Zoon zo eenzaam

Hetzelfde

Hier dezelfde situatie, dochter van 6 in groep 4, zij heeft groep 3 overgeslagen. Ze heeft 1 goede vriendin en 2 tot 3 kinderen waar ze sporadisch mee speelt. Ook zij geeft vaak aan dat ze zich zo eenzaam voelt en dat ze zo anders is. Haar interessegebied is zo anders dan die van de andere kinderen dat het niet altijd goed kan gaan. Ze past zich aan in de klas maar houdt dat maar een bepaalde tijd vol. Een echte oplossing hebben we nog niet hoe rot ik het ook voor haar vindt. Ik help haar nu een beetje door haar naar de klas te brengen, de juf ontfermt zich de eerste minuten over haar en dan is ze klaar voor de rest van de groep. Ze is nu naast een groep 5 leerling gezet, apart aan een tafeltje van 2, dit vindt ze ook heel prettig. Dat meisje is volgens mij 9 en vrij rustig. Ze heeft een tutor uit groep 8, die begeleidt haar 1 uur per week bij een verrijkingsopdracht, daarnaast zitten ze qua belevingswereld redelijk met elkaar op niveau. Ik ga komend weekend voor het eerst naar een bijeenkomst van Hint met haar, misschien dat ze daar wat aansluiting vindt. Ik hoop dat ze naarmate ze ouder wordt ook makkelijker aansluiting vindt maar helemaal zeker hiervan ben ik niet

Gelijkgestemden

Is er een hobby of groepje mogelijk voor je zoon waar hij met kinderen is die eenzelfde interesse hebben?
Kan hij logeren bij familie met kinderen die hij leuk vindt? Is paardrijden iets voor hem om hem een goed gevoel te geven? Of een eigen huisdier?

Anna

Ik ben wel al aan het nadenken over een hobby groepje. Er zijn een paar dingen die hij heel graag wil, maar waar hij nog te jong voor is (namelijk trompet spelen -daarvoor moet hij eerst zijn voortanden nog wisselen- en duiken -wat pas mag vanaf 8 jaar. Wel is hij nu bezig met zwemvaardigeheden 1 en hij gaat een snorkelcursus doen). Als huisdier wil hij het liefst een haai, haha! Het grappige is, al deze wensen/interesses had hij als 3 jarige ook al (trompet, duiken, haaien...). Ik zoek nog iets waar hij juist kinderen die zijn als hij tegen kan komen maar heb nog niet echt iets leuks/bij hem passends gevonden.

Muziek

Mischien kan hij vast iets anders in de muziek doen? De 1-0-1 aandacht door de privelessen van zoon met een volwassene deden hem ook goed.

Uitzondering

Uiteindelijk gaat dat een heel leven mee. Ik heug me een 80-jarige die graag gesprekken hield over oude talen of kerkvaders die van zorgcentrum is gaan veranderen door het gebrek aan aansluiting.
Ik leer mijn kinderen dan ook dat je als eerste je eigen beste vriendje bent. Daarna komt de rest.
Soms is het contact met volwassenen makkelijker. Dat is dan maar zo. Zoon had een meester op de basisschool waar hij goed contact mee had met gezamenlijke interesses. Het is fijn als het ook met leeftijdgenoten lukt maar er zijn meer mensen in de wereld.

Geen herkenning

Ik word gewoon treurig van jullie tobberige mailtjes en ik herken er niets in. Ik maak mij hier ongetwijfelt niet populair als ik mij afvraag of jullie zelf misschien niet teveel gericht op de intellectuele kant van je kind?
Is een cursus sociale vaardigheden misschien een idee?
Mijn kinderen zijn slim en veelzijdig. Ze hebben vriendjes die net zo slim zijn als zijzelf, maar ook vriendjes om mee te sporten, te fantaseren of gewoon gezellig mee te chillen. Als ik jullie zo hoor zou ik mij richten op de sociale kant van je kind en het vermogen te schakelen tussen niveau's en interesses in plaats van die nadruk op hun HB zijn. Een kind is meer dan HB en zal zich in de toekomst ook in de maatschappij moeten gaan redden tussen al die "saaie" mensen. Als ze nooit leren hoe bijzonder, interessant en anders de gemiddeld begaafde mens is en alleen hun eigen intellect weten te waarderen, zullen zij in eenzame volwassenen opgroeien. Geen leuk vooruitzicht.

