Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
duizel schreef op 28-02-2024 om 07:38:
Dankjewel
Onlyhuman schreef op 28-02-2024 om 00:41:
Sorry was stom. Afleiding heb ik genoeg. Zeker gedurende de dag. Maar het komt steeds terug. Angsten en obsessieve gedachtes versterken elkaar. Gewoon stomme obsessie met alles goed af moeten sluiten. En als ik aan mezelf twijfel projecteer ik dat (denk ik) en dat ik doorgestuurd wordt voet als falen. Fijn te lezen niet zo is. Nu do afwachten. Komt goed. Thanks
En ik vind zo’n luisterlijn eerlijk gezegd wart eng . Voor nu fijn hier kan ventileren maar moet tandje minde. Komt goed. Opname is grote stap triggert bepaalde angsten. Sorry
Het is niet stom en je hoeft geen sorry te zeggen. Ik herken het van mezelf. Bij ireëele angsten blijf je maar zoeken, maar omdat ze ireeëel zijn, vind je geen antwoord waar je rustig van wordt, omdat er dan weer een andere spook en "Ja maar" opduikt. Ik vergelijk het bij mezelf met hypochondrie. Niet dat ik hypochonder ben, maar de werking. Blijven Googlen versterkt de angst en nog meer onrust wordt aangeroerd. Hoe slechter het gaat, hoe meer spoken. Ik verbied mezelf dan te zoeken. Het heeft geen zin.
Het is al moeilijk genoeg, dus vooral hier blijven schrijven. Ik kan niet zo veel toevoegen aan wat allemaal al geschreven is. Dikke knuffel
Onlyhuman schreef op 28-02-2024 om 07:36:
ik sta zo bang op. Onrust raast door lichaam. Mag ik dit nog even gebruiken als uitlaatklep? Weet dat jullie al 100 x gezegd hebben wat jullie denken En alles en is niet de vraag of ik ervoor ga maar ik wil psycholoog niet meer lastigvallen maar angsten blijven zo erg. Of zijn erger omdat alles weer onzeker is. Maakte miss niet de stappen die moesten maar was wel duidelijkheid en fijne behandelaar en structuur in sessiefrequentie etc. En nu is alles onzeker. En dat voor hele toekomst. Qua aanpak. En maakt me zo onrustig. Sorry niemand hoeft te reageren. Blijft hetzelfde maar hoofd blijft ook zelfde riedeltjes afdraaien
Onzekerheid kan ook angstig maken. Ik herken wat je schrijft. Ik had eens een psycholoog waar ik me helemaal aan vastgreep. Nu kan ik diegene missen als kiespijn.
Angst kan horen bij depressie, bij andere diagnoses.
Mijn methode: proberen de angst er te laten zijn, zonder er iets mee te moeten. Zeggen: "Ik ben bang."
Het mag.
Er gebeurt veel.
Stap voor stap.
Je hoeft nu "morgen" niet te weten.
Alleen maar "nu".
knuffel voor jou TO.
blijf hier rustig schrijven hoor. Je hoeft die luisterlijn niet te gebruiken. Dacht dat je er misschien iets aan kon hebben. Maar het is natuurlijk niet verplicht. 
hoop dat je de dag een beetje doorkomt. 🍀
Onlyhuman schreef op 28-02-2024 om 07:36:
ik sta zo bang op. Onrust raast door lichaam. Mag ik dit nog even gebruiken als uitlaatklep? Weet dat jullie al 100 x gezegd hebben wat jullie denken En alles en is niet de vraag of ik ervoor ga maar ik wil psycholoog niet meer lastigvallen maar angsten blijven zo erg. Of zijn erger omdat alles weer onzeker is. Maakte miss niet de stappen die moesten maar was wel duidelijkheid en fijne behandelaar en structuur in sessiefrequentie etc. En nu is alles onzeker. En dat voor hele toekomst. Qua aanpak. En maakt me zo onrustig. Sorry niemand hoeft te reageren. Blijft hetzelfde maar hoofd blijft ook zelfde riedeltjes afdraaien
Je bent niet stom.
Je hoeft geen sorry te zeggen.
Je hoeft niet je hele toekomst te weten, alleen de eerste stap. Zeg stop tegen je hoofd en blijf bij de eerste stap die je wel weet van je toekomst. Al is het maar thee zetten. Aankleden. Niet verder denken dan wat je wilt doen om voor je lichaam zorgen.
Heb je iets van handvatten om emoties mee te doorstaan?
Een ademhalingsoefening bijvoorbeeld: 4 tellen in, 4 tellen uit. Eén minuut. En dan 4 tellen in, 6 tellen uit. Er zijn ook apps die je helpen met tellen. The Breathing app bijvoorbeeld.
Kun je jezelf goed dingen voorstellen? Visualiseer iemand die jou rustig maakt. Doe net alsof die achter je staat met een hand op je schouder, of naast je zit. Of een (overleden) huisdier die je komt knuffelen.
