Korte opname of niet? Help

Onlyhuman schreef op 18-05-2024 om 17:35:

maar is weer opname niet slecht voor de kinderen? Zie gewoon niet hoe ik het uitgelegd moet krijgen. En ik ben zo gewoon om ten alle tijden de sfeer goed te houden dat het soort van oké is thuis. Behalve dat ik niet wil dat ie me aanraakt, aan het voeteneinde van kids slaap maar doen zo normaal maar intern is niks normaal. Maar kan niet uiten want trek niet dat het escaleert. Spanning triggert gewoon heel veel uit verleden

Misschien kun je school inschakelen? Dan kunnen ze ook signalerend werken. Leg uit hoe het zit, dat er een plotse opname kan komen. En misschien is er wel een juf of meester met wie een klik is met wie ze willen of kunnen praten.

Ik zou het wel doen. Het is niet slecht om hulp in te schakelen. Kunnen je kinderen na schooltijd naar een bso? Dan hebben ze lieve mensen om voor ze te zorgen en ook contact met leeftijdsgenoten. Of toch achter bijvoorbeeld een steun of buurt gezin aangaan zodat je voor je kinderen meer ondersteuning hebt en het niet allemaal op ex neer komt die het delegeert naar zijn moeder. 
Het is erger om door te modderen en de schijn op te houden dan dat het is om eerlijk te zijn, kwetsbaar en hulp te zoeken. Erger voor jou en erger voor je kinderen. 
Ik denk dat het voor je kinderen een krachtig voorbeeld is dat je voor jezelf zorgt als je ziek bent. Ik denk ook dat je met hulpverlening moet praten dat er hulp in de thuissituatie moet komen. 

Het is zo lastig omdat ik schijn ophoud. Vandaag 9 kinderen over de vloer, tosti’s maken gezellig doen maar ondertussen slik ik xanax veel te veel. Heb mail gestuurd dat als dagbehandeling niet snel opgestart wordt ik miss toch opname wil. Ik snap mezelf niet. Droom ook veel over vroeger, misbruik oom. Alles loopt even zo door elkaar. Maar die vorige opname was ook echt semi traumatisch en qua behandeling stelde t niks voor. Dus daar heb ik ook niet veel vertrouwen in. Ik wil gwn slikken en alles vergeten maar werkt niet. Dank voor tips ik neem ze mee 

Het is niet alleen slecht hoor maar extra hulp laat zo lang op zich wachten.wachtlijst persoonlijkheidsstoornis behandeling van half jaar. Dagbehandeling schiet niet op. Moest geen grote beslissingen nemen in deze tijd maar door datgene wat gebeurt is alles in stroomversnelling en doordat ik sfeer goed hou doe ik zo normaal. En dat doet me denken aan m’n oom dat ondanks misbruik ik bijna m’n rol meespeelde om sfeer maar oké te houden wat weer voortkwam dat we afhankelijk van hen waren en geweldadige voorgeschiedenis thuis en ik kon die semi veilige plek verpesten door m’n mond open te trekken dus speelde m’n rol maar doe ik nu weer en triggert schuldgevoel van toen en eigen schuld was en dit is dus het loopt gwn niet lekker in m’n hoofd en lijkt wel alsof slikken niet werkt. Alleen zoveel dat ik kan slapen 

Ach Onlyhuman wat is het toch veel en zwaar.
De wachtlijsten in de zorg zijn natuurlijk om te huilen. 
Het nadeel daarvan is dan ook weer dat je verwachtingen wellicht hooggespannen worden, dat gaat automatisch zo denk ik. Je wacht al zo lang. Terwijl niemand een toverstokje heeft natuurlijk. Het zal hoe dan ook hard werken blijven. 
Je kunt alleen maar stapje voor stapje vooruit, denk ik. Stop ajb met zoveel slikken, dat helpt je echt niet. Hoe kom je aan teveel medicatie? 

Dat je de schijn ophoudt is ook wel logisch, je hebt de zorg voor je kinderen. Dat je vroeger de schijn ophield paste niet bij de rol die je toen had. Het was niet jouw schuld en je kon er niks aan doen. Maar jouw coping toen heeft je wrs geen goed gedaan. (Maar het ligt niet aan jou!) 
Nu doet het je deels wel goed denk ik, het is iig goed voor je kinderen. Maar je kunt er natuurlijk niet op blijven doorgaan. 

Een hels dilemma, al dan niet opname. 
Een hele afweging. Wat levert het je mogelijk op, wat levert het je gezin mogelijk op. En wat kost het je, wat kost het je gezin. Hoe ging het thuis bij je vorige opname? 

We kunnen hier weinig voor je doen, maar leven wel mee! Blijf hier posten als je daar behoefte aan hebt. 

hoe gaat het deze laatste paar dagen?
Kom je de dag een beetje door?

wees hoe moeilijk ook daar wel eerlijk en open.
Ik geef weer de tip print dit draadje uit en neem het mee. Laat het ze lezen.

Je kunt het want de liefde voor je kinderen straalt er door heen alleen de liefde voor jezelf ontbreekt.

Ysenda schreef op 25-05-2024 om 08:30:

wees hoe moeilijk ook daar wel eerlijk en open.
Ik geef weer de tip print dit draadje uit en neem het mee. Laat het ze lezen.

Je kunt het want de liefde voor je kinderen straalt er door heen alleen de liefde voor jezelf ontbreekt.

