Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Ik hoop dat je gaat leren om voor jezelf te zorgen, jezelf te respecteren en je grenzen leert bewaken.
Je hebt een goede eerste stap gezet. Je hebt je kwetsbaarheden en patronen meer kunnen doorzien; ze zijn ook wat zichtbaarder geworden voor je behandelaar. Je roeit met de riemen die je hebt en dat is ontzettend hard werken.
Je doet het echt goed. Wat puur tot rust komen betreft: de orthodox christelijke hoek heeft rusthuizen, waar ze ook mensen aannemen die hun ritme willen volgen. Echt een rusthuis, maar je moet wel aanwezig zijn bij gebedsmomenten. Mijn zusje heeft daar gezeten. Ik wil je adressen geven, maar das als niet gelovig opgevoed wel heftig. Maar hou vooral voor ogen hoe dapper je bent!
Hoe slecht ben je als je je kinderen niet mist tijdens zo’n opname? En hoe zwaar het me valt om die rol weer te spelen? Ik heb het gevoel dat ik niks voor ze voel en vind het verschrikkelijk. Ik ging zo op in m’n rol als moeder goed spelen dat ik nu pas realiseer wat ik niet voel. Voel me echt zwaar kut hier
Dat gevoel herken ik. Je depressie en andere gevoelens nemen nu zoveel van jou in beslag. Je bent jezelf niet. Bovendien heb je jezelf waarschijnlijk zo afgesloten voor alle gevoelens dat ook doe naar je eigen kinderen verdoofd is.
wees niet zo streng voor jezelf.
Ik hou wel echt van ze denk ik. En ben blij als zij blij zijn. Maar ik voel het niet. En dat maakt me bang
Onlyhuman schreef op 05-04-2024 om 22:57:
Ik hou wel echt van ze denk ik. En ben blij als zij blij zijn. Maar ik voel het niet. En dat maakt me bang
Ik vind het wel logisch dat je niet goed kunt voelen als je jaren bezig bent(geweest) om te zorgen dat anderen zich goed voelen zonder aan jezelf te denken.
Ik begrijp het wel hoor, dat je gevoel weg is. Je bent druk bezig met overleven. Overleven kost al jouw energie.
Ik hoop het. Voel me zo gedisconnect. Ook alsof ik nog half daar ben
ik mis de structuur van daar. Vaste eetmomenten. Die vallen meteen weg en heb heel veel moeite het voor mezelf te doen. Twee vaste momenten per dag gesprek verpleging. Om bij mezelf terug te komen. De therapieën waarbij een het gaat goed maakt niet uit wordt doorgeprikt
Heb je wel een dagplanning gemaakt voor jezelf? Mij helpt het mijn activiteiten een kleur te geven. Rood kost energie, blauw/zwart neutraal en groen geeft energie. Bijvoorbeeld ontbijten met kinderen(rood), mails beantwoorden zwart, kopje koffie en forummen groen.
Onlyhuman schreef op 06-04-2024 om 10:23:
ik mis de structuur van daar. Vaste eetmomenten. Die vallen meteen weg en heb heel veel moeite het voor mezelf te doen. Twee vaste momenten per dag gesprek verpleging. Om bij mezelf terug te komen. De therapieën waarbij een het gaat goed maakt niet uit wordt doorgeprikt
Eet je niet drie keer per dag met je kinderen?
Oké misschien moet ik met zo’n schema aan de slag. Nu is alles open en schiet ik door in alles wat de dag me brengt en nergens nee kunnen zeggen en hyper de dag door of juist alleen slapen.
En nee eet alleen avond mee. Ochtend is haast haast en lunch doen ze op school. Alleen woe en weekend niet maar dan maak ik vaak ei of tosti’s voor ze en as ik eindelijk klaar ben geen puf voor mezelf. Maar moet dat wel aanpakken.
hoi sorry nog 1 vraag. Vandaag duidelijk gesprek gehad met psycholoog. Afspraken gemaakt en oa wordt er een doorverwijzing geregeld voor intensiever traject bij andere ggz instelling. Een dagbehandeling geloof ik die gericht is op borderline problematiek. Merk dat ik dat we heftig vind. Mijn vader heeft borderline en nu krijg ik te horen dat ik veel kenmerken daarvan heb. Ik voel me niet zoals hem. Maar wat als ik dat wel ben?
Ga je nu eerst richten op de basis. Dag-nachtritme, eten op regelmatige tijden en rustmomenten voor jezelf. Fijn dat psycholoog van alles wil inzetten, maar voor nu heb je die basis nodig.