Dagtaak aan prutswerk
Ik zet deze post maar even in ouders/school, het is eigenlijk veel breder.
Wat ik er aan kan doen? Geen idee. Hoe ik er mee om moet gaan? Geen idee...
Ik heb dus een dagtaak aan het prutswerk van derden, ik zie ook dagelijks een boel prutswerk en het is één grote ergernis die mij erg veel tijd kost
Een voorbeeldje om de keuze van dit topic te rechtvaardigen:
Lang verhaal in 't kort: dochterlief zit op school, groep 2 en vanaf dag 1 tot heden kunnen de juffen erg weinig met haar. Ze praat vrijwel niet met de juffen en andere kinderen, laat op school niet zien wat ze kan enz.
We zijn talloze van die hdgp gesprekken verder, zit je met 4 man aan tafel...een hoop geouwehoer en 0 resultaat.
Nu heb ik alvanaf dag 1 (en sindsdien zéér vaak) aangegeven dat ik het sterke vermoeden van hb heb. Hier is nooit wat mee gedaan en om o.a. die reden heb ik zeer recentelijk de stekker uit alle hulpvraag (oa die hdgop geprekken) getrokken en zelf maar aan de slag gegaan. In 1 week ben ik al vele malen verder gekomen dan 2 jaar en al die figuren met al die gesprekken samen. (eindresultaat: dinsdag bij een andere (hb)school kijken)
Of neem een vriend van me, momenteel al 5 weken in het ziekenhuis...als ik hoor wat daar mis gegaan is. En dat zijn dat de zgn "specialisten" waarbij de patient én revalidatieartsen het verhaal van die specialisten met veel succes onderuit vegen. (heb deze ervaringen zelf ook ondervonden)
Of neem zoonlief, was volgens de testen aan het linkeroor wat doof, bleek aan het slakkenhuis te liggen en pech: niet aan te doen. Later bleek niet het slakkenhuis maar het middenoor links het probleem te zijn...dan kon het probleem opeens weleens meevallen.
Laatst weer een test gehad, nu blijkt opeens het rechteroor ineens (ook) een probleem, over links wordt niet meer gesproken.
En zo zijn er tal van zaken, school, werk enz
Ik zie en hoor zoveel onzin, zie zoveel prutswerk...ik kan overal weer zelf achteraan, mag alles zelf oplossen.
Ben ik één van de weinigen die tegen dit probleem aanloopt? Ben ik (te) kritisch? Of vertrouwt iedereen elkaar maar en denkt dat het wel goed komt zonder er verder bij na te denken..want ja, het is hun werk en ze zullen 't wel weten?
Bestaan er nog wel mensen die hun werk serieus nemen en, veel belangrijker, écht wel weten waar ze mee bezig zijn? Ik tref die mensen nml niet tot zéééér zelden!
Henricus schreef op 30-01-2024 om 13:46:
nou, ik zal het verhaal voor de geinteresseerden nog even af maken
Inzake het verhaal van school waar we vandaag een rondleiding zouden doen:
(en ja, prutswerk komt wéér even naar boven)
Recentelijk per email afspraak gemaakt voor rondleiding, ook duidelijk gevraagd hoe laat we verwacht werden. Op alles bevestiging en antwoord, behalve het laatste: de tijd.
Ik ging er dan maar van uit dat we 0830 op school moesten zijn.
Eenmaal daar bleek dat 't om 11 uur was oftewel nog 2.5 uur niksdoen in (letterlijk) een uithoek waar niks te beleven is.
Ja, even een tijd vermelden waar ik duidelijk om gevraagd heb, ik 2,5 uur verkloot én moet overbruggen etc.etc. valt bij mij ook onder de categorie prutswerk.
Ik was dus al gelijk klaar met die school, dochterlief gelukkig ook (o.a. véél te druk voor haar) en zijn we vlot weer vertrokken.
We zijn dus niet verder gekomen dan de hal.
Dient ook gezegd te worden dat de betreffende juf, waar we om 1100 uur een afspraak mee hadden, in de deuropening stond te wachten op de leerlingen.
De laatste leerling kwam er aan, schoenen uit en vroeg wat aan de juf.
