Korte opname of niet? Help

Het psychische stuk loopt wel als rode draad door m’n leven. Heeft grote invloed gehad op school, studie, werk en relatiegebied. Relatie met partner is ook geen echte. Meer platonisch. Was enige waartoe ik in staat was. Leek goede beslissing maar ook met hem in er voorgeschiedenis van dingen die zijn gebeurd toen ik 13 was en hij 17 tegen mijn wil. Maar in alle chaos is hij enige stabiele gebleven. Hij is zelf verwaarloosd dus heeft genoegen genomen met als vrienden gezin stichten maar voor hem is het niet genoeg. Dus daar is constant wrijving over. Hij heeft ook stiekem foto’s van mij gemaakt terwijl ik sliep in ondergoed en onder rokje op bank etc ben ik twee jaar geleden achtergekomen. Er is gwn heel veel stuk in mij en in deze relatie. Maar de kinderen groeien stabiel op. Dat is alles wat telt. Maar emotioneel gezien is er heel grote afstand tussen mij en partner. Maar dat ik in deze situatie zit komt onder andere weer door alle trauma. Keuze was bij nader inzien fout al ben ik gek op m’n jongens. Maar deze samenlevingsovereenkomst is niet ideaal maar ik weet ook niet hoe het anders te doen. Ik vertrouw hem niet en hij is op zijn plaats giga gefrustreerd. Ben altijd eerlijk geweest over mijn mogelijkheden en hij is akkoord gegaan maar duidelijk met hoop op meer. Dus stel steeds teleur. En door verleden misbruik oom triggert zijn foto’s maken en toenadering zoeken ook weer veel. We zijn gwn niet goed voor elkaar maar onze kinderen groeien best oké op. Ik ben zelf KOPP kind en ik leef elke dag met de beoordeling heb ik het goed gedaan voor de kinderen. Niet ben ik gelukkig was het leuk etc maar deed ik het goed. En meestal wel. Maar ik voel me stuk van binnen. En inde war omdat ik nu pas dingen begin te begrijpen. 
Opname gaat trouwens door. Woe of donderdag kan ik terecht. Nu nog vertellen…..

Heel eerlijk gezegd, als je zo op eieren moet lopen daar waar het veilig moet zijn, kom je niet heel ver (op langere termijn) als je het alleen bij jezelf wilt houden.
Ik heb makkelijk praten kinderloos, maar ik denk: "Grijp die kinderen en run, run, run."
Maar ja, makkelijk gezegd, want al zou je scheiden, blijf je in ouderschap verbonden.
Ikzelf ben bekend met een giftige relatie, maar dan richting mijn familie, en dat heb ik verbroken. De enige manier om niet constant weer onderuit gesleurd te worden.
Met kinderen is het een heel ander verhaal.
Toch, ik hoop dat je aankaart in je opname hoe de familiebanden zijn.
Anders ben je zo weer terug bij af.

Het zou jou juist goed doen om eens volledig uit die alledag gehaald te worden…die alledag maakt jou enkel zieker/ houdt jouw ziek zijn juist in stand.
Het contact met je kinderen is waardevol en belangrijk, de rest doet er in principe niet eens meer toe…want de rest voegt niets toe aan jouw leven. Het is ballast…..en daar wil (moet) je juist van af.

Stap voor stap…onthoud dat…stap voor stap. En elke stap maakt jou sterker en krachtiger. Jij zult groeien. En dat hoef jij niet alleen te doen.

bedankt voor jullie reacties. Ik heb al vanaf jong geleerd het ‘goed’ te doen. Anders gaat het fout. Dus denk dat kinderen semi oké opgroeien. Maar bereik wel breekpunt. En als ik die eerder bereikte, bijvoorbeeld door werk of opleiding stopte ik het. Stopte ik de prikkels en kon ik kalmeren. Weer jaren uit de running. Alleen gezin stopt niet dus is geen oplossing stoppen. Daarom dit traject. Partner en ik zouden niet gaan samenwonen. Eerste zwangerschap en jaren zoontje ook niet gedaan. Toen zwanger van tweeling en bleek partner giga veel schulden te hebben en geen overzicht. En ivm tweeling toen samen gaan wonen. Eerst apart maar ruimtegebrek en gewenning nu soort van samen. Al slaap ik al 3 jaar bij de jongsten in de kamer. Het is echt rommeltje. Sorry. En weggaan kan maar weet niet of ik het alleen trek en hij zou niks op kunnen vangen. Geen huis niks in de buurt en eerlijk gezegd zou hij het alleen niet redden . Binnen kortste keren weer in schuldsanering dan. En nu hebben m’n kids bijna alles. Fijn huis kamers tuin vriendjes. Alles wat ik niet had. Dus voelt alsof ik het goed gedaan heb maar voel me bagger. 

