Tips: hoe leer ik mijn kinderen om te gaan met juf?

Begrip

Je kunt je dochter het voorbeeld met de juf uitleggen. De juf was langsgelopen en had gezien dat het dochter ging lukken. Zo gaan die dingen, mensen zijn niet altijd consequent en voorspelbaar. Dochter verwacht dat juf zich bij haar meldt en de aanwezigheid van juf ontgaat haar vervolgens.
In elk geval ga je niet onmiddelijk op de bok springen!
Gewoon vragen of zeggen.
Ik leg ook altijd uit dat de juf zich met zoveel kinderen tegelijk bezig moet houden dat er haar heus weleens iets ontkomt of ontgaat. Als het je dwars zit dan vraag je het gewoon aan de juf. Als het weer rustig is. En anders komt je maar s' avonds naar je moeder.
Juffen kunnen soms meer aan dan je denkt.
Mijn dochter werd angstig en onwel van het gebulder van de juf tegen de klas als kinderen zich misdroegen. De IB-er moedigde daarop het kind aan om dit met de juf te bespreken. Tegen mijn verwachting in heeft dochter dit ook gedaan en bovendien heeft de juf haar kunnen geruststellen: het gebulder is niet voor haar bedoeld, tewijl dit wel zo bij haar binnenkwam.
Nu is bulderen nooit geweldig pedagogisch maar het verbeterde wel de band van dochter met juf in haar voordeel.

Slakken en zout

poezie, sorry dat ik niet letterlijk kan weergeven hoe het allemaal is verlopen, het spijt mij werkelijk dat ik nu zo onduidelijk voor je ben.
Bedankt voor je bijdrages in dit geheel. Heb jij misschien nog constructieve tips dan voor mij en mijn dochter?

In gesprek gaan met juf

Allereerst: ik reageer puur op jouw woorden Sinas. Dus als jij tegenstrijdige dingen opschrijft rijzen er bij mij vraagtekens op en doen mij e.e.a. vermoeden. (Maar dat terzijde)
Ik zou een tweede gesprek aanvragen met juf, en daar (door je dochter) op tafel laten leggen wat er nu eigenlijk aan de hand is. Natuurlijk moet je daar bij zijn, een letterlijk steuntje in de rug kan ze dan best gebruiken. Zelf zou ik dan niets zeggen, maar vooral kijken hoe de communicatie nou werkelijk tussen die twee gaat. Grote kans dat ze elkaar niet begrijpen en dat er daardoor dit soort strubbelingen komen. Mocht het tijdens dit gesprek niet goed komen tussen die twee, dan zou ik zelf nog een apart gesprek met juf willen om het standpunt van je dochter met volwassen woorden uit te leggen.

Gr. Poezie.

Je kind toerusten voor het echte leven

Een collega van mij komt uit een heel beschermd milieu. Toen zij als 30 jarige problemen met een collega op het werk had was zij hierdoor compleet van slag. Zij ging bij haar ouders uithuilen. Pa heeft met haar leidinggevende gebeld dat dit zo niet langer kon en dat hij de lastige collega tot de orde moest roepen.
Ik probeer mijn kind zo op te voeden dat hij straks het leven aankan. Dat betekent ook dat ze moeten leren omgaan met tegenslag en vervelende mensen. Dit lijkt mij voor je dochter een excellent leermoment. Voorwaarde is wel dat je je dochter de ruimte geeft en mogelijkheden aanreikt om zaken op te lossen in plaats van zaken tot ongekende proporties op te blazen. Want Sinas, echt dit gaat helemaal nergens over.

Marieke

Spijker op z´n kop!

Mwah marieke

dat vindt jij, dat het nergens over gaat. Dochters gevoel (let op, haar gevoel he) is dat het WEL ergens over gaat. En dat gevoel neem ik zeer serieus! Maar ook ik vind dat zij het zelf met juf moet oplossen. Heb ik ergens aangegeven dat ik dat niet vind?

Marieke/sinas

Ik ben het echt met Marieke eens.
Sinas, jou kind maakt er een groot punt van, maar ik denk dat het jou taak als ouder is om het weer in de juiste proporties terug te brengen.Ik zeg vaker tegen mijn kinderen: "ik snap dat je je hier heel rot onder voelt, maar misschien overdrijf je wel/ valt het wel mee/ is het niet zo bedoeld."
Mijn dochter is 9 en die vindt momenteel dat haar de grootste drama's overkomen. Als ik daar allemaal in mee zou gaan, zou haar leven een drama zijn. Een beetje relativering en lucht doet haar heel goed!

