Hoe ver mag je gaan als ouder voor het recht op goed onderwijs voor je kind?

Verwachtingen

Bedankt voor de nuance Martine. Ik word een beetje iebel van hoogdravende praats over wat speciale begeleiding allemaal zou kunnen bereiken. Ik word iebel van dit soort teksten "Ik wil het liefst dat school een plek is waar hij iets kan léren, zoals het dat voor al die andere kinderen ook is. " zeker in combinatie met deze "Maar dan kies ik voor de minste uit de kwaden en kies ik voor een school met een HB-beleid." want dat doet toch echt alsof dat laatste een oplossing is voor het eerste en dat is gewoon niet zo.
Het lijkt me vooral goed om daarover realistisch te zijn naar je kind. Als ouders hausanna roepend over al die verrijking hun kind overladen, dan snij je dat kind opnieuw de pas af om daarvan te zeggen dat het saai is of dat er weinig van te leren is.
Dat kinderen met zo'n verrijking desondanks tevreden kunnen zijn, weet ik maar al te goed. Mijn zoon was al tevreden met Donald Duckjes. En anders dan in deze discussie wel gesuggereerd, heeft hem dat niet belet om verder te leren. In tegendeel. Hij leerde zich suf in dat jaar. Hij bloeide helemaal op.
Groet,
Miriam Lavell

Mirjam: daar snijd je iets heel wezenlijks aan

En dat is inderdaad een onderwerp waar jou af en toe wat cynische toon geheel op zijn plek is.

Namelijk: wat voor toon sla je aan tegen je kind over school, en hoe reageer je als er dingen tegenvallen op school.

Dat gaat niet alleen maar over de stof of over medeleerlingen maar ook over iets simpels als de klasse-indeling. Ieder jaar weer verbaas ik me over het commentaar van ouders op het schoolplein over de indeling. Eerst de distributie van jongens/meisje en maandcohorten over de kleuterklassen. Dan de verdeling van de kinderen uit de kleuterklassen over de groep3-klassen. Eindeloos. Zielig, niet met zijn vriendjes, te veel meisjes, te weinig kinderen die in dezelfde periode jarig zijn, te veel oudste kinderen in de klas, vriendenclubje uitelkaar, vriendenclubje bijelkaar maar met losse kindjes die weer zielig zijn etcetcetc.

Als je eenmaal je kind loslaat op het schoolplein dan moet vanaf dat moment je eerste keuze zijn om met je kind te kijken hoe hij omgaat met de hobbels en bobbels in zijn schoolbestaan. Over het algemeen zijn die heel leerzaam. Veel belangrijke sociale lessen leren ze juist in suboptimale situaties. Ik zei dat een keer tegen een vriendin, oude ouder, supergemotiveerd om haar kinderen een fantastische geweldige jeugd te bezorgen (skiles, muziekles, niets te dol). Bij ieder wissewasje op de stoep van de juf. Het was echt een eyeopener voor haar, dat je je kinderen soms meer helpt door ze te coachen in hoe om te gaan met hobbels. Het enige wat ze tot dan toe had gedaan was als een gekke al die hobbels zélf te lijf gaan.

De gulden middenweg is hier natuurlijk het ideaal, en dat betekent dat je niet zomaar voor het uiterste kunt kiezen maar dat je per situatie moet kiezen. Ik probeer uit te stralen voor mijn zoon dat ik erop vertrouw dat hij de hobbels op school aan kan. Mochten ze te groot worden, dan praten we over hoe hij zelf een oplossing kan vinden en als het echt niet anders gaat grijpen we in. Waar die grens ligt van ingrijpen hangt af van de persoon van het kind.

De kunst is ook om niet te zeggen 'school is stom maar het moet gewoon'. School is niet zwart of wit maar grijs in grijs en als kind moet je op zoek gaan naar de leuke dingen.

Poehpoeh

we zijn het helemaal eens.

Je kind helpen om bij zijn eigen kracht te komen, dat is nou mijn opvoedingsmantra.

Ik ben trouwens wel een beetje voorzichtig om bij voorbaat te denken dat het geen probleem is als kinderen de hele basisschooltijd onder hun niveau werken. Daar kun je toch wel restverschijnselen aan overhouden volgens mij. En daarom mogen er ook best wat eisen aan school worden gesteld.

Maar goed, dat is de nuance die jij van de andere kant net zo plaatst, waar je zegt dat VVV geen nieuwe mantra mag worden. Daarmee sluit je niet bij voorbaat uit dat het af en toe wel op zijn plek is.

Oplossing

Rodebeuk:"Ik ben trouwens wel een beetje voorzichtig om bij voorbaat te denken dat het geen probleem is als kinderen de hele basisschooltijd onder hun niveau werken."
Ik beweer nergens dat dat helemaal geen probleem is. Maar de oplossing begint niet bij een school die zou moeten veranderen. De oplossing begint bij realistische verwachtingen van school en inzicht in de eigen mogelijkheden van het kind en de ouders.
Ondertussen, onder ons in de huiskamer, kun je eindeloos mopperen op suffe juffen of meesters met een rigide maar totaal achterhaalde didaktische opvatting. Die zijn er beslist. Maar het kind heeft nu eenmaal niet de tijd om te wachten tot die met pensioen zijn of van gedachte zijn veranderd.
Groet,
Miriam Lavell

Wereldreis

Oh wat leuk dat je mijn suggestie ook nog een leuk idee vind. Ik twijfelde of ik het moest schrijven, want je moet zoiets maar net kunnen plooien met je werk, je financien en andere kinderen. Maar ja ik dacht ik schrijf het toch maar het zal bij jullie maar net wel kunnen.

