Is het jou gelukt jezelf en je gedrag te veranderen?
Goed. Even een voor mij zware vraag. Zoals een aantal wellicht gelezen hebben zit ik momenteel ziek thuis na 2 hersenbloedingen. En ik heb het daar erg moeilijk mee. Ik ben iemand die veel " moet " van zichzelf en een pleaser dus zeg ook zelden nee. Ga daardoor regelmatig over mijn grenzen heen. En daar loop ik nu tegen aan. Ik wil weer gewoon aan het werk,alles doen wat ik normaal ook deed. Had al fysieke beperkingen door chronische pijn, maar nu loop ik dus helemaal vast. In eerste instantie leek het of ik met de schrik vrij zou komen, maar daar heb ik me lelijk op verkeken en het gaat wel een paar maanden duren eer ik weer " alles" ? kan.
Nu komt het dus. Ik moet veranderen. Stoppen met pleasen. Vaker nee zeggen. Beter naar mijn lichaam luisteren. Denken: moet ik dit ook echt doen en wat zijn dan de gevolgen als ik het wel of niet doe. Ik krijg hier hulp van door een ergo en maatschappelijk werk maar heb net 1 afspraak gehad. Er is al gezegd door oa ergo en huisarts: dit gaat ook weerstand geven in je omgeving, zij zijn gewend dat je altijd ja zei. Ik haat ruzie, geef vaak toe voor de lieve vrede. Ten koste van mezelf ( zie wat het je gebracht heeft, zei de huisarts)
Dus: Wie heeft er ook essentiële dingen in zijn karakter of gedrag veranderd? Hoe heb je dit gedaan? Heb je nog wel eens een terugval? Kan je je dan weer makkelijk herpakken? Hoe heb je dit weten te bereiken en hoe hou je het vast? Graag leer ik van jullie.😁
Och Lientje❤️
Bloem1970 schreef op 05-11-2025 om 19:25:
Net ook je struggles in een ander topic gelezen. Je hebt nu een heel belangrijke taak uit te voeren. Je kunt nu herstellen. Hoe eerder je ermee begint, hoe meer effect en hoe meer herstel. Hersenen zijn heel gevoelig, die hebben die rust en daardoor het herstel echt heel hard nodig.
Ik zou eigenlijk eerder met 6 x 20 minuten rusten op een dag beginnen, een middagdutje, uitslapen en op tijd naar bed.
echt, jouw herstel is prioriteit nummer 1.
Dit is idd heel belangrijk! Het herstel gaat de eerste weken/maanden het snelst, vervolgens gaat het steeds wat langzamer. Dus benut dit moment. Gun jezelf rust.
Ik geloof dat anderen al beter aangegeven hebben dan ik kan/kon wat ik bedoelde met hersenzorg. Gewoon professionals die interesse hebben in mensen met NAH, je huisarts heeft er duidelijk geen affiniteit mee, misschien kan de neuroloog input geven?
Yette, het probleem is dat ik dus niet echt een revalidatie traject heb, maar het zelf zal moeten uitvinden en samenstellen. Omdat ik blijkbaar?? te kort restletsel heb ofzo. Het is dat ik zelf aangaf dat ik een verwijzing voor de ergo en maatschappelijk werk wilde, anders was er denk ik niet eens iets gebeurd.
Overigens doe ik relatief weinig op een dag nog hoor. Beetje lezen, tv kijken, wandelingetje om mijn spieren te trainen. En wat kleins in huis tussendoor zoals eten maken / stofzuigen of een was draaien. Beetje de essentials en niet langer dan 10-15 minuten per keer. Lig veel op de bank. Niet in stilte met mijn ogen dicht. Dat is iets wat ik nu drie keer per dag moet doen van de ergo. Had iets te maken met het feit dat je zenuwstelsel overprikkeld is na een beroerte en dat die tot rust moet komen ofzo.
MelMel schreef op 05-11-2025 om 20:17:
Ik geloof dat anderen al beter aangegeven hebben dan ik kan/kon wat ik bedoelde met hersenzorg. Gewoon professionals die interesse hebben in mensen met NAH, je huisarts heeft er duidelijk geen affiniteit mee, misschien kan de neuroloog input geven?
Neuroloog spreek ik pas weer telefonisch na half december. Hij heeft de doorverwijzing voor de ergo gegeven. Ook nog eens op mijn eigen verzoek.
je begint pas met revalideren als je natuurlijke herstel voltooid is. Daar staat ongetwijfeld een bepaalde termijn voor, die ik niet weet. Je moet nu jezelf je herstel gunnen.
