Zoon zo eenzaam
Onze zoon van 6 zit in groep 4 (heeft groep 2 overgeslagen). Vorig jaar in groep 3 ging het wel goed maar nu merken we dat hij steeds eenzamer wordt. Hij is zijn klasgenoten eigenlijk gewoon "ontgroeid". Zijn interesses zijn zo anders dat hij steeds minder aansluiting vindt. De vraag is: wat doen we eraan? Hij wordt steeds ongelukkiger...
Pfff, loopt het off-topic draadje nog
dan stem ik zeker weten voor hb-kind
Ik heb vier broertjes, drie zijn er hoogbegaafd, eentje niet (en ik ook niet)
Oudste broer kreeg pas op de universiteit aansluiting, middelste broer is super sociaal en gezellig, derde broer heeft nul aansluiting, maar boeit het niet.
Vierde broer is de populairste van de klas, maar voelt zich vreselijk eenzaam
Ik lag altijd prima in de klas, sociaal, geen problemen, nooit gepest. Maar in mijn hoofd had ik geen aansluiting. Ik heb het nog als ik mijn oudste naar school breng, ik heb nul aansluiting met de andere ouders en dat ligt volledig aan mij. Ik heb nu bedacht dat gezien het feit dat ik nog jaren met die mensen door een deur moet er wel wat actie van mij uit mag komen. Dus ik heb mezelf in actie geschopt, maar het komt niet natuurlijk vanuit mezelf. Ik ben geen teamspeler, ik ben niet collegiaal. Ik ben supersociaal met en bij mijn vrienden/familie. Ik doe alles en ga voor het vuur voor ze, maar op een een of andere manier lukt het niet zo op scholen, werk, stage en studie. Ik heb het nooit geweten aan mijn intellect of gebrek aan intellect (ligt eraan wie je spreekt) maar meer een probleem dat IK zelf heb. Niet de omstandigheden, IK.
Met andere woorden, lang wollig verhaal, het ligt volgens mij aan de persoon en niet of je wel of niet hoogbegaafd bent.
Nou lijkt het net of ik mezelf super intelligent vind en dat is niet zo.
Ik ben puur gemiddeld, maar ik herken de problemen waar het kind van Ayla tegenaan loopt. De moeilijke verhoudingen in een klas, dat had niets te maken met het feit dat ik versneld was, maar door mijn eigen karakter.
Balans en ervaringen
Gelukkig hoeven we niet exclusief te denken alsof we kinderen moeten forceren ten alle tijde met iedereen om te gaan en zich voortdurend aan te passen en mee te buigen. Mooi ideaal maar dat hoef ik van mezelf ook niet hoor.
Zoon voelde zijn zelfvertrouwen pas toenemen toen hij op het speciaal onderwijs zat. Peers. Dat was voor hem zo, hoeft niet voor alle kinderen zo te zijn. Zijn klasgenoten zijn die idioten van school en zijn vrienden waar hij mee omhangt, pizza gaat eten, naar de film of naar de kermis, sms-en, plagen, dollen, kattekwaad uithalen.
Nu wil hij toch weer naar regulier onderwijs. We gaan kijken. Als moeder vraag ik me dan wel af of hij zich nog zo gemiddeld en vanzelfsprekend voelt als nu. Maar dat is dan ook weer een ervaring.
Het gaat natuurlijk om balans in het leven en het opdoen van ervaringen.
Wat hier irriteert is dat je met een kind dat een uitzonderlijk karakter heeft, jaja ieder kind is bijzonder maar toch, al zo onderwerp van kritiek en tegenstrijdige meningen bent. Kan dat nou niet eens een onsje minder? Het leidt af van waar het om gaat.
Wie wil er nou terug naar vroeger, en wie wil er nou niet dat kinderen kansen krijgen om zich goed te ontplooien en ontwikkelen.
Ik ben juist trots op al die ouders die zich voor 1000% inzetten voor goed onderwijs voor hun kinderen, dat ze er zelfs eigen scholen voor stichten. Dat doe je niet omdat je een kleine irritatie hebt en je niet wilt aanpassen of dat je kind weleens buikpijn heeft. Dat is allemaal flauw. Dat doe je voor het geluk en de toekomst van je kinderen en van alle kinderen. En daarin zoek je balans en samenwerking. En ik ben ook trots op die scholen die daarin praktisch en met begrip met kinderen omgaan en daarmee een vanzelfsprekende omgeving maken waarin kinderen en ouders gedijen.