School is stom

Rodebeuk: "De kunst is ook om niet te zeggen 'school is stom maar het moet gewoon'"
Mijn zoon zijn meester vorig jaar in groep 7 zei dit vrijwel dagelijks tegen de kinderen. In het begin van het schooljaar hield ik stug vol om bij het afscheid te zeggen: "veel plezier vandaag he" In de loop van het jaar is dit geworden: "sterkte hoor" En weet je dit heeft mijn zoon juist echt goed gedaan, dat het onderkend werd dat het echt verschrikkelijk was daar. Op een maandagochtend dat hij verkondigde dat hij niet meer naar school wilde, heb ik gezegd: "nou dan ga je dat maar even aan de directeur vertellen, want als ik je thuis houd moet ik naar de gevangenis". En dat heeft hij vervolgens ook gedaan.
Ik heb hem dus wel degelijk voorgehouden dat school nou eenmaal moet en dat ik daar ook niks aan kan doen. Dat hij het dan buiten schooltijd maar zo leuk mogelijk moet maken. Gelukkig gaat hij dit jaar wel weer met plezier. Ook toen ik een keer afgeblaft werd door zijn juf (had een duo voor de klas) vroeg ik aan hem of ze altijd zo deed en dat bleek zo te zijn. Hij vond het alleen maar prettig dat ik zijn ervaring deelde en begreep waarom hij liever zo weinig mogelijk aan de juf vroeg. Hij voelde zich in ieder geval door zijn eigen ouders serieus genomen en dat sterkte hem. Heb samen met hem de dagen afgeteld dat het schooljaar nog duurde, wanneer het precies vakantie was en afgesproken dat we alle afspraken bij fysio, tandarts, orthopeed, orthondontist, huisarts wat dan ook onder schooltijd gingen doen. Uiteindelijk kreeg hij Pfeiffer en was het schooljaar toch nog heel snel om.

Realistisch bekeken

Martine:"Jammer dat jij iebel (haha ik ken het woord niet maar het zal wel net zoiets als kriegel zijn ?) wordt van mijn wens dat mijn kinderen iets léren op school... Dat hoeft namelijk geen hoogdravende wens te zijn, met een beetje goeie wil vanuit school."
Bekijk het eens realistisch. Over het algemeen is het niveau van basisschoolleerkrachten zo laag dat het ze niet lukt om de leerlingen gemiddeld genomen (alles bij elkaar geveegd dus) voldoende te kunnen leren rekenen. Het gemiddeld rekenresultaat van 8 jaar basisonderwijs ontstijgt dat van groep 6 nauwelijks.
Vraag je nu nog eens af hoe realistisch het is dat datzelfde basisonderwijs uitdaging zou kunnen bieden aan leerlingen die in of na groep 6 het totale onderwijsniveau van de basisschool al ontstegen zijn?
Ja, er zijn leerkrachten die dat kunnen, maar over het algemeen kunnen ze dat niet. Ook niet als je ze een voorgedrukte methode met handleiding geeft. Zie het rekenonderwijs. Met de beste wil van de wereld niet.
Dit soort algemene problemen moeten je ook bescheiden maken als ouder van een kind dat overal kan leren en dat het helemaal niet van school hoeft te hebben.
Oh wat zou het fijn zijn als het allemaal kon, op school, gratis en vanzelfsprekend omdat ons onderwijs zo goed georganiseerd is en onze leerkrachten over het algemeen zo goed toegerust zijn. Ja, heel fijn. Maar wel een sprookje.
Ja Martine, de wens hebben dat je kind, jouw kind met die capaciteiten, iets léért op de basisschool is een hoogdravende wens.
Het spijt me. Leuker kan ik het niet maken. En nog wat: Klachten erover irriteren me, want hoe verdrietig en depressief kinderen ook kunnen worden van ondervraging, het is in het licht van de nadelen die de meeste leerlingen ondervinden van de staat van het onderwijs een klein probleem. In aantal én om het feit dat ouders zelf heel veel kunnen betekenen voor deze kinderen.
Groet,
Miriam Lavell