Eugenie

Je kunt een kind niet dwingen om bij andere kinderen te passen, dat heeft niets met sociale vaardigheden te maken maar met gewoon anders zijn. Stel je hebt een klas vol kinderen, allemaal normale gewone leuke kinderen, maar er zit er 1 bij die er aan de onderkant uitvalt, die de grapjes van de andere niet snapt, het niveau van de andere niet begrijpt, veel kinderlijker is, niet kan werken op hun niveau. Dat vindt je het toch ook niet raar dat dat kind eenzaam is. Waarom moeten slimme kinderen wel erbij kunnen horen, zij zijn net zo fundamenteel anders als dat kind dat aan de onderkant eruit valt. Alleen wordt vanwege hun slimheid van hem verwacht dat zij zich maar aanpassen aan de groep.

Muziekles

Irene,

kan hij anders niet eerst op blokfluit, of vindt hij dat geen leuk instrument? Dochter is daarmee begonnen in afwachting van de doorkomende voortanden.
Daarna gaat ze over op sax of klarinet. maar ze kan op deze manier wel noten leren lezen en een goed begin maken.

ik herken je probleem. Oudste had hetzelfde en werd steeds ongelukkiger. Hij had dan geen klas overgeslagen, maar is een jonge eind november leerling.
Hij vereenzaamde erg en kon geen aansluiting vinden. we hebben hem naar een andere school laten gaan, een school die gericht is op zijn hobby en talent, ook muziek. Hij bloeide helemaal op, merkte dat het niet erg is als je niet zo bent als de meeste jongens, als je andere interesses hebt. Door omstandigheden is hij weer van school veranderd, maar zijn hobby oefent hij nog steeds op hoog niveau uit. Het fijne is dat hij dit ook in groepsverband kan doen, iets was hij miste op school. Hij wilde en kon niet meedoen met voetballen in de pauze.

Hij besteedt nu met liefde minstens 10 uur per week aan muziek, en haalt daar genoeg zelfvertrouwen uit om het op deze school prima te redden. Hij zit nu goed in zijn vel, en het is een enorm verschil met vroeger. Veel vriendjes zal hij niet krijgen, maar een paar goede vrienden is op dit moment voldoende. We praten er ook weleens over, en dan geeft hij aan hoe hij altijd maar probeerde erbij te horen en hoe ongelukkig hij daarvan werd. Het lukte hem simpelweg niet, hij snapte niets van die andere jongens.

Probeer iets te zoeken waar hij goed in is en waar hij plezier aan beleeft. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan en wij zijn nu ook druk bezig met dochter waar ook dergelijke problemen spelen, weliswaar op een iets ander vlak. Maar ik hou vol, want ik heb zelf gezien wat een enorm verschil het kan maken. Muziek is in mijn ogen een geweldig hulpmiddel voor kinderen. Ik kan het iedereen aanraden. Het geeft ook juist de slimme kinderen iets om hun tanden in te zetten. Het is vaak niet gemakkelijk om daar een hoog niveau in te bereiken en het kost tijd en doorzettingsvermogen. Wij hebben trouwens altijd voor priveles gekozen voor de instrumenten. Zingen gaat altijd in koorverband. Maar je kunt op een gegeven moment in een orkest. Samen muziek maken is een van de mooiste dingen die het leven kan bieden vind ik.

Hibiscus

Annej en ayla

Anne ik herken mij in je verhaal. Op de basisschool voelde ik mij ook vaak een vreemde eend in de bijt, maar dat betekende niet dat ik geen vriendjes had en niet met andere kinderen speelde. Doordat ik op een traditionele christelijke basisschool (van vrij laag niveau) zat speelde het ook nog eens mee dat je als meisje geacht werd je op de achtergrond te houden en bescheiden op te stellen. Te koop lopen met je slimheid werd afgestraft. Ik heb mij zelden meer zo verveeld als toen
Voor mij kwam het moment van herkenning op de middelbare school. Ik trof soortgenoten en kon enorm genieten van de scherpte van gesprekken.

