Wel of niet waken bij iemand die stervende is
Sinds het weekend is mijn moeder stervende. Voor ons allemaal een zegen omdat ze vanwege haar Alzheimer's steeds angstiger en agressiever werd. En nu waken we bij haar. Vanuit mijn werk zie ik bijna dagelijks iemand overlijden en vind ik het altijd verdrietig als er iemand alleen ligt. Nu ik voor de tweede keer in mijn persoonlijke leven waak vraag ik me af wat anderen hebben gedaan of willen doen als die tijd daar is.
Aan de ene kant geeft het me rust en voldoening dat ik er gewoon ben. Aan de andere kant is de verzorging en verpleging fantastisch en is het duidelijk dat ze al niet meer merkt wie er is.
Ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn.
Toen mijn moeder besloot alle behandelingen te stoppen was mijn broer bij haar. Het was toen al erg laat. We hebben toen in overleg besloten dat ik de volgende ochtend er heel vroeg heen zou rijden. We wisten niet of ze dat zou halen. Mijn oom en ik hebben hem toen afgelost. Mijn neef wilde ook nog langsgaan maar heeft zich bedacht toen hij bij het ziekenhuis was en buiten op ons gewacht. Ik kan mij goed voorstellen dat je je lievelings tante niet zo wil zien. Ik vind het fijn dat ik er nog voor haar heb kunnen zijn, maar ook blij dat ik daar niet alleen was toen ze toen wij er een paar uur waren heen ging. Ik denk dat het heel belangrijk is om je gevoel te volgen. Ik snap echt wel dat niet iedereen het aan kan. Net als nog in de kist kijken bij het afscheid. Mijn man en neef hebben dat niet gedaan en dat hoeft ook niet.
Diyer schreef op 13-03-2023 om 17:56:
Ik denk dat als iemand bij mij zou waken, ik zou wachten totdat iemand even naar de wc moet en dán gaan.
Sterkte de komende dagen. Doe wat goed voor je voelt en waar je naderhand ook met een goed gevoel op terugkijkt. Sterven doe je maar 1 x.
Dit is precies hoe het bij mijn oma ging
Ik heb een lange dag bij mijn moeder gewaakt maar 's avonds laat werd er door de verpleging op aangedrongen om naar huis te gaan voor mijn eigen rust omdat ik ruim 7 maanden zwanger was. Mijn broer was wel bij haar. Eenmaal thuis kwam het telefoontje dat ze overleden was.
Ik had echt het idee dat ze wachtte tot ik weg was.
Mijn vader heb ik wel zien overlijden, die heeft heel bewust afscheid genomen. "Iedereen is er? Nog wat laatste mededelingen en dan kan ik gaan" - dat idee.
Kersje schreef op 13-03-2023 om 18:35:
[..]
Zou ‘mooi’ zijn als ieder mens nog zo bij bewustzijn zou zijn dit zelf te kunnen plannen, maar is geen realiteit natuurlijk. Vwb de rest van je post ben ik het helemaal eens.
Dat kun je denk ik niet plannen, maar áls het kon, zou ik het doen ; )
Mijn moeder is zelf ook overleden, waar wij overdag in het hospice waakten en waakten en toen ze tegen ons zeiden, ga maar even liggen, we houden de boel in de gaten, is ze net overleden toen er niemand was. Ik denk altijd stiekem dat ze erop gewacht heeft om in volledige rust en stilte te gaan zonder pottenkijkers 
Fijn zoveel reacties.
Wij waren gisteren als gezin samen en hadden allemaal de stille hoop dat dat voor haar het punt van overgaan zou betekenen. Ik moest van ver komen dus de vraag was of ik dat gisteren zou halen.
Ik ben zelf dus ook vaak de zorgmedewerker die familie naar huis praat om te rusten. Vooral omdat mensen bij op de afdeling vaak onverwachts overlijden en er dus heel veel praktische dingen te regelen zijn.
We wachten samen rustig af en ondertussen is de smart speaker geduldig en speelt alle muziek voor haar die ik kan bedenken, ze hoeft gelukkig niet naar mijn zang te luisteren.
Ik zeg nu dat ik het niet zou doen maar je weet het natuurlijk nooit hoe je er op zo'n moment over denkt.
Ben wel bij mijn zus die euthanasie kreeg er bij gebleven .
Toen 1,5 jaar geleden bij stiefvader in het ziekenhuis alles losgekoppeld werd hebben wij er allemaal voor gekozen er niet bij te zijn.
Maar in beide gevallen was er van echt waken geen sprake.
Maar je moet doen wat voor jou goed voelt.
Veel sterkte in elk geval! 
