Bizarre situaties rondom overlijdens en uitvaarten
Door een opmerking in het bruiloften-topic over een ongemakkelijk voorstelmoment, moest ik denken aan een dergelijk vreemd kennismakingsmoment bij een overlijden.
Vandaar dit topic: wat zijn jullie bizarre ervaringen rondom overlijdens en uitvaarten?
Ik ben 12 jaar mantelzorger voor mijn (vorige) buurvrouw geweest.
Het begon als een gewoon burencontact en naarmate buurvrouw slechter werd ging ik steeds meer voor haar doen.
Buiten de boodschappen en huishoudelijke taken, hielden man en ik ook haar huis bij.
Zo zorgde man voor aanpassingen en pakte ik bijvoorbeeld de witkwast als alles weer geel van het roken zag.
Toen wij een verbouwing in ons huis hadden gedaan vond buurvrouw dat zo mooi dat mijn man deze ook in haar huis heeft gedaan.
Buurvrouw was heel jong moeder geworden en had zelf twee kinderen en twee kleinkinderen (die van mijn leeftijd waren), ze was al jaren weduwe.
In die 12 jaar zag ik alleen haar zoon die een verstandelijke beperking had, hij was dol op zijn moeder maar kon vanwege zijn beperking weinig voor haar betekenen.
Buurvrouw werd steeds slechter en werd een paar keer in het ziekenhuis opgenomen, buiten haar zoon was ik de enige die haar bezocht.
Groot was ook mijn verbazing of eigenlijk verontwaardiging toen na haar overlijden pontificaal de kinderen, kleinkinderen en inmiddels achterkleinkinderen (die buurvrouw nog nooit gezien had) als haantje de voorste in het crematorium zaten.
Er werd door de meneer van het crematorium een toespraak voorgelezen "dat ze zo dol op haar kleinkinderen was" echt mijn bek viel open.
Schaamteloos vind ik dat soort mensen, bovendien wisten alle (weinig) aanwezigen precies hoe de werkelijk was dus wie ze voor de gek wilde houden is mij een raadsel.
Ik heb zoon gecondoleerd en de rest van de familie genegeerd.
Daar zullen ze niet rouwig om geweest zijn, die hadden het waarschijnlijk al druk met de erfenis verdelen.
Tover-Feetje schreef op 04-09-2021 om 19:55:
...
Wat triest van haar familie, maar wat fijn dat ze jullie en haar zoon nog zoveel jaren had.!
Ik heb 2x een belabberde ervaring met 1 en dezelfde uitvaartmedewerker.
Bij het overlijden van mijn zus zouden wij in klein commitee lunchen bij het crematorium. Er zouden belegde broodjes geserveerd worden. Ik had duidelijk aangegeven dat ik moeite heb met het eten van bepaalde soorten broodbeleg, zeker als ik emotioneel ben, dus dat er in elk geval 2 broodjes met beleg moesten zijn die ik wel eet of 2 broodjes zonder beleg. En dat is niet heel bijzonder beleg hoor, jam, of pate. Dus wat staat er een schaal broodjes met ham en kaas wat ik dus niet eet.
Komt de medewerkster van het crematorium naar me toe, tikt me voorzichtig op mijn schouder, komt naast me zitten en vraagt waarom ik niet eet want ik was niet heel emotioneel dus er moest wat anders zijn volgens haar. Ik leg het uit, blijkt zij die informatie helemaal niet gehad te hebben. Maar ze had wel een pot zelfgemaakte jam, als ik het niet erg vond om zelf de plakjes ham of kaas er af te halen dan mocht ik haar jam wel op mijn brood doen. Heerlijke jam.
De uitvaartmedewerkster snapte werkelijk niet waar ik nu om zeurde, er stonden toch broodjes zoals afgesproken.
Een aantal maanden later overleed een ander familielid. Zelfde uitvaartmedewerker, ander crematorium. 1 van de aanwezige familieleden heeft een ernstige gluten intollerantie. Er werd dus een aantal plakjes speciale gluten vrije cake gevraagd. Die was ook aanwezig. Keurig verpakt om kruisbesmetting te voorkomen.
Staat dat mens die verpakkingen open te maken en de plakjes bij de andere cake te leggen. Ja, want het was toch te zien, de andere cake was een marmer cake en dit een gewone. En verpakte cake staat zo armoedig. De medewerkers van het crematorium stonden werkelijk met hun oren te klapperen van zoveel dommigheid.
oOmg wat een figuur. Duidelijk niet geschikt voor haar werk.
