Dagtaak aan prutswerk
Ik zet deze post maar even in ouders/school, het is eigenlijk veel breder.
Wat ik er aan kan doen? Geen idee. Hoe ik er mee om moet gaan? Geen idee...
Ik heb dus een dagtaak aan het prutswerk van derden, ik zie ook dagelijks een boel prutswerk en het is één grote ergernis die mij erg veel tijd kost
Een voorbeeldje om de keuze van dit topic te rechtvaardigen:
Lang verhaal in 't kort: dochterlief zit op school, groep 2 en vanaf dag 1 tot heden kunnen de juffen erg weinig met haar. Ze praat vrijwel niet met de juffen en andere kinderen, laat op school niet zien wat ze kan enz.
We zijn talloze van die hdgp gesprekken verder, zit je met 4 man aan tafel...een hoop geouwehoer en 0 resultaat.
Nu heb ik alvanaf dag 1 (en sindsdien zéér vaak) aangegeven dat ik het sterke vermoeden van hb heb. Hier is nooit wat mee gedaan en om o.a. die reden heb ik zeer recentelijk de stekker uit alle hulpvraag (oa die hdgop geprekken) getrokken en zelf maar aan de slag gegaan. In 1 week ben ik al vele malen verder gekomen dan 2 jaar en al die figuren met al die gesprekken samen. (eindresultaat: dinsdag bij een andere (hb)school kijken)
Of neem een vriend van me, momenteel al 5 weken in het ziekenhuis...als ik hoor wat daar mis gegaan is. En dat zijn dat de zgn "specialisten" waarbij de patient én revalidatieartsen het verhaal van die specialisten met veel succes onderuit vegen. (heb deze ervaringen zelf ook ondervonden)
Of neem zoonlief, was volgens de testen aan het linkeroor wat doof, bleek aan het slakkenhuis te liggen en pech: niet aan te doen. Later bleek niet het slakkenhuis maar het middenoor links het probleem te zijn...dan kon het probleem opeens weleens meevallen.
Laatst weer een test gehad, nu blijkt opeens het rechteroor ineens (ook) een probleem, over links wordt niet meer gesproken.
En zo zijn er tal van zaken, school, werk enz
Ik zie en hoor zoveel onzin, zie zoveel prutswerk...ik kan overal weer zelf achteraan, mag alles zelf oplossen.
Ben ik één van de weinigen die tegen dit probleem aanloopt? Ben ik (te) kritisch? Of vertrouwt iedereen elkaar maar en denkt dat het wel goed komt zonder er verder bij na te denken..want ja, het is hun werk en ze zullen 't wel weten?
Bestaan er nog wel mensen die hun werk serieus nemen en, veel belangrijker, écht wel weten waar ze mee bezig zijn? Ik tref die mensen nml niet tot zéééér zelden!
Waar komt je weerstand tegen een vermoeden van autisme vandaan, Henricus ? Zou het niet fijn zijn om het te laten onderzoeken, net zoals je dat bij je vermoedens over HB hebt gedaan ? Wat maakte dat je daar wel uitsluitsel over wilde hebben en niet over autisme ?
Zonne2017 schreef op 30-01-2024 om 20:21:
[..]
Fijn dat je uitleg hebt willen geven. Veel mensen met autisme zijn niet contactgestoord. Dat is een misvatting. Er zijn genoeg autistische mensen die net als jij heel sociaal (lijken te) zijn. Er is zelfs een uitdrukking voor : outgoing but odd. Autistische mensen die gewoon prima onder de mensen kunnen zijn, maar er is altijd iets wat merkbaar en voelbaar niet helemaal aansluit. Het is vaak aangeleerd gedrag en als je intelligent bent kun je heel goed leren verbloemen dat je de sociale interactie en vooral de ongeschreven regels niet écht begrijpt.
Je hebt duidelijk wel problemen in contact met andere mensen. Daar geef je uitgebreide beschrijvingen van. Daarnaast vind ik datgene wat je vertelt over dat mensen je absoluut niet interesseren, al valt iedereen vandaag dood neer, zó typisch autistisch.
