Waar werd je vandaag verdrietig van?
Omdat ik verdrietiger ben dan ik passend vind bij het ergenissen-topic, een nieuw topic. Als iemand met een verdrietje zit dat geen eigen topic verdient, maar te verdrietig is voor het ergenissen-topic, huil hier uit.
stokstaart schreef op 29-08-2025 om 16:33:
Ik had vanochtend een realisatiemoment waar ik verdrietig van werd.
Voor ik in 2022 corona kreeg was ik 13kg lichter en super fit. Ik fietste elke dag een uur, ik liep 3xper week hard, had een dik uur reistijd naar mijn werk excl fietsen en uiteraard was ik wel eens moe maar het viel allemaal wel mee. Ik heb in 2022 long covid overgehouden aan die corona besmetting. In april 2023 was ik er officieel vanaf op af en toe zere benen na.
Alleen was ik toen 10kg aangekomen en had ik weinig conditie meer over. Ik ben wel weer gaan hardlopen maar nog ff 3kg extra aangekomen. Ik loop er weer 8,5 op moment en ben onderweg naar de 10km. Mijn gewicht wil nog niet omlaag en ik voel me vaak heel erg moe. Niet long-covid moe maar gewoon moe. Ik ben gewoon nooit meer echt mezelf geworden en daar word ik verdrietig van.
(en uiteraard doe ik mn best om terug te komen in conditie en die kilo's kwijt te raken alleen schiet het niet echt op en dat frustreert)
Ik vind dat je te streng voor jezelf bent. Waarom moet je van jezelf hetzelfde worden als voor je ziekte? Iedereen verandert door de tijd. Dat is een natuurlijk proces. Probeer om wat minder perfectionistisch te zijn. Het zal je rust geven.
amarna schreef op 29-08-2025 om 19:50:
[..]
Ik vind dat je te streng voor jezelf bent. Waarom moet je van jezelf hetzelfde worden als voor je ziekte? Iedereen verandert door de tijd. Dat is een natuurlijk proces. Probeer om wat minder perfectionistisch te zijn. Het zal je rust geven.
Ik vind mezelf niet perse streng. Ik wil me gewoon weer fit en mooi voelen en dat voel ik me niet. En ben verdrietig dat ondanks dat ik m’n best doe het allemaal niet op lijkt te schieten.
Daarnaast ben ik ook bang om afhankelijk te worden, dat ligt aan een zeer traumatische jeugd. Hoewel ik tegenwoordig goed kan omgaan met de rommel van toen en goed functioneer heb ik er wel last van dat ik ouder word en dat oudere mensen steeds meer kwaaltjes krijgen en daarna afhankelijk worden maakt me angstig soms. Afhankelijk is gevaarlijk. Misschien dat ik daarom wel streng ben voor mezelf
Ik werd vandaag verdrietig van de valkuil van het niet gezien worden. Want in mijn hoofd heb ik allang geleerd dat het niet belangrijk is, maar mijn hart en buik voelen anders. Ik heb een wia door PTSS en ASS en solliciteer veel om deels mijn eigen geld te verdienen. De afwijzingen doen pijn. Miin relatie is goed, maar mijn partner heeft door de ptss wel een heel andere vrouw dan waar hij verliefd op werd. En het reanimatietopic was een trigger voor me. Daar kan niemand iets aan doen, maar het voelt zo oneerlijk. Ik heb zoveel mensen geholpen... En dan ben je toch afgeschreven voor de maatschappij. Ik doe vrijwilligerswerk, maar de overwaarde van meer dan een ton van ons huis mogen we vanwege mijn wia niet opnemen voor achterstallig onderhoud. Het voelt gewoon zo oneerlijk allemaal.
Citroengraag schreef op 31-08-2025 om 23:21:
Ik werd vandaag verdrietig van de valkuil van het niet gezien worden. Want in mijn hoofd heb ik allang geleerd dat het niet belangrijk is, maar mijn hart en buik voelen anders. Ik heb een wia door PTSS en ASS en solliciteer veel om deels mijn eigen geld te verdienen. De afwijzingen doen pijn. Miin relatie is goed, maar mijn partner heeft door de ptss wel een heel andere vrouw dan waar hij verliefd op werd. En het reanimatietopic was een trigger voor me. Daar kan niemand iets aan doen, maar het voelt zo oneerlijk. Ik heb zoveel mensen geholpen... En dan ben je toch afgeschreven voor de maatschappij. Ik doe vrijwilligerswerk, maar de overwaarde van meer dan een ton van ons huis mogen we vanwege mijn wia niet opnemen voor achterstallig onderhoud. Het voelt gewoon zo oneerlijk allemaal.
