Korte opname of niet? Help

grootste probleem is dat de kans dat opname in die vakantie valt. Als k thuis ben kan ik het niet overslaan. Maar volgende week of week erop is er plaats. Als het goed is. Ik ben erachter dat ik me niet kwetsbaar op wil stellen naar derden. Dus die psychoeducatie is wel dingetje. Het idee dat hij mee gaat maar sessie lijkt me verschrikkelijk. We zijn ook samen juist omdat hij die bang niet nastreeft en ik omdat ik nooit meer kwetsbaar wil zijn. Maar snap dat het nie samengaat 

en ik heb idyllische beeld van die vakantie terwijl ik weet dat ik al overprikkeld ben door het weekend en pasen en dan ov voor 4u enkele reis en heel heftige schoonmoeder. Maar ik voel me zo’n slechte moeder om daar niet bij te zijn. Ik heb nog nooit iets gemist 

thanks Moirmel, ik snap je punt. Fijn dat jij nu een goede manier hebt gevonden. Hier ben ik degene die alle vakanties doet en partner afwezig is. Of door ziekte of door werk. Wennen dat ik niet overal bij hoef te zijn. 5 min in de tuin of boodschappen doen en ze vragen al waarom ik altijd wegga. Ben fulltime thuis dus soms heel benauwend. Ik hoop zo dat het volgende week eindelijk lukt. Aan m’n psycholoog ligt het niet maar communicatie is blijkbaar lastig met ze. De juiste persoon spreken die akkoord moet gaan. Pas goed op de groep maar regiebehandelaar moet toestemming geven en die heeft ze nog steeds niet bereikt. 

ik zou thuis blijven. Het klinkt alsof overprikkeling op de loer komt te liggen en dan? Of is er een optie dat je kan zeggen " ik laat de boel de boel en ga er in mijn eentje op uit'  of dat de rest weggaat en jij  in het huisje blijft?  Dan zou ik heel misschien meegaan.

Maar misschien juist goed om thuis te blijven. Dan kan je man de boel rooien. Met oog op je de opname is het juist goed om die grens nu al aan te geven zowel bij je man als je schoonfamilie 

Hoe leuk het ook zou zijn met de jongens is het heel heel heel veel overprikkeling. Zowel alles klaarmaken alleen als reis 4 u ov en schoonmoeder is een schat maar ook giga complottheorie aanhanger en heeft overal mening over constant non stop. Ik voel me verplicht om mee te gaan omdat ik t niet anders ken. Ik denk niet dat ik thuis durf te blijven zomaar. Die grens trekken. Als opname erin valt is het misschien wel fijn. Ik hoop gewoon zo dat daar snel duidelijkheid over is. Zelfs als t niet doorgaat. Gewoon duidelijkheid. 

Wat levert meegaan je op? Ik lees geen redenen waarom ik mee zou gaan in jouw situatie.

Leren jezelf accepteren zoals jij bent, dat zou stap 1 moeten zijn. 
Jij bent een super moeder. Jij bent er voor anderen, voor je kinderen, voor je man, je cijfert jezelf weg. Nu heb jij behoefte…behoefte die maakt dat jij eindelijk aan jezelf toe kan komen en aan jezelf kan werken. Dat heb jij heel hard nodig, ook al durf je dat zelf niet of slecht toe te geven.
Ben er nu eens voor jouzelf. Dat verdien jij!