Maar goed, doe ermee wat je wilt. Blijkbaar bevalt het zelfgekozen HB etiketje je beter voor jou en je dochter. Het gaat je alleen niet verder helpen. Er is een reden waarom de school weinig met je mee beweegt en dat is dat zij het niet zien of omdat ze iets anders zien. Daarnaast is je kind nog heel jong. Waarschijnlijk wil de school haar de kans geven om eerst nog wat verder te ontwikkelen. Het is denk ik goed voor het welzijn van je dochter dat de school zich de kop niet gek laat maken door haar vader.
In vervolg daarop, denk ik dat er nog een ander puntje is. Ik begrijp heel goed dat TO een schoolplek voor zijn kind wil waar zij het best zou gedijen (of waar TO dénkt dat zij het best zou gedijen). Zeker als TO denkt dat zijn dochter veel op hem lijkt, dus hij dat zelf goed, evt. denkt, aan te voelen. Maar eens of eens zal dochter de grote 'boze' maatschappij in moeten en haar kostje moeten verdienen. Dan kun je natuurlijk allerlei beroepen of als zelfstandige of wat dan ook bedenken, wat het best (misschien..) bij haar zou passen. Alleen is verre van zeker of dat (sowieso direct) zal lukken. Talloze redenen om te bedenken waarom dat niet lukt/kan. Maar ze zal toch haar inkomen moeten gaan verdienen en de kans is dan echt aanwezig dat dat in een werkomgeving en werkomstandigheid is, die niet bij haar past, niet fijn vindt, last van heeft enz. Toch zal ze zich daar moeten zien te redden. En mij lijkt, dat als zij haar schooljaren in een voor haar prettige omgeving, maar wel een omgeving die 'speciaal' is, zal slijten, ze weinig leert en zich weinig eigen maakt hoe zich onder meer gangbare omstandigheden moet en kan houden.
Ik vind jou echt heel vermoeiend. Anders is niet beter. Ook niet slechter. Maar gewoon anders. En dat betekent dat je op een andere frequentie functioneert dan de meeste mensen en continu een vertaalslag moet maken. Dat is heel vermoeiend en soms lukt het ook gewoon even niet, maar dat is wat anders dan 'iedereen is irritant en de halve wereld mag dood neervallen'. Ik vind het ook echt pijnlijk dat dat wordt gezien als iets wat mensen met autisme denken. Ik in ieder geval niet. Als alle irritante en domme mensen gewoon lekker thuisblijven en hersenloze SBS6-programma's kijken, dan hoeven ze helemaal niet dood. Zo kun je het ook omdenken.
Je bent niet de maat der dingen. Ik ook niet. En daar moet ik mezelf nog regelmatig aan herinneren, als ik 'mensen' weer eens niet begrijp. Of een ander herinnert mij er aan.
Als je al dat 'gepruts' van anderen nu eens ziet als onkunde in plaats van onwil? Jij denkt heel snel, op heel hoog niveau. 98% van de mensheid kan dat niet, hoe graag ze het ook willen. Toch verwacht jij dat wel van hen. Dat betekent dubbele teleurstelling.
Je kunt van iemand zonder benen niet verwachten dat die heel hard rent. Maar ook de meeste mensen die wel twee functionerende benen hebben kunnen niet zo hard rennen als Usain Bolt of Sifan Hassan. Zelfs niet als ze daar heel hard voor trainen. Het is niet fair om ze dat dan te verwijten.
Zie het als een gave, als iets wat maar weinig mensen kunnen. Mijn mentor in 3 gymnasium zei altijd tegen ons als klas 'jullie hebben cognitief gezien wat meer dan gemiddeld gekregen van boven; wees daar dankbaar voor en doe er wat mee'. Een wijze les die ik nooit vergeten ben. We hebben elkaar nodig in de samenleving.
Wees wat genadiger; naar jezelf én naar anderen toe. We doen allemaal ons best en soms prutsen we allemaal maar wat aan. Ja, jij óók.
Door meer over mezelf te leren en geconfronteerd te worden met mijn eigen onvermogens en gepruts, ook en misschien wel juist op het gebied van zelfacceptatie en ouderschap, heb ik ook geleerd met wat meer mildheid, mededogen en genade naar de houding van andere mensen te kijken. Neemt de pijn die me soms is aangedaan niet weg, maar door hun houding te zien als onmacht, als onvermogen om het anders te doen, ben ik wel zachter geworden.
