Welk eten staat jou tegen vanwege een negatieve associatie?
Dit heet in de psychologie voedselaversie. Het ontstaat bijvoorbeeld door een nare gebeurtenis terwijl je dat ene gerecht at, of doordat je na het eten ervan vreselijk misselijk bent geworden. En dan wil je dat liefst nooit meer hoeven te eten, vanwege die negatieve associatie.
Deel hier je verhaal 🤢
Ik ben zelf als kind een keer vreselijk ziek geworden van snert, na een feestje. Ik heb toen een gloednieuwe auto van een van de rijdende ouders ondergekotst…
Op een camping heb ik een voedselvergiftiging uitgekotst en gescheten die ik had opgelopen van mosselen. Zeer ongemakkelijk, zachtjes uitgedrukt…
Beide eet ik dus liefst nooit meer.
Ook bruine bonen, doperwten, capucijners, linzen etcetera gaan er bij mij niet in (wel als er een enkele in een groentenmix zit) Vroeger voel ik me te veel gedwongen om dit te eten, en het doet me aan snert denken en het komt me ook daarom de neus uit.
Zolang er nog alternatieven zijn, blijf ik dus ver uit de buurt van dit alles.
Alles met kunstmatige perziksmaak. Als kind had ik veel keelontsteking en had die antibiotica in zo'n flesje (amoxicilline-suspensie) die smaak. Dus snoepperziken, spa en fruit... Van kunstmatig perzikaroma word ik groen en geel.
Mijn dochter had op de basisschool een vriendinnetje die een moeder had die vond dat het leven van haar kind altijd 100% leuk moest zijn. Alle plooien die ze zag verschijnen streek ze zorgvuldig glad.
Waar 2 meisjes (met een stevige eigen wil) spelen gaat weleens wat mis. Een ruzietje/lelijk woord de uitroep: Ik wil nooooit met met je spelen. Dat was altijd de schuld van mijn dochter en mijn opvoeding. Dan moest ik van die moeder binnen komen en onder het "genot" van een kopje thee moesten we dan de vriendschap van onze dochters bespreken. Dat heeft geduurd van groep 1 tot groep 6 toen gingen ze verhuizen en naar een andere school en was de vriendschap voorbij.
Dat kopje thee was altijd rooibosthee.
Als ik nu rooibos ruik wordt ik helemaal onrustig.
Inmiddels kan ik het uit beleefdheid wel opdrinken als ik het onverwacht en zonder keuze aangeboden krijg. Daar heb ik wel een paar jaar voor nodig gehad.
Chocolade met sinaasappelvulling, brrrr.
Man en ik waren op fietsvakantie in Bretagne en wilden een deel van de tocht per trein doen. Op het station was heel weinig aan etenswaren te koop en wat er was, was niet vegetarisch, behalve een rol chocoladekoekjes met sinaasappelvulling. We hadden erg honger na een lange fietstocht naar het station en hebben zodoende die rol samen opgegeten. Die viel verkeerd en ik werd heel erg misselijk. Na de treinreis moesten we nog een eind fietsen. Daar draaide ik toen normaal mijn hand niet voor om, maar met die misselijkheid viel het niet mee.
Het is ruim 35 jaar geleden, maar ik griezel nog altijd als ik een stukje chocolade in mijn mond steek en het blijkt met sinaasappelaroma te zijn.
Bakblik schreef op 23-10-2025 om 19:58:
Mijn dochter had op de basisschool een vriendinnetje die een moeder had die vond dat het leven van haar kind altijd 100% leuk moest zijn. Alle plooien die ze zag verschijnen streek ze zorgvuldig glad.
Waar 2 meisjes (met een stevige eigen wil) spelen gaat weleens wat mis. Een ruzietje/lelijk woord de uitroep: Ik wil nooooit met met je spelen. Dat was altijd de schuld van mijn dochter en mijn opvoeding. Dan moest ik van die moeder binnen komen en onder het "genot" van een kopje thee moesten we dan de vriendschap van onze dochters bespreken. Dat heeft geduurd van groep 1 tot groep 6 toen gingen ze verhuizen en naar een andere school en was de vriendschap voorbij.