Grotendeels eens

met Miriam. Heel goed dat dat gister in het nieuws ook nog eens heel duidelijk naar voren kwam, de kwaliteit van de leerkracht is gewoon onder de maat. Om deze reden verwacht ik ook weinig van de school. Zowel als een kind voor is als achter loopt zitten ze met de handen in het haar. Bij ons op school presteren ze het zelfs om gemiddeld of iets boven gemiddeld intelligente kinderen een achterstand te bezorgen, zodat ze externe bijles nodig hebben. Als ouder moet je er bovenop zitten. Onlangs nog een bekende van mij overtuigd externe hulp in te roepen. Kind gedoubleerd in groep 4, moeite met rekenen. Talloze gesprekken met school etc, hulp van school. Op mijn aandringen externe hulp gezocht. Kind (nu groep 5) rekent op niveau begin groep 4 (ondanks doubleren). Wat was nou het euvel: wist het verschil niet tussen plus en min. Waarom ziet de leerkracht dit niet? Of waarom zijn ze op zijn minst niet eerlijk? Ipv: "ja we doen er alles aan hoor, jaartje over doen alles komt goed" Wees dan eerlijk en zeg: "ja ik zal eerlijk tegen u zijn, met 30 kinderen in de klas is er geen tijd om echt diep te gaan qua individuele problemen en te achterhalen wat het eigenlijke probleem is, we hebben daarvoor ook niet de kennis en capaciteiten in huis. Ik raad u aan externe hulp te zoeken".
Buiten een gebrek aan intelligentie en opleiding van onderwijzend personeel lijden ze ook nog aan een ernstige mate van zelfoverschatting, gebrek aan zelfkritiek en in ernstige mate niet tegen kritiek of kritische vragen kunnen. Ken iemand die vanuit het bedrijfsleven directeur op een basisschool is geworden, nou die heeft bijna alle leerkrachten huilend op kantoor gehad, omdat deze directeur geen fluwelen handschoenen had mee genomen. Onderwijzend personeel is helaas alleen gewend met fluwelen handschoentjes aangepakt te worden. Ze genieten als werknemer een hoge mate van bescherming, de bescherming van werknemer geniet zelfs voorrang boven die van het kind. Volgens mij lukt het eerder om een kind bij incapabele ouders vandaan te krijgen dan om een incapabele leerkracht uit zijn functie te krijgen. Hoewel dat laatste ook zeer veel emotionele schade kan aanrichten.
De laatste alinea van Miriam ben ik het niet helemaal mee eens: "klachten irriteren me". Ik denk dat alleen door veel klachten duidelijk wordt bij de verantwoordelijken dat er zaken moeten veranderen. Nu ben je onderweg naar een klassenstelsel, alleen kinderen van hoog opgeleide ouders met wat meer geld krijgen nog goed onderwijs. Enerzijds omdat deze ouders eerder door hebben dat iets niet in de haak is, anderzijds omdat deze ouder geld hebben om externe hulp in te roepen (of een wereldreis te maken om de verveling tegen te gaan ). De rest van de alinea kan ik dus wel weer onderschrijven. Het is toch een groot goed tegenwoordig als je kind in staat is ondanks de school zichzelf de leerstof eigen te maken.
Het zou al een goed begin zijn als mw. Dijksma eens mee ging lezen in deze rubriek, die heeft duidelijk totaal niet in de gaten hoe ernstig het is. Misschien als haar eigen kinderen wat ouder zijn.

Haha speurneus

..wou je Bureau Jeugdzorg op de scholen afsturen??

Weer een nieuwe invalshoek.

Je kenschets van de werkhouding en communicatiestijl van leerkrachten is wat generaliserend .... maar schrikbarend herkenbaar.
Klein voorbeeldje: kinderen komen stelselmatig 10 minuten te laat uit school. Zegt een ook in het onderwijs werkende moeder "ja, ik heb dat ook hoor, zo'n klas moet dan nog zoveel pakken, en jassen aan, ja die kinderen kunnen gewoon niet op tijd klaar zijn!"

Daar kan ik dus niet tegen. Noem een beroep waar je dat kunt flikken! Als ik mijn stukken te laat indien in een procedure word ik onmiddellijk niet ontvankelijk verklaard. Meer algemeen, er zijn altijd sancties verbonden aan de overschrijding van termijnen. In ons rechtssysteem, incasso's B2B of tussen bedrijf en particulier, belasting, nou ja, zo kan ik nog wel ff doorgaan.

De oplossing is ook erg simpel: eerder beginnen. Nou ja, het gaat er verder niet om om die juffen af te kraken. Maar dat ze niet eens beseffen dat hun argumentatie kant noch wal raakt, ja dat heeft te maken met wat jij al noemt. Ik kan je opsomming niet verbeteren:
"een ernstige mate van zelfoverschatting, gebrek aan zelfkritiek en in ernstige mate niet tegen kritiek of kritische vragen kunnen"

