Wat doe je als je (en passant) ziet dat iemand een kind slecht behandelt?

JanaDana schreef op 06-11-2025 om 21:45:

[..]

Het was een klein kind dat overstuur was. Ik verstond niet wat de vrouw zei, maar ze klonk heel boos en dwingend, praatte met haar gezicht dicht bij het kind, schudde met de wandelwagen terwijl ze ervoor stond. Het was ook niet heel kort, duurde misschien wel 5 minuten. Het kind kan nog geen 2 zijn geweest, die begrijpt daar niets van. Ik denk dat ik het niet beter kan uitleggen dat dit, sommige dingen moet je zelf zien om te begrijpen. Het zag er echt niet oke uit.

Ik denk dat jou uitleg duidelijk is, en dat je er goed aan hebt gedaan. 

Ik vind niet dat je op een enkel moment kan beoordelen of iemand wel goed voor zijn kind zorgt.  Dat je vraagt of iemand oke is, is prima. Maar ik lees een oordeel in Gezegd dat haar kind nog maar klein was en er niets aan kon doen dat het huilde. Of ze alsjeblieft goed voor haar kind wilde zorgen.

Ik zou dat niet waarderen van een vreemde. Je kent het hele verhaal niet, je hebt alleen een moment gezien waarin moeder en kind het zwaar hadden.

Dat hangt van mijn beoordeling af. Je ziet weleens in supermarkten kinderen die gillen en schreeuwen en dat hun moeder hen niet kan beheersen en dat kind dat weet dus die drijft zijn zin door. Hoewel ik de situatie van beide kanten begrijp ben ik zelf ook een partij die er last van heeft. Want dat doet pijn aan mijn kop. Dus mijn beoordeling is altijd gekleurd. 

Ik houd een eventuele reactie van mijn kant dus liefst zo afstandelijk mogelijk. Ik schud mijn hoofd, zucht, rol met mijn ogen, wissel blikken met omstanders. Ik weet dat moeders gewone mensen zijn, en dat een kind ook wel een psychische bluts kan oplopen tijdens zijn jeugd. Maar dat moeders spijt kunnen hebben en kinderen begrip krijgen voor ma en dat alles meestal goed komt als iedereen ouder wordt. Ik denk dat minder expliciete reacties ook nut kunnen hebben, want een moeder die uit haar plaat gaat is onzeker dus als ze onbehagen en afkeuring ziet dan zal dat onaangenaam zijn en ze zal de toestand heroverwegen.

Mocht het uit de hand lopen dan zou ik misschien persoonlijker worden. Als er een stuk hout bij geïntroduceerd wordt of ik moet vrezen voor uit de kom gedraaide armpjes e.d. Maar dan is iemand al ver weg. Ik heb dat nog nooit eerder gezien. Ik houd me eerder bezig met mijn eigen trommelvliezen.

Laatst stond er een kind op een fatbike vóór me bij de kassa (Action) en daar was kennelijk geen protocol voor want de verkoopster zei alleen dat dat niet de bedoeling was. Later nam ze dat zelfs aarzelend terug, vermoedelijk uit angst. Nee, dat wist dat kind ook wel maar die probeerde de regels naar zijn hand te zetten.

Je hebt het goed gedaan, TO. Aanspreken alleen al kan tot een besef hebben geleid of iig even de focus van de moeder op het kind hebben gelegd.

Ikzelf heb een ervaring gehad met een nare situatie bij een supermarkt waar ik nog vaak aan terugdenk. Een peuter werd daar door vader en oma keihard schreeuwend op haar plek gezet. Het kind was over de rooie door iets en vader en oma vonden het nogal knap van zichzelf dat ze het met woorden aanpakte ipv fysiek, dat werd duidelijk toen ze 'normaal had je nu al een pak rammel gekregen, maar we hebben net geleerd dat dat niet meer mag!!!' schreeuwden.

