Is het jou gelukt jezelf en je gedrag te veranderen?
Goed. Even een voor mij zware vraag. Zoals een aantal wellicht gelezen hebben zit ik momenteel ziek thuis na 2 hersenbloedingen. En ik heb het daar erg moeilijk mee. Ik ben iemand die veel " moet " van zichzelf en een pleaser dus zeg ook zelden nee. Ga daardoor regelmatig over mijn grenzen heen. En daar loop ik nu tegen aan. Ik wil weer gewoon aan het werk,alles doen wat ik normaal ook deed. Had al fysieke beperkingen door chronische pijn, maar nu loop ik dus helemaal vast. In eerste instantie leek het of ik met de schrik vrij zou komen, maar daar heb ik me lelijk op verkeken en het gaat wel een paar maanden duren eer ik weer " alles" ? kan.
Nu komt het dus. Ik moet veranderen. Stoppen met pleasen. Vaker nee zeggen. Beter naar mijn lichaam luisteren. Denken: moet ik dit ook echt doen en wat zijn dan de gevolgen als ik het wel of niet doe. Ik krijg hier hulp van door een ergo en maatschappelijk werk maar heb net 1 afspraak gehad. Er is al gezegd door oa ergo en huisarts: dit gaat ook weerstand geven in je omgeving, zij zijn gewend dat je altijd ja zei. Ik haat ruzie, geef vaak toe voor de lieve vrede. Ten koste van mezelf ( zie wat het je gebracht heeft, zei de huisarts)
Dus: Wie heeft er ook essentiële dingen in zijn karakter of gedrag veranderd? Hoe heb je dit gedaan? Heb je nog wel eens een terugval? Kan je je dan weer makkelijk herpakken? Hoe heb je dit weten te bereiken en hoe hou je het vast? Graag leer ik van jullie.😁
ToetieToover schreef op 05-11-2025 om 22:12:
Oefenen met nieuw gedrag is nu eenmaal moeilijk. Geef jezelf vooral een schouderklopje als het weer eens is gelukt. Zelf ben ik erg ziek geweest en ging ik van superfit naar wrak door 3 operaties in een jaar. Ik kon dat maar niet accepteren en kreeg daarom acceptance and commitment therapie. Ook paste ik het 20 minuten liggend rusten toe, doe dat vooral! Ik ben zwaar depressief geworden in die tijd omdat ik niet wist of ik wel alles weer zou kunnen. De grootste verandering en uitdaging was echter niet fysiek, maar mentaal. Tja, hoe heb ik dat gedaan? Met hulp van een psycholoog ontdekken waarom ik doe wat ik doe. Wat is mijn motivatie? Dat onderzoek heeft geholpen.
Maar het is elke dag nog spannend of ik mijn grenzen aanvoel en aangeef. Vandaag is het weer gelukt. Ik had al een paar dagen een brok in mijn keel, van de stress. Tegenwoordig negeer ik dat dus niet meer, maar ga naar die plek waar de spanning in mijn lijf zit. En dan ga ik voelen. Ik zing wat. En toen ontdekte ik dat ik iets moest uitspreken en dat was voor mij heel moeilijk. Er komen dan allerlei oordelen omhoog over mezelf. Toch heb ik het gedaan. En de ander heeft het goed ontvangen en blijft netjes binnen mijn grenzen. Fijn, want de consequentie was anders voor mij geweest dat ik zou stoppen. Ik kreeg er nog een complimentje voor zelfs, dat ik mijn grenzen zo duidelijk had uitgesproken en mijn overwegingen goed had overgebracht. Tja, ik heb er diverse nachtelijke piekersessies aan gewijd dus dat mag dan ook wel.
Wat goed zeg Toetietoover ! En bedankt voor je input. Dit soort ervaringen helpt mij . Om ook bij een terugval niet op te geven. Ups en downs begrijp ik uit meerdere reacties en dan weer oppikken waar je gebleven bent.
lientje69 schreef op 05-11-2025 om 14:53:
[..]