Kleinkinderen en vroeguh

Nee veel klagen doe je dan voornamelijk voor je kleinkinderen denk/hoop ik. In de hoop dat het over 20 /30 jaar weer beter is. Miriam, wat ik me afvraag, misschien heb jij je daarin verdiept. Hoe is nu de kwaliteit van ons onderwijs/onze leerkrachten tov 30 en 50 jaar geleden en tov het buitenland?
Check net mijn hyves en zie twee berichtjes: eentje van mijn zus, tegen de veertig en mavo, foutloos Nederlands en eentje van mijn nichtje, achttien en havo, stikvol spelfouten en dit beeld zie ik eigenlijk bij alle pubers op hyves. Nu doet dit nichtje geen pabo maar zou dit dus qua wel gedaan kunnen hebben met haar vooropleiding. Voor mijn gevoel was ik redelijk in staat om foutloos Nederlands te schrijven toen ik van de basisschool afkwam of idealiseer ik "Vroeguh" nou? Krijg wel eens een sms van een neef van mijn man, begin 40 lagere school en vier jaar eerste klas mavo ofzo, geen middelbare school diploma dus. Ik heb hem nog nooit op een spelfout of zelfs een d/t fout kunnen betrappen. Is het grootste probleem een inflatie van opleidingsniveau's ofzo? Als ik de generatie van mijn ouders begrijp was de HBS vroeger al heel wat als opleiding.
Is het niveau van het onderwijs achteruit gegaan of zijn de ouders mondiger geworden? Wat je bij oudere mensen ziet is dat je vroeger notabelen in het dorp had en die wisten het gewoon het beste, die sprak je niet tegen. Dat waren de huisarts, de notaris en de onderwijzer zo ongeveer. Tegenwoordig nemen mensen ook niet meer alles wat de dokter zegt voor waar aan. Mijn oma doet dat nog wel bijvoorbeeld. Bij lager opgeleide mensen zie je ook tegenwoordig nog dat die eerder alles letterlijk van de dokter of de meester aan nemen zonder zelf op onderzoek te gaan. Zie eerdergenoemd voorbeeld van bekende die ik overgehaald heb hulp te zoeken. Zij wachtten nog steeds op acties van de school.
Mijn moeder was in mijn tijd al een zeer mondige ouder, maar ik heb het idee dat veel ouders en leerkrachten haar een beetje raar vonden daarom. Toen ik de eindeloze rijen staartdelingen zat was kapte ik ermee, begreep het na een paar wel, had er geen honderden voor nodig. Meester dacht dat ik het niet begreep. Moeder heeft meester overtuigd dat ik het juist al lang begreep en het zat was, dat ik er steeds maar een paar hoefde te doen van alles. Ook toen in de derde klas ofzo de meisjes handwerken kregen en de jongens rekenen ging er een brief op poten naar de school dat mijn moeder eiste dat haar dochter evenveel rekenles kreeg als de jongens. Vanaf toen kregen ook de jongens handwerkles (dat bestaat tegenwoordig ook al niet meer). En toen ik in de zesde klas al lang door alle rekenboekjes heen was heeft de meester wiskunde-boeken gehaald van een middelbare school, zodat ik (en een aantal andere kinderen) ons niet hoefden te vervelen.

Speurneus!

'Buiten een gebrek aan intelligentie en opleiding van onderwijzend personeel lijden ze ook nog aan een ernstige mate van zelfoverschatting, gebrek aan zelfkritiek en in ernstige mate niet tegen kritiek of kritische vragen kunnen.....Onderwijzend personeel is helaas alleen gewend met fluwelen handschoentjes aangepakt te worden. Ze genieten als werknemer een hoge mate van bescherming, de bescherming van werknemer geniet zelfs voorrang boven die van het kind. Volgens mij lukt het eerder om een kind bij incapabele ouders vandaan te krijgen dan om een incapabele leerkracht uit zijn functie te krijgen. Hoewel dat laatste ook zeer veel emotionele schade kan aanrichten.'
Speurneus je benoemt precies wat mij zo geschokt heeft de afgelopen jaren! Dat leerkrachten en scholen hun beperkingen hebben, tja, dat is nu eenmaal een feit. Maar wat mij schokt is dat ze zelf net doen alsof het niet zo is.
Lees de schoolgids van de gemiddelde basisschool eens door. Vol van holle frasen en loze beloften. 'Ieder kind is uniek en moet zich optimaal kunnen ontwikkelen. Onze school biedt daarvoor een veilige- en uitdagende omgeving.' Om te huilen is dat.
Als startende ouder weet je niet beter. Je leest bovenstaande zin, en denkt: 'Dat is mooi!' En je gelooft het.
Het is net zo waar als de gemiddelde televisiereclame.

Wees eens eerlijk tegen de ouders: 'Het gemiddelde kind komt onze basisschool wel redelijk goed door, alles boven en onder de norm, daar weten we eigenlijk niet mee om te gaan. De meesten van ons doen wel onze best, maar proberen elke keer weer opnieuw het wiel uit te vinden. Verwacht niet van leerkrachten dat ze zichzelf vrijwillig inlezen, dat ze elkaar ondersteunen in de begeleiding van deze leerlingen. Zij zijn immers goed, deze leerlingen zijn fout. We proberen wel schoolbreed beleid uit te zetten, maar verwacht er maar niet te veel van, we kunnen onze werknemers namelijk niet dwingen om hier ook iets mee te doen. We willen graag dat u als ouder betrokken bent, maar dan bedoelen we dat u mee moet helpen met het schoonmaken van de school en het rijden van en naar excursies. Het onderwijs van uw kind, dat begrijpt u toch niet, houdt u daar uw mond maar over. Als u toch meent het voor uw kind op te moeten nemen, dan is het heel goed mogelijk dat wij erg boos op u worden.'

Ik begrijp het wel als mensen erover klagen als hun kind niet uitgedaagd wordt. Scholen scheppen zelf namelijk verwachtingen waar ze niet aan voldoen. Daar mogen ze best op aangesproken worden. Misschien krijg je de school zo ver dat ze iets voor jouw kind willen doen, nee heb je, ja kun je krijgen. Verwacht er echter niets van. En probeer er ondertussen maar het beste van te maken met je kind.

Jeugdzorg (ot)

Rodebeuk: "..wou je Bureau Jeugdzorg op de scholen afsturen??" Ik heb vorig jaar serieus in dubio gestaan, maar was bang dat jeugdzorg dan toch bij ons ging speuren ipv bij de school op zoek naar de oorzaak. Mijn zoon was zeer ongelukkig, ik was zelfs bang dat hij depressief was (ik heb helemaal geen leuk leven, heeft hij gezegd), een klasgenootje heeft zelfs psychische hulp gehad en gezegd dat hij dood wilde. Heb uiteraard ook aan mezelf en ons gezin getwijfeld omdat je niet kunt geloven dat een leerkracht dit kan veroorzaken. Nu hij bij een andere meester zit is het ultieme bewijs geleverd dat het daar wel degelijk aan lag. Ik heb een totaal ander kind. Vorig jaar was hij stil, teruggetrokken, ontevreden, snel aangebrand, eigenlijk gewoon geen leuk kind. Nu is hij vrolijk, maakt grapjes, behulpzaam, lief, meedenkend. Hij is echt een geweldig kind nu, bijna te mooi om waar te zijn. Hij baalt alleen dat hij naar bijles moet, maar daarvan heb ik gezegd dat hij dan maar op school moet gaan klagen, want die hadden hem deze stof gewoon moeten leren en dan had hij geen bijles nodig gehad.