Lientje69, hoe hebben ze in het ziekenhuis de conclusie kunnen trekken dat jij geen restverschijnselen had na 2 bloedingen? Daar ben ik best benieuwd naar
Dorestad schreef op 05-11-2025 om 20:37:
Lientje69, hoe hebben ze in het ziekenhuis de conclusie kunnen trekken dat jij geen restverschijnselen had na 2 bloedingen? Daar ben ik best benieuwd naar
Ik behoor tot de 5 procent die geen zichtbare restverschijnselen heeft en waarbij de bloedingen zich manifesteerden als een tia. Ik ben gewoon lopend het ziekenhuis ingegaan. ( en eruit) Kon alles bewegen. Testen gingen goed, kortdurend krachtgeven was geen probleem. Lopen en wat oefeningen op de zaal gaven ook geen afwijkend beeld. Maar ja, hoelang is dat? 50 stappen? Ik lag de hele dag in bed bijna en voelde me prima. Hoefde ook weinig te doen. En toen kwam ik thuis en dacht zelf alles wel weer te kunnen. En dat bleek onverwacht niet zo te zijn. De trap op benam me de adem, eten koken moest ik een stoel bij zetten en even een stukje buiten lopen was een onverwachte uitputtingsslag te zijn...... tsja....🤷♀️
Dankjewel voor je antwoord Lientje69. Ik ben straks ook benieuwd naar wat je neuroloog ervan gaat zeggen. Alhoewel jij en ik compleet wat anders hebben gehad, kon ik opeens ook bijna niets meer. Van 100 naar 0. Naar de keuken lopen voor koffie: laat maar. Naar de straat, laat maar. In rust een hartslag van 120 en hoger. Trap op naar slaapkamer: hartslag van 180-200. Volgens de cardioloog slechts deels als gevolg van AVNRT. Dat was volgens cardio slechts de druppel van mijn te volle emmer (die ik zelf niet als vol zag hoor). Het gevoel van uitputting herken ik helemaal
Dat idd Dorestad. Je ziet die emmer wel als vol , maar niet als té vol. Want je bent het nu eenmaal zo gewend. De hoge hartslag herken ik ook. Gaat gelukkig al beter dan 2 weken terug.
Bloem1970 schreef op 05-11-2025 om 20:26:
je begint pas met revalideren als je natuurlijke herstel voltooid is. Daar staat ongetwijfeld een bepaalde termijn voor, die ik niet weet. Je moet nu jezelf je herstel gunnen.
Dit klopt niet helemaal. Elk letsel is anders. Als er revalidatie nodig is, dan begint dat zo snel mogelijk.
Daarnaast is het inderdaad belangrijk om goed voor jezelf te zorgen: neem op tijd rust, blijf bewegen, probeer psychisch te verwerken wat er is gebeurd etc.
mogelijk bedoelen we hetzelfde, maar zeggen wat anders. Met natuurlijk herstel bedoel ik dat een lichaam eerst weer belastbaar moet worden. Het lichaam belasten met revalidatie terwijl het nog te weinig conditie heeft, zorgt voor achteruitgang. Dat moet je niet willen.
yette schreef op 05-11-2025 om 21:49:
[..]
Dit klopt niet helemaal. Elk letsel is anders. Als er revalidatie nodig is, dan begint dat zo snel mogelijk.
Daarnaast is het inderdaad belangrijk om goed voor jezelf te zorgen: neem op tijd rust, blijf bewegen, probeer psychisch te verwerken wat er is gebeurd etc.
Hier ben ik het helemaal mee eens en dit kreeg ik ook zo te horen van de ergo. Het pijnpunt zit bij mij in de laatste zin, maar daar ga ik overmorgen met hulp mee aan de slag.
Bloem1970 schreef op 05-11-2025 om 21:52:
mogelijk bedoelen we hetzelfde, maar zeggen wat anders. Met natuurlijk herstel bedoel ik dat een lichaam eerst weer belastbaar moet worden. Het lichaam belasten met revalidatie terwijl het nog te weinig conditie heeft, zorgt voor achteruitgang. Dat moet je niet willen.
Belasten is goed volgens de ergo. Overbelasten niet. Het moet wel kunnen en met beleid idd.
Oefenen met nieuw gedrag is nu eenmaal moeilijk. Geef jezelf vooral een schouderklopje als het weer eens is gelukt. Zelf ben ik erg ziek geweest en ging ik van superfit naar wrak door 3 operaties in een jaar. Ik kon dat maar niet accepteren en kreeg daarom acceptance and commitment therapie. Ook paste ik het 20 minuten liggend rusten toe, doe dat vooral! Ik ben zwaar depressief geworden in die tijd omdat ik niet wist of ik wel alles weer zou kunnen. De grootste verandering en uitdaging was echter niet fysiek, maar mentaal. Tja, hoe heb ik dat gedaan? Met hulp van een psycholoog ontdekken waarom ik doe wat ik doe. Wat is mijn motivatie? Dat onderzoek heeft geholpen.
Maar het is elke dag nog spannend of ik mijn grenzen aanvoel en aangeef. Vandaag is het weer gelukt. Ik had al een paar dagen een brok in mijn keel, van de stress. Tegenwoordig negeer ik dat dus niet meer, maar ga naar die plek waar de spanning in mijn lijf zit. En dan ga ik voelen. Ik zing wat. En toen ontdekte ik dat ik iets moest uitspreken en dat was voor mij heel moeilijk. Er komen dan allerlei oordelen omhoog over mezelf. Toch heb ik het gedaan. En de ander heeft het goed ontvangen en blijft netjes binnen mijn grenzen. Fijn, want de consequentie was anders voor mij geweest dat ik zou stoppen. Ik kreeg er nog een complimentje voor zelfs, dat ik mijn grenzen zo duidelijk had uitgesproken en mijn overwegingen goed had overgebracht. Tja, ik heb er diverse nachtelijke piekersessies aan gewijd dus dat mag dan ook wel 
.