Dat is ook heel verdrietig! Heb je reactie in het reanimatie topic ook gelezen. In beide berichten klinkt vooral ook het onrecht en het niet meer mee doen door, alsof dat eigenlijk meer verdriet oplevert dan de PTSS zelf. Geen werk, niet meer meedoen in de maatschappij, geen collega's die je steunen terwijl jullie samen zoveel hebben meegemaakt. Ik kan me wel voorstellen dat je je aan de zijlijn voelt. Als buitenstaander denk ik 395 reanimaties, dan heb jij wel voldoende bijgedragen aan de maatschappij. Je verdiend een lintje en genieten van het leven. Vind het echt heel rot om te lezen dat je dan tegen financieel gedoe aan loopt.
Ik heb zelf ook PTSS gehad na medisch ingrijpen en gelukkig op tijd herkend en succesvol behandeld. Ik hoop voor jou dat het op een dag ook minder beladen wordt. Al begrijp ik goed dat wat voor mij bij de tweede keer trauma opleverde voor jou business as usual was. En dat jouw trauma dus ook veel meer ingesleten zal zijn, dan bij mij.
Wat een lieve reactie Jillz, er zijn inmiddels al veel lichtere dagen, maar soms triggert er iets en dan heb ik een mindere dag. Zoals gisteren.
Collega ging al een hele tijd niet goed en ligt nu sinds donderdag in het ziekenhuis. Gelukkig uit de gevarenzone nu. Arme vrouw, zo'n lief mens.
Citroengraag schreef op 01-09-2025 om 07:47:
Wat een lieve reactie Jillz, er zijn inmiddels al veel lichtere dagen, maar soms triggert er iets en dan heb ik een mindere dag. Zoals gisteren.
Ik ben en blijf een nummer. Wat moet ik doen om de juiste hulp te krijgen
dat steeds meer duidelijk wordt dat mijn vader niet goed meer tegen prikkels kan. Sinds zijn herseninfarcten heeft hij echt wel ingeleverd..
Broodjebrie schreef op 14-09-2025 om 15:19:
dat steeds meer duidelijk wordt dat mijn vader niet goed meer tegen prikkels kan. Sinds zijn herseninfarcten heeft hij echt wel ingeleverd..
Wel een herkenbaar iets bij infarcten. Ik was jong toen ik het kreeg, en kon max 15 minuten in een drukke omgeving. Afgelopen vrijdag had ik een feestje ( erg druk ) , daar heb ik het 3,5 uur volgehouden maar daar volgde een hele slechte nacht op. Dus het trekt wel iets bij, maar goed wordt het niet meer. En dan is mijn infarct inmiddels al bijna 35 jaar geleden...
lientje69 schreef op 14-09-2025 om 15:42:
[..]
Wel een herkenbaar iets bij infarcten. Ik was jong toen ik het kreeg, en kon max 15 minuten in een drukke omgeving. Afgelopen vrijdag had ik een feestje ( erg druk ) , daar heb ik het 3,5 uur volgehouden maar daar volgde een hele slechte nacht op. Dus het trekt wel iets bij, maar goed wordt het niet meer. En dan is mijn infarct inmiddels al bijna 35 jaar geleden...
Mijn vader heeft er inmiddels al 4 gehad, in 10 jaar tijd.. en nog wat andere gezondheidsproblemen. Ik houd m'n hart vast voor de komende jaren. Hij is nog jong, nog geen 70.
Broodjebrie schreef op 14-09-2025 om 16:08:
[..]
Mijn vader heeft er inmiddels al 4 gehad, in 10 jaar tijd.. en nog wat andere gezondheidsproblemen. Ik houd m'n hart vast voor de komende jaren. Hij is nog jong, nog geen 70.
Achteruitgang van iemand waar je om geeft doet altijd pijn.
Gerard Cox is overleden.
rionyriony schreef op 14-09-2025 om 16:18:
[..]
Achteruitgang van iemand waar je om geeft doet altijd pijn.
Gerard Cox is overleden.
Klopt. Mijn vader houdt zich altijd groot maar we kennen hem langer dan vandaag...
lientje69 schreef op 14-09-2025 om 15:42:
[..]
Wel een herkenbaar iets bij infarcten. Ik was jong toen ik het kreeg, en kon max 15 minuten in een drukke omgeving. Afgelopen vrijdag had ik een feestje ( erg druk ) , daar heb ik het 3,5 uur volgehouden maar daar volgde een hele slechte nacht op. Dus het trekt wel iets bij, maar goed wordt het niet meer. En dan is mijn infarct inmiddels al bijna 35 jaar geleden...
Ik slaap al slecht na een druk feestje laat staan wanneer je NAH hebt. Knap dat je het zo lang volgehouden hebt en dat je gegaan bent.
Mijn kind zou op visite komen en appt af. Omdat haar vriendin zich weer niet goed voelt. Gaat elke keer zo. Had me er zo op verheugd, ben van de week jarig maar dan konden ze ook al niet. En alleen komen doet ze nooit. Dus ben nu best verdrietig.