Dat is lief, dankjewel 

Vandaag heerlijk dagje ballorig, en onderweg kwamen we nog iets tegen waar ze konden discorolschaatsen. Op zich gaat het altijd wel als ik maar druk bezig blijf. Banger voor moment daarna. Maar indd liefde voor mezelf is ver te zoeken. Zie erg op tegen dinsdag. Omdat ze echt gaan beoordelen. Snap dat dat in zekere zin altijd zo is maar nu weet ik dat afweging is opname of dagbehandeling. En vind dat eerste doodeng ivm kinderen. Dagbehandeling weet ik niet hoe ik thuis moet verklaren 

Misschien helpt het je als je het niet als oordeel ziet, maar als samen bespreken wat goed voor je is? Door het een Beoordeling  te noemen maak je dat het goed móet zijn, en precies zoals het bedacht is. Maar het is niet falen als er wat anders uitkomt, dat is het effect van als mensen je echt gaan zien zoals je bent. 

En wat er ook uitkomt, het kan ook een oefening voor je zijn in eerlijk zijn. In stoppen met doen alsof je de wereld aankunt, terwijl dat echt niet zo is. Ballorig is voor veel mensen zonder zo’n historie als jij al het voorportaal van de hel, het is echt niet raar of slecht als je dat soort dingen aan je voorbij laat gaan. 

Ik gun je zo dat je wat meer los komt van bedenken wat de ander van je vindt. Dat je zelf durft toe te geven dat het niet goed gaat en dat dat onder andere komt doordat mensen niet voor jou gezorgd hebben en je aangerand en mishandeld hebben. Zonder dat je daar iets aan kon doen. 

Zo open hoef je tegen je kinderen niet te zijn. Maar mama is ziek en krijgt daarvoor elke dag hulp is een prima verklaring. Zeker als je ook nee gaat zeggen tegen feestjes, oppassen op neefjes of bezoeken aan oma. Want dat snapt een kind wel, als je niet lekker bent kun je niet feesten. 

Ysenda en biebel, het als geen oordeel zien zou goed zijn. Maar ik weet zelf niet eens hoe ik werk en wie ik ben. En het aan mijn kinderen vertellen zie ik het minst tegenop. Ik snap vooral niet hoe ik moet uitleggen aan familie hoe het gaat. Omdat ik zo tegenovergestelde uitdraag. Tot het moment dat het niet meer gaat. Dan is het duidelijk. Maar ik ben zo ontzettend goed in goed doen. Het voelt niet eens als een keuze, zodra het nodig is ben ik wie ik moet zijn. En die persoon kan ik niet rijmen met persoon die ik intern ben. Ik ben niet iemand die zegt het gaat niet goed. En als ik dat een keer probeer pakt het altijd fout uit. Dus alles is goed, ik doe leuke uitstapjes, alles kan etc tot de externe ik zo ver is gegaan dat het niet meer past. Het voelt echt alsof ik twee mensen ben. Ik voel me na vandaag ook echt een bedrieger. Hoe kan ik zoveel leuks met kids doen en later instorten en niet meer willen, pijn willen doen hele dag slapen etc. Soms zou ik willen dat ik 1 persoon kon zijn. Dit is gekmakend. Nu voel ik me nep en denk waarom heb ik überhaupt hulp nodig en straks kan het ineens zo fout gaan dat ik echt crisisdienst wil bellen maar niet doe want moet blijven staan dus dan andere manier. Maar ben ik nep? Dat blijf ik me afvragen. Ze staan beiden zo ver van elkaar af. Alsof ik in tweeen gesplitst ben en dat wie ik ben op dat moment gelijk heeft. 

Ik denk niet dat je nep bent. Jij bent gewoon jij. Jij functioneert goed als er veel prikkels en moeten is. Als er geen ruimte is voor gedachten, pijn en emotie. Als je door moet. Zodra de prikkels wegvallen stort je in. De problemen die je hebt worden slechts tijdelijk naar de achtergrond gedrukt door alle externe prikkels, maar ze zijn er wel. In alle situaties en jij weet dat ze er zijn. Alleen voor je omgeving zijn ze niet zichtbaar als jij maar door gaat. Maar wat je voelt als het rustig is, is dezelfde persoon als die in alle drukte gewoon door gaat. Jij bent niet twee personen. Net als ieder ander handel je gewoon naar de omstandigheden die je op dat moment hebt. In een druk Ballorig wordt je pijn onderdrukt en in een stil huis niet.

Dat je twee uitjes achter elkaar plakt om de dag door te komen is in feite een andere uiting van het zelfde probleem. Je loopt ervoor weg om te voelen net als dat je thuis verdoofd met pillen. Het is niet dat je een goede en een slechte kant hebt, je hebt gewoon twee manieren van niet willen voelen.

ik denk ook niet dat je nep bent. Wel dat je heel erg goed geworden bent in het verstoppen van je gevoel. Zo goed, dat je haast ‘jezelf wijs maakt’ dat er niets aan de hand is. 
Maar dat is niet zo. Dat merk je als er even stilte is, dan komt de pijn erdoorheen. En dat is helemaal niet fijn, dus ga je doen wat je altijd deed; je kinderen, vrienden, familie, iedereen maar helpen en gezellig doen. Zodat je die pijn weer verstopt.

Dat maakt het ene gedrag niet nep. Maar het is ook niet zo dat daardoor je pijn niet zo erg is of er niet mag zijn. Die is er, en heeft nogal wat logische oorzaken ook. En nu is het hét moment om daarmee aan de gang te gaan. Hoe eng en akelig ook.