Nou danni

als je nog enige hoop had mbt de school, dan is die na deze bijdragen wel verdwenen vrees ik

Sjeemig speurneus

daar schrik ik wel van, jouw Jeugdzorgwaardige verhaal.

Je blijft gewoon afhankelijk van die ene juf of meester voor de klas.

Moet nog wel even benadrukken dat de communicatie op onze school ver bovengemiddeld is. Daarom zei ik ook dat je zwaar generaliseert. Soms is het beter. Maar ook bij ons is de ene leerkracht heel anders dan de andere. Om het maar even zo te formuleren.

Balkenendenorm

rodebeuk:"Hoe is nu de kwaliteit van ons onderwijs/onze leerkrachten tov 30 en 50 jaar geleden en tov het buitenland?"
Ten opzichte van het buitenland is het nogal arbitrair. Vooral ook omdat de meting relatief is. Zakt iedereen, dan kun je nog op nummer 1 staan. Stijgt er iemand, dan kun je zakken zonder dat je onderwijs feitelijk slechter is. De vergelijking is ook slecht te maken door de enorme niveauverschillen tussen de landen. Wat er inhoudelijk gemeten wordt is dus een slap aftreksel van wat je feitelijk zou willen.
Maar in alle landen wordt er op een vergelijkbare manier op het eigen onderwijs gemopperd, net als op de files.
Dan vroeger: Het is onmiskenbaar zo dat het niveau van de leerkrachten gedaald is. De belangrijkste reden daarvoor is de mammoetwet. Voor de mammoetwet was er standenonderwijs. Arbeiderskinderen gingen per definitie werken, tenzij ze tot de pareltjes van de klas hoorden. Dan werden de ouders onder druk gezet om ze door te laten leren. Het geeigende luik daarvoor, was de kweekschool. Ergo: leerkrachten kwamen voort uit het contingent toppresteerders van de klas.
Van lieverlee is dat verschoven naar 'wie niks kan, kan Pabo'. Nu wordt daar ook wel weer aan geschaafd, maar het topje van de klas krijg je niet meer voor de klas. Die doen wat anders.
Aan de andere kant werd de doelgroep van het onderwijs door de mammoetwet en de invoering van de schoolplicht, groter. Meer kinderen gingen deelnemen aan het onderwijs. Die laatste ontwikkeling is nog steeds aan de gang. Het is maar van zeer recent dat kinderen niet meer per definitie worden afgeschreven als ze een laag iq hebben (of van een bepaald milieu komen).
Er is dus een hogere deelname, ook van kinderen met achterstanden, ze gaan allemaal naar school (geen priveles meer om achterstanden in te halen, zoals mijn zus dat op aanraden van de kinderarts nog wel heeft gehad) en krijgen les van leerkrachten die zelf niet tot de A'tjes van groep 8 hoorden.
Beter of slechter vind ik daarom wel lastig eigenlijk. Er is beslist gewonnen aan de onderkant. De bovenkant heeft volgens mij niet ingeleverd. Het aantal havo/vwo lln neemt nog steeds toe. Zo ook het aantal studenten hbo en wo.
Maar mijn meester wist en kon meer dan de meester van mijn kinderen. De mijne was een A-tje.
Rodebeuk:"Voor mijn gevoel was ik redelijk in staat om foutloos Nederlands te schrijven toen ik van de basisschool afkwam"
Ik niet. Nooit geleerd. Ik zat op vernieuwingsscholen waar 'je uiten' belangrijker was dan spellen. Die gedachte is wel uitgezaaid over alle scholen. Dat is ook precies waarom je 'het niveau van de leerkracht' niet zomaar verandert. Het is niet alleen vooropleiding of intelligentie, het is ook opvatting. De leerkrachten van vandaag zijn opgevoed met een bepaalde mentaliteit waar spellen, vervoegen en rekenen niet zo belangrijk gevonden wordt. En dat wordt misschien wel in stand gehouden omdat ze het zelf ook niet zo goed geleerd hebben. Daar krijg je, al dan niet bewust, al snel een soort Balkenendenorm van: alles is best voor die kinderen, als het maar niet meer is dan ik heb gekregen (niet eerlijk, of zelfs zielig voor die kinderen).
Rodebeuk:"Is het niveau van het onderwijs achteruit gegaan of zijn de ouders mondiger geworden?"
Het niveau van de ouders is vooruit gegaan. Vroeger was de leerkracht de hoogst geschoolde uit het eigen milieu. Tegenwoordig zijn er velen in dat milieu die hetzelfde of zelfs beter geschoold zijn. We weten het daadwerkelijk steeds vaker beter dan de leerkracht.
Ook dat veroorzaakt zorg die daarmee niet terecht is. We vinden diep van binnen misschien wel nog steeds dat de leerkracht de best opgeleide uit ons midden moet zijn. Maar ja.. die worden geen leerkracht.
Wat in de tijd van mijn moeder en in mijn tijd nog wel gewoon was, was bij familiebijeenkomsten en partijen allerlei spelletjes met de kinderen doen die gericht waren op kennis. Van autodropwijsheden tot hoofdrekenen. Tien voor taal, maar dan uit het hoofd. Dat allemaal bij oma thuis trouwens. Met het uitstervan van haar generatie, stierven ook die spelletjes uit.
Het vervelende van het 'moderne' onderwijs is dat dat soort spelletjes zelfs helemaal niet meer gedaan kunnen worden. De oudere generatie begrijpt niks meer van het onderwijs van nu met die puh in plaats van een péé, of hapjes in plaats van staartdelen, of een rekenmachine ipv een rekenlineaal en niks meer uit je hoofd kennen.
Het onderwijs is geprofessionaliseerd met methodes. Die methodes hebben het doodgewone mystieker gemaakt dan het was. Daarmee is het meer een zaak van de school geworden en minder van ouders en omstanders.
Ja, dat vind ik een achteruitgang.
Groet,
Miriam Lavell