Herkenbaar Belle. Ik vind het lastig me te bedenken waar de behoefte om altijd maar " lief " te zijn vandaan komt. Of eigenlijk , nu ik lief opschrijf, realiseer ik me dat dit uit mijn jeugd komt. Thuis moesten we lief zijn, niet zeuren en vooral doorgaan. En ik kon slecht tegen ruzie, toen al. Iets waar ik mee aan de slag moet dus met maatschappelijk werk of psycholoog. Dank je voor het inzicht!
Ik heb nog niet alles gelezen, maar ik haak hier graag even op aan. Wat mij heeft geholpen is schematherapie. Er ging serieus een wereld voor me open. Daar kwam ik erachter waaróm ik zo'n pleaser ben geworden. Dat ging inderdaad terug naar mijn jeugd. Ook ontdekte ik welke diepere gevoelens/angsten eronder zaten, meestal was dat het vreselijke horrorscenario de verbinding kwijt te raken. Harder werken moest ik. Alles oplossen voor iedereen moest ik (liefst nog vóór het probleem zichtbaar werd voor de ander). Zorgen dat ik nodig was moest ik. Altijd bereikbaar zijn voor iedereen, moest ik! Allemaal van mezelf.
Schematherapie heeft me inzichten gegeven en handvatten hoe het anders kan. Ik klom langzaam maar zeker uit het diepe dal van een burn-out, leerde gezond gedrag aan. Makkelijk is het nog steeds niet, maar ik ben me goed bewust van de valkuilen en stuur bij waar nodig. En wat had ik dit graag eerder geweten, ik ben zoveel meer ontspannen en voel me zoveel beter nu (bonus: en niemand heeft me verlaten doordat ik andere keuzes maak dan vroeger 
)
Er bestaan inderdaad diverse karaktertypen. Karaktervorming dient om te dealen met problemen die je in de eerste tijd van je leven tegenkomt. Het pleasende type zal in de prille jeugd het meeste bewonderd worden denk ik. Door het bazige type die daar dan ook het meeste voordeel uit haalt. Die twee trekken elkaar aan daardoor waardoor het begrip "macht" in deze relaties een grote rol gaat spelen. Wie is de echte baas.
Mijn ouders hadden een dergelijke relatie. Ik ken alles van heel dichtbij. Geeft bepaalde patronen.
Venusss schreef op 05-11-2025 om 22:47:
[..]
Ik heb nog niet alles gelezen, maar ik haak hier graag even op aan. Wat mij heeft geholpen is schematherapie. Er ging serieus een wereld voor me open. Daar kwam ik erachter waaróm ik zo'n pleaser ben geworden. Dat ging inderdaad terug naar mijn jeugd. Ook ontdekte ik welke diepere gevoelens/angsten eronder zaten, meestal was dat het vreselijke horrorscenario de verbinding kwijt te raken. Harder werken moest ik. Alles oplossen voor iedereen moest ik (liefst nog vóór het probleem zichtbaar werd voor de ander). Zorgen dat ik nodig was moest ik. Altijd bereikbaar zijn voor iedereen, moest ik! Allemaal van mezelf.
Schematherapie heeft me inzichten gegeven en handvatten hoe het anders kan. Ik klom langzaam maar zeker uit het diepe dal van een burn-out, leerde gezond gedrag aan. Makkelijk is het nog steeds niet, maar ik ben me goed bewust van de valkuilen en stuur bij waar nodig. En wat had ik dit graag eerder geweten, ik ben zoveel meer ontspannen en voel me zoveel beter nu (bonus: en niemand heeft me verlaten doordat ik andere keuzes maak dan vroeger
Dank je voor je bijdrage Venuss. Ik start bij POH maar verwacht wel richting psycholoog te moeten. Ik neem dit mee.