net bericht woensdag opname. Doodeng. Vooral het vertellen. Ik weet het nu maar durf gesprek niet aan te gaan. Hou altijd schijn op dit voelt als falen en daarnaast gaat hij noodzaak nooit inzien en vast schuldgevoel aanpraten over vakantie. Maar heb ja gezegd opname dus moet met de billen bloot 

Wat fijn dat je nu datum weet. Vertel het zo snel mogelijk, uitstellen maakt het slechts moeilijker. Je man is volwassen, je bent niet zijn moeder. Als hij het niet wil begrijpen is dat zijn probleem. Het klinkt niet alsof je thuissituatie gezond is, maar daar kun je straks met wat afstand rustiger naar kijken.

Fijn dat je in ieder geval duidelijkheid hebt. Nu nog vertellen, dat komt ook wel goed. Of niet, maar hij moet het hoe dan ook gaan regelen. Jij krijgt tijd voor jezelf!
Tijd voor ingrijpende veranderingen is het nu sowieso niet, eerst de opname.

wat fijn dat je weet wanneer het is. Succes met vertellen je kan het 💪

fijn dat er duidelijkheid is. En bevestiging voor jou; je stelt je écht niet aan. 
En vanuit dat gevoel kun je met je omgeving praten. Of, als dat niet lukt, stuur ze een bericht. Normaal zou ik daar geen voorstander van zijn, maar nu denk ik, beter een bericht dan geen bericht. 
En als ze stom reageren, hoop ik dat je de kracht voelt om te zeggen: “het spijt me, ik moet me nu op mijn opname voorbereiden en daar kan ik dit nu niet bij hebben. Ik hoop me daarna een stuk beter te voelen en dan zal ik weer contact opnemen. Ik hoop dat je je ei bij iemand anders kwijt kunt.”  En dan eventueel tijdelijk uit contact gaan. 

Ik kan me ook voorstellen dat mensen hier heel anders over denken, want dit is heel persoonlijk. Maar jouw hoofd legt al genoeg druk op je. Daar hoeven andere mensen niets aan toe te voegen. 
Ik wens je sterkte. De komende dagen zullen zwaar zijn. Maar daarna ben je in ieder geval onder mensen die hier vertrouwd mee zijn en je sterker willen maken. 

Ik begrijp je teleurstelling. En ik ben blij dat hij wel iets heeft geregeld en dat zijn moeder inspringt. Er is altijd iemand voor de kinderen. Dat is het belangrijkste.

Je hebt eerder verteld over het onbegrip van je eigen moeder en de vader van je kinderen. Hoe is je schoonmoeder? Ze is bereidt te komen helpen. Heb je via haar een ingang over hoe ernstig de situatie is?

Misschien kan hij het ook niet. Hoe dan ook heeft hij geregeld dat er voor de kinderen gezorgd wordt. Dat kun je dus loslaten. Ik hoop echt dat dat je lukt.

ik weet dat het er om gaat dat de kinderen onder de pannen zijn. Ben ik blij mee. Het is alleen dat partner zo vaak heeft laten afweten en me in slechte staat achter heeft gelaten meerdere keren terwijl ik smeekte thuis te blijven (maar 3 x gebeurd o.a. 5 weken na vroeggeboorfe tweeling, keizersnede en nog kind van 4. Was op maar hij heeft gwn deur achter zich dichtgetrokken. En andere keren geprobeerd z’n moeder te regelen en als dat niet lukte had ik pech. Dus vraag nooit meer. Ik had gewild dat deze periode ook voor hem leerproces zou worden. En zijn moeder is een hyperactief, complotdenkende, constant snoep en chaos verzorgende factor. Mede daarom blij dat ik niet mee hoef op vakantie. Maar nu is ze 2 weken hier. En hij had het moeten doen. Hij had haar al voor een week. Maar het gaat daar niet om. Maar krijg dit niet aan zijn verstand en ik twijfel daardoor aan samen verder gaan want is geen samen..