Een weekend vraagje over bevallingen
waar ben jij ter wereld gekomen of waar heb jij je kinderen uitgepoept 😜
En alles wat je er over kwijt wil !
Ikzelf met 28 weken in een academisch ziekenhuis. Beide kids in streekziekenhuis, 37,1 en 37,5 weken, pre-eclampsie beide keren.
Ik ben thuis geboren. Onze twee kinderen allebei in het ziekenhuis. De oudste bijna in de taxi 
Mijn moeder kreeg bij mijn geboorte (meer dan 50 jaar terug) injectie met weeenopwekkers. Blijkbaar beetje teveel, want de weeën schenen toen heel lang en pijnlijk te zijn. (Moeder viel er af en toe beetje van weg)
Tweede bevalling was bij haar dan een fluitje van een cent. Ging zo snel dat bed niet meer op klossen is gezet geloof ik.
Zelf bewust geen kinderen vanwege onder andere gezondheidsredenen.
Ik in het ziekenhuis want mijn voet kwam er thuis uit dus sok erom en ambulance in 
Oudste wlde ik heel graag thuis krijgen. Maar op medische indicatie werd 2 dagen voor bevalling bekend, in het ziekenhuis en nadat daar t bloedbad was gelanceerd ( en ik dacht ben ik blij dat ik toch niet thuis ben ) 2e was sowieso daarom ook ziekenhuis.
Zelf ben ik in het ziekenhuis geboren. Onze beide kinderen ook in het ziekenhuis, poliklinisch. Ik zag het niet zitten om thuis te bevallen. Bij de eerste zijn we nog twee nachten in het ziekenhuis gebleven vanwege een erg laag geboortegewicht (2600 gram bij 41 weken zwangerschap). Bij de jongste mochten we drie uur na de bevalling al naar huis. Dat vond ik zó gek 😊
Ik zelf in het ziekenhuis. Medische indicatie én te vroeg.
Zoon ook in ziekenhuis. Had geen zin in die rommel thuis en vond het fijn dat medische hulp in de buurt was als het nodig was.
Thuis met een vroedvrouw erbij geloof ik.
Jongere zus in ziekenhuis, er was iets waarom dat moest maar weet niet meer wat.
Halfbroer thuis, ik was 12 en heb mijn moeder de hele nacht horen schreeuwen van de pijn. Broer heeft een verstandelijke beperking door zuurstoftekort bij die geboorte.
Geen kinderen. Wilde de zorg /verantwoordelijkheid niet en natuurlijk een groot stuk angst.
Ik ben in het ziekenhuis geboren met een tangverlossing ivm geen persweeën. Zelf thuis begonnen, maar uiteindelijk in het ziekenhuis door een complicatie. Daar stapelde zich helaas interventie op interventie. Niet leuk!
Ik ben geboren in het ziekenhuis en mijn kind in hetzelfde ziekenhuis. Allebei van tevoren bekend: ik lag zelf in stuitligging en bij mijn kind ben ik ingeleid wegens te hoge bloeddruk.
Ik ben thuis geboren, zo'n 2 weken te vroeg.
Mijn beide kinderen in het ziekenhuis en ook beide rond de 38 weken.
Bij de oudste geloofden ze niet dat ik weeën had en werd ik al voorbereid dat ik terug naar huis moest omdat ik voorweeën had, dachten ze.
Toen bleek dat ik al op 6 cm ontsluiting zat, kon ik het niet laten triomfantelijk te kijken 😁
Bij de jongste kwam ik het ziekenhuis binnen wandelen en toen bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Was rond 4 uur in de nacht en toen werd heel snel de gynaecoloog opgetrommeld.
ik ben thuis geboren.
Mijn kinderen allebei in het ziekenhuis. Oudste werd medische indicatie toen mijn vliezen thuis braken en er groen vruchtwater was. Geen erwtensoep maar lichtgroen helder. Deze bevalling is uiteindelijk (na heel lang wachten en uiteindelijk lang persen) in een keizersnede geëindigd. Niet vanwege de ontlasting in het vruchtwater maar dochter lag er onhandig voor. Tweede was daardoor automatisch met medische indicatie in het ziekenhuis. Dat was prima want ook deze bevalling is een keizersnede geworden. Dit was een grote baby. Er was een medische term voor die ik nu even niet weet. Wel geperst, vorderde niet. Werd dus ook keizersnede.
Er komt geen volgende maar als dat wel zo was geweest zou ik vol overtuiging voor meteen een keizersnede kiezen.
Ik zelf thuis. En mijn kinderen ook thuis.
Bij de eerste eindigde het met een hevige bloeding bij mij. Achteraf heb ik pas begrepen dat het echt paniek was. Ik was heel ontspannen, had de oudste op dat moment aan de borst. En voor mij bestonden alleen wij twee. Die ontspanning heeft een hele positieve invloed gehad op de hoeveelheid bloedverlies. Mede daarom hebben ze besloten mij ook daarna thuis te laten, ook al had dat eigenlijk niet gemogen. Zodat ik zelf bij de tweede zou mogen kiezen.
Ik ben er van overtuigd dat dit in het ziekenhuis wellicht minder fijn was afgelopen. Mijn baby had waarschijnlijk niet op mijn buik mogen blijven liggen. De tl lampen zouden op standje maximaal gezet zijn. Extra mensen de kamer ingeroepen. No way dat het dan langs mij heen was gegaan.
Bij nummer twee dus nog bewuster gekozen voor een tweede thuisbevalling. Dat werd een droom bevalling.
Ik ben de oudste en ( 10 dagen te laat ) geboren in het ziekenhuis. Mijn broertje is thuis geboren. Zelf geen kinderen maar wel een mini bevalling gehad toen ik een missed abortion gehad heb jaren geleden. Dus pillen gekregen en de "bevalling" opgewekt. Dat was ook thuis toen en bepaald geen pretje. Hele bed vol bloed, vreselijke krampen. Ik heb me daarna voorgenomen om echt definitief kindloos te blijven voor de rest van mijn leven. Zo'n klein iets deed al gruwelijk veel pijn dus respect voor de vrouwen die er van die mega kalkoenen uit geperst hebben. Ik doe het jullie niet na. 
Omdat mijn kinderen nogal groot ( bijna 5 kg) in het ziekenhuis.
Ik zelf thuis…
Had bij de oudste een bevalling waar echt alles verkeerd ging. Maar bij de anderen ging alles heel makkelijk….
Bij Nummer 2 hadden we kaarten voor een Theater de volgende dag. En daar zijn man en ik gewoon naar toe gedaan: de verloskundige heeft die avond op mijn Baby gepast….
Ikzelf thuis.
Mijn zoontje is uiteindelijk in het ziekenhuis geboren. Thuis ging de bevalling heel goed & fijn (voor zover een bevalling dat kan zijn natuurlijk), maar tijdens de persweeën ging de hartslag van mijn zoontje over/ondercompenseren en dat was niet goed. Toen met persweeën in de ambulance en in het ziekenhuis bleef de hartslag van zoontje wel beter, maar wilden ze hem er toch snel uithebben dus met knip & vacuümpompje geboren.
Nu weer zwanger, maar ben er nog niet uit wat ik wil straks. Thuis was erg fijn, maar zo tijdens de persfase opeens in de ambulance hoef ik bij voorkeur niet nogmaals mee te maken.