Reactie juf: "nee, ik luister niet...pas als we in de klas zijn luister ik naar je"
Ik had zoiets van oke, vreemd. Maar het kon zijn dat die leerling al een historie had.
paar minuten later, klas ernaast, deur stond open..hoorde ik die juf.
Er stond blijkbaar iemand op, reactie in de trant van "je staat pas op als ik zeg dat je moet opstaan"
Lijkt op een lichtelijk militair regime (groep 2 praten we over) en dat is zeker niet de manier die dochterlief (en mij) aan zal staan.
Weer 120 km, een ochtend verkloot én 0 resultaat verder.
Bekijk het eens positief. Je weet nu dat deze school geen optie is, dus daar hoef je verder geen tijd meer in te steken. Omdat je zo vroeg was heb je alles mooi ongefilterd kunnen zien terwijl je anders misschien eerst in een mooi verhaal getrapt was. Je dochter komt er goed vanaf dat ze daar niet heen gaat. Dus, een welbestede ochtend.
haha, Hendrikus wat ben je toch een grappenmaker! Daar zou je eens iets mee moeten doen 
Want gelukkig is het schooltje op twee uur rijden ook een aanfluiting, maar als je jezelf daar geen tweeëneenhalf uur kan vermaken was het wel interessant geweest om daar dagelijks van half negen tot twee te zitten wachten op je dochter.
Maar goed, volgens mij zijn jullie geschapen voor thuisonderwijs, aanvragen op principiële gronden bij de inspecteur en dan hoef je nooit meer te dealen met al die prutslui (en zij ook niet met jou) en wordt je dochter vanzelf de beste in alles! Opgelost.
Dymo schreef op 31-01-2024 om 18:04:
Even over prutsers...
Mijn dochter werkt als arts op de afdeling gynaecologie/verloskunde van een groot ziekenhuis met een regiofunctie. Zij begeleidt daar risicobevallingen. Vaak komen de vrouwen die moeten bevallen en hun partners al vóórdat ze naar de verloskamer gaan met een pakket aan eisen en niet zelden wordt daar zelfvoldaan bij vermeld dat ze 'het maar even aangeven, omdat er in de zorg wat af geprutst wordt'. Die eisen gaan van hoe de vrouw moet worden aangesproken tot dat er bij elke handeling toestemming moet worden gevraagd aan de partner en zelfs dat de arts niet tussen de deur en de patiënt mag staan. Maar gewoon ook dat de vrouw in een bepaalde houding wil bevallen of in bad. Mijn dochter zegt braaf dat ze er alles aan zal doen, maar dat als er gevaar is voor moeder of kind, ze toch zal moeten ingrijpen. Zo'n vrouw bevalt niet voor niets onder supervisie van een arts, ze is van tevoren al aangemerkt als risicogeval (hoge bloeddruk, zwangerschapsdiabetes, extreem grote baby, enz.).
Niet zelden moet er tijdens zo'n bevalling inderdaad worden ingegrepen. Vaak iets kleins, dat de vrouw uit bad moet omdat de baby het benauwd krijgt of dat ze op haar zij moet gaan liggen. De discussies die dan volgen zijn vreselijk. Dochter heeft maar één taak: zorgen dat moeder en kind zo gezond mogelijk uit de bevalling komen. Zij is daarvoor opgeleid. Vrijwel altijd lukt het om het kind veilig geboren te laten worden. Achteraf krijgt ze toch vaak het etiket 'prutser', omdat het niet precies zo is gegaan als de patiënt het van tevoren had bedacht. Stel je voor dat zij meegaat in de wensen van de vrouw of partner en het kindje overlijdt? Dan is ze pas een prutser.
Bij mensen die van tevoren al zeker weten dat er wel weer een prutser aan het werk zal zijn, kun je het als zorgverlener of onderwijsprofessional nooit goed doen. Mijn dochter denkt serieus over een andere carrière na. Lange dagen, lange nachten en dan toch een prutser gevonden worden, dat hakt er echt in bij haar.