Riony , ergo zei ook iets in die richting. Het is coping. Net als het gewoon maar doorgaan. Lastige is momenteel ook dat mijn pijn en vermoeidheid nu wél een alarmsignaal is of zou kunnen zijn. Maar ik dat dus wil negeren . Omdat ik als chronisch pijnpatiënt dit altijd al had en negeerde. Want het was geen alarmsignaal meer, maar iets dat standaard bij mij hoort. Ik moet nu dus idd heel bewust extra rustmomenten inbouwen. Dat deed ik al als ik vrij was. Maar nu op dit moment moet het dus nog meer terwijl mijn hoofd blijft zeggen, , je kunt best gaan stofzuigen / badkamer soppen/ zwemmen enz. Gelukkig is mijn lijf nu nog zo " op " dat ik snel al besef dat het niet gaat en ik stop. Maar als ik me straks wat beter gaat voelen, zal ik op dit punt de fout in gaan. Vandaar dat ik er ook hulp bij gezocht heb.
Ja. Door meer voor mezelf te kiezen en vaker stil te staan bij mijn gevoel. Ik ben heel nuchter en relativeer alles weg. Ik ga meteen in de 'ik snap de reactie/drukte/niet belastbaarheid' en daardoor pakte ik maar alles op ook al zat ik 'vol' want naar mezelf was ik veel strenger. Toen burnout gehad en daarna bewust mee aan de slag gegaan. Heeft mijn relatie 'gekost' want de patronen zaten te diep. Niemand zijn schuld maar het lukte niet dat weer in balans te krijgen. En in de poging tot balans zijn we elkaar goed verloren, hij kon er niet mee overweg, raakte in paniek en ik had steeds meer frustraties. Nu in nieuwe relatie bewust mee bezig en god wat een verademing. Er wordt ook voor mij gezorgd ipv dat ik altijd de zorgende ben. Voelt veel gelijkwaardiger en kalmer. Vriend is er ook actief mee, in vorige relaties waren we beiden de pleasers die het voortouw namen/grootste deel deren omdat dat verwacht werd.
Bloem1970 schreef op 05-11-2025 om 21:52:
mogelijk bedoelen we hetzelfde, maar zeggen wat anders. Met natuurlijk herstel bedoel ik dat een lichaam eerst weer belastbaar moet worden. Het lichaam belasten met revalidatie terwijl het nog te weinig conditie heeft, zorgt voor achteruitgang. Dat moet je niet willen.
Je begint met revalideren zodra je medisch stabiel bent. In het geval van botbreuken kan dat maanden duren, maar bij een hersenbloeding is de acute fase meestal al na een of twee dagen voorbij. Het bloeden is dan gestopt en de druk in de hersenen is weer normaal. Vanaf dat moment kan je onder begeleiding leren om weer zo zelfstandig mogelijk te worden. Het is belangrijk om daarmee zo snel mogelijk te beginnen omdat er de eerste weken en maanden de meeste winst valt te halen.
Met andere woorden: Lientje's hersenen lopen geen gevaar als ze ze gaat belasten. Het is nu een kwestie van uitvinden wat de schade precies is en hoe ze haar hersenen (met in achtneming van de beperkingen) zo goed mogelijk kan stimuleren om weer zoveel mogelijk te gaan doen wat ze altijd deden.
Lientje, op zich is alles ijdel in dit leven. Werk dat je niet doet wordt, indien nodig gevonden, door een ander wel gedaan. Doen ze het niet dan vonden ze het kennelijk niet zo dringend. Dat kan dus niet de grote zin van het leven zijn, en dus als je het wel doet, is het gevoel wat je erbij krijgt het belangrijkste motief om het wel te doen.
Dat geldt voor mij, dat geldt voor jou. Toen ik honden had, had ik nóóit een schoon tapijt. Die gaven daar echt niet om, zolang dat die vlovrij was. Toen gaf ik meer om die honden dan om mijn tapijt. Die zijn er niet meer dus het eerstvolgende in belangrijkheid wordt het tapijt. Dus wat je doet, en waarom, dat moet je serieus nemen. Het heeft een functie om te zijn wie je bent; voor jezelf.
Ik zou niet heel erg hard tegen mezelf zijn, maar wel vastbesloten.