Overigens, gisteravond was er een uitzending op tv van 'Dit is de kwestie' over de voor- en nadelen van diagnoses.
De hele tijd iedereen afkraken die wél succes heeft gehad. Al die.prutsers, dat kan toch niet, terwijl het miskende genie er volgens eigen zeggen mijlenver bovenuit steekt.
Ik ben ze wel eens vaker tegengekomen, op andere gebieden.
Maar: Show, don't tell.
Bovendien heb ik het idee dat in dit geval er ook wordt aangestuurd op het anderen prutsers kunnen noemen. Zoals naar een school gaan zonder een tijd af te spreken en dan meteen weer weggaan. Zo blijft je perceptie van jezelf wel in stand ja, zonder uitdaging. Lekker veilig, weer een zelfbevestiging. Dat anderen dat anders opvatten: prutsers! Hoppa, weer een zelfbevestiging. En zo blijf je in zo'n prutscirkeltje ronddraaien terwijl al die prutsers daar niet eens in terechtkomen.
Best interessant.
Als je uitdeelt, moet je ook kunnen incasseren. Jouw leerlingen kwamen bij jou met een vraag, en die kregen te horen of iets goed was of kut. Jij komt hier met een vraag en je krijgt (over het algemeen milder en onderbouwder dan “dat is kut”) hier ook feedback. Maar dat kun je moeilijk incasseren. Je laat je liever afleiden door een enkele forummer die het woord narcist in de mond neemt. Of door nog meer voorbeelden van prutsers. Maar daarmee geef je jezelf geen kans om echt je hulpvraag in te duiken.
Ik gok dat er toch wel wat binnenkomt en dat het doormaalt. Tot het je eigen idee is. Ik hoop dus dat je er toch iets aan hebt.
Even over prutsers...
Mijn dochter werkt als arts op de afdeling gynaecologie/verloskunde van een groot ziekenhuis met een regiofunctie. Zij begeleidt daar risicobevallingen. Vaak komen de vrouwen die moeten bevallen en hun partners al vóórdat ze naar de verloskamer gaan met een pakket aan eisen en niet zelden wordt daar zelfvoldaan bij vermeld dat ze 'het maar even aangeven, omdat er in de zorg wat af geprutst wordt'. Die eisen gaan van hoe de vrouw moet worden aangesproken tot dat er bij elke handeling toestemming moet worden gevraagd aan de partner en zelfs dat de arts niet tussen de deur en de patiënt mag staan. Maar gewoon ook dat de vrouw in een bepaalde houding wil bevallen of in bad. Mijn dochter zegt braaf dat ze er alles aan zal doen, maar dat als er gevaar is voor moeder of kind, ze toch zal moeten ingrijpen. Zo'n vrouw bevalt niet voor niets onder supervisie van een arts, ze is van tevoren al aangemerkt als risicogeval (hoge bloeddruk, zwangerschapsdiabetes, extreem grote baby, enz.).
Niet zelden moet er tijdens zo'n bevalling inderdaad worden ingegrepen. Vaak iets kleins, dat de vrouw uit bad moet omdat de baby het benauwd krijgt of dat ze op haar zij moet gaan liggen. De discussies die dan volgen zijn vreselijk. Dochter heeft maar één taak: zorgen dat moeder en kind zo gezond mogelijk uit de bevalling komen. Zij is daarvoor opgeleid. Vrijwel altijd lukt het om het kind veilig geboren te laten worden. Achteraf krijgt ze toch vaak het etiket 'prutser', omdat het niet precies zo is gegaan als de patiënt het van tevoren had bedacht. Stel je voor dat zij meegaat in de wensen van de vrouw of partner en het kindje overlijdt? Dan is ze pas een prutser.
Bij mensen die van tevoren al zeker weten dat er wel weer een prutser aan het werk zal zijn, kun je het als zorgverlener of onderwijsprofessional nooit goed doen. Mijn dochter denkt serieus over een andere carrière na. Lange dagen, lange nachten en dan toch een prutser gevonden worden, dat hakt er echt in bij haar.