Al was de juf niet gaan kijken, dan kan je dochter dat toch opnieuw vragen?

groetjes Duifje

Duifje

dat was nu net het probleem, bij hun op school werken ze met stoplichten, wanneer je wel en niet aan juf een vraag mag stellen. Dat juf zou helpen stond al vast, maar ging daarna een ander kind helpen, logisch. Toen dacht dochter nog dat juf terug zou komen. Opnieuw vragen kon niet, omdat het stoplicht op (ben even de kleur kwijt) stond, en dat betekent, geen vragen aan de juf stellen (want met kinderen bezig die hulp nodig hebben, en op dat lijstje stond dochter eigenlijk ook). Het heeft te maken met hun onderwijsvorm.

7 jr!

Jeetje, wat zijn jullie hard zeg! Dit meisje is pas 7. In mijn ervaring een hele grote mond in een heel klein onzeker hartje.

Dat moet je sturen, niet verharden. Handvaten aanreiken, hoe om te gaan met moeilijke situaties. En daar vraagt de moeder tips over. Doen alsof het niets was (en ik begrijp dat dit de druppel was van al een half jaar frustraties), levert enkel een nog onzekerder kind op. Je zult dan als ouder toch iets moeten doen, vind ik. Op die leeftijd zijn ze emotioneel nog zo kwetsbaar. Ik weet nog een opmerking van mijn meester van toen ik 8 was, waar ik echt maanden mee heb gezeten...

Ik vind Mover's tip trouwens een goede. Uitleggen dat niet altijd iedereen elkaar aardig vind, maar dat dat ook niet hoeft.

Vlinder

hier is de regel wel streng, zeker als het om schoolwerk gaat.
Wat de frustraties zijn? Heel veel. Te veel om op te noemen. Ik heb het al een half jaar aangehoord. En ik heb inderdaad zoveel mogelijk aan dochter aangegeven om dat zelf met juf te bespreken, omdat ik er nu eenmaal niet bij ben. Maar het kind is inderdaad 7. En dan is het best moeilijk om je gevoelens onder woorden te brengen. Als volwassene is het al niet makkelijk. Maar in dochter haar beleving, al dan niet terecht, heeft deze juf altijd de pik op haar. Of dat echt zo is, dat laat ik in het midden, maar de verhalen die dochter verteld, daar moet ik soms wel bij slikken. En dan nog val ik de juf niet af. Hoe moeilijk dat soms ook is, feit blijft dat ik alleen haar bloemlezing krijg (van dochter) en ik weet echt wel dat dat niet de 100% waarheid hoeft te zijn.

Dc en beemer

dank, inderdaad, jullie verwoorden het heel duidelijk.

Ik heb inderdaad goede tips gekregen en ik zal ze allemaal meenemen. Dank.

En toch....

Prima tips, absoluut. Maar ik vind zelf dat juf ook een verantwoordelijkheid heeft in het goed houden van een relatie met alle leerlingen. Niet alles mag bij je dochter gelegd worden. Want al heeft een juf de pik op je, juf moet wel zo professioneel zijn dat een kind dat niet merkt vind ik.

Tsja

Hoe leer je je kinderen om te gaan met juf?
Toch, denk ik, door zelf om te leren gaan met juf. Als je je eigen inlevingsvermogen tov haar kunt vergroten dan straal je dat af op je kinderen, krijgen ze het mee, hoef je het niet eens te benoemen vaak. Hoewel je vindt dat dochter het onhandig heeft aangepakt, ben je het inhoudelijk wel met haar eens. En daar zou ik eens kritisch naar kijken, want het is best een beetje vreemd dat je het met haar eens bent, hier kun je ook lezen dat veel mensen het niet met je eens zijn. Dat heeft niets te maken met het respecteren van je dochters gevoelens, integendeel zou ik zeggen. Het heeft te maken met denkbeelden, en als ouder geef je je kinderen die mee. Je dochter heeft verkeerde verwachtingen naar juf toe, en van daaruit heftige gevoelens die niet nodig zouden zijn.
Probeer eens in de huid van juf te kruipen. Ze heeft een forse uitbarsting naar haar hoofd gekregen. Lijkt me dat je het als juf ook niet echt fijn vindt te horen dat een hummel van 7 meent je te haten. En dan komt mams en die wrijft je er even poeslief in dat je het best anders had kunnen aanpakken. Daar zit geen mens op dat moment op te wachten. En dat is wat juf is, een mens en geen machine. Leer dat je kinderen.