Jeugdzorg (ot)

Helaas komen dit soort verhalen regelmatig voor. Een half jaar geleden heeft hier een hele draad over gelopen. Lees hier maar eens: http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/NFshowpost.cgi?template=4&actueel=0&archief=1&zoek=speurneus&thread=143396&forumsel=23&forum=23&post=2297103
Hoe het is afgelopen, dochter van de draadstartster is van school gewisseld. Mijn zoon is gebleven, maar kreeg Pfeiffer (echt waar) waardoor het jaar opeens heel snel om was.

Rodespeurbeuk

Volgens mij heb ik jullie door elkaar gehaald. Geeft niet voor de boodschap, toch?
Groet,
Miriam Lavell

Inderdaad mirjam

Je geeft een mooie opsomming.. alleen niet in reactie op mij..

Ik vind de verhalen ook zo indrukwekkend uit nabije familie- of kennissenkring over de beroepskeuze van slimme mensen uit niet-academische milieus tot een jaar of 50 geleden.

Mijn opa was zoon van een patissier en die kon wel pharmacie studeren maar geen wiskunde, dat was te onzeker en de opleiding duurde te lang. Mijn oma was dochter van een wijnboer, op haar 14de van school en helpen in de tuin. Pas op haar 23ste naar het conservatorium gegaan, opgevallen in het kerkkoor.

Dan hebben we het over Duitsland/Frankrijk in de 20-er jaren.

Maar ik ken ook mensen die zeggen 'ik kom uit een arbeidersmilieu en mijn ouders vonden opleiding helemaal niet belangrijk'. Die zijn nu midden 40 en hebben spijt van hun eigen schoolloopbaan maar voelen tegelijkertijd dat hun zoon liever havo zeker haalt dan vwo 'probeert'. Alsof hij beter naar zijn opa luistert dan naar zijn ouders.

Wat wil ik hiermee zeggen? Veel van deze ontwikkelingen zijn heel grootschalig en gaan door in de huidige tijd. Soms realiseren mensen zich te weinig dat de situatie op school nu niet een een statische toestand is maar een klein tijdsfragment in een grote keten van maatschappelijke veranderingen.

Geeft niet hoor

Is een mooie opsomming, aan die kweekschool had ik nog niet gedacht dat juist die kinderen daarheen gingen, waardoor de kwaliteit veel hoger lag, is een mooie verklaring. Mijn vader (1945) mocht van de hoofdmeester niet verder leren, kon naar de zevende en achtste klas. Hij kwam immers uit een arbeidersmilieu. Meester weigerde hem aan te melden. Zijn moeder is eigenhandig op de fiets gestapt naar de ambachtsschool 15 km verder om hem aan te melden, want hij moest verder leren vond ze (dat vond men toen verder leren de ambachtsschool). Eigenlijk niet zo raar dat ik zo twijfel aan het de kwaliteiten van de leerkrachten nu ik dit zo opschrijf, ben genetisch belast Zowel mijn oma (van vaderskant) als mijn moeder hadden zo hun eigen mening.

A'tjes

"Maar mijn meester wist en kon meer dan de meester van mijn kinderen. De mijne was een A-tje."
Ik heb begrepen dat nog maar de helft van de pabo-studenten via de havo (of VWO) komt. De andere (bijna) helft heeft vmbo-t gedaan en een MBO-opleiding voor bijv. onderwijsassistent. Ik ken diverse mensen die pabo hebben gedaan, en ben geschrokken van hun verhalen over het lage niveau. Het is een HBO-opleiding, maar ik heb serieus de indruk dat het in geen enkele verhouding staat tot het niveau van mijn HBO-opleiding (overigens wel 15 jaar geleden).
Hoewel ik over de hele linie niet (echt) ontevreden ben over de basisschool hier, herken ik zeker een aantal van de dingen die in dit draadje langs komen. Een kind dat gewoon lekker meehobbelt (zoals mijn oudste): prima. Maar bij hem zou het op iedere basisschool wel goed zijn gekomen. Mijn jongste is niet bepaald een 'gemiddeld' kind; ja, dan leer je een school dus écht kennen. En dan blijkt het allemaal toch wat minder positief en vanzelfsprekend. Dan heb je er opeens LAST van dat kleuterjuf kinderen liever wat langer laat kleuteren, de juf in groep 3 alle kinderen dezelfde AVI-boekjes laat lezen, de differentiatiemogelijkheden beperkt zijn en de IB'er toch wat verouderde kennis heeft. Dat was vijf jaar daarvoor ongetwijfeld ook al zo, maar toen viel het ons niet op, toen was het geen issue voor ons. Toen konden we alles met een gerust hart aan school overlaten (zoon zit inmiddels op VO).
Voor jongste zoon (groep 4) doe ik dat niet meer. Inderdaad, ik denk dat ik meer van mijn kind (en wat hij nodig heeft) begrijp dan bepaalde leerkrachten. Ik kan het gewoonweg niet aan school alleen over laten en erop vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Zoon heeft dus geluk met bewuste, mondige en redelijk goed ingelezen ouders, die als het nodig zijn ook nog externe RT (of wat dan ook maar) kunnen betalen. Maar dat geluk heeft niet ieder kind dat niet bij die gemiddelde massa hoort.