Ik kon het niet aanzien en ben voorbij de kassa gelopen en ben tussen het kind en de verzorgers gaan staan, heb gezegd dat dit absoluut niet de manier was om op te voeden en gevraagd of ze zich konden voorstellen hoe onveilig dit kind zich moest voelen. Ze trokken zich er volledig niks van aan, richten zich helemaal op mij waarna ik me heb omgedraaid en het meisje op ooghoogte heb verteld dat wat er nu gebeurde niet normaal was, dat grote mensen niet zo zouden moeten schreeuwen tegen haar en dat er ooit een dag komt dat ze dit niet meer hoeft te pikken en er zelf iets tegen kon doen.

Omdat die vader erg verbaal naar mij werd heb ik toen ik terugliep naar de kassa nog geschreeuwd dat dit gedrag 'hier dus niet gepikt werd' en dat alles op beeld stond voor de politie (alsof het mijn appie was) en m'n boodschappen afgerekend. Trillend van woede wel.

Toen ik bij de auto aankwam waren de mensen al weg en kwam er een vrouw op me af gefietst. Het bleek een kinderrechter te zijn die me bedankte voor wat ik had gedaan. Het was misschien niks en het waren maar woorden, maar ik had het meisje misschien een flintertje vertrouwen in de mens teruggegeven, vertrouwen dat veel kinderen wanneer zij ze ziet, volledig kwijt waren. 

Ik denk hier nog zó vaak aan terug, het zit helemaal in mn systeem. Elke keer als ik bij de supermarkt ben en een kind hoor huilen sta ik op scherp, zoveel indruk heeft het gemaakt.

Due-scimmie schreef op 06-11-2025 om 23:18:

Ik vind niet dat je op een enkel moment kan beoordelen of iemand wel goed voor zijn kind zorgt. Dat je vraagt of iemand oke is, is prima. Maar ik lees een oordeel in Gezegd dat haar kind nog maar klein was en er niets aan kon doen dat het huilde. Of ze alsjeblieft goed voor haar kind wilde zorgen.

Ik zou dat niet waarderen van een vreemde. Je kent het hele verhaal niet, je hebt alleen een moment gezien waarin moeder en kind het zwaar hadden.

Dit. Ik had hooguit mijn wenkbrauwen opgetrokken en gewoon doorgefietst. Ik weet niet wat er achter zit en het zijn mijn zaken niet. 

Wat je gezien hebt is niet mooi, en ik kan me voorstellen dat je er buikpijn van hebt. Toch is het lastig oordelen bij een vreemde, zeker met een taal- en cultuurbarriere. Een vriendin van mij is de meest capabele, lieve en geduldige moeder die ik ken, maar ze heeft een jongen met adhd en een jongen met ass, en toen die klein waren, zijn er ook momenten geweest op straat die - als je die in isolatie zou zien - echt heel onprettig waren. En dan zie je niet de uren van geduld en begrip die eraan voorafgingen, alle goedbedoelde opvoedkundige adviezen van de al ingeschakelde professionals die elkaar helaas ook weleens tegenspraken, en de fijne momenten samen op de bank later. 

Ik vind niet dat je fout zat door in te grijpen, maar ik zou het oordeel ("wil je alsjeblieft goed voor je kind zorgen") en de uitleg ("ze kan er niets aan doen") achterwege laten. Je wint er gewoon niets mee in dat moment. Het komt alleen op een negatieve manier binnen en alle connectie die je daarmee tracht op te bouwen is meteen weer verdwenen. Ik snap dat het door de taalbarriere lastig is om ruimte te laten voor haar verhaal, maar die ruimte is wel nodig als je iets wil bewerkstelligen.  

Uitschelden, slaan of dreigen met geweld zoals in het verhaal van Desideria vind ik weer van een andere orde. 

Renmuis schreef op 07-11-2025 om 09:01:

Wat je gezien hebt is niet mooi, en ik kan me voorstellen dat je er buikpijn van hebt. Toch is het lastig oordelen bij een vreemde, zeker met een taal- en cultuurbarriere. Een vriendin van mij is de meest capabele, lieve en geduldige moeder die ik ken, maar ze heeft een jongen met adhd en een jongen met ass, en toen die klein waren, zijn er ook momenten geweest op straat die - als je die in isolatie zou zien - echt heel onprettig waren. En dan zie je niet de uren van geduld en begrip die eraan voorafgingen, alle goedbedoelde opvoedkundige adviezen van de al ingeschakelde professionals die elkaar helaas ook weleens tegenspraken, en de fijne momenten samen op de bank later.