Nou, inwrijven

dat valt nu ook wel weer mee, ik had andere bewoordingen kunnen gebruiken en het meer uit juf zelf kunnen laten komen, dat klopt, maar inwrijven vind ik toch iets heel anders. Dan had ik als wijsneuzerig moedertje met opgeheven vingertje naar juf gestaan, en dat was niet wat er gebeurde.

Geleerd

Wij hebben een kind dat vaak conflicten heeft met leerkrachten. Als ouders hebben we nu wel een weg gevonden om er mee om te gaan:
We kiezen nooit partij. Ook niet voor de leerkracht! Ik heb verscheidene malen, met verscheidene leerkrachten meegemaakt dat ze gewoon erg fout waren. (niet aan afspraken houden, gevoelige prive-informatie over het kind hardop in de klas zeggen, mijn kind pijn doen, mijn kind bang maken, mijn kind vernederen, etc.) En mijn zoon is ook verschillende malen echt fout geweest. Het is echt het beste om geen partij te kiezen. Zie het als een conflict, waarbij jij de bemiddelaar bent.
Onze insteek is altijd: eerst achterhalen wat er nu precies aan de hand is. Dus aan beide partijen vragen wat er gebeurd is, maar vooral ook wat er aan vooraf is gegaan en hoe er vervolgens door beide partijen op gereageerd is. Als een onderzoeksjournalist: Wat, waar, wanneer, wie?
En vervolgens gaan we bemiddelen. Aan zoon leggen wij de visie en de zorgen van de leerkracht voor. Maar andersom leggen wij bij de leerkracht de visie en zorgen van onze zoon voor. Want in het voorbeeld van sinas gaat het er volgens mij niet om, of die juf er nu wel of niet was, het gaat erom dat de dochter van sinas graag erop wil vertrouwen dat zij hulp krijgt als ze dat nodig heeft. Het zou mooi zijn als de juf haar dat gevoel kon geven.
En dan vinden wij het ten slotte heel belangrijk dat onze kinderen leren om, wanneer ze te ver zijn gegaan, zij hun excuses aanbieden. Dat doen we vaak mondeling, maar ook wel met een email of met een kaart. Waarop het kind schrijft dat het te ver is gegaan en dat het oprecht zal proberen dat niet meer te doen. Het is voor onze zoon een heel proces geweest, om dit te leren, maar inmiddels kan hij dat erg goed.

Kobalt

beide verhalen aanhoren, doe je dat afzonderlijk van elkaar? Ik bedoel, deze juf heeft dus sterk te neiging ons als ouder binnen te roepen na school (dat bedoel ik met op het matje, je had moeten zien hoe dat ging, zelfs een andere moeder keek me verbaasd aan) en vervolgens kind de les te lezen waar ik als moeder bij sta. Dat is toch wel lastig om dan niet voor je dochter op te komen moet ik zeggen, dus ik vond al dat ik redelijk rustig kon blijven. Zeg je dan tegen juf, stop even, ik wil het verhaal wel horen, maar zonder omstanders. En na het verhaal, wat zeg je dan?