Niveau

het huidige lagere niveau van de pabo-studenten komt o.a. door het beleid en de werkwijze van de pabo's. Zelf had ik elke week rekenen, nederlands, aardrijkskunde, geschiedenis etc op mijn rooster staan toen ik op de P.A. had, het aantal lesuren was ook veel groter dan het huidige. Ik snap dat je mensen nodig hebt en daardoor wat minder streng bent aande poort, maar of dat wijsheid is? Ik denk van niet. het vervelende is ook dat degenen die wel een prima niveau hebben en heel bewust kozen voro het werk ook bekeken worden als 'je hebt maar pabo', wat erg demotiverend is. want er zijn echt nog wel jonge leerkrschten met een prima niveau. Als we maar blijven roepen dat je naar de pabo gaat omdat je niks anders kunt, maak je het ook niet aantrekkelijker er voro te kiezen. Vroeger ging bij ons iedereen die niks wist te doen iets leren voor het bank- en verzekeringswezen, toch heb ik nooit neergekeken op die sector, wat ik nu wel zie, dat vind ik jammer, want leerkracht is en blijft een vak, een mooi vak bovendien.

O zo waar

Ja, onderwijs is tegenwoordig voor meer mensen van alle milieus op alle manieren toegankelijk. En tegelijkertijd toch ook weer níet. In de VWO-eindexamenklas van mijn dochter zat maar één (1) leerling uit een straight arbeidersmilieu (beide ouders LBO, vanaf 14, 15 aan het werk) en wat hád het kind het zwaar. Terwijl ik in mijn omgeving mensen heb van wie de kinderen havo/vwo aan zouden kunnen, maar die door de omgeving worden afgeremd. Dat doet "ons soort mensen" niet. Mijn dochter studeert sinds kort, aan een als elitair bekend staand instituut (dat is het overigens niet vind ik, maar vooruit). Mensenlieve. Daar val je echt niet uit de toon als je je kind komt halen voor de lunch in je golftenue.

Tirza

Tirza: regression to the mean

Het probleem is niet dat onderwijs meer toegankelijk is geworden, het is niet een kwestie van wel of niet toegankelijk. Het gaat om verschuivingen binnen het totaal. Vroeger was er voor slimme arme kinderen maar een beperkt aantal opties, zodat er een hoog niveau op de kweekschool was. Tegenwoordig is het nog wel lastig voor kinderen uit een onopgeleid milieu om echt tot een HBO of universitaire graad te komen, maar áls ze dat doen, dan is er niet zoals vroeger een garantie dat ze dat op de kweekschool doen. (Vroeger was er via een MO-akte dan ook nog de kans om verder op te klimmen trouwens).

Wat jij beschrijft, dat het bij dure hoge opleidingen stikt van de kakkers heeft nog met iets anders te maken. Kinderen van hoogintelligente hoogopgeleiden hebben een grote kans op een lager IQ dan hun ouders (ingewikkeld verhaal, heeft te maken met regressie naar het gemiddelde), maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de druk die die ouders zetten op het behalen van een diploma. Daardoor krijg je naast elkaar kinderen die moeite hebben met het sociale stelsel van uitsluiting terwijl ze wel makkelijk het niveau inhoudelijk aankunnen (de vroegere 'arbeiderskinderen') en kinderen die worden gepusht bij het leven, goede kleren, goede omgangsvormen.. en niet altijd de snelle hersens.
Zelf heb ik veel in symphonieorkesten gespeeld in mijn studententijd. Daar zag je sommigen moeite hebben met tafelmanieren bijvoorbeeld. Een vriendin van mij at thuis altijd met het bord op schoot, die heeft heel snel de kunst van eten met mes en vork afgekeken op orkestweekends. Het bestuur van zo'n orkest waren oerkakkers die door coöptatie elkaar aanwezen. Af en toe namen ze er een werkpaard bij, voor het secretariaat ofzo, dat telkens subtiel werd afgezeken. Hele codes golden daar om er echt bij te horen. En om dat bestuurtje heen hing dan een groep van kakkers die graag ook in aanmerking wilden komen voor een bestuursklusje. Die hielden zich zo mogelijk nog beter aan de codes... denk maar niet dat mijn vriendin een kans maakte om daar tussen te komen.