Begrijpelijk dat je dochter dat niet leuk vindt. Die lange dagen zijn sowieso belachelijk, in de luchtvaart is dat al lang verboden
Mijn dochter is gestorven doordat een gyn die zichzelf geweldig vond en al een veel te lange dienst erop had zitten, niet tijdig ingreep. Dus stikte ze tijdens de bevalling. Later bleek wel dat hij wel meer zulke fouten maakte. Hijzelf zag dat heel anders. Ja, wij vonden hem een prutser, iemand die zo briljant was dat hij niet meer objectief naar zich zelf kon kijken en onbewust onbekwaam was geworden. Het kostte ons kind haar leven en het smartengeld maakte dat niet goed.
Dus ja, er zijn arrogante prutsers.
Aan de andere kant staan alle kritische consumenten waar jouw dochter last van heeft, en daartussen zit een heel grijs gebied. Het is lastig om helder te krijgen in welke hoek de ontevreden patiënt valt, en in welke hoek de arts. Het hangt vaak ook van je perspectief af. Mijn arts beweerde achteraf dat ik een natuurlijke bevalling wilde en dat hij daarom zo laat ingreep. En dat was zo ontzettend gelogen (ik vond elke ingreep prima, hij zei juist dat ik het op eigen kracht moest doen en wie is er bovendien de arts?) dat ik er nog steeds ongelooflijk boos over ben. Nog even de schuld bij mij leggen ook.
Enfin, een specifiek geval en niet jullie probleem. Maar de verschillende visies op dezelfde gebeurtenis kunnen nogal uiteenlopen, wil ik hier maar mee zeggen. Zijn verhaal is ongetwijfeld heel anders.
felija schreef op 31-01-2024 om 20:01:
[..]
Ja, eigenlijk is het inderdaad een apart topic waard. Heb alleen niet zo'n zin om er eentje te openen, maar wie weet.
Herkenbaar. 😉
@Annapollewop: …. Hier wordt ik heel stil van … 😔
Zonne2017 schreef op 31-01-2024 om 21:53:
@Annapollewop: …. Hier wordt ik heel stil van … 😔
Ja sorry, nou lijkt het of ik de aandacht naar mijzelf wilde trekken, het is al heel lang geleden en ik bedoel zeker niet om zielig te doen of zo, want die dingen gebeuren helaas soms, maar het schoot eruit door de post van Dymo. Ergens begrijp ik Henricus wel, het is erg frustrerend als je afhankelijk bent van anderen en zij “verprutsen” de boel en daardoor ontstaat leed dat niet op te lossen is. We lopen daar denk ik allemaal wel op meerdere momenten tegenaan, in welke vorm ook.
Het ging mij er vooral om, realiseerde ik me al typend, dat er zoveel verschillende perspectieven zijn. En dat maakt het soms lastig om op één lijn te komen. Ik doe zelf geen werk waarin fouten veel gevolgen hebben voor personen, en dat zou ik ook niet willen want ik maak nogal eens fouten en dan is het wel zo goed als die ook weer op te lossen zijn.
Maar iemand anders staat daar natuurlijk wel, en die moet het zelfvertrouwen hebben dat hij of zij het aankan anders ga je daar niet staan, maar die iemand moet ook de zelfreflectie hebben om van fouten te leren of te concluderen dat het niet de goede persoon op die plek is. En dat is wel een wankel evenwicht soms.
Wat een vreselijk verhaal, AnnaPollewop! Ik hoor van mijn dochter ook vaak dat de oudere generatie artsen nogal zelfvoldaan kan zijn. Ik hoop dat de nieuwe generatie, ook mede door de protocollen over het leren van fouten, dit soort enorme blunders weet te voorkomen.
Ik ben zelf bijna in de bevalling van mijn dochter gebleven omdat de anesthesist de ruggenprik verkeerd zette. Daardoor raakte ik volledig verlamd en deden ook mijn ademhalingsspieren het niet meer. Het was vrijdagmiddag, wisseling van de wacht en er werd slecht op mij gelet. Gelukkig was er een ervaren verpleegkundige die aan de bel trok. Ik ga er niet vanuit dat die anesthesist altijd een ongelofelijke prutser was, het was meer een samenloop van omstandigheden.
Er zijn inderdaad veel perspectieven en mijn dochter realiseert zich dat ook. Ze wil heel graag meewerken aan de wensen van een bevallende vrouw, maar met harde eisen kan ze niet zoveel als het om de veiligheid van de baby gaat. Uiteindelijk wil iedereen dat het kindje veilig wordt geboren.