Dat kopje thee was altijd rooibosthee.
Als ik nu rooibos ruik wordt ik helemaal onrustig.
Inmiddels kan ik het uit beleefdheid wel opdrinken als ik het onverwacht en zonder keuze aangeboden krijg. Daar heb ik wel een paar jaar voor nodig gehad.
Wat een vreselijke moeder, ik begrijp dat ze geen goede reclame voor rooibos voor je was. Ik hou er ook niet van, zonder negatieve associaties maar ik lust het gewoon niet.
De keren dat ik goed ziek ben geworden van eten in de afgelopen paar jaar was het van kip. Sindsdien eet ik dat niet al te graag meer.
Citroengraag schreef op 23-10-2025 om 19:23:
Alles met kunstmatige perziksmaak. Als kind had ik veel keelontsteking en had die antibiotica in zo'n flesje (amoxicilline-suspensie) die smaak. Dus snoepperziken, spa en fruit... Van kunstmatig perzikaroma word ik groen en geel.
Oooh ik kan me dit levendig voor de geest halen, heel begrijpelijk! Ik moest hierdoor denken aan een goedje dat ik moet nemen voor mijn 5-jaarlijkse darmonderzoek. Daar moet ik dan 2 liter van drinken om de boel leeg te maken. En dat ruikt op zich niet verkeerd, dan denk je eerst nog ‘hm, mango’ maar het is gruwelijk vies…
Lust je nog wel mango dan, madee?
Ik heb me een keer behoorlijk verslikt in een stukje braadworst dat durf ik dus niet meer te eten.
En geen eten maar drinken maar dingen als Safari en blue Curaçao krijg ik ook echt niet meer weg sinds mijn tienertijd 
Auwereel schreef op 23-10-2025 om 20:14:
Lust je nog wel mango dan, madee?
Ja, dat gelukkig wel. Dit is een kunstmatig mangoaroma, waarschijnlijk om het hopelijk minder vies te maken (niet geslaagd)
Ik denk dat het ook scheelt of je van te voren al vaak een positieve ervaring met dat eten hebt gehad voordat je er ziek van werd. Als ik nu bijvoorbeeld eens ziek zou worden na chips of chocola, dan zou ik het gewoon weer gaan eten. Maar is het m’n eerste of één van de eerste keren dat ik het at, dan hou ik het voor gezien.
Nadat ik ooit (30 jaar geleden ofzo) nogal ziek/dronken 
🤢 ben geweest van Pastis (alcoholische drank op basis van anijs) lust ik niets meer met anijs.
Alleen de geur al. 😖
Mosselen en oesters, maar dat komt vooral door hoe het er uit ziet. Brrr...
Als puber had ik zo'n enorme kater die echt de hele dag duurde. Overdag niks gegeten en 's avonds aten we hutspot. Dat kotste ik uit over de trap. Dat is echt vet kut schoonmaken, en al helemaal als je een kater hebt.
En ik houd niet van het mondgevoel van vetjes, dus het vette van een ribeye, of een niet goed gebakken speklap.
Ik zou in de zomer niet gauw iets zoets eten buiten, tenzij ik het in één hap in mijn mond kan steken. Ik heb ooit weleens buiten een slok limonade genomen en toen voelde ik iets zoemend in mijn mond heen en weer zwemmen. En dat vond ik geen fijne ervaring.
Ik heb ooit 1 keer Thaïs gegeten. Klaargemaakt door een tante met een nieuwe hobby "die eens lekker Thaïs ging koken voor de hele familie". Op 17 april 2000.
Mijn mond stond in totale vuur en vlam. 7 glazen melk volstonden niet om de boel te blussen.
Sindsdien moet toch écht niemand mij nog Thaïs eten serveren.
Snert vond ik vroeger al niet lekker maar sinds op de lagere school klasgenootje achter me zijn maag met snert leeg goode over t tafeltje at ik het echt niet meer. Nog steeds gruwel ik.
En geuren…de geur van bloemkool en koolraap vroeger, dat weeïge, bleegh.Dan hoefde ik echt liever niks meer,maar dat was geen optie. Eten moest gewoon