Dymo schreef op 31-01-2024 om 18:04:
Even over prutsers...
Mijn dochter werkt als arts op de afdeling gynaecologie/verloskunde van een groot ziekenhuis met een regiofunctie. Zij begeleidt daar risicobevallingen. Vaak komen de vrouwen die moeten bevallen en hun partners al vóórdat ze naar de verloskamer gaan met een pakket aan eisen en niet zelden wordt daar zelfvoldaan bij vermeld dat ze 'het maar even aangeven, omdat er in de zorg wat af geprutst wordt'. Die eisen gaan van hoe de vrouw moet worden aangesproken tot dat er bij elke handeling toestemming moet worden gevraagd aan de partner en zelfs dat de arts niet tussen de deur en de patiënt mag staan. Maar gewoon ook dat de vrouw in een bepaalde houding wil bevallen of in bad. Mijn dochter zegt braaf dat ze er alles aan zal doen, maar dat als er gevaar is voor moeder of kind, ze toch zal moeten ingrijpen. Zo'n vrouw bevalt niet voor niets onder supervisie van een arts, ze is van tevoren al aangemerkt als risicogeval (hoge bloeddruk, zwangerschapsdiabetes, extreem grote baby, enz.).
Niet zelden moet er tijdens zo'n bevalling inderdaad worden ingegrepen. Vaak iets kleins, dat de vrouw uit bad moet omdat de baby het benauwd krijgt of dat ze op haar zij moet gaan liggen. De discussies die dan volgen zijn vreselijk. Dochter heeft maar één taak: zorgen dat moeder en kind zo gezond mogelijk uit de bevalling komen. Zij is daarvoor opgeleid. Vrijwel altijd lukt het om het kind veilig geboren te laten worden. Achteraf krijgt ze toch vaak het etiket 'prutser', omdat het niet precies zo is gegaan als de patiënt het van tevoren had bedacht. Stel je voor dat zij meegaat in de wensen van de vrouw of partner en het kindje overlijdt? Dan is ze pas een prutser.
Bij mensen die van tevoren al zeker weten dat er wel weer een prutser aan het werk zal zijn, kun je het als zorgverlener of onderwijsprofessional nooit goed doen. Mijn dochter denkt serieus over een andere carrière na. Lange dagen, lange nachten en dan toch een prutser gevonden worden, dat hakt er echt in bij haar.
Vreselijk om te lezen. Ik hoop dat ze haar mooie werk blijft uitvoeren!
Hier ook tot zekere hoogte ervaring mee. Met name als je in hogere klassen staat dient een leerling bepaalde citoscores te halen. Anders ben ik de prutser die niet kan lesgeven. Dat betreffend kind al jaren een III haalt voor rekenen en een stijgend lijntje laat zien is niet van belang. Als je goed les kan geven maak je toch van elke leerling een VWO'er?
Ten tijde van corona/thuisonderwijs floreerden er best wel wat kinderen. Die groeiden snel qua rekenvaardigheden. Conclusie: in het onderwijs werken prutsers. Dat een thuissituatie waarin ouders 1 op 1 met kind werken en het een stuk rustiger is dan in een schoolse situatie vergeten we even.
Henricus schreef op 31-01-2024 om 11:20:
[..]
Geraakt worden door een opmerking, dat valt mee.
Het is alleen pure ergernis dat de oordelen al klaar liggen, er nauwelijks gelezen wordt en de meesten er zelf zaken gaan in- of aanvullen.
Inzake autisme: iedereen heeft in meer of mindere mate wel een stukje autisme in zich, net als bijv. narcisme.
Ik werd hier op basis van een paar opmerkingen al weggezet als narcist, dan heb je een hoop dingen mbt narcisme toch echt niet begrepen.
Of het hb etiketje mij beter past dan autisme? Nee, hb is ook aardig waardeloos en ik weet niet wat beter/leuker zou zijn
Of ik kenmerken van autisme heb: dat ontken ik absoluut niet, nogmaals: iedereen heeft kenmerken en bij mij zijn er wel wat zaken die er misschien bovenuit steken. Maar een autisme label is wel wat uitgebreider dan "de halve wereld kan dood neer vallen = 100% autisme".