Het ontkennen van verschillen en de impact daarvan op mensen is gewoon een beetje simpel.
Toegeven
Ik wil best toegeven dat een groot gedeelte van de problemen vast in het karakter. Ik heb 2 hele slimme kinderen hier, allebei met voorsprongen, maar waar de oudste echt een denker is is de jongste dat niet. Dochter denkt veel meer na over problemen, oorlogen ruzies noem het maar op. Jongste staat daar niet bij stil. Ondanks dat ik verwacht dat hij even slim is als de oudste verwacht ik bij hem niet de problemen die ik bij de oudste heb. Hmm dus ja het ligt voor een groot gedeelte in het karakter.
Ik denk echter wel dat het snelle redeneringsvermogen dat de oudste heeft wel mee zorgt bij haar voor het feit dat ze zich zo anders voelt
Tips
Iedereen met goede tips: hartelijk dank.
Ik ben het er helemaal mee eens dat het zich eenzaam voelen niet iets exclusiefs voor HB kinderen is, of iets wat alle HB kinderen hebben. Dat wil niet zeggen dat het een niets met het ander te maken heeft. Ja karakter speelt ook een grote rol, maar het "anders" voelen net zo goed. En hij IS ook anders dan de kinderen die hij kent. En dat heeft helemaal NIETS te maken met dat wij hem te eenzijdig in het congnitieve stimuleren. Dat doen we namelijk helemaal niet. Maar nog steeds denkt hij anders en heeft hij andere interesses. En hoe sociaal en populair hij ook is, dat maakt hem soms toch eenzaam.
Ik kan wel zeggen: mijn oudste 2 presteren nooit onder. In tegendeel, ze halen altijd maar weer hoge A's op alle toetsen. Dus als een kind onderpresteerd, nou dan heeft dat niets met HB zijn te maken hoor, dat is dan gewoon het karakter... Je zou je kind eens wat meer cognitief moeten stimuleren dan, in plaats van alleen maar oog te hebben voor het sociaal-emotionele... Lekker kort door de bocht he? Zo denk ik niet hoor, maar zo is ongeveer wel de tenuer van een aantal reactie's hier. En als je het zelf niet herkend, waarom dan reageren? Ik ga in een draadje over slechte eters toch ook niet roepen: nou die van mij eten altijd prima hoor!
Irene
Het is denk ik niet fair om te stellen dat mensen hier stellen da jij je kind alleen maar cognitief stimuleert. Het lastige is dat meerdere mensen meedoen aan een draadje en dat mensen ook op anderen reageren. Ik zag ook dat het steeds minder om jouw vraag ging.
Als ik je reactie nu lees denk ik dat het goed is om je kind mee te geven dat ieder kind ´anders´ is. En dat misschien iedereen zich wel eens ´eenzaam´ voelen.
En ik zeg niet dat het bij jullie zo is, maar als je als ouder het HB centraal stelt, daar alles aan ophangt, etc dan kan het ook niet anders dan dat je kind zich anders voelt. Het is niet veel anders dan heel erg goed kunnen voetballen. Tenminste dat proberen wij mee te geven.
Hier zie ik wel dat de oudste - heeft helemaal niets met het ande HB kind in de klas - zich soms even moet terugtrekken en even een middag geen afspraakje wil en dan wil leren breien of zoiets.
Lastig
En een beetje herkenbaar. Bij zoon is het allemaal niet zo extreem als bij jouw zoon denk ik, hij is iig helemaal niet zo geïnteresseerd in cognitieve zaken. Ook is hij niet zo sociaal, in die zin dat hij zich vaak terughoudend opstelt en vaak wel wil maar inmiddels niet zo goed meer durft. Ook kiest hij vaker voor gewoon niet-aanpassen, hetgeen ik erg knap van hem vind maar het isolement wel vergroot natuurlijk.
Bij hem zijn de interesses ook niet zo afwijkend geloof ik. Hij vindt vaak de geijkte dingen leuk. Maar zijn denktempo is te snel, waardoor een gesprekje toch vaak spaak loopt. Het lijkt oppervlakkig gezien dan een aardig gesprekje maar als je goed oplet dan is het onbegrip over en weer groot. En als je dat iid dag in dag uit hebt dan is het best lastig.
Heb je een tweede versnelling overwogen? Ik kan me voorstellen dat dat ook heel lastig is, hij is nog zo jong. Van de andere kant lijkt het me bijna onontkoombaar, of je zou al voor leonardo moeten kiezen.