PWS op VWO en ASS
Mijn zoon wordt deze maand 18 en doet dit jaar examen VWO, CM. Hij heeft diagnose ASS sinds hij net 16 was. Hij krijgt sinds een jaar ambulante begeleiding (ab) thuis, op school krijgt hij sinds 3 jaar huiswerkbegeleiding.
Nu blijkt dat hij het PWS bij lange na niet op tijd af krijgt. Hij zit niet in een groepje, vanaf het begin is alles hem al ontglipt. De begeleiding vanuit school is niet voldoende, en hoewel ik, zoon en ab meermaals hebben aangegeven dat hij het inhoudelijk niet redt (geen idee van de opbouw, stappen en inhoud maken, ab en ik plannen en helpen met het nakomen van de planning maar er komt niets uit zijn handen en ab+mij ontbreekt het aan inhoudelijke kennis) komen ze nu pas met het idee van een bepaalde instantie in de buurt die inhoudelijk en professioneel kunnen begeleiden.
Ik wist niet van die mogelijkheid af. Ik heb al met ze gebeld maar alles zit vol (logisch).
Maar ja, de tip van school komt rijkelijk te laat nu, over 6 weken moet alles klaar zijn.
Ik zit met mijn handen in het haar. Wie is hier in thuis en heeft goede raad?
Valeria schreef op 07-11-2025 om 17:43:
Bakblik, wat vertellen jouw kinderen jou veel, echt alles over hun school en studies, zo te lezen.
Mijn zoon is nu eerstejaars, vertelt nog steeds niks. Vorig jaar bleek hij ook een PWS aan het doen te zijn toen hij een ochtendje op pad moest met een klasgenoot daarvoor. We kregen nog net een vage omschrijving van het onderzoek van hem, meer niet. Een tijdje later vroeg ik eens hoe het ermee stond en toen hadden ze dus al een 8. Behalve die ene ochtend heb ik geen weet van enige tijd die erin is gestoken.
Je hebt kinderen die veel vertellen over school en allerlei andere zaken. Mijn kinderen zijn ook echte praters. Ik wist ook altijd veel meer wat er allemaal op school en in hun leven gebeurden dan andere ouders.
Ik had bij mijn zoon ook door dat de samenwerking bij het PWS niet lekker liep maar toen ik in het pta had gelezen hoe het mee telde heb ik het losgelaten. Weten hoe iets meeteld kan echt rust geven. Vlak voor de inleverdatum bleek de bijdrage van één van de groepsleden pure plagiaat te zijn. Zoon die alles samenvoegde heeft dit eruit gehaald en het resultaat was een 5.
Natuurlijk is een 5 voor een PWS niet leuk maar hij heeft hier zo veel van geleerd. Tijdens zijn studie durfde hij hierdoor veel kritischer te zijn tegen studiegenoten die broddelwerk leverden en controleerde hij veel eerder wat een ander bijdroeg. Soms is iets wat een kleine ramp lijkt gewoon een goed leermoment.
NieuwsgierigAagje schreef op 07-11-2025 om 18:27:
[..]
Je hebt kinderen die veel vertellen over school en allerlei andere zaken. Mijn kinderen zijn ook echte praters. Ik wist ook altijd veel meer wat er allemaal op school en in hun leven gebeurden dan andere ouders.
Ik had bij mijn zoon ook door dat de samenwerking bij het PWS niet lekker liep maar toen ik in het pta had gelezen hoe het mee telde heb ik het losgelaten. Weten hoe iets meeteld kan echt rust geven. Vlak voor de inleverdatum bleek de bijdrage van één van de groepsleden pure plagiaat te zijn. Zoon die alles samenvoegde heeft dit eruit gehaald en het resultaat was een 5.
Natuurlijk is een 5 voor een PWS niet leuk maar hij heeft hier zo veel van geleerd. Tijdens zijn studie durfde hij hierdoor veel kritischer te zijn tegen studiegenoten die broddelwerk leverden en controleerde hij veel eerder wat een ander bijdroeg. Soms is iets wat een kleine ramp lijkt gewoon een goed leermoment.
Wij proberen nog steeds in de avond samen te eten en dan praten we.
Toen de oudste 3 was zijn we bij een therapeut geweest om een modus te vinden om oma toe te laten in ons gezin zonder dat het de kinderen nog erger beschadigde. Oma was altijd buitenproportioneel boos op de kinderen en op mij.
Een onderdeel van die therapie was leren praten over gevoelens en emoties. Dat hebben we geoefend met vaak de afgelopen (school)dag als onderwerp.
20 jaar later wordt er nog steeds veel gepraat, gebruiken beide kinderen ons als klankbord om na te denken over en input te krijgen voor hun opdrachten en ook dingen die stroef lopen daar praten we over.