Sinas

Jeetje, dit klinkt als een verschrikkelijke juf die mijn zoon ooit heeft gehad. Die deed dat ook! Brrr, ze behandelde mij alsof ik een onmondige kleuter was, wat een naar mens was dat! Probeer je ergernis van je af te zetten. Dit is een vervelend voorval, die je op kunt lossen zodat je dochter er van leert en het niet meer gebeurd.
Ik zie mezelf als een punt van de driehoek school-kind-thuis (die bij ons zo mooi in de schoolgids staat getekend). Deze juf heeft het toen dus wel geprobeerd om onze zoon in ons bijzijn prekerig toe te spreken, na een keer hebben wij geweigerd er aan mee te werken. Toen juf dat niet accepteerde hebben wij contact gezocht met de directie van de school.
Ik laat me niet meeslepen in de conflicten. Dat betekent dat ik een rustige buitenstaander blijft. Ik ga dus niet bij prekerige gesprekjes staan die de leerkracht over zoon heen stort. Preken heeft sowieso absoluut geen zin in dit soort gevallen, naar mijn ervaring.
Ik zou dus inderdaad zeggen: 'Stop, ik wil het zonder dat kind erbij is aanhoren, je mag me ook mailen.' En als de juf haar verhaal heeft verteld/gemaild, reageer ik altijd erg empathisch. 'Joh, het is echt uit de hand gelopen he? Dat lijkt me erg vervelend voor je. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk voor je is. Ik wil graag heel goed reageren op deze situatie zodat mijn kind er veel van zal leren. Dat lukt nu even niet, want ik ben overdonderd door al deze informatie, ik moet er even goed over nadenken. Is het goed als ik je aan het einde van de middag mail, of bel? Of heb je liever dat ik er morgen na schooltijd bij je op terug kom?'
Omdat zoon door zijn gedragsproblemen sterk de neiging heeft bij mensen (met name leerkrachten) overhaaste en paniekerige gevoelens op te roepen, heb ik mezelf allemaal afremmende en deescalerende reacties aangeleerd.
Tegenwoordig is het zo dat de leerkracht mij mailt wat er is gebeurd. Dat werkt het allerbeste. Dan kan ik thuis rustig met mijn zoon erover spreken en samen met hem een oplossing zoeken voor het probleem. Meestal heeft ook zoon er een paar uur voor nodig om in alle rede in te zien wat zijn rol was in het geheel.

Knap hoor

Ik vind Kobalt echt knap reageren.

Ik moet eerlijk bekennen, dat als iemand mijn kind voor mijn neus uitfoetert, terecht of onterecht, het slaan mij nader staat dan het redelijk rustig blijven...

Tot nu toe ben ik gezegend met een schoolgaand kind dat ontzettend meegaand is, maar ik wacht met angst af tot de tweede naar school gaat. Dat is een heel ander verhaal...

Haha knap

Lachen dc, ik ben er trots op dat je dat knapt noemt. Kijk nu heb ik het wel in mijn vingers geloof ik. Maar ik heb dan ook al jaaaarenlange ervaring.
Die verschrikkelijke juf, dat is toen helemaal uit de hand gelopen en ik kan nog steeds niet enigszins mild en begripvol over dat mens denken! Slapeloze nachten, depressies bij mijn zoon, frustratie en depressies bij mij, heel veel verdriet heeft ons dat opgeleverd.
Maar we moesten verder met onze zoon en accepteren dat wat gebeurd is, gebeurd is. En de andere leerkrachten maken het gelukkig niet zo bont als zij.
Zo'n juf is gepikeerd als een kind brutaal (of ronduit ongeschoft) tegen haar is. En ik begrijp dat volkomen. Maar zij is de volwassene, dus ik verwacht ook een enigszins volwassen (misschien zelfs professionele?) reactie, geen primair gedrag dus. Daar kom je namelijk geen stap verder mee. Het kind zal alleen maar primair reageren.
Het vervelende is, leerkrachten hebben een enorme machtspositie, ze kunnen een kind (en ouders) finaal kapot maken. Dat realiseren ze zich niet voldoende. Ook zijn ze zich te weinig bewust van de invloed die zij, als voorbeeld, maar ook als grensbewaker en sfeermaker, hebben op een klas in het algemeen en individuele kinderen in het bijzonder. Ze gaan er te vaak vanuit dat klassen en kinderen natuurverschijnselen zijn. ('Lastige klas, drukke klas, ongezellige klas, druk kind, brutaal kind, dom kind, verwend kind, pesterig kind)
Als het allemaal altijd aan de kinderen en de klas zou liggen, hoe is het dan mogelijk dat een klas/kind bij de ene leerkracht helemaal geen probleemklas/kind is en bij de ander wel. De rol, stemming en visie van de leerkracht zijn essentieel voor het leerproces van kinderen en de sfeer in de klas. Het zou mooi zijn, als ze zich daar allemaal van bewust waren, als ze daarin gecoached werden en intervisie voor zouden krijgen, en als ze die rol in zouden leren zetten op een professionele manier.
Er is geen klas/kind, dat ervan opknapt als de volwassene staat te razen en te tieren.

Ook best onder de indruk eigenlijk

ik weet niet of ik zo rustig zou kunnen reageren, maar ik ga er wel op oefenen. In ieder geval wil ik niet meer er bij staan als juf preekt.