Korte opname of niet? Help

Onlyhuman schreef op 11-04-2024 om 19:19:

hoi sorry nog 1 vraag. Vandaag duidelijk gesprek gehad met psycholoog. Afspraken gemaakt en oa wordt er een doorverwijzing geregeld voor intensiever traject bij andere ggz instelling. Een dagbehandeling geloof ik die gericht is op borderline problematiek. Merk dat ik dat we heftig vind. Mijn vader heeft borderline en nu krijg ik te horen dat ik veel kenmerken daarvan heb. Ik voel me niet zoals hem. Maar wat als ik dat wel ben?

Hee Only Human, fijn dat je er weer even bent. Het klinkt wel heel hoopvol dat je dat nieuwe, intensieve traject ingaat en dat je goede afspraken hebt weten te maken. Ik kan me dat gevoel goed voorstellen ten opzichte van je vader, ik heb daar ervaring mee. Wat mij hielp was om me te blijven realiseren dat je een bepaald pakket meekrijgt(aan genen etc maar in het geval van borderline ook zeker opvoeding/trauma's) maar daarmee staat nog niet vast wie je bent en wie je kunt zijn. Jij bent nu heel hard bezig om aan jezelf te werken. Voor jezelf, en voor je gezin. Dat is al VEEL meer dan veel mensen van de vorige generaties konden doen/ deden.

Mijn vader maakte heel andere keuzes dan ik(geen zelfreflectie, geen therapie en verslavingsproblematiek) en was daardoor uiteindelijk een heel naar persoon. Ik doe dat anders. Soms kan ik nog wel erg schrikken als ik mezelf ineens iets hoor zeggen wat mijn vader zo had kunnen zeggen, maar ik heb gemerkt dat het niet helpt om die stukjes van jezelf af te wijzen. Oh en het label wat je er verder aanhangt, of dat nu borderline of iets anders is; probeer het als een hulpmiddel te zien. Het is echt een spectrum, en  mensen met ernstig trauma vertonen vaak in min of meerder opzicht borderline trekjes. Dat is ook heel voorstelbaar als je bedenkt wat je zoal gemist hebt in je jeugd. 

Vind je vooral die associatie met je vader heftig of uberhaupt het hele dagbehandeling idee? 

heb je uitleg gekregen over borderline? Of informatie gelezen ergens. Er wordt erg negatief gepraat over borderline maar ook al zou je dezelfde diagnose krijgen als je vader, je bent niet je vader. Je bent niet hetzelfde! 

voor de duidelijkheid, ik ben geen psycholoog of expert
ik heb wel eens, tijdens mijn werk en toevallig ook privé, te maken met mensen met borderline. Deze mensen (die ik ken dus) hebben te maken gehad met een onveilige jeugd, met een of meerdere van de volgende dingen: (emotionele) verwaarlozing, mishandeling, ernstig pestgedrag, misbruik. Ze hadden daarbij geen veilige haven waar ze op terug konden vallen. Geen arm om de schouders, geen luisterend oor enz. 
Daardoor zijn ze gedrag gaan ontwikkelen, coopingsstrategieeen om met de situatie om te gaan, om ergens grip op te hebben, om te overleven eigenlijk. 
Alleen ze hebben niet de kans gehad om dat op een goede manier te doen, ze weten niet anders dan deze strategieën in te blijven zetten. Proberen houvast te creëren, situaties naar hun hand te zetten om ergens controle over te hebben,  hebben last van rondvliegende emoties waar ze geen raad mee weten. Ze missen zoveel in de basis waardoor het niet lukt om het leven op een goede manier te leven. Ze laten gedrag zien waar anderen geen raad mee weten of last van hebben of zelfs afstoten. Maar ze hebben er zelf ook last van. Ze ervaren keer op keer dat relaties fout lopen. Negatieve ervaringen stapelen soms op waardoor het gedrag ook heftiger wordt enz. 

Ik ken een aantal (3 of 4) voorbeelden van mensen die met intensieve therapie heel veel kleine stapjes hebben gezet, die kleine stapjes werden samen grote stappen. Ze hebben de kans gekregen om handvatten aan te grijpen en dat hebben ze gedaan. Bij geen van allen een makkelijke weg. Heel hard werken maar ze zijn er gekomen. Ik wil niet zeggen dat ze het nooit meer moelijk hebben maar ze geven echt aan dat het leven fijner is geworden, draaglijk maar ook dat ze kunnen genieten, dat ze beter bij hun gevoel kunnen, dat er uitdagingen blijven maar die kunnen ze aan. Zonder de intensieve hulp die ze afgesloten hebben. Ik weet van de persoon in mijn privésituatie zelfs dat ze officieel niet meer aan de criteria voor de diagnose borderline voldoet. Van de anderen weet ik dat niet tot in detail.

