ruilen na 38 jaar is ook zo wat hè.
Wie weet hoe gelukkig je daar van wordt .
Roos55 schreef op 11-03-2023 om 21:33:
[..]
Wie weet hoe gelukkig je daar van wordt .
Ik vind je nogal apart reageren eerlijk gezegd
lientje69 schreef op 11-03-2023 om 21:57:
[..]
Ik vind je nogal apart reageren eerlijk gezegd
Waarom Apart ??
lientje69 schreef op 11-03-2023 om 20:44:
Het is ook heel moeilijk jezelf op de eerste plek te zetten als je dat in je jeugd niet meegekregen heb. Ik ben het ook nog steeds aan het leren, ondanks dat ik al de 50 gepasseerd ben. Ik ben ermee begonnen door " gewoon " af en toe nee te zeggen. Dat werd overigens niet altijd gewaardeerd als ze gewend zijn dat je altijd ja zegt
Maar als je het een paar keer hebt gedaan, wordt het langzaam makkelijker.
Ook: ik denk er even over na en laat het je weten waar ik normaal meteen ja zei. En dan later zeggen: sorry, ik heb gekeken maar het komt me niet uit / ik kan niet.
Dat zijn de eerste stapjes
En langzaam verder daarna. Accepteren dat je dingen niet kunt. Zoeken naar vervangende dingen die wel gaan. Je niet schuldig voelen als je nee zegt/ niet kunt of gewoon eens geen zin hebt.
Het klinkt allemaal makkelijk. Maar is het niet bepaald. Ervaring hier helaas.
Het kost gewoon tijd. Zoals iemand al zei: je hebt op standje overleven gestaan.
Ik merk dat het steeds meer moet, maar het is een beetje uitvinden hoe.
Ik kan niet het leven leiden wat ik graag wil en dat vergt aanpassing en acceptatie. Wat je zegt, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar steun hierbij is fijn, zeker van mensen die iets soortgelijks meemaken of meegemaakt hebben.
Alcedo schreef op 11-03-2023 om 22:12:
[..]
Ik merk dat het steeds meer moet, maar het is een beetje uitvinden hoe.
Ik kan niet het leven leiden wat ik graag wil en dat vergt aanpassing en acceptatie. Wat je zegt, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar steun hierbij is fijn, zeker van mensen die iets soortgelijks meemaken of meegemaakt hebben.
Dat laatste zegt genoeg . Ik hoop dat je tips krijgt
En ik zal mijn vragen niet meer stellen of hier reageren.
Ik trek hem nog weer even omhoog, in de hoop op andere reacties.
Ik snap heel goed dat je verdrietig bent, je had de toekomst zo anders gedacht. Het weinig tot niets meer kunnen ( is dit nu de rest van mijn leven??) En de angst in de financiële problemen te komen ( wat als deckeuringsarts me toch goedkeurt , terwijl ik echt niet kan)
Ik heb hetzelfde meegemaakt zoals je weet en uiteindelijk vind je een modus. Tijd lost alles op. Niet op de manier die je het liefst zou willen , maar toch.
Het zou je denk ik rust geven als de keuring achter de rug is en goed uitpakt. Vanuit die rust kan je dan op zoek gaan ( wellicht met behulp van een nieuw revalidatie traject ) war er nog wél mogelijk is, leren waar je grenzen liggen.
lientje69 schreef op 12-03-2023 om 10:03:
Ik trek hem nog weer even omhoog, in de hoop op andere reacties.
Ik snap heel goed dat je verdrietig bent, je had de toekomst zo anders gedacht. Het weinig tot niets meer kunnen ( is dit nu de rest van mijn leven??) En de angst in de financiële problemen te komen ( wat als deckeuringsarts me toch goedkeurt , terwijl ik echt niet kan)
Ik heb hetzelfde meegemaakt zoals je weet en uiteindelijk vind je een modus. Tijd lost alles op. Niet op de manier die je het liefst zou willen , maar toch.
Het zou je denk ik rust geven als de keuring achter de rug is en goed uitpakt. Vanuit die rust kan je dan op zoek gaan ( wellicht met behulp van een nieuw revalidatie traject ) war er nog wél mogelijk is, leren waar je grenzen liggen.
Ik heb dankzij de ergotherapeute heel goed geleerd waar mijn grenzen liggen en ook mijn fysiotherapeut helpt me daar heel goed bij. Waar ik vooral mee worstel is dat, als ik zo verantwoord mogelijk leef waarbij mijn lijf niet teveel (en niet te weinig) belast wordt, ik daar mentaal doodongelukkig van wordt. Daar een modus in vinden blijkt een hele klus helaas.
Vandaag ruzie gehad met man, dat helpt niet echt mee in het (leren) aangeven van mijn grenzen. Ik snap dat het voor hem ook heel lastig is, maar hij praat daar verder niet echt over, ook niet als ik er naar vraag.
Alcedo schreef op 12-03-2023 om 12:34:
Vandaag ruzie gehad met man, dat helpt niet echt mee in het (leren) aangeven van mijn grenzen. Ik snap dat het voor hem ook heel lastig is, maar hij praat daar verder niet echt over, ook niet als ik er naar vraag.
Was het een ruzie waarbij jij je grenzen aangaf?
Ik herken dat van mijn man, dat slechte praten. Als je dan na ruzie heel lang doorvraagt, blijkt er vaak iets heel anders onder/ achter te zitten. Dan denk ik echt ,zeg dat dan gewoon! Je uiten zorgt ook voor begrip. Maar mannen zijn blijkbaar daar toch anders in. In elk geval de jouwe en de mijne, voordat er hier tientallen reacties komen met: mijn man uit zich wel hoor!