Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Jij bent omgeven door een systeem dat jou ziek heeft gemaakt, en dat systeem is net zo ziek. Jij bent degene die daaraan iets probeert te veranderen en jij stuit daarbij op weerstand.
Dat is, als je er over nadenkt, een logische reactie van jouw omgeving. Als jij verandert worden zij geconfronteerd met hun eigen fouten en tekortkomingen. Veranderen is eng. Veranderen durven veel mensen niet.
Klopt. Ik ben alleen zo teruggeschoten in dat systeem na de ruzies die ervan kwamen. Dat ik nu weer braaf opzit en pootjes geef. Of zoiets. Maar ga verder met dit traject. Hoop leer rust en bevestiging in mezelf te vinden. Dat het niet meer afhangt van anderen.
Die opname is onderdeel van het terugkeren naar jezelf en wat voor jou goed is. Hopelijk voor jou is daaraan wel ook toegevoegd voldoende ondersteuning bij terugkeer en volhouden van goede voornemens.
ik ben zo bang dat hele opname niet meer doorgaat. Ook bang van wel hoe ik het bespreekbaar moet maken maar het was tenminste iets om naartoe te werken. Nu valt dat weer weg
heb je nog afspraken met je psycholoog? Het lijkt me goed om die wel te hebben om te bespreken hoe je met deze onzekerheid omgaat.
Ja morgen weer. Antwoord is steeds hopelijk volgende week. Zie het niet echt meer gebeuren eigenlijk. Dan moet ik plan bijstellen. Was punt om naartoe te werken nu is dat weg. Maar komt goeds wachtlijst zou ik begrijpen maar gewoon geen duidelijkheid is killing
Op zich zijn er heel veel mensen met een ziekte / stoornis / aandoening die niet weten of er behandeling mogelijk is en hoe dat zal verlopen.
Past mooi bij "dag voor dag".
Mijn euthanasietraject duurt nu 3.5 jaar, zonder te weten hoe het afloopt. Ik weet alleen dat er geen behandeling meer mogelijk is. Voordat iemand roept dat ik makkelijk praten heb. Ik houd mezelf dan maar voor dat deelnemers uit "Over mijn lijk" bijvoorbeeld ook niet weten hoe het zal verlopen.
Of mijn grens is heel ver uitgerekt. Kan ook nog.
slechts op bezoek ik snap jouw reactie wel, zeker in jouw situatie. Maar als er telkens wel een horizon geboden wordt, zoals bij to: volgende week kan je opgenomen worden, dan leef je heel bewust naar die volgende week toe natuurlijk en baar het volgende telefoontje waarin duidelijkheid zal komen. Dat is in de situatie van andere gevallen die jij omschrijft natuurlijk wel een ander verhaal. Beide situaties zijn naar en moeilijk, het is alleen wel een andere situatie.
@to, vraag morgen nogmaals concreet wanneer dan wel en hoe lang de wachtlijst is als je je therapeut spreekt.
lijkt me zwaar slechts_op_bezoek. Ik hoop op snel duidelijkheid voor jou..
Het is indd elke keer volgende week dan of morgen verwacht ik duidelijkheid. En weet dat m’n psych dr best doet maar ik haat het dat ik beetje open ben geweest over mezelf naar paar familieleden omdat het zo snel zou gebeuren en nu niks. Voelt alsof ik afga. Omdat het zo slecht gaat maar ook omdat blijkbaar toch niet nood zo hoog is. Dan had ik nooit iets gezegd. Dus wring me nu in allemaal bochten waarom nog niet is maar voelt alsof ik me heb aangesteld.. ik ga morgen gesprek weer over aan.
Het zal ongetwijfeld van alles zeggen over mijn vertrouwen in psychiatrie.
OnlyHuman, je stelt je niet aan.
Om maar weer een eigen voorbeeld te noemen: direct na mijn suïcidepoging werd ik - met verwijten - direct de straat op geflikkerd.
Hoe erg de situatie ook is, of je terecht kunt hangt vaak niet eens meer samen met je toestand. Ik zei het al eerder, soms is het hoe slechter het gaat, hoe minder plek.
En ja, ik heb ook gelezen dat er mensen zijn met positieve ervaringen.
Ik heb er zelf echter een - inmiddels erkend - trauma aan overgehouden. En inmiddels mag blijken dat TO ook niet gebaat is bij tot dusver dichte deuren.
Nogmaals TO, het zegt niets over of je dan toch geen hulp nodig hebt.
Tegenwoordig is het aansluiten in de rij, en dan precies de goede.
Ik zei weleens: "Je moet stevig in je schoenen staan. En dat sta ik niet."