Oudste probeert nu tijdens haar studie bij groepswerk vaak de regie te pakken, dan heeft ze controle over het eindresultaat. Inderdaad door ervaring wijs geworden. Jongste heeft gelukkig weinig groepswerk. Daar is hij niet zo'n ster in, de schriftelijke opdrachten dan. Uitvoerend werk past hem beter.
Ik zou dat pws niet groter maken dan het is. Ja het moet gedaan worden en is een voorbereiding op vervolgonderwijs waar je ook grotere hoeveelheden stof, grotere werkstukken en verslagen moet maken (afhankelijk van je studie). En waar er meer vrijheid is, maar ook meer eigen verantwoordelijkheid. Dus zorgen dat je naar college gaat en de stof bijhouden en tijdig beginnen aan opdrachten/examens.
Voor nu...een school wil waarschijnlijk geen leerling die zakt op het profielwerkstuk. Ook niet iemand naar de vavo sturen voor een jaar voor alleen dat werkstuk. Dat lijkt me ook niet motiverend, zeker als het je toch al niet ligt.
Uitstel lijkt me handig, de eindcijfers hoeven pas ergens in april ingeleverd te worden bij het ministerie van onderwijs (dat speciale systeem). Maar dan wel met een plan van aanpak. Letterlijk ernaast zitten gaat een school niet doen, dat is niet haalbaar.
Wekelijks een stukje inleveren? Concreet maken van het 'hoe' het aan te pakken?
In ieder geval proberen om er iets van te maken dat minimaal een 4 oplevert. En dan compenseren met maatschappijleer.
Op vervolgopleidingen is er tegenwoordig best wat mogelijk met een diagnose, maar ook daar zou ik geen wonderen van verwachten. Denk aan extra tijd bij tentamens, in een aparte ruimte (met de extra tijd studenten). Misschien wat vaker een gesprekje of een studiemaatje. Daarvoor zou ik vooral ook vooraf al informeren wat er mogelijk is per universiteit.
Een vak loopt een bepaalde periode, dus daarna moeten ook opdrachten ingeleverd worden. Het uitstellen van deadlines helpt ook niet omdat er dan weer een nieuw blok start en je daar dan ook weer achter gaat lopen omdat er nog allemaal dingen uit de periode ervoor af moeten.
Hopelijk doet de uitrijptijd zijn werk t.z.t.
Bakblik schreef op 07-11-2025 om 19:10:
[..]
Wij proberen nog steeds in de avond samen te eten en dan praten we.
Toen de oudste 3 was zijn we bij een therapeut geweest om een modus te vinden om oma toe te laten in ons gezin zonder dat het de kinderen nog erger beschadigde. Oma was altijd buitenproportioneel boos op de kinderen en op mij.
Een onderdeel van die therapie was leren praten over gevoelens en emoties. Dat hebben we geoefend met vaak de afgelopen (school)dag als onderwerp.
20 jaar later wordt er nog steeds veel gepraat, gebruiken beide kinderen ons als klankbord om na te denken over en input te krijgen voor hun opdrachten en ook dingen die stroef lopen daar praten we over.
Oudste probeert nu tijdens haar studie bij groepswerk vaak de regie te pakken, dan heeft ze controle over het eindresultaat. Inderdaad door ervaring wijs geworden. Jongste heeft gelukkig weinig groepswerk. Daar is hij niet zo'n ster in, de schriftelijke opdrachten dan. Uitvoerend werk past hem beter.
Dat samen eten 's avonds was bij ons ook vaste prik. Soms pas om 19.30 uur, maar we zaten wel allemaal aan tafel. Nu nog steeds veel contact en inderdaad, we zijn klankbord bij uiteenlopende onderwerpen: ingewikkelde dates, opdrachten en scripties. Ben ik heel dankbaar voor!
Maar heftig voor jullie, zo'n oma...
Een van mijn kinderen heeft, met ASS en ADD, vorig jaar een HBO opleiding afgerond. Pijnlijkste was dat een docente in de opleiding zei dat ASSers dat beroep niet konden uitoefenen vanwege gebrek aan, ja wat eigenlijk? Empathie met de patiënten? Zoiets. Ik vond het niet erg empathisch van die docente.
Er was tijdens de studie veel begeleiding mogelijk, en daar heeft mijn kind ook zeker wat aan gehad. Een vaste studiebegeleider en een zorgcoordinator, ook wel handig als je tijdens de studie lichamelijk achteruit gaat en dus meer faciliteiten nodig hebt (en wat uitstel).
Ik zou een ASSer niet te snel afschrijven voor een universitaire studie, huisgenoot van mijn zoon is autistisch en gaat behoorlijk fluitend door zijn studie heen.
Denken aan de vuilnisbakken buiten zetten of een keer iets anders dan anders eten vindt hij dan wel weer lastig.
En ik ken er wel meer (ook collega's van mij).