Persoonlijk zou ik me richten op goed gevoel dat ik zou krijgen van andere dingen. We lijken vermoedelijk helemaal niet op elkaar, maar ik zou met hartmeter en andere apparatuur bestuderen hoe ik de badkamer schoon kan krijgen zonder dat mijn lichaam daar moeite voor moet doen. Gewoon om toch mijn zin te krijgen en mezelf te complimenteren. Je kan ook denken: ik besteed dat tegen beloning uit en ga ondertussen een leuk praatje maken met het meisje als ze bezig is.
Koettie schreef op 06-11-2025 om 07:46:
Ja. Door meer voor mezelf te kiezen en vaker stil te staan bij mijn gevoel. Ik ben heel nuchter en relativeer alles weg. Ik ga meteen in de 'ik snap de reactie/drukte/niet belastbaarheid' en daardoor pakte ik maar alles op ook al zat ik 'vol' want naar mezelf was ik veel strenger. Toen burnout gehad en daarna bewust mee aan de slag gegaan. Heeft mijn relatie 'gekost' want de patronen zaten te diep. Niemand zijn schuld maar het lukte niet dat weer in balans te krijgen. En in de poging tot balans zijn we elkaar goed verloren, hij kon er niet mee overweg, raakte in paniek en ik had steeds meer frustraties. Nu in nieuwe relatie bewust mee bezig en god wat een verademing. Er wordt ook voor mij gezorgd ipv dat ik altijd de zorgende ben. Voelt veel gelijkwaardiger en kalmer. Vriend is er ook actief mee, in vorige relaties waren we beiden de pleasers die het voortouw namen/grootste deel deren omdat dat verwacht werd.
Jouw verhaal klinkt als het mijne Koettie . Hier ben ik verder ook zo bang voor....
yette schreef op 06-11-2025 om 08:13:
[..]
Je begint met revalideren zodra je medisch stabiel bent. In het geval van botbreuken kan dat maanden duren, maar bij een hersenbloeding is de acute fase meestal al na een of twee dagen voorbij. Het bloeden is dan gestopt en de druk in de hersenen is weer normaal. Vanaf dat moment kan je onder begeleiding leren om weer zo zelfstandig mogelijk te worden. Het is belangrijk om daarmee zo snel mogelijk te beginnen omdat er de eerste weken en maanden de meeste winst valt te halen.
Met andere woorden: Lientje's hersenen lopen geen gevaar als ze ze gaat belasten. Het is nu een kwestie van uitvinden wat de schade precies is en hoe ze haar hersenen (met in achtneming van de beperkingen) zo goed mogelijk kan stimuleren om weer zoveel mogelijk te gaan doen wat ze altijd deden.
Dat laatste zei de ergo ook. Mijn lijf is in complete weerstand omdat mijn zenuwstelsel overprikkeld is door de hersenbloeding. Ik krijg dan pijn. Beperkingen. ( die laatste kunnen juist door veel oefenen beter worden ) Het is voor mijn hoofd echter geen risico meer. Alhoewel veel rusten uiteraard óók heel belangrijk is. Maar het is niet zo dat ik niets mag doen. Integendeel rust roest. En mijn hoofd en zenuwstelsel moet ik er juist van overtuigen dat beweging en dingen doen géén risico vormt. Door dingen te doen, daarbij uiteraard rekening houdend met mijn beperkingen, energie (wat pas als allerlaatste weer terug gaat komen volgens de ergo dus daar moet ik even elke " doorheen ") en genoeg rust moet ik op die manier weer de balans terug zien te vinden.
rionyriony schreef op 06-11-2025 om 08:27:
Lientje, op zich is alles ijdel in dit leven. Werk dat je niet doet wordt, indien nodig gevonden, door een ander wel gedaan. Doen ze het niet dan vonden ze het kennelijk niet zo dringend. Dat kan dus niet de grote zin van het leven zijn, en dus als je het wel doet, is het gevoel wat je erbij krijgt het belangrijkste motief om het wel te doen.