Ik vind niet dat je fout zat door in te grijpen, maar ik zou het oordeel ("wil je alsjeblieft goed voor je kind zorgen") en de uitleg ("ze kan er niets aan doen") achterwege laten. Je wint er gewoon niets mee in dat moment. Het komt alleen op een negatieve manier binnen en alle connectie die je daarmee tracht op te bouwen is meteen weer verdwenen. Ik snap dat het door de taalbarriere lastig is om ruimte te laten voor haar verhaal, maar die ruimte is wel nodig als je iets wil bewerkstelligen.

Uitschelden, slaan of dreigen met geweld zoals in het verhaal van Desideria vind ik weer van een andere orde.

Je moet niet vergeten dat wat je in het openbaar ziet meestal een mindere versie is van wat er thuis gebeurt. 

Poezie schreef op 07-11-2025 om 10:27:

[..]

Je moet niet vergeten dat wat je in het openbaar ziet meestal een mindere versie is van wat er thuis gebeurt.

Nee hoor, thuis kan ik zoon even laten, even ruimte gunnen. In het openbaar is dat lastiger.

Poezie schreef op 07-11-2025 om 11:42:

[..]

Waarom voel jij je aangesproken?

Je poneert een algemene stelling, niet gek dat mensen die zich daar niet herkennen reageren dan toch?

Desideria schreef op 07-11-2025 om 08:09:

Je hebt het goed gedaan, TO. Aanspreken alleen al kan tot een besef hebben geleid of iig even de focus van de moeder op het kind hebben gelegd.

Ikzelf heb een ervaring gehad met een nare situatie bij een supermarkt waar ik nog vaak aan terugdenk. Een peuter werd daar door vader en oma keihard schreeuwend op haar plek gezet. Het kind was over de rooie door iets en vader en oma vonden het nogal knap van zichzelf dat ze het met woorden aanpakte ipv fysiek, dat werd duidelijk toen ze 'normaal had je nu al een pak rammel gekregen, maar we hebben net geleerd dat dat niet meer mag!!!' schreeuwden.

Ik kon het niet aanzien en ben voorbij de kassa gelopen en ben tussen het kind en de verzorgers gaan staan, heb gezegd dat dit absoluut niet de manier was om op te voeden en gevraagd of ze zich konden voorstellen hoe onveilig dit kind zich moest voelen. Ze trokken zich er volledig niks van aan, richten zich helemaal op mij waarna ik me heb omgedraaid en het meisje op ooghoogte heb verteld dat wat er nu gebeurde niet normaal was, dat grote mensen niet zo zouden moeten schreeuwen tegen haar en dat er ooit een dag komt dat ze dit niet meer hoeft te pikken en er zelf iets tegen kon doen.

Omdat die vader erg verbaal naar mij werd heb ik toen ik terugliep naar de kassa nog geschreeuwd dat dit gedrag 'hier dus niet gepikt werd' en dat alles op beeld stond voor de politie (alsof het mijn appie was) en m'n boodschappen afgerekend. Trillend van woede wel.

Toen ik bij de auto aankwam waren de mensen al weg en kwam er een vrouw op me af gefietst. Het bleek een kinderrechter te zijn die me bedankte voor wat ik had gedaan. Het was misschien niks en het waren maar woorden, maar ik had het meisje misschien een flintertje vertrouwen in de mens teruggegeven, vertrouwen dat veel kinderen wanneer zij ze ziet, volledig kwijt waren.

Ik denk hier nog zó vaak aan terug, het zit helemaal in mn systeem. Elke keer als ik bij de supermarkt ben en een kind hoor huilen sta ik op scherp, zoveel indruk heeft het gemaakt.

Ook van mij een hele diepe buiging!