Ayla, is dit de manier waarop je de rest van de mensheid benaderd? Ik weet waar ik het over heb en hoef het niet zo belerend uitgekauwd te krijgen. Met een dergelijke manier van benaderen creëer je afstand (en irritatie) en dat heeft niets met niveau te maken.
Mijn kinderen zitten op scholen waar zij gelijken vinden. Want zo ontzettend uitzonderlijk zijn die HB-ers ook niet en ze weten elkaar feilloos te vinden. Mijn ervaring is ook dat hoge intelligentie niets te maken heeft met de sociaal emotionele ontwikkeling. Mijn HB zoon heeft veel plezier met een 1,5 jaar jongere HB-er en gelukkig beperken zij zich niet tot intellectuele bezigheden, maar voetballen ze gewoon lekker samen.

Dat vraag ik me af

Je kunt kinderen leren samenwerken, leren omgaan met elkaar maar je kunt ze dwingen bij elkaar te passen. Er zijn kinderen die de hele dag een soort theater moeten spelen om maar in de klas erbij te horen. Want dat is wat ze eigenlijk doen. En dan ziet het er misschien heel leuk uit maar de kinderen zijn alsnog ontzettend eenzaam.

Lastig

Ik vind dit moeilijke materie. Is een kind eenzaam doordat het cognitief verder is en geen gelijken heeft of door nog iets anders? Ik denk een combinatie, tenminste als ik kijk naar mijn dochter. Op de basisschool lag zij erg voor. Ze had niet veel aansluiting, ondanks het feit dat er meer van die nerdjes (koosnaam van haarzelf) in de (parallel)klas zaten. Ze deed soms ook zelf onhandige dingen wat omgang met andere kinderen betreft wat afstootte zoals betweterig zijn. Ze had wel wat aansluiting onder andere een meisje dat ook dezelfde hobby heeft als dochter.

Ze zit nu in gym2 waar ook veel nerdjes zitten. Ze loopt nog steeds niet over van vriendinnen, heeft wel meer aansluiting met de klas en kan haar cognitieve ei kwijt. Je zou zeggen dat ze, nu ze tussen gelijken zit die haar beter zouden begrijpen, veel vriendinnen zou hebben maar dat is dus niet zo. En ja, dan komen haar onhandige sociale omgangsvormen om de hoek kijken. Dus ligt het alleen aan hb zijn?

Ayla

Ik snap ook niet zo goed waarom je alleen bevriend zou kunnen zijn met kinderen die ongeveer even intelligent zijn als je zelf. Intelligentie is toch niet de meest belangrijke factor in vriendschap?
Mijn dochter heeft een vriendinnetje met down syndroom. Nee, ze hebben niet hetzelfde iq en soms ook niet dezelfde interesses maar toch hebben ze blijkbaar genoeg gemeen. Ze hebben altijd reuze veel lol samen en mijn dochter vindt het oprecht altijd leuk als vriendin komt. Ze weet dat vriendin wat anders is en moeilijker kan leren maar het is echt haar vriendin.
Mijn jongste zoon heeft allerlei soorten vriendjes, vriendjes die op school niet goed mee kunnen komen en vriendjes met een enorme algemene ontwikkeling die altijd de hoogste cijfers halen. Het maakt mijn zoon niks uit zolang ze maar met lego willen bouwen of op de wii willen spelen of willen voetballen of crossfietsen of skaten of wat hij ook maar leuk vindt.
Het valt hem nauwelijks op dat X nog geen twee zinnen achter elkaar kan uitspreken zonder een fout te maken terwijl Y in zijn vrije tijd voor zijn lol wiskunde problemen oplost.
Mijn zeer intelligente één na jongste zoon kan ook prima mee in de klas sociaal gezien. Hij heeft soms wel de neiging om te veel voor anderen in te vullen en zich te eigenwijs te gedragen. Daar reageren anderen negatief op; niet op het feit dat hij intelligent is maar wel op het feit als hij zich opstelt dat hij het wel zal regelen en dat hij het wel weet. Natuurlijk reageren anderen daar negatief op want het klopt natuurlijk niet. Heel leuk voor hem dat hij veel weet in verhouding maar dat houdt niet in dat je het allemaal ook voor anderen weet. Door de jaren heen heeft hij dat wel geleerd en hij heeft ook wel eens wat pijnlijke lessen gehad op dat gebied. Nu is hij 16 en ik merk aan hem in alle opzichten dat hij sociaal gezien enorm gegroeid is en dat hij nu veel vrienden heeft en goed ligt binnen de groep.
Ik vind het juist heel belangrijk om mijn kinderen te leren om met de verscheidenheid van anderen om te leren gaan, om hun zwakke plekken te accepteren en van de sterke kwaliteiten van anderen te leren.
Natuurlijk hoeft niet iedereen je vriendje of vriendinnetje te worden maar of het wel of niet klikt is echt niet alleen een kwestie van intelligentie of ontwikkelingsniveau.