Dat geldt voor mij, dat geldt voor jou. Toen ik honden had, had ik nóóit een schoon tapijt. Die gaven daar echt niet om, zolang dat die vlovrij was. Toen gaf ik meer om die honden dan om mijn tapijt. Die zijn er niet meer dus het eerstvolgende in belangrijkheid wordt het tapijt. Dus wat je doet, en waarom, dat moet je serieus nemen. Het heeft een functie om te zijn wie je bent; voor jezelf.Ik zou niet heel erg hard tegen mezelf zijn, maar wel vastbesloten.
Persoonlijk zou ik me richten op goed gevoel dat ik zou krijgen van andere dingen. We lijken vermoedelijk helemaal niet op elkaar, maar ik zou met hartmeter en andere apparatuur bestuderen hoe ik de badkamer schoon kan krijgen zonder dat mijn lichaam daar moeite voor moet doen. Gewoon om toch mijn zin te krijgen en mezelf te complimenteren. Je kan ook denken: ik besteed dat tegen beloning uit en ga ondertussen een leuk praatje maken met het meisje als ze bezig is.
Ik ben niet zo'n goede huisvrouw Rionyriony 
Nooit geweest en dat zal er nu niet beter op worden. 
Wel ben ik iemand die altijd anderen helpt en aan anderen denkt. Mantelzorg voor moeder en schoonmoeder. Rijden voor anderen. Klaarstaan als iemand alleen maar zegt : ik heb een probleem. In plaats van na te denken: moet ik dit nu doen? ( die ik overigens straks ga uitprinten en ook op de koelkast plakken) heb ik het ál aangeboden. Als man wat vraagt nooit nee zeggen, ook al wil ik niet. Enz. Daar vált mijn winst te behalen. Extra diensten op het werk nee op zeggen heb ik eindelijk na 5 jaar al wel geleerd. Zei ik ook nooit nee op vroeger.
lientje69 schreef op 06-11-2025 om 10:13:
[..]
Jouw verhaal klinkt als het mijne Koettie . Hier ben ik verder ook zo bang voor....
Waarom/waar ben je er bang voor? Je moet je hele leven door met jezelf he. Soms passen situaties niet meer en moet er een verandering komen voor je verder kan.
Koettie schreef op 06-11-2025 om 12:08:
[..]
Waarom/waar ben je er bang voor? Je moet je hele leven door met jezelf he. Soms passen situaties niet meer en moet er een verandering komen voor je verder kan.
Ik heb een moeilijke man. Mijn nee accepteren zal hij niet makkelijk doen dus dat gaat strijd geven. Dus ben ook een beetje bang dat mijn huwelijk dat niet overleeft.
lientje69 schreef op 06-11-2025 om 12:13:
[..]
Ik heb een moeilijke man. Mijn nee accepteren zal hij niet makkelijk doen dus dat gaat strijd geven. Dus ben ook een beetje bang dat mijn huwelijk dat niet overleeft.
Ja, dat kan best een uitkomst zijn. En uiteindelijk kan je daar de ruimte voor jezelf vinden. Als ik nu terugkijk op mn relatie en mijn moeilijke ex kan ik me bijna niet meer voorstellen dat ik dat zolang gepikt heb.
Koettie schreef op 06-11-2025 om 12:20:
[..]
Ja, dat kan best een uitkomst zijn. En uiteindelijk kan je daar de ruimte voor jezelf vinden. Als ik nu terugkijk op mn relatie en mijn moeilijke ex kan ik me bijna niet meer voorstellen dat ik dat zolang gepikt heb.
Ik ben al ruim 40 jaar met mijn man. En in zijn hart is het geen beroerde kerel. Alleen wat egocentrisch af en toe. Dus ik zet daar ook niet zomaar een punt achter. Maar het is wel iets dat door mijn hoofd speelt, hoe krijg ik hem mee in mijn verandering. Ook een dingetje voor het maatschappelijk werk om te bespreken wellicht dit.