Nu ken ik maar een paar mensen met borderline dus ik wil echt niet zeggen dat het voor iedereen zo is. Ik wil je wel een hard onder de riem steken. Stel dat je borderline hebt, of kenmerken van, dan kan therapie je echt helpen. Dat jij deze hulp wil zegt al dat jij anders bent als je vader. Heeft je vader hulp gezocht? 
Het is echt hard werken, het is ook soms je neus stoten, het is ook over heel vervelende dingen praten en nog veel meer. Maar als je echt wil kun jij dit ook. Wat zou ik het gunnen als jouw leven wat makkelijker wordt. Meer leven als overleven. 
Fijn dat er plannen worden gemaakt. Sterkte en succes!

duizel schreef op 11-04-2024 om 22:11:

voor de duidelijkheid, ik ben geen psycholoog of expert
ik heb wel eens, tijdens mijn werk en toevallig ook privé, te maken met mensen met borderline. Deze mensen (die ik ken dus) hebben te maken gehad met een onveilige jeugd, met een of meerdere van de volgende dingen: (emotionele) verwaarlozing, mishandeling, ernstig pestgedrag, misbruik. Ze hadden daarbij geen veilige haven waar ze op terug konden vallen. Geen arm om de schouders, geen luisterend oor enz.
Daardoor zijn ze gedrag gaan ontwikkelen, coopingsstrategieeen om met de situatie om te gaan, om ergens grip op te hebben, om te overleven eigenlijk.
Alleen ze hebben niet de kans gehad om dat op een goede manier te doen, ze weten niet anders dan deze strategieën in te blijven zetten. Proberen houvast te creëren, situaties naar hun hand te zetten om ergens controle over te hebben, hebben last van rondvliegende emoties waar ze geen raad mee weten. Ze missen zoveel in de basis waardoor het niet lukt om het leven op een goede manier te leven. Ze laten gedrag zien waar anderen geen raad mee weten of last van hebben of zelfs afstoten. Maar ze hebben er zelf ook last van. Ze ervaren keer op keer dat relaties fout lopen. Negatieve ervaringen stapelen soms op waardoor het gedrag ook heftiger wordt enz.

Ik ken een aantal (3 of 4) voorbeelden van mensen die met intensieve therapie heel veel kleine stapjes hebben gezet, die kleine stapjes werden samen grote stappen. Ze hebben de kans gekregen om handvatten aan te grijpen en dat hebben ze gedaan. Bij geen van allen een makkelijke weg. Heel hard werken maar ze zijn er gekomen. Ik wil niet zeggen dat ze het nooit meer moelijk hebben maar ze geven echt aan dat het leven fijner is geworden, draaglijk maar ook dat ze kunnen genieten, dat ze beter bij hun gevoel kunnen, dat er uitdagingen blijven maar die kunnen ze aan. Zonder de intensieve hulp die ze afgesloten hebben. Ik weet van de persoon in mijn privésituatie zelfs dat ze officieel niet meer aan de criteria voor de diagnose borderline voldoet. Van de anderen weet ik dat niet tot in detail.

Nu ken ik maar een paar mensen met borderline dus ik wil echt niet zeggen dat het voor iedereen zo is. Ik wil je wel een hard onder de riem steken. Stel dat je borderline hebt, of kenmerken van, dan kan therapie je echt helpen. Dat jij deze hulp wil zegt al dat jij anders bent als je vader. Heeft je vader hulp gezocht?
Het is echt hard werken, het is ook soms je neus stoten, het is ook over heel vervelende dingen praten en nog veel meer. Maar als je echt wil kun jij dit ook. Wat zou ik het gunnen als jouw leven wat makkelijker wordt. Meer leven als overleven.
Fijn dat er plannen worden gemaakt. Sterkte en succes!

Wat een fijne post! Ik herken ook delen van wat je hier schrijft, goede uiteenzetting dit.

duizel dankjewel, inderdaad een erg fijne post. Ik herken heel veel erin. Ik denk dat bij mij het pijnpunt erin zit dat mijn vader, waar ik geen enkele goede ervaring mee heb, dezelfde stempel heeft. Maar inderdaad hij zocht geen hulp. Heeft nooit erkend een probleem te hebben en heeft er zeker nooit aan gewerkt. Maar het blijft wel pijnlijk. Ik laat nooit iemand toe, speel overal een rol die gewenst is en loop daardoor in contacten niet echt vast. Al zuigen ze wel al m’n energie op. Alleen bij m’n psycholoog was/is dat anders. En ze heeft me vandaag een spiegel voorgehouden wat ik met haar doe. En dat lijkt in het klein op wat m’n vader deed. En dat vind ik erg. Maar inderdaad ik wil er aan werken. Fijn om wat positieve ervaringen te lezen. Borderline is voor mij gevoelsmatig gewoon een heel moeilijke diagnose al helpt het om te lezen wat jij schrijft. Dat je gemaakt bent door invloeden van buitenaf. Maar dat die manieren niet zomaar los gelaten kunnen worden. Dankje