Gebruik je zintuigen: wat zie je, wat hoor je, wat voel je, wat ruik je? Heb je een warme mok in je handen, voel die dan. Proef. Adem de damp in. Vier tellen in. Vier tellen uit. Voel je hartslag rustig worden.
Je mag best bang zijn. Het is mss verstandelijk niet nodig, of gebaseerd op oude angsten ipv de werkelijkheid- maar het is wat je nu bent. Bang. Niet nodig om je er hier voor te excuseren en al helemaal niet om dat stom te vinden.
Laat die angst er gewoon zijn. Je hebt nu niet de gereedschappen om hem weg te jagen, dus ga de angst ook niet bevechten. Dat is hoe je brein momenteel werkt; het maakt zichzelf bang. Als een soort bescherming tegen alle ellende die je is overkomen. Niet effectief- maar daarom heb je ook om hulp gevraagd.
Het is ook onzeker. Probeer ervan uit te gaan dat je eindelijk mensen hebt in je leven die het beste willen voor jou. Die jouw belang voorop stellen. Daar hoort bij dat ze het soms niet weten. Dat betekent dat ze twijfelen. Want psychologie en psychiatrie is geen exacte wetenschap waar in geval van a je altijd behandeling Z doet.
Probeer je te realiseren dat iemand die iets vindt van de hulp die je krijgt, vooral met zichzelf bezig is. Zo is je moeder
misschien bang dat ze kritisch naar zichzelf zal moeten kijken, als jij je gaat realiseren dat ze je nooit geholpen heeft. Of je partner is bang dat hij meer zal moeten doen, als jij aangeeft dat je met meer rust beter functioneert. En je oom en tante proberen hun eigen hachje te beschermen door jou aan te vallen, om er maar voor te zorgen dat zijn pedofiele en foute gedrag niet naar buiten komt.
Zij zijn allemaal niet degene die voor jou gaan zorgen. Ook je psycholoog of je pillen; het is geen van allen dat wat ervoor zorgt dat jij je beter gaat voelen.
De enige die dat kan ben jezelf. Met professionele hulp. Die je nu gevraagd hebt en echt verdiend en nodig hebt. Psycholoog of psychiater en andere therapeuten kunnen je daarbij zeker wel ondersteunen, maar niets of niemand heeft of is het toverstokje waarmee alles ineens goed wordt. Het is wel súper dat je die hulp hebt gezocht en volhoudt. Die hulp hoeft ook echt geen geheim te zijn. Vertel gerust aan mensen dat het niet zo goed met je gaat en daarom thuis therapie/ een opname krijgt. Het zal je nog verbazen hoeveel mensen het wel begrijpen.
Probeer jezelf tot die tijd af te leiden van de angst, desnoods met een luisterboek, podcast, keiharde muziek of een puzzel. Het klinkt misschien raar, maar meezingen met Kate Bush’ running up that hill is niet alleen in tv series een heel goed middel om je gedachtes af te wenden van onheil dat je zelf bedacht hebt!
Doemijdieglazenbolmaar, was een fijne tip. Alleen ik praat heel moeilijk. Wat ik denk klinkt al te dom laat staan het zeggen. Schrijven lukt beter. Niet minder dom maar dan iig geen direct contact. Niet de ander horen toon etc. Bedank wie weet tzt wel durf.
En ik klamp me indd vast. Enige stabiele. Enige die zo goed als alles weet. Waar ik naar mocht mailen om te delen. Alleen ik kom niet op het punt om eraan te werken. In direct contact moeten de gedachtes angsten etc wegblijven dus probeer weg te blijven wat ik gestuurd heb. maar tegelijkertijd maak ik mezelf heel afhankelijk. Wat ik nooit gedaan heb. Me openstellen. En het is kut om dat te missen. Maar ze stopt toch. En as dat gebeurt terwijl ik thuis ben val ik in heel donker gat.
Ik probeer dagen zo vol mogelijk te plannen. Veel doen maar in het hier en nu blijven qua hoofd is moeilijk. Ben bekend met lichaamsgerichtte therapie. Afgebroken omdat teveel bij je emoties komt dan. Maar ik probeer te blijven ademen. Ik ben nu alles aan het voorbereiden feestje zoon. Dat als ik er niet ben het toch klaar staat. Lijk je onwillig als je daarvoor echt naar huis wil? Ik hoop het niet. Ik wil rust en duidelijkheid. En t achter de rug hebben. En dat t nooit zover komt. Alles door elkaar. Ik lees jullie allemaal. Als ik niet direct reageer sorry maar probeer op alles in één gehee te reageren dank iig allemaal
Blijf lekker schrijven. Angst is niet wie je bent en ik vind het enorm herkenbaar dat je je hoofd niet stil kan zetten. Je hoeft je daar niet voor te schamen maar ik vind het ook heel herkenbaar dat dat wel zo werkt. Ik vind je een held dat je het feestje alvast in de steigers aan het zetten bent!
- "Wat ik denk klinkt al te dom."
Nee, hoor. Je hoeft jezelf niet de grond in te boren.
- Uit dat je het kinderfeestje alvast voorbereidt, klinkt liefde.