Het meest bizarre uitvaartverhaal van mij is het volgende. Er woonde op de hoek een oud vrouwtje. Ze was nogal nors maar iedereen zag haar als iemand die in onze buurt erbij hoort. We hielpen haar ook regelmatig met boodschappen doen en dergelijke.
Op een dag heeft de ambulance haar opgehaald, en hoorden we niks meer. Een aantal kinderen en kleinkinderen kwamen pas maanden later het huis opruimen. Toen ik vroeg wat er met de bewoonster is gebeurd, bleek dat ze een dag nadat de ambulance haar ophaalde is overleden in het ziekenhuis. Een van de kinderen regelde de uitvaart, maar heeft behalve de andere kinderen van mevrouw niemand daarvoor uitgenodigd. Er waren maar 6 mensen op de begrafenis gekomen. De andere kinderen waren vooral verbaasd en vonden het respectloos dat niet tenminste de buren waren geïnformeerd.
We hebben het later in de buurt hierover gehad. Die ene zoon die de uitvaart regelde heeft geen van ons eerder gezien. Er bleek ook nog een familieruzie te zijn ontstaan waardoor het zo lang duurde tot het huis werd leeggehaald.
Tover-Feetje schreef op 04-09-2021 om 19:55:
Ik ben 12 jaar mantelzorger voor mijn (vorige) buurvrouw geweest.
Het begon als een gewoon burencontact en naarmate buurvrouw slechter werd ging ik steeds meer voor haar doen.
Buiten de boodschappen en huishoudelijke taken, hielden man en ik ook haar huis bij.
Zo zorgde man voor aanpassingen en pakte ik bijvoorbeeld de witkwast als alles weer geel van het roken zag.
Toen wij een verbouwing in ons huis hadden gedaan vond buurvrouw dat zo mooi dat mijn man deze ook in haar huis heeft gedaan.
Buurvrouw was heel jong moeder geworden en had zelf twee kinderen en twee kleinkinderen (die van mijn leeftijd waren), ze was al jaren weduwe.
In die 12 jaar zag ik alleen haar zoon die een verstandelijke beperking had, hij was dol op zijn moeder maar kon vanwege zijn beperking weinig voor haar betekenen.
Buurvrouw werd steeds slechter en werd een paar keer in het ziekenhuis opgenomen, buiten haar zoon was ik de enige die haar bezocht.
Groot was ook mijn verbazing of eigenlijk verontwaardiging toen na haar overlijden pontificaal de kinderen, kleinkinderen en inmiddels achterkleinkinderen (die buurvrouw nog nooit gezien had) als haantje de voorste in het crematorium zaten.
Er werd door de meneer van het crematorium een toespraak voorgelezen "dat ze zo dol op haar kleinkinderen was" echt mijn bek viel open.
Schaamteloos vind ik dat soort mensen, bovendien wisten alle (weinig) aanwezigen precies hoe de werkelijk was dus wie ze voor de gek wilde houden is mij een raadsel.
Ik heb zoon gecondoleerd en de rest van de familie genegeerd.
Daar zullen ze niet rouwig om geweest zijn, die hadden het waarschijnlijk al druk met de erfenis verdelen.
Wat een nare situatie. Om mij heen hoor ik steeds vaker dat uitvaarten zonder toespraken/speeches zijn en ik begrijp helaas goed waarom. 
Een poging dit topic nog eens te reanimeren. Want ik vind het wel heel bijzonder om te lezen wat er zoal gebeurt rond een uitvaart en ook hoe het kan overkomen op anderen. Zo heb ik bijvoorbeeld na de uitvaart van mijn moeder geen bedankkaartjes naar de aanwezigen gestuurd. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dat onattent zullen hebben gevonden. Maar de omstandigheden waren erg stressvol en er is ook nog een nare nasleep geweest. En dan waren er ook nog mensen die wel geweest zijn, maar die ik vanwege hun gedrag toch echt niet wilde “bedanken” voor hun komst of medeleven. Ik kreeg het mentaal niet voor elkaar dat op te lossen, want moeten die mensen dan geen bedankkaartje krijgen? Moest ik me er maar overheen zetten en ze toch een standaardkaartje sturen? Ik kwam er niet uit, met alle stress die er toch al was. Uiteindelijk heeft dus niemand een kaartje gehad. En ergens vind ik dat ook wel weer lullig, maar het zij zo. Ik kan me indenken dat sommige mensen het laks of zo zullen vinden.