Inzake laatstgenoemde opmerking, dat ik er niet wakker van lig als de halve wereld neervalt: het heeft m.i. niets (of weinig) met autisme te maken.
Om me heen, zoals eerder gezegd, zie ik allerhande dingen...het prutswerk,het SBS6 niveau, de dommigheid, de simpele zielen, 0 inhoud. Geef het maar een naam.
Dát kan ik dus missen als kiespijn, zet me dan maar liever op een onbewoond eiland.
Om een voorbeeld te noemen: ik kwam er kortgeleden achter dat er een programma is waarin bn-ers een orkest dirigeren. Bleek dat 't programma al 7 seizoenen aan de gang is. Dat soort niveau, daar kan ik me dus werkelijk niets bij voorstellen...vind het ook zeer moeilijk te bevatten dat zoiets blijkbaar dermate populair is dat 't programma ook al 7 seizoenen bestaat. (net zoals bn-ers die bakken, fotograveren, zingen, dansen, kinderen die bakken en meer van dat soort regelrechte onzin. Wat is 't volgende? BN-ers die auto's gaan uitdeuken? )
Geef 't volk brood en spelen... nadenken lijkt uit de mode, het moet zo simpel mogelijk en dan is 't blijkbaar leuk/interessant.
Daarnaast heb je nog 't volk wat dmv een pak en stropdas meent intelligenter over te komen, totdat het gesprek de diepte in gaat, dan ben je zo vaak ook snel kwijt.
[…]
Maar dat oordelen en invullen doe je zelf toch ook? Iedereen die dat programma kijkt, is dom, als ik het even vrij mag vertalen. Dat ik wellicht na een dag hogere wiskunde ‘s avonds even mijn hersens wil ontspannen door naar zo’n programma te kijken, dat maakt mij direct dom (ondanks de hogere wiskunde). Prima als jij dat programma niet wilt kijken en andere ideeën van ontspanning hebt, smaken verschillen nou eenmaal, maar jij hebt direct je oordeel klaar over mensen die het wél kijken. Sterker nog, het is direct een oordeel over de hele maatschappij.
Bloemenzee schreef op 31-01-2024 om 18:27:
[..]
Maar dat oordelen en invullen doe je zelf toch ook? Iedereen die dat programma kijkt, is dom, als ik het even vrij mag vertalen. Dat ik wellicht na een dag hogere wiskunde ‘s avonds even mijn hersens wil ontspannen door naar zo’n programma te kijken, dat maakt mij direct dom (ondanks de hogere wiskunde). Prima als jij dat programma niet wilt kijken en andere ideeën van ontspanning hebt, smaken verschillen nou eenmaal, maar jij hebt direct je oordeel klaar over mensen die het wél kijken. Sterker nog, het is direct een oordeel over de hele maatschappij.
Hoe zie jij dit Henricus? Dat zou ik oprecht willen weten.
Dymo schreef op 31-01-2024 om 18:04:
Even over prutsers...
Mijn dochter werkt als arts op de afdeling gynaecologie/verloskunde van een groot ziekenhuis met een regiofunctie. Zij begeleidt daar risicobevallingen. Vaak komen de vrouwen die moeten bevallen en hun partners al vóórdat ze naar de verloskamer gaan met een pakket aan eisen en niet zelden wordt daar zelfvoldaan bij vermeld dat ze 'het maar even aangeven, omdat er in de zorg wat af geprutst wordt'. Die eisen gaan van hoe de vrouw moet worden aangesproken tot dat er bij elke handeling toestemming moet worden gevraagd aan de partner en zelfs dat de arts niet tussen de deur en de patiënt mag staan. Maar gewoon ook dat de vrouw in een bepaalde houding wil bevallen of in bad. Mijn dochter zegt braaf dat ze er alles aan zal doen, maar dat als er gevaar is voor moeder of kind, ze toch zal moeten ingrijpen. Zo'n vrouw bevalt niet voor niets onder supervisie van een arts, ze is van tevoren al aangemerkt als risicogeval (hoge bloeddruk, zwangerschapsdiabetes, extreem grote baby, enz.).