(Aanvulling: over mijn eigen situatie deel ik ook niet zoveel. Ik weet niet hoe het gaat aflopen en via-via hoorde ik roddels over "Aanstellerij" en "Doet ze toch niet" (euthanasie). Aan de andere kant krijg ik nogal eens nutteloze tips over "Is een partner geen oplossing?" of "Zit je niet gewoon in de overgang?" Dus ik deel niks. Kan er ook geen verwachting op afgeketst worden. Als ik dood ben, merken ze het wel.
Slechts-op-bezoek, wat rot dat je zulke niet helpende mensen om je heen hebt.. Ik snap dat mensen niet altijd weten wat te zeggen maar in dit geval zou zwijgen is goud waard zeker toepasselijk zijn. Wat intens gemeen die roddels en aan die niet helpende (en achterlijke) tips heb je niks. Gewoon ik ben er stil van en als ik iets voor je kan betekenen zou zoveel fijner zijn. Wbt de ggz heb ik het tot dusver echt wel getroffen. En ik denk dat een (niet crisis) opname binnen een maand hee snel is maar als je midden in die onzekerheid zit…
voor nu lijkt het er iig op volgende week woensdag. Wel dus precies met de paasdagen/schoolvakantie/week weg. Dat blijft een dingetje. Ergens zou ik heel opgelucht zijn als ik niet mee hoef anderzijds voelt het slecht.. morgen zou ik meer moeten horen. Psych had er in ieder geval vertrouwen in.
Vandaag ruzie met partner gehad. We hebben beide geen rijbewijs en ik ben een half jaar geleden gestart met theorie en daarna lessen. Door medicatie erg lastig want dan mag ik niet slikken wat ik nodig heb + rijles geeft heel veel stress en overprikkeling. Na lang worstelen afgesproken met vriend dat hij het pakket overneemt, geeft mij rust en mag slikken en geen stress en toch 1 van ons die t haalt. Werd hij vandaag boos dat hij het moest doen want ik had verdorie m’n theorie al dus waarom zo moeilijk doen. Alsof ik al niet 1000x heb uitgelegd hoe t zit. Nu hij moet oefenen voor theorie wil hij ineens toch dat ik het doe. En zo is het iedere x. Ik geef aan hoe slecht het gaat hij hoort het en daarna doet hij alsof er niks is. Ben verdrietig dat hij doet alsof ik moeilijk doe om het moeilijk doen. Ik raak giga gestresst van rijden het fout doen de prikkels en m’n hoofd blijft malen en krijg migraine en mag niks kalmerends slikken dan en dan hou ik het niet vol. Maar hij vergeet iedere keer dat ik verzuip lijkt wel hij neemt niks over. Alles ja doe ik zo komt goed en puntje bij paaltje moet ik het regelen anders incasso of kinderen gaatjes doordat hij ze nooit meeneemt naar tandarts etcetc. Weet dus zeker dat hij opname ook echt niet meer verwacht.. stomme illusie waar we in leven
Alleen al daarvoor lijkt me die opname goed. Dan zal de vader van je kinderen zijn verantwoordelijkheid in elk geval voor de kinderen wel moeten nemen. Fijn dat je morgen duidelijkheid krijgt.
Ik blijf hopen dat er ook psycho-educatie gegeven gaat worden aan je partner. Kan je huidige psycholoog daar niks in betekenen?
Daglichtlamp schreef op 21-03-2024 om 19:33:
Alleen al daarvoor lijkt me die opname goed. Dan zal de vader van je kinderen zijn verantwoordelijkheid in elk geval voor de kinderen wel moeten nemen. Fijn dat je morgen duidelijkheid krijgt.
Ik zou eerder gaan voor het hele systeem
Kinderen met een ouder met psychische problemen noemen ze kopp. Daar moet aandacht voor zijn.
Ook voor man is dit zwaar . Dus thuishulp .
mij valt wel iets op uit jou stuk tekst TO. Ik lees dat jij je man al 1000 keer hebt uitgelegd dat jij je man al 1000 keer hebt uitgelegd hoe slecht het met jou gaat en dat hij daarna doet alsof je niks hebt.
Ook wordt hij boos. Ook lees ik vaker in jou tekst dat jou man zijn verantwoordelijkheid niet neemt ten aanzien van zijn gezin en ten aanzien van jou. En dat hij eerder de boel stagneert in plaats van meehelpt.
Dat is bijzonder en best opvallend. Je hebt een druk gezin en de ' zwaarte' daarvan draag alleen jij zo te lezen. In hoeverre ben jij eigenlijk niet compleet uitgeput en zwaar en zwaar overprikkeld hierdoor? En welk stukje is jou psygische last? En zou deze psygische last er ook zijn, als jij ontlast zou zijn geweest in het draaiende houden van her gezin? Zou je dan ook zo op je tenen hebben gelopen?
Kortom: hoe zit het met oorzaak en gevolg dat jou emmer compleet is overgelopen? Welke rol speelt jou man hierin?