Een weekend vraagje over bevallingen

ikzelf: ziekenhuis want mijn ouders hadden een waterbed en dat mocht niet.

Mijn Kind 1: thuis
Mijn Kind 2: ziekenhuis want ze hadden op de echo een vleesboom gezien dus ik moest preventief in het ziekenhuis zijn (geen medische indicatie)

Ik ben thuis geboren, maar daarna zijn mijn moeder en ik gelijk doorgegaan naar het ziekenhuis ivm complicaties bij mijn moeder.
Onze kinderen zijn in het ziekenhuis geboren. Eerste ivm stuitligging, tweede ivm vroeggeboorte. Maar dat had sowieso een ziekenhuisbevalling geworden omdat oudste uiteindelijk toch via een keizersnede geboren is.

Zelf geboren in het ziekenhuis. Onze oudste is met geplande keizersnede gehaald (uiteraard in het ziekenhuis) en bij nr 2 gaat datzelfde gebeuren. In hetzelfde ziekenhuis als oudste. 

Ik ben thuis geboren en mijn twee kinderen ook.

Ik ben onder barre weersomstandigheden geboren. Mijn vader heeft vaak verteld hoe zwaar hij het had tijdens mijn bevalling. Hij moest onder zware omstandigheden naar een telefooncel glibberen om de verloskundige op de hoogte te brengen hoe ver mijn moeder was. 

Mijn oudste is vandaag jarig en vanmorgen vroeg dacht ik dus weer aan de bevalling die prima verliep en de eerste dag met mijn baby. 
Geboorte van dochter de jongste was hectisch doordat het heel erg snel ging. Man heeft voordeur open gezet en zat klaar om de baby op te vangen. Verloskundige was net op tijd om de laatste aanwijzingen te geven. 

Ik ben zelf thuis geboren.
Beide kinderen zijn in het ziekenhuis geboren, omdat ik een chronische ziekte (epilepsie) heb die een thuisbevalling moeilijk zou kunnen maken. Alle controles waren ook in het ziekenhuis. 
Bij mijn oudste wisten ze vrijdagochtend dat ik dat weekend zou gaan bevallen. Toen er op zondag nog geen kind was (ik was inmiddels wel opgenomen) speelde wel mijn chronische ziekte op. De gynaecoloog van dienst en de verpleegkundigen stonden met de handen in het haar. Niemand wist wat de gemaakte afspraken waren, want mijn dossier lag nog op de polie en niemand had de sleutel van de kast. Ik kon het ook niet vertellen want was buiten bewustzijn.  Man was zo in paniek die wist ook niets meer van de gemaakte afspraken. 
Eerst moest ik nog zelf persen maar had daar de kracht niet meer voor. 
Uiteindelijk is dochter met de vacuümpomp gehaald en ik had een ruggenprik. Ze was gelukkig springlevend en deed het heel goed. 
Tweede kind kwam met de sneltrein na een nacht weeën had ik voldoende ontsluiting toen kwam hij met 1 perswee ter wereld. Ik schijn wel heel hard geschreeuwd te hebben waarna de gynaecoloog zei: nou nou mevrouwtje zo zeer doen die weeën niet hoor! Ik had een probleem met mijn si-gewricht en dat deed heel erg zeer. Ik had de man op zijn bek willen timmeren. Dat nou nou mevrouwtje zo denigrerend 

kind 1 : bijna 2 uur persen thuis en gelukkig niet naar ziekenhuis
Kind 2 heb ik bijna gelanceerd , dokter woont naast ons en kwam aanrennen met een arts in opleiding die graag een thuisbevalling wilde meemaken. Ze konden mijn dochter net op tijd nog begeleiden bij de uitdrijving

Ik ben thuis geboren. De buurvrouw was verloskundige, dus dat was wel handig. Ik schijn nogal klein geweest te zijn, volgens mijn vader moest je 2x kijken om me 1x te zien! 

Mijn kinderen zijn in het ziekenhuis geboren. Nummer 1 schoot niet op. Ik begon vruchtwater te verliezen. De verloskundige die langs kwam kon niet goed voelen hoe dochter erbij lag en prikte stevig in mijn buik. Volgens mij heeft dochter toen van schrik gepoept, want later bleek er ontlasting in het vruchtwater en dan moet je naar het ziekenhuis.
Daar werd ik aan de weeënopwekkende middelen gelegd maar dat hielp geen moer. Ze zeiden dat ik flinke weeën had, maar ik voelde er eigenlijk niet veel van, totdat ze daarvan een echt flinke dosis gaven, toen kreeg ik een weeënstorm die nauwelijks weg te puffen was. Meer ontsluiting? Ho maar! Dat werd een keizersnede. Gelukkig bleek dochter het goed te maken.

Nummer 2 moest vanwege de keizersnede ook in het ziekenhuis geboren worden, maar die is via de normale weg ter wereld gekomen. Was een vlotte bevalling, ik kon op één wee na netjes alles wegpuffen. Was wel een kleiner kereltje dan ik gewend was van z'n zus. Kwam ook na krap 39 weken ter wereld in plaats van 41.

Allemaal thuis.

Ik ben geboren in de Florakliniek in Haarlem. Dat was een speciale kraamkliniek, ik denk voor vrouwen die geen geschikte woning hadden. Mijn ouders woonden destijds op een zolderkamer.
Mijn kinderen zijn in het ziekenhuis geboren, beide bevallingen ingeleid. Eentje vanwege beginnende zwangerschapsvergiftiging, de ander omdat ze een week over tijd was.

Zelf ben ik thuis geboren. Dat was toen heel gebruikelijk, de huisarts begeleide dat, dat was toen ook heel gebruikelijk. 

Alle drie de kinderen in het ziekenhuis. Ik had een wens voor thuis bevallen, maar door langdurig gebroken vliezen zonder weeën en zonder ontsluiting werd het medisch. Door complicaties tijdens de bevalling mocht ik nooit meer thuis bevallen. Als dat niet zo was geweest, had ik ook nooit meer thuis willen bevallen. Mijn man is erg slecht in bij bevallen zijn. Werd heel erg onzeker, was bang dat hij iets zou missen. Stond brood met pindakaas te eten en snapte niet dat ik daar misselijk van werd. Doe twee stappen achteruit, die baby is er echt niet ineens zonder dat je dat merkt hoor. 

Ik ben geboren in Groningen (Huize Tavenier) en dertig jaar later afgekalfd in Groningen (Parthuis bij het Martiniziekenhuis).

Gelukkig was ik particulier verzekerd en wilde de verloskundige vlakbij mij wel aannemen.
Als fondspatiënt had ik drie keer verder moeten reizen en bevallen in Winschoten. 

We hebben niets met Winschoten e.o. Ik blijf Stadjer, ongeacht waar ik woon.

P.S. Ik lees nu op wikipedia dat Huize Tavenier ook bij het Diakonessenhuis hoorde. Dit is later het Martiniziekenhuis geworden, toen het fuseerde met het Room-Katholieke ziekenhuis.