Ik wil het zo graag. Anders voelen en denken en handelen. Maar ergens heel diep zit ik moet het goed doen, als ik maar genoeg doe dan wordt m’n moeder niet boos, als ik m’n moeder gezellig hou gaat m’n vader niet drinken, als ik maar goed genoeg oplet kan ik voorkomen dat hij de wurgt door ertussen te springen, als ik maar genoeg dus dan voorkom ik dat m’n vader uit het raam springt, als ik maar goed genoeg oplet kan ik hem uit het raam trekken als hij toch een poging doet, als ik maar er ben dan kan ik echte rampen voorkomen, als ik m’n vader uit de cel kom halen dan komt er geen ruzie omdat m’n moeder weigert z’n id te brengen als ik maar goed genoeg oplet hoef ik niet alleen te zijn met m’n oom, als ik hem maar in goed humeur stem zijn er geen consequenties als als als. Ik sta altijd ingesteld op de ander. Daarom ontspan ik nooit. Maar het is zo moeilijk om het niet goed voor de ander te doen als dat zo ingebakken zit. En het spijt me dat ik hetzelfde riedeltje hier herhaal. Ik wil anders doen en zijn daarom ook zo graag opname. Het lukt me alleen niet. Onrust zit er altijd enige wat korte verlichting geeft is het goed doen voor de ander… maar ik lees je en probeer het dankjewel 

Wat vreselijk dat je dit allemaal hebt moeten meemaken. Hier kon je helemaal geen invloed op uitoefenen, maar het zal anders gevoeld hebben. Je verdiend zoveel meer.

Je verdiend het om gezien te worden. Ook door je man en gezin.

Kan je op papier voor je man zetten wat maakt wat je niet mee gaat/ kan gaan? Ik zou echt thuis blijven. Hoe? Zeggen dat het niet langer gaat. Je man weet toch dat je je wil laten opnemen? Dan is dit een begin om voor jezelf op te komen.
Kan je het niet zeggen? Schrijf het op.

Heb je iemand die je kan ondersteunen?.

Jij verontschuldigt je, jij hebt het gevoel dat jij te kort schiet, dat jij faalt. Maar lieve Onlyhuman…jij bent ziek. Jij kunt niet anders dan dat denken, jij hebt hulp nodig.
Ik lees iemand die de regie kwijt is over haar eigen (gevoels)wereld,  die probeert die regie op allerlei manieren terug te krijgen. En jij hebt niet geleerd hoe je dat op een gezonde manier kunt doen. Jij hebt ook niet de juiste voorbeelden gehad die je dat hebben voorgeleefd. Jij kunt niet van jezelf verwachten dat jij nu in je eentje de oplossing hebt. Jouw schouders kunnen geen oneindig groot gewicht dragen. Laat jou iemand helpen die samen met jou zijn in schouders onder dat gewicht steekt.

Jij hoeft dit niet alleen te doen.

Ik denk dat dat het is. Ben wanhopig op zoek naar regie. Maar niks werkt. En dat maakt wanhopig. En ik weet dat ik mensen moet toelaten maar ik heb alleen maar slechte ervaringen. Ws mede door hoe ik er al ga maar het is zo lastig. En ik ben een tijdje open geweest over dat ik hulp had gezocht en hoe fijn m’n psych was etc en toen kreeg ik van m’n moeder in boze bui terug dat ik speelbal was van m’n psych, dat ik alles deed wat zij zei, dat ik m’n familie liet stikken en alleen met mezelf bezig was en onze band kapot was door therapie. En dat die pillen me alleen slechter maken. En nu hebben we het er nooit meer over maar ben bang om openheid te geven want weet hoe ze er echt over denkt. Partner en ik hebben ingewikkelde relatie en hij is emotioneel niet sterk en heeft me paar keer dat ik aangaf echt niet meer kon en of hij alsjeblieft alsjeblieft thuis wilde blijven en hij gewoon vertrok naar z’n werk. En nu ook heb gezegd dat ik als slecht gaat soms niet meer wil leven maar hij komt er gwn nooit op terug. En ik wil en durf niet meer teleurgesteld te worden. Dus draag het alleen. En dat doe ik zelf maar het is zo moeilijk 

En dat zijn allemaal excuses. Ik zou het gewoon moeten doen. Ik denk dat opname zo’n stok achter de deur zou zijn dat ik wel open moet zijn dan. Al zou ik het liefst alleen daarheen gaan en twee weken later alleen vertrekken. Ik ben echt een loner als het gaat om wie ik echt ben