Irene

ken je de spelmiddagen van hint of pharos? Misschien is dat iets voor je zoon.

Eugenie

Het is niet mijn bedoeling belerend over te komen, ik probeer alleen uit te leggen hoe ik er tegen aan kijk. Ik baal er af en toe van dat van dochter maar wordt verwacht dat zij zich aan de rest aanpast want zij is slim en moet dat toch kunnen terwijl haar dat juist ontzettend veel energie en moeite kost

Vrienden

Ik kan alleen maar spreken over wat ik bij mijn dochter zie. Ze heeft ook vrienden, met een normaal IQ om maar zo te zeggen. En dat gaat ook vrij aardig, 2 of 3 uurtjes. En ik denk niet dat dat ligt aan intelligentie maar aan een totaal andere belevingswereld. Mijn dochter geeft dat ook zelf aan. De andere kinderen snappen haar niet of snappen niet waar zij mee bezig is en daarom moet zij zich aanpassen wat weer vermoeiend is. Ze moet zich in de eerste plaats in de klas aanpassen om met anderen te kunnen samenwerken en als ze wil afspreken ook nog eens buiten school om. Dat trekt ze vaak gewoon niet. Zij is in gedachten met zulke andere dingen bezig dan ‘normale’ kinderen van 7 jaar dat dat gewoon niet bij elkaar past. Op haar oude school kreeg ik van de IB’er op een bepaald ogenblik te horen dat dochter toch echt wel peers in de klas had want er waren meer kinderen die goed lazen. Alsof dat iets uitmaakt, die kinderen konden alsnog mijn dochter niet begrijpen.

Juist irene

Juist Irene, dochter is ook heel sociaal, ze is de clown van de klas, we hadden vorig jaar echt geen te kort aan speelafspraakjes. Maar daar ligt het probleem ook niet. Van binnen zijn ze vaak toch heel eenzaam ondanks de vriendjes die ze hebben

Ayla

Waarom denk je dat het alleen jouw HB kind moeite kost zich aan te passen aan een 'normaal' kind? Andersom geldt volgens mij precies hetzelfde. Normale kinderen zullen jouw dochter soms vast ook niet begrijpen. Dat maakt het een toch niet meer of minder erg/vermoeiend/vervelend dan voor de ander?

Het idee hebben anders te zijn zorgt vaak voor gevoelens van eenzaamheid. Dat kan omdat je HB bent maar dat kan ook andere oorzaken hebben.

Swaen

ik heb het over HB kinderen in het algemeen en ik geef ook al eerder aan dat andere kinderen mijn dochter ook niet begrijpen.
Verschil is echter dat die normale kinderen nog 20 andere kinderen in de klas hebben met het zelfde belevingsniveau zij gaan dus gewoon naar een ander kind toe terwijl voor een HB kind de keuze nogal beperkt is.
En ik geef ook al aan dat het misschien niet alleen het IQ is maar gewoon anders zijn. Andere interesses, andere denkwijzes, sneller denken etc

Anders zijn

Jij gaat er vanuit dat al die andere kinderen allemaal normaal zijn. Maar is dat wel zo? Misschien zijn er wel allerlei factoren waar jij geen weet van hebt wat ze ook anders maakt. En dus ook een hele andere belevingswereld/niveau hebben.