Waarom ga ik helemaal los met feestje organiseren. Kan niet groot genoeg duur genoeg (ook al is geld er niet). Geen tijd om te eten. Al m’n gedachtes gaan zo snel dat ik er geen grip op heb. Feestjes zelf vind ik doodeng maar doe het echt leuk. En dan is het voorbij en dan is die leegte er weer. Ik word zo moe van mezelf… ik ga nu ook bij alles vraagtekens zetten of het iets is wat bij borderline past. Liefst zou ik mezelf pijn doen of slikken en wegslapen dit gevoel. Het voelt alsof ik het zelf veroorzaak. Want wat is er nu eigenlijk..

als ik hier vervelend ben moeten jullie het zeggen. Realiseer me dat ik als kapotte grammofoonplaat klink. Deze week mag ik niet mailen naar psych. En dat zou normaal moeten zijn maar is het niet voor mij. En alles blijft in m’n hoofd nu. Maar ik wil geen last zijn. Dus shut up zeggen mag bij deze…

Euphoria schreef op 14-04-2024 om 18:41:

Bij hetgeen ik op dit forum van je lees kom je op mij niet over als borderliner. Maar ook ik ben geen specialist op dit vlak hoor. En hier lezen we natuurlijk maar beperkt over jou en jouw leven/gedrag.
Borderline ontstaat in de kinderjaren. Dan zou je er al heel wat jaartjes mee rondlopen. Zou mede verklaren waarom je tegen je grenzen aanloopt.

het speelt wel al sinds mijn kinderjaren. Maar het trauma was zo groot en langdurig dat mn gedrag van toen ook wel verklaarbaar zou zijn. Nu in volwassen leven loop ik er steeds meer tegenaan 

KnorrendKitten schreef op 14-04-2024 om 18:58:

Onlyhuman, als meelezer kan ik alleen maar bewondering voor je hebben dat je zo je best doet om alles aan te pakken.
Je mag altijd hier schrijven op het forum. Ik kan mij voorstellen dat opschrijven kan helpen om gedachten uit je hoofd te krijgen, of je dat hier doet, in mail naar je psycholoog of op een stukje papier voor jezelf.

heel lief knorrendkitten. Dankjewel. Ik voel me tot last. Maar alles in m’n hoofd houden is zo zwaar. En psycholoog heeft aangegeven het niet te trekken. Deze manier. Dat ze teveel er mee bezig is dat ze zelfs zo ver gaat dat zr dr vakanties afstemt op mij. Dat het teveel is. En dat snap ik. Ik heb geen intieme relaties want dan gaat het fout. Met haar is meest echt maar daardoor dump ik m’n shit en zij zit ermee. Dus nu mag ik niet mailen alleen bellen en die stap ik te groot. En crisisdienst heeft ze me op lijst gezet dat ik daar terecht kan in weekend en avonden/nachten en dus extra zorg dmv die andere therapie . Ze kan t niet alleen dragen. En ik snap dr. Maar raak ook in paniek. Want zij was houvast. Tegelijkertijd krijgt zij mijn slechtste kant. Maar nu voel ik me ook last voor haar dus hou alles bij me maar zorgt voor chaos en eenzaamheid. Ik word knetter van mezelf 

en dit klinkt zo stom allemaal. Ik weet niet eens wat mijn probleem is. Of wie ik ben. Ik weet wie ik ben in contact met anderen. Maar er blijft niks over alleen. Maar met anderen put me uit. En plaats meer mensen bij elkaar en ik word soort flipperkast. Probeer me naar iedereen te voegen en lukt natuurlijk niet. Maar alleen zijn m’n gedachtes zo somber en onrust zo groot. En in contact met ander kan ik dan wat actiefs daaraan doen. Maar niet in mezelf. Ik heb het gevoel dat ik geen echte ik heb. Alleen dan dus die onrust en pijn. Nogmaals sorry als ik wel vervelend overkom. Negeer me maar gewoon dan of zeg het  

ik denk dat je jezelf meer tot last bent dan ons hier.
Wij kunnen wat jouw psycholoog niet kan, even niet lezen of reageren.

Dus blijf lekker schrijven als jou dat net een beetje rust geeft. 

Precies, blijf schrijven. Veroordeel jezelf niet maar observeer.  Zoals bij dat feestje. Hoe is het gegaan? Daarna denk je zonder oordeel over hoe je het de volgende keer zou willen doen. Probeer dan daar naartoe te werken zonder zelfhaat