Op den duur wordt het effect van regression to the mean overigens minder omdat de selectie van huwelijkskandidaten niet meer loopt volgens de oude grenzen van sociaal-economische groepen maar meer langs opleidingsniveau. Dat is iets waar nu veel voor wordt gewaarschuwd, een nieuwe tweedeling.

Sorry hoor, ik haal er een beetje veel bij geloof ik... maar ik wilde vooral reageren op jouw constatering dat het moeilijk is voor een arbeiderskind op het VWO. Ik zag een samenhang met die kakkertjes die zo gepusht worden. De een heeft veel van het een en de ander heeft veel van het ander.

Nieuwe apartheid

Tirza:"Ja, onderwijs is tegenwoordig voor meer mensen van alle milieus op alle manieren toegankelijk. En tegelijkertijd toch ook weer níet."
Je hebt helemaal gelijk. Ons onderwijs is enorm segregerend. Daar wordt in binnen- maar vooral buitenland al jaren over geklaagd. Nieuwe apartheid, wordt het ook wel genoemd.
Groet,
Miriam Lavell

Nieuwe apartheid

"Ons onderwijs is enorm segregerend."
Ja, daar ben ik het erg mee eens. Het roept ook direct de vraag op: hoe kunnen we de tweedeling tegengaan? ís die segregatie wel tegen te gaan? Ja natuurlijk, het niveau van 'de' leerkracht moet omhoog. Is er een toekomstige minister van Onderwijs die het tij kan keren - en hoe dan?

Deze discussie gaat ook over segregatie

Ijsvogeltje, een van de segregerende elementen zijn wij zelf. De ouders. En zelfs onze kinderen. We noemen dat lieflijk 'zoek een school waar je je thuis voelt'. Mijn zoon is altijd zeer open geweest over wat hij voelt, al gebruikt hij daar weinig woorden voor. Het bezoek aan de open dag van de gewone openbare scholengemeenschap die vooral gewone kinderen uit de omliggende polders trekt, maakte veel duidelijk. Dat is ook een 'soort'. De zingende dames van klas 3d deden het. "Nee, ik geloof niet dat ik hier naar klas driedubbel-d wil". De zingende en viool spelende dames en heren van het gymnasium, deden hem meer.
Daar ga je al.
Leerkrachten op het bo en het vo selecteren ook zo. Daar komt dat advies voor een deel vandaan. We hebben in Nederland nu eenmaal naar 'menssoort' geselecteerd onderwijs (vrijheid van onderwijs, een 'groot goed' vinden velen).
In Frankrijk is dat niet zo. De grote beweging is gewoon naar de school om de hoek (of die met de busdienst). Toch is dat onderwijs ook segregerend. De wijze waarop dat gebeurt, heeft alles met deze discussie te maken.
Het Franse onderwijs heeft naast de gewone route ook nog de Grand Ecole. Het is een soort hoogbegaafdenklas in het hoger onderwijs. Je komt er alleen op als je aan speciale kwaliteiten voldoet. De race om een plaats daar begint al in de basisschool. Maar natuurlijk alleen bij ouders die zich er druk om maken. En dat zijn vanzelfsprekend ouders die er zelf op hebben gezeten. Ze weten de weg.
Zij duwen hun 'briljante kinderen' vanaf dat ze kunnen lopen precies gepast de goede kant op. De juiste sporten, het juiste muziekinstrument, de juiste boeken, etc. En natuurlijk veel huiswerk maken. In Frankrijk is huiswerk maken een recht waarop men staat alsof het een primaire behoefte is. Heel veel huiswerk maken, heel veel extra leren en daardoor hele hoge cijfers halen.
Je kunt raden wie daar het beste mee uit de voeten kunnen.
Zou je zo met alle leerlingen omgaan, dan zou Grande Ecole geen uitzonderingspositie meer zijn. Nu is het dat wel en is het bijna per definitie voorbehouden aan de bestuurlijke elite van het land.
Ik moet je zeggen dat ik het gemiep over 'voorsprong in het basisonderwijs' een beetje hierop vind gaan lijken. Anders dan wel gesuggereerd wordt, is een voorsprong in het basisonderwijs oplopen helemaal niet ingewikkeld. Het bo vraagt bepaald niet het uiterste van kinderen. De goegemeente kan met een klein beetje meer focus in groep 6 al bo-uit zijn.
Nu ben ik liberaal genoeg om mensen dat aan alle kanten te gunnen. Ik ben niet tegen, ik ben voor. Maar dat gaat dan allemaal toch over iets anders dan over een jong kind dat door een afwijkend IQ in totale verwarring en vertwijfeling raakt van de directe omgeving in de gewone klas. Of dat door een fundamenteel andere leerstrategie niet in staat is om de gewone instructies correct op te volgen.
Toen mijn zoon naar de kleuterklas ging, bestond hoogbegaafdheid bij kleuters nog niet in het onderwijsbeleid. Inmiddels wel, maar de toegenomen aandacht ervoor lijkt zich als een olievlek te hebben verspreid en gaat steeds vaker over kinderen die goed scoren.
Mijn zoon deed dat niet. Hij kon niet eens lezen. Hij was niet in staat om de instructies op te volgen. Ik vrees dat die leerlingen nog steeds voor dom, autist, disleet of adhd-er worden uitgemaakt.
Dan is er niets veranderd. Behalve dan een nieuwe roep om segregatie van die kinderen die makkelijk de hoogste scores halen.
Groet,
Miriam Lavell