Maar om Irene haar draadje niet te vervuilen: eenzaamheid is verschrikkelijk verdrietig. Ik werk als professional met mensen die eenzaam zijn door een psychische ziekte. Het is enorm lastig te doorbreken. Het versterken van het netwerk lijkt de meeste resultaten te geven. En bij deze groep juist niet een netwerk met mensen met hetzelfde ziektebeeld maar met 'gewone' mensen. Dat zorgt uiteindelijk dat ze meer participeren.

Belevingsniveau

Weer een nieuw woord geleerd. Ik voel meer voor gebruik van 'belevingswereld', maar enfin.

Ik denk dat HB kinderen en niet-hb kinderen beiden moeite kunnen hebben met aansluiting vinden, ogenschijnlijk vriendjes kunnen hebben maar zich toch eenzaam en onbegrepen kunnen voelen. Ik kan me voorstellen dat kinderen met grotere afwijkingen dan de standaarddeviatie in talenten dat eerder hebben. Neemt niet weg dat er altijd uitzonderingen zijn die de regel bevestigen.

Ik word een beetje verdrietig als ik sommige reacties hier lees, krijg de indruk dat we soms denken dat alles 'maakbaar' is; 'als jij nou doet zoals ik worden jouw kinderen net zoals de mijne'. Dat we onderling tips uitwisselen vind ik heerlijk, ik geniet ook van de discussies maar dit element vind ik jammer.

Of ben ik nou overgevoelig op dit punt? Heb nl een beetje aversie opgebouwd tegen dat 'maakbare leven' waar m.i. nu veel te veel op gestuurd wordt. Ligt dat aan mij?

Te leren

Ik verbaas me nou juist zo vaak dat van kinderen vaak zoveel verwacht wordt dat ze dan blijkbaar spontaan moeten kunnen omdat het door de volwassenen van ze verwacht wordt. Dat ze, zeg maar, het wiel zelf moeten uitvinden in allerlei ingewikkelde sociale en veeleisende situaties. Je hebt er natuurlijk talenten onder maar deze samenleving is gebaseerd op afspraken en regels en gedrag en dat kost voor de meeste kinderen tijd en rust om daar in mee te gaan bewegen. Hoe meer eisen er vanzelfsprekend gesteld worden hoe meer kinderen buiten de boot gaan vallen.
Dat kun je makkelijker maken door kinderen vaardigheden explicieter bij te brengen en zaken uit te leggen op hun niveau en dat is blijkbaar soms nodig. Dat is ook gewoon opvoeding en dat kan niet alleen thuis bij de ouders maar je zult op school ook aan kinderen zaken moeten aanleren omdat de schoolsituatie weer anders is dan de thuissituatie.
Elkaar dan de maat nemen is dan zo contraproductief. Maar blijkbaar een hele menselijke reactie. Net zoals het heel menselijk is om je kind te helpen als je ziet dat die doodongelukkig wordt van school en niet begrepen worden. En door teveel onbegrip en negatieve ervaringen wordt een kind er echt niet leuker van.

Eugenie en ayla

Ik ben het helemaal eens met Eugenie. En ook hier zie ik het totaal niet. Twee HB kinderen met veel vriendjes, veel hobbies, niet eenzaam aan de buiten of binnenkant.

Geen herkenning dus. Maar ik herken me ook helemaal niet in Ayla. Mijn kinderen zijn niet anders. Of in iedder geval niet meer anders dan andere kinderen. Mijn kinderen zijn net zo gewoon als alle andere kinderen. Ze zijn toevallig HB maar ze zijn zoveel meer dan dat. Zo kijk ik naar ze, zo zie ik ze en daar handel ik ook naar. Ik focus mij niet op allerlei cognitieve toestanden. Als je alleen focust op cognitieve zaken dan stimuleer je je kind wel heel erg beperkt.