En die lange diensten, echt vreselijk. Gisteren nog zou ik gezellig tussen de middag met mijn dochter bellen omdat ze avonddienst had. Stuurt ze om 11 uur een appje dat een collega ziek was geworden en dat ze moest invallen. Dan start ze dus om 11.30 uur en is klaar na haar avonddienst, ook om 11.30 uur. Soms werkt ze 72 uur in de week. Dat is gewoon dubbel zoveel als de meeste mensen werken. Maar doet ze het niet, dan is er dus gewoon niemand die het werk doet.
Wat erg Anna...ik schrok er ook van en heb mijn dochter even een extra dikke knuffel gegeven. Gewoon omdat het kan.
Die werkdruk is wel echt zorgelijk. 72 uur per week werken is niet gezond en daar ga je juist ook fouten van maken. Mensen hebben ook tijd nodig om tot rust te komen en af te schakelen.
Update inzake school en dochter:
dochter zit op een van stichting x, nu blijkt dat er hemelsbreed 2 km verderop ook een school zit, echter een begaafdheidsprofielschool. (ook de enige begaafdheidsschool in (erg) wijde omtrek)
En ja, die school is óók van stichting x.
Maandag maar een gesprek ingepland.
Betreffende het bekende prutswerk:
we hebben al tig gesprekken gehad enz. enz., met altijd weer dezelfde 4 man aan tafel...uren geouwehoer en in 2 jaar geen streep verder.
Wat ik me dan weer afvraag: als school problemen met oa. gedrag van dochter heeft, waarom is er dan niet even contact gezocht met de school 2 km verderop?
Daar zijn ze blijkbaar wel wat meer thuis in deze kwestie(s).
Is het ego? Onkunde/onwil? Subsidie per leerling?
Als het nou concurrerende scholen zijn of wat ook dan kan ik 't nog ergens begrijpen dat er bijv. niet even onderling overlegd wordt, maar daar is dus totaal geen sprake van.
(Op de site wordt gezegd dat alle scholen van de stichting x actief samenwerken, dáár twijfel ik dus sterk aan)
Had niet één van de club van 4 het lumineuze idee kunnen hebben om deze weg in te slaan?
Afijn, ik wordt dus bloedchagrijnig van dit soort dingen.
(voordat er commentaar komt als "wellicht hebben ze dat wel gedaan maar heb je er geen weet van": ik heb al vaak aangegeven dat ik nml. alles wil horen wat er gaande is. Dit is begonnen n.a.v. wat feiten dat dochterlief een paar keer geslagen is door een ander kind, juf vond 't niet noodzakelijk om ons te vertellen. Sindsdien wil ik dus op de hoogte blijven, belangrijk of niet. Dat weet school dondersgoed, ik weet van niets dus ik ga er vanuit dat er op met die school 2km verderop geen actie ondernomen is.)
Wellicht is daar geen contact mee gezocht omdat de huidige school niet voetstoots van jou aanneemt dat hb een oorzaak kan zijn. Of ze voelen zich helemaal niet handelingsverlegen maar zien een tijgerouder die het werk verstoord waar je steeds maar weer tijd in moet steken. Want zo zijn er nog meer kinderen op school met allemaal hun eigen problemen een benodigde individuele aanpak.
Met je huidige houding jaag je de school, tegen je in het harnas, en zoals je al 2 jaar merkt kom je dan dus niet verder.
Nogmaals: vliegen vang je met stroop niet met azijn en al helemaal niet met geconcentreerd azijnzuur waar je nu mee bezig bent.
henricus, ik bedoel het niet als een aanval oid maar wordt je niet ontzettend moe van zo in het leven staan. Je lijkt van teleurstelling naar teleurstelling en frustratie naar frustratie te gaan. En al die dingen maken je boos. Je kunt niet rusten totdat het zo loopt zoals jij voor ogen hebt. Op heel veel gebieden (lees ik in jouw voorbeelden). Ik vraag me dan af of het leven zo niet alleen heel veel energie kost en uiteindelijk weinig oplevert?
Heb je dingen in het leven die je wel voldoening geven? Waar je misschien zelfs gelukkig van wordt. Ik zou je dat gunnen. Als dat niet zo is kan dat wel een reden zijn om toch hulp te zoeken. Ongeacht welke stempels je hebt.