En een iets luchtiger verhaal, ik geloof niet dat ik deze al eerder had gepost in dit topic. Bij een crematie gaat de kist meestal naar beneden, of door een gordijn of schuifdeur naar achteren of zo. Maar ik ben ook eens bij een crematie geweest waar de kist de lucht in ging. Via een omhoogschuivende paal onder de kist werd de kist naar een zolder of zo geduwd. Alsof de persoon ter plekke de hemel in werd getransporteerd. Maar ja, die kist werd achter de schermen natuurlijk weer naar beneden gebracht om de oven in te gaan. Ik vond het zó bizar, heel raar gezicht was dat. Maar goed, de directe familie zal het wel mooi hebben gevonden want anders doen ze zoiets niet.
Ginevra schreef op 22-05-2025 om 14:53:
Een poging dit topic nog eens te reanimeren. Want ik vind het wel heel bijzonder om te lezen wat er zoal gebeurt rond een uitvaart en ook hoe het kan overkomen op anderen. Zo heb ik bijvoorbeeld na de uitvaart van mijn moeder geen bedankkaartjes naar de aanwezigen gestuurd. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dat onattent zullen hebben gevonden. Maar de omstandigheden waren erg stressvol en er is ook nog een nare nasleep geweest. En dan waren er ook nog mensen die wel geweest zijn, maar die ik vanwege hun gedrag toch echt niet wilde “bedanken” voor hun komst of medeleven. Ik kreeg het mentaal niet voor elkaar dat op te lossen, want moeten die mensen dan geen bedankkaartje krijgen? Moest ik me er maar overheen zetten en ze toch een standaardkaartje sturen? Ik kwam er niet uit, met alle stress die er toch al was. Uiteindelijk heeft dus niemand een kaartje gehad. En ergens vind ik dat ook wel weer lullig, maar het zij zo. Ik kan me indenken dat sommige mensen het laks of zo zullen vinden.
Ik denk niet dat mensen daar iets van vinden en anders is dat jammer voor ze. Ik heb bijna alle mensen gesproken en bedankt voor hun komst. Daarna hebben we niet ook nog bedankkaartjes gestuurd. Die belanden toch, al dan niet na drie dagen op de schoorsteenmantel, in de papierbak.
Wat wel bijzonder was, was dat mijn vader na de uitvaart speciaal belde om te zeggen dat hij heel teleurgesteld was dat hij in de speeches niet werd genoemd en/of op passende wijze bedankt voor het feit dat hij 30 jaar met haar getrouwd was geweest. ‘Sorry pa, het was niet jouw feestje en als jij dood gaat zullen we je op gepaste wijze recht doen.’
Wij hadden in 2020 een corona-uitvaart van mijn vader, niet overleden aan corona. Zat je daar met alleen mijn moeder en de kinderen, in groepjes per gezin en dan anderhalve meter tussen de groepjes. Als er geen corona was waren er waarschijnlijk iets van 50 man geweest, neven van 200 kilometer verderop enzo.
Wat erg Netherfield! Hopelijk was er wel een beeldverbinding online zodat mensen toch (een beetje) aanwezig konden zijn op afstand?
Toen “papa’s oude oma” was overleden werden de (achter)kleinkinderen hierbij betrokken.
Ook de driejarige is mee geweest naar de begrafenis, met schep want we ging toch (be)graven.
Wat ik ook mooi vond was dat we lopend van de kerk over de drukke weg naar het graf liepen. Het was een mooie zonnige dag en voor iemand die ook voor mij een oma was geworden.
Mijn vader wilde in besloten kring de uitvaart hebben. Dat hield dus in dat mijn moeder, twee zussen, zwager, oom en tante plus vier kleinkinderen in een aula van het crematorium om de kist stonden.
Dat zat in het pakket van de uitvaart verzekering maar het voelde wel heel raar.
Bij de crematie van mijn moeder was het bijna gezellig druk.
Deze voelde heel onwerkelijk: tijdens de uitvaart van een basisschool-juf kwamen we erachter dat ze een identieke tweelingzus had 
Schoonmoeder lag op sterven en partner belde naar zijn pa om te informeren hoe het ging (wij wonen 200 km er vandaan). Het gaat erg slecht was de boodschap maar je hoeft niet te komen hoor want dat is te druk voor mama.
Ik heb hem meteen terug laten bellen met de mededeling dat we eraan kwamen want ik had al in de gaten waar dat op uit zou draaien.
En jawel hoor. We waren net te laat, onderweg kregen we een telefoontje dat ze was overleden.
Partner moest sowieso iedere keer bellen om langs te mógen komen om zijn terminale moeder een uurtje te zien.
Bízár, ik heb dat nooit begrepen want de relatie met zijn ouders was verder goed.