Ayla, ik ben er steeds meer van overtuigd dat de sleutel tot je dochters geluk bij jou ligt. Hoe jij naar haar kijkt, hoe jij met haar omgaat. Je hebt het zelf niet uit maar je focust echt alleen maar op cognitieve zaken. Er zijn zoveel meer kanten aan je dochter. Ze zal haar hele leven mensen tegenkomen die minder intelligeent zijn. Als je iets wilt doen voor haar, kijk dan eens naar die niet-cognitieve kant. Hoe kun je die ontwikkelen. En nee, haar problemen worden niet veroorzaakt door haar cognitieve kwaliteiten.

(Dit is geen kijk-mijn-kinderen-het-eens-geweldig-doen-dat-komt-ongetwijfeld-door-mij)

Tekorten

Jammer, ik heb nou juist niet het idee dat Ayla alleen bezig is met cognitieve zaken. Jammer dat onbegrip voor de beleving van een ander zo vaak leidt tot de ontkenning daarvan. Wat levert dat jou zelf nou op?

Chippie

Ik heb het nu nog helemaal niet over de cognitieve kennis van ayladochter gehad, Ik heb geprobeert het algemeen te houden. De gevoelens van eenzaamheid en alleen zijn die HB kinderen kunnen hebben. En natuurlijk zullen er ook HB kinderen zijn die daar geen last van hebben, gelukkig ook maar. Er zijn echter ook HB kinderen die er wel last van hebben.

Ayla

´Ik heb het nu nog helemaal niet over de cognitieve kennis van ayladochter gehad, Ik heb geprobeert het algemeen te houden.´

Ayla, je noemt het meer dan eens maar het zit gewoon echt helemaal in je systeem. Alleen zie jij dat zelf niet of niet meer. Jij en je dochter zitten gevangen in jouw en haar gedachten. Ik denk dah het heel goed zou zijn dat je snel professionele hulp zoekt om te onderzoeken op welke manier jij en je dochter bepaalde gedachten en bepaald gedrag kunnen doorbreken. Gedrag en gedachten beinvloeden elkaar.

Klein voorbeeld. Mijn zoontje ging enige tijd met buikpijn naar school. Psychische buikpijn. De rest van de dag was er niets aan de hand. Dan kun je twee dingen doen. Aandacht besteden aan die buikpijn en er in mee gaan. Dan weet je zeker dat de buikpijn erger wordt. Na anderhalve week buikpijn heb ik gezegd dat hij in de kring niet meer ging zeggen dat hij buikpijn had. Hij was helemaal verbaasd, de buikpijn was helemaal weg.

Buikpijn

Onze zoon van 6 zit in groep 4 (heeft groep 2 overgeslagen). Vorig jaar in groep 3 ging het wel goed maar nu merken we dat hij steeds eenzamer wordt. Hij is zijn klasgenoten eigenlijk gewoon "ontgroeid". Zijn interesses zijn zo anders dat hij steeds minder aansluiting vindt. De vraag is: wat doen we eraan? Hij wordt steeds ongelukkiger...

Nou dan weten we het wel dus...Kind niet meer doen alsof je ongelukkig bent, gewoon doen alsof je gewoon blij bent dan houdt het gevoel van eenzaamheid en ongelukkig zijn wel op.

Er zit wat in. Ik leer mijn kinderen ook zelfsuggestie en self fullfilling prophecy maar sommige problemen lenen zich daar makkelijker voor dan andere.

En relativering leer ik ze ook,iedereen voelt zich weleens eenzaam om allerlei redenen, minder of meer, dat is nou eenmaal een persoonlijke uitdaging in het leven.

Wat niet wegneemt dat je een kind in zo'n existentieel gevoel ook kunt bevestigen en kind helpen daar een weg in te vinden. En dat levert echt niet altijd een hoerastemming op. Zo is het leven nou eenmaal, ook niet altijd leuk, ook weleens treurig of moeizaam, dat maak je allemaal mee als ouder.