ASS maakt dat kinderen vaak een jaar of 2 achterlopen in emotionele ontwikkeling. Dat zie je dan dus niet terug in intelligentie en vakkennis, maar wel in zaken als planning, overzicht en discipline.
Hoe de jongen er nu voor staat zegt dan ook helemaal niks over hoe hij over een paar jaar uitpakt. Dat hij zich nu gedraagt als een gestresste tiener lijkt me vrij normaal passen bij het beeld. Eigenlijk best lame dat we in strijd met alles wat we in de praktijk zien, gewoon schema's opstellen en daarin volharden over wanneer een kind wat moet kunnen en het als het (nog) niet voldoet het dan gelijk als een mislukt blikje doperwtjes uit de fabriek in de afvalbak gooien.
Wiens carriere heeft nou, achteraf gezien, wel volledig het boekje gevolgd? En hoeveel mensen komen er wel niet alsnog prima terecht al was hun schoolcarriere op zijn zachtst gezegd wat rommelig?
Om het dan ook maar niet te hebben over al die mensen die later alsnog onderuit gaan omdat ze alsmaar moesten voldoen aan eisen en falen nooit een optie was.
Laat die jongen zijn eigen pad volgen. Hem helpen het PWS te halen lijkt me prima, op welke manier ook, en zie hem niet als "oh dan kan ik beter iemand zoeken om met hem te gaan wandelen want die studie en een zelfstandig leven wordt nooit wat".
Dat kon allemaal nog best mee gaan vallen.
@ AnnaPollewop
“Laat die jongen zijn eigen pad volgen. Hem helpen het PWS te halen lijkt me prima, op welke manier ook, en zie hem niet als "oh dan kan ik beter iemand zoeken om met hem te gaan wandelen want die studie en een zelfstandig leven wordt nooit wat".
Dat kon allemaal nog best mee gaan vallen”
Dat doe ik juist, ik laat hem juist zijn eigen pad bewandelen.
Kaassoufflee schreef op 10-11-2025 om 12:19:
@ AnnaPollewop
“Laat die jongen zijn eigen pad volgen. Hem helpen het PWS te halen lijkt me prima, op welke manier ook, en zie hem niet als "oh dan kan ik beter iemand zoeken om met hem te gaan wandelen want die studie en een zelfstandig leven wordt nooit wat".
Dat kon allemaal nog best mee gaan vallen”
Dat doe ik juist, ik laat hem juist zijn eigen pad bewandelen.
Het was geen kritiek op jou. Ik wilde wat tegengas geven tegen mensen die volhouden dat hij niet geschikt zou zijn voor een universitaire studie.
AnnaPollewop schreef op 10-11-2025 om 18:04:
[..]
Het was geen kritiek op jou. Ik wilde wat tegengas geven tegen mensen die volhouden dat hij niet geschikt zou zijn voor een universitaire studie.
Oh gelukkig 🤗
PWS kan je ook in de zomer op de VAVO doen. Of anders het schooljaar erop, dan start je zoon desnoods in januari op Inholland of zo, of gewoon een jaar later aan de universiteit. Dus als het PWS niet lukt, overleg dan met de school of hij iig dan wel alle vakken eindexamen mag doen. Dan heeft hij maar een 1,0 op zijn cijferlijst voor PWS zodat hij tenminste een "afgerond PTA" heeft (anders mag hij wrrs geen examen doen)
Ik zou hem iig niet op de havo zetten. Daar moet je allereerst ook een PWS doen. Maar ook zit je dan met dat hij dan waarschijnlijk naar de hogeschool gaat wat helemaal kut is met alle werkstukken en (groeps)projecten. De universiteit zit vol met mensen die niet perse het hbo te makkelijk vonden, maar de manier van leren helemaal kut en niet passend bij hen.
AnnaPollewop schreef op 10-11-2025 om 10:00:
Een van mijn kinderen heeft, met ASS en ADD, vorig jaar een HBO opleiding afgerond. Pijnlijkste was dat een docente in de opleiding zei dat ASSers dat beroep niet konden uitoefenen vanwege gebrek aan, ja wat eigenlijk? Empathie met de patiënten? Zoiets. Ik vond het niet erg empathisch van die docente.
Ik weet niet welke studie dat is maar wat die docent zegt is sowieso onzin. Er was ook na die schietpartij aan Erasmus MC een artikel over dat autisten geen geneeskunde moeten studeren. Totale onzin, ik heb geen geneeskunde gestudeerd maar ken meerdere gediagnosteerde autisten die geneeskunde hebben gestudeerd, er niet eens langer over deden dan andere studenten, en nu gewoon als arts met patientcontact werkzaam zijn.
Er zijn gewoon zoveel onjuiste vooroordelen over autisme en daar moeten zeker docenten zich bewust van worden!