Niet zelden moet er tijdens zo'n bevalling inderdaad worden ingegrepen. Vaak iets kleins, dat de vrouw uit bad moet omdat de baby het benauwd krijgt of dat ze op haar zij moet gaan liggen. De discussies die dan volgen zijn vreselijk. Dochter heeft maar één taak: zorgen dat moeder en kind zo gezond mogelijk uit de bevalling komen. Zij is daarvoor opgeleid. Vrijwel altijd lukt het om het kind veilig geboren te laten worden. Achteraf krijgt ze toch vaak het etiket 'prutser', omdat het niet precies zo is gegaan als de patiënt het van tevoren had bedacht. Stel je voor dat zij meegaat in de wensen van de vrouw of partner en het kindje overlijdt? Dan is ze pas een prutser.
Bij mensen die van tevoren al zeker weten dat er wel weer een prutser aan het werk zal zijn, kun je het als zorgverlener of onderwijsprofessional nooit goed doen. Mijn dochter denkt serieus over een andere carrière na. Lange dagen, lange nachten en dan toch een prutser gevonden worden, dat hakt er echt in bij haar.
Ojeetje, dat gaat wel ver. Waar komt dat verschijnsel eigenlijk vandaan, dat mensen denken dat ze ook wat weten en vanalles kunnen eisen.
Mijn vader is ook zo'n patiënt trouwens. Die is dan wel niet zwanger 
maar heeft het altijd over 'het suikermeisje' (de verpleegkundige die zijn diabetes in de gaten houdt) en gebruikt meer van dat soort denigrerende benamingen voor de hulpverleners. Tegelijkertijd is hij een enorme hypochonder en zoekt alles wat hij maar kan vinden op op het internet en strooit met allerlei medische termen. En vindt uiteraard dat de dokters het niet bij het rechte eind hebben. Zo is hij laatst zelfstandig gestopt met zijn bèta-blokkers bijvoorbeeld, terwijl me dat geen snoepjes lijken die je wel of niet kunt nemen als je zin hebt.
Is dat iets wat tegenwoordig meer voorkomt dan vroeger, al die eisen die gewone burgers stellen aan professionals en als er geen gehoor aan wordt gegeven, dan zijn het prutsers?
Heel treurig dat veel mensen in dienstbare beroepen als de zorg en het onderwijs stoppen door de toename van veeleisende mensen. Dat leidt tot alleen maar meer tekorten en agressie.
Een bevalling die je kunt plannen en verloopt naar je eigen wensen...ja, dat zou mooi zijn. Net als alle eigenschappen van je kind kiezen.
Wij zijn de mensen die ons meisje, weliswaar veel te vroeg en met een boel complicaties, veilig en wel ter wereld hebben gebracht en zowel haar als mezelf in leven hebben weten te houden oneindig en intens dankbaar. Voor altijd. Je dochter doet mooi werk Dymo.
Alle ouders willen het beste voor hun kind. Niet alle ouders weten wat dat is en niet alle verwachtingen zijn realistisch. Heel veel kinderen zouden qua leerprestaties baat hebben bij 1 op 1 onderwijs. Maar dat kan niet, want dat gaat ten koste van heel veel andere kinderen. En er is nog zoiets als sociale vaardigheden.
Als je als ouder je kind elk jaar van school laat wisselen op zoek naar de heilige graal en er telkens achter komt dat er overal wel wat is, dan geef je een kind ook het idee dat het nooit genoegen moet nemen met gewoon oké. Dat niets goed genoeg is voor hem/haar.
felija schreef op 31-01-2024 om 19:06:
Is dat iets wat tegenwoordig meer voorkomt dan vroeger, al die eisen die gewone burgers stellen aan professionals en als er geen gehoor aan wordt gegeven, dan zijn het prutsers?
Dat lijkt me een mooie vraag voor een apart topic. 
ik gok van wel en er zijn vast interessante onderzoeken naar gedaan. Doe je eigen onderzoek is een gevleugelde term geworden. 😉
Doemijdieglazenbol schreef op 31-01-2024 om 19:38:
[..]
Dat lijkt me een mooie vraag voor een apart topic.
Ja, eigenlijk is het inderdaad een apart topic waard. Heb alleen niet zo'n zin om er eentje te openen, maar wie weet.