- Dat je hoofd één grote snelkookpan is, herken ik. Dat vind ik zo ongeveer het ergste bij mezelf, want het belemmert zoveel.
Wat bij mij helpt is altijd een paar vragen aan mezelf stellen. Is dit waar, is dit erg, is dit eeuwig erg, kan ik nu iets veranderen of ligt het buiten mezelf. Irreël probeer ik een beetje met reëel te dempen. Hoop dat je iets gaat vinden wat voor je werkt. Verder veel sterkte TO.
slechts-op-bezoek en gele bloem, wat doen jullie als je hoofd zo vol zit? Iedere prikkel is er één teveel en doe echt gestoord als al die prikkels er zijn. Kinderen iets vragen, andere ruzie, geluid game aan, hond die vervelend doet, ander huilen etc etc. Het lukt me niet het te verdragen. Hoe doen jullie dat? En stomme is dat ik die onrust (waardoor ik niks kan verdragen) probeer te fixen door andere dingen af te mogen strepen. Zelfs als dat partijtje pas ruim maand is. En ergernis onrust omdat ik geen overzicht heb. Zou liefst vandaag al versieren zodat ik weet volgende maand goed is. Ofzoiets. Zelfs speciaal winkel om doos kopen waar alles voor verjaardag in kan voelt als proberen controle terug te krijgen. De onrust zit in mij en gebruik dingen buiten mij om dat op te lossen. Maar ik ben het probleem. Ik wil gewoon rust maar ik ben niet in ruststand en alleen pillen doen dat beetje maar a: te weinig van en b: niet gezond. Maar ik sta zo stijf.
En het lijkt indd op soort van hypochonder maar dan voor innerlijk. Van binnen angst pijn verdriet spanning en zoek altijd iets waar het bij hoort of wat ik kan doen om op te lossen.
En goede vragen om mezelf te stellen. Verstandelijk als het rust is weet ik de antwoorden maar m’n vermogen om dat te kunnen tijdens slecjte momenten is weg
Foutje
Onlyhuman schreef op 28-02-2024 om 15:30:
slechts-op-bezoek en gele bloem, wat doen jullie als je hoofd zo vol zit? Iedere prikkel is er één teveel en doe echt gestoord als al die prikkels er zijn. Kinderen iets vragen, andere ruzie, geluid game aan, hond die vervelend doet, ander huilen etc etc. Het lukt me niet het te verdragen. Hoe doen jullie dat? En stomme is dat ik die onrust (waardoor ik niks kan verdragen) probeer te fixen door andere dingen af te mogen strepen. Zelfs als dat partijtje pas ruim maand is. En ergernis onrust omdat ik geen overzicht heb. Zou liefst vandaag al versieren zodat ik weet volgende maand goed is. Ofzoiets. Zelfs speciaal winkel om doos kopen waar alles voor verjaardag in kan voelt als proberen controle terug te krijgen. De onrust zit in mij en gebruik dingen buiten mij om dat op te lossen. Maar ik ben het probleem. Ik wil gewoon rust maar ik ben niet in ruststand en alleen pillen doen dat beetje maar a: te weinig van en b: niet gezond. Maar ik sta zo stijf.
En het lijkt indd op soort van hypochonder maar dan voor innerlijk. Van binnen angst pijn verdriet spanning en zoek altijd iets waar het bij hoort of wat ik kan doen om op te lossen.
En goede vragen om mezelf te stellen. Verstandelijk als het rust is weet ik de antwoorden maar m’n vermogen om dat te kunnen tijdens slecjte momenten is weg
Ik doe letterlijk de oefening die ToetieToover geeft:
~~~~
Een ademhalingsoefening bijvoorbeeld: 4 tellen in, 4 tellen uit. Eén minuut. En dan 4 tellen in, 6 tellen uit. Er zijn ook apps die je helpen met tellen. The Breathing app bijvoorbeeld.
Kun je jezelf goed dingen voorstellen? Visualiseer iemand die jou rustig maakt. Doe net alsof die achter je staat met een hand op je schouder, of naast je zit. Of een (overleden) huisdier die je komt knuffelen.
Gebruik je zintuigen: wat zie je, wat hoor je, wat voel je, wat ruik je? Heb je een warme mok in je handen, voel die dan. Proef. Adem de damp in. Vier tellen in. Vier tellen uit. Voel je hartslag rustig worden.
~~~~~~~
Ik ga op het toilet zitten, of in mijn slaapkamer waar mijn zoon niet mag komen als de deur dicht is, dat weet hij al van kleins af aan (vanaf een jaar of 4 of zo). (en ja, ook als alleenstaand ouder hoef je er niet altijd voor je kind te zijn) (deur dicht is alleen als het echt heel belangrijk is mag je binnen komen) En dan die oefening doen. Even tot mezelf komen, lijstje maken wat mijn volgende stappen zullen zijn: naar beneden, eten opwarmen (koken moet je op dat soort momenten niet willen), eten, afwassen, kind naar bed. En dan weer herhalen om tot een nieuw lijstje voor het komende uur te komen.