Let je ook op je communicatie (verbaal en non- verbaal) als je met dochter bent? Vergeet niet dat kinderen erg beïnvloedbaar zijn door hun ouders. Het zou goed zijn als zij haar eigen meningen en ervaringen mag hebben zonder jouw frustraties te voelen en daarin mee te gaan. Dat is erg lastig. Ik ben het ook niet altijd eens met hoe de school van mijn kinderen handelt. Toch probeer ik dat bij mij te laten en niet bij mijn dochter. Als ik er last van heb bespreek ik dat met mijn partner. Als hij er ook last van heeft overleggen we over de aanpak. Ik ga mijn dochter niet beïnvloeden met mijn mening. Ik zal wel altijd naar haar gevoelens en mening bij iets vragen en dat evt meenemen naar school. Heel klein voorbeeld. Vorig jaar werd de klas gesplitst en dochter zit niet meer bij haar vriendin. Ik vond dat jammer. In plaats van te zeggen 'oh wat jammer dat je niet meer bij .... zit (en misschien zelfs, hoe kan school deze keuze nou maken bij een onzeker meisje als dochter) heb ik gevraagd wat ze ervan vond. Ze had er zelf niet echt moeite mee dus dan laat ik het. Nu is dit voorbeeld niet onderwijsinhoudelijk, andere voorbeelden wel.
Het is wel zo dat alles nogal relatief is.
Wij (grote groep van gemiddeld begaafden) vinden vaak toch ook dat er een hele hoop geprutst wordt binnen de groep laag begaafden. Het is, ook voor ons, moeilijk om het níet zo te zien. Het is nu eenmaal ons referentiekader.
En binnen de groep hb wordt er vast ook veel geprutst, als je het afzet tegen een slimmer kader. Dat ontbreekt alleen.
Waarbij het wel ook handig kan zijn om mee te nemen dat iq ook erg kan verschillen binnen hb kaders. Nét hb is het wellicht net wat makkelijker om in te voegen.
Tja omgekeerd kan ik ook zeggen als jij al denkt van voor dat je kind naar school ging dat ze mogelijk hoogbegaafd is, waarom heb je dan zelf niet van te voren uitgezocht welke scholen daar in jullie buurt in gespecialiseerd zijn? Prutswerk?
Ik ben dan vooral benieuwd wat je in die ene week hebt gedaan, wat dan wel helpt. En is dat iets wat ze op school ook kunnen toepassen.
En ook hoe kwam je op het idee om dit toe te gaan passen. Want dat idee had je niet eerder lijkt me omdat je dochter al 2 jaar loopt te struggelen.
Stond school niet open om de HB aanpak toe te passen? Ik zelf heb altijd zoiets er hoeven nog geen labels geplakt te worden, maar je kan wel alvast de aanpak wijzigen.
Wat zijn dan de onderwijsbehoeftes van je dochter? En waar in vind je dan dat de school te kort schiet. En tegen welke dingen loopt je dochter dan aan?
Ik mis hier een stuk inhoudelijk verhaal. En misschien heb je die wel. Dat zou wel fijn zijn ook voor een eventuele overstap. Dat je dit aan een school kan meegeven en dat er dan gekeken wordt of ze dit passend voor haar kunnen maken.
Daglichtlamp schreef op 01-02-2024 om 13:31:
Tja omgekeerd kan ik ook zeggen als jij al denkt van voor dat je kind naar school ging dat ze mogelijk hoogbegaafd is, waarom heb je dan zelf niet van te voren uitgezocht welke scholen daar in jullie buurt in gespecialiseerd zijn? Prutswerk?
Snap ik ook niet. Hoe kun je er pas NU achterkomen dat er op 2km nog een school zit? Dan heb je toen je kind 1 of 2 was toch je huiswerk niet goed gedaan?
Toen oudste kind hier 1 werd konden we het inschrijven voor een peuterschool. Omdat we er eentje wilden die naast/bij een school zat, heb ik toen al de scholen onderzocht. Dat het kind voorliep was toen al duidelijk.
Prima als je geen onderzoek doet, maar klaag dan ook niet over anderen....