Wij hebben gewaakt bij mijn moeder, maar -terugkijkend- niet tot het eind. Ik kon na verscheidene ziekteperiodes die we hadden beleefd eigenlijk niet geloven dat het zo snel zou gaan. Ik wilde - met de gedachte: morgen vast wéér een nacht opblijven - middenin de nacht naar huis. Mijn man waarschuwde me dat ze dan best zou kunnen gaan, maar ik wilde toch naar huis/bed.
En inderdaad werden we vrij snel gebeld en reden toen in de stille nacht naar het zorgcentrum.
Heb er geen spijt van. Ze was heel ver weg en 'weet' best dat ik niet uit desinteresse vertrok. Denk ik. Want wie kent je langer dan je moeder.
oh ja, en het scheelt wel met hoeveel gezinsleden je kunt waken, de nacht door. Wij waren met een klein clubje en niet iedereen ziet dat zitten, in zijn/haar eentje. Vergeet niet dat er in de nacht nauwelijks medewerkers actief zijn in een zorgcentrum.
Soms worden mensen toch nog even wakker vlak voor ze gaan, zou het toch echt vreselijk vinden als er dan niemand zou zijn.
Mijn moeder piepte er trouwens in het holst van de nacht tussenuit 😅. Net toen mijn vader diep in slaap was. Hij was nog wel even wakker geworden van haar laatste diepe zucht maar had dat niet beseft. Drie kwartier later werd ie weer wakker en was ze dus al gegaan. Maar het moment daarvoor toen we er nog allemaal waren is ze even wakker geworden. Ze moest mij nog wat zeggen 😅😂. Ik weet echt niet meer wat het was 😏. Was wel grappig.
Mijn moeder wachtte juist tot iedereen er was. Was heel de dag al in coma, sloeg haar ogen open en zag dat haar kinderen en man om haar heen waren en ging. Dus ieder mens kiest (indien mogelijk) zijn eigen manier van gaan. En ieder mens geeft zelf invulling aan het waken. Bij mijn zusje hebben we een "waakrooster" gemaakt, zodat er altijd iemand bij haar was ook al was ze niet aanspreekbaar meer. Eerste nachten sliep degene die de dienst had naast haar (op de grond), maar daar hebben we al snel de afspraak over gemaakt dat je wakker waakt. Was voor alle betrokkenen een waardevolle periode die ieder op zijn manier doorbracht. De een luisterde muziek met haar, de ander vertelde, de derde las voor en weer een ander waakte in stilte. Kortom..doe waar je je zelf goed bij voelt en wat je vol kunt houden. EN vooral veel sterkte toegewenst
Ik heb samen met mijn zoon gewaakt bij mijn man. Hij wilde ook niet alleen sterven. Het heeft op ons veel indruk gemaakt en we voelden ons hulpeloos. Mijn man heeft een hele nare laatste nacht gehad en ondanks sterke medicatie heel veel afgezien. Wij zijn wel blij dat we bij hem zijn gebleven tot het laatst toe.
watertoren schreef op 13-03-2023 om 20:02:
Ik heb samen met mijn zoon gewaakt bij mijn man. Hij wilde ook niet alleen sterven. Het heeft op ons veel indruk gemaakt en we voelden ons hulpeloos. Mijn man heeft een hele nare laatste nacht gehad en ondanks sterke medicatie heel veel afgezien. Wij zijn wel blij dat we bij hem zijn gebleven tot het laatst toe.
Aan de andere kant is de verzorging en verpleging fantastisch en is het duidelijk dat ze al niet meer merkt wie er is.
Ik bedoel het echt, echt, echt niet onvriendelijk maar heb het moeilijk om de juiste woorden te vinden voor wat ik wil zeggen, dus zeg ik het maar zoals het in mijn gedachten zit: het is niet omdat jullie moeder niet meer weet wie jullie zijn, dat jullie niet meer weten dat het jullie moeder is.
Sterkte en hopelijk duurt de strijd niet nodeloos lang.
watertoren schreef op 13-03-2023 om 20:02:
Ik heb samen met mijn zoon gewaakt bij mijn man. Hij wilde ook niet alleen sterven. Het heeft op ons veel indruk gemaakt en we voelden ons hulpeloos. Mijn man heeft een hele nare laatste nacht gehad en ondanks sterke medicatie heel veel afgezien. Wij zijn wel blij dat we bij hem zijn gebleven tot het laatst toe.
Moedig! En het moet toch altijd (hoe erg de strijd en de beelden ook waren) een warme gloed rond je hart geven dat jullie er in die momenten ook waren en hem niet in de steek hebben gelaten.
Ik geloof dat het al enkele jaren geleden is, hé watertoren, maar ik wens je toch nog eens het beste. Je hebt al meer dan eens over je overleden man gesproken en dat siert je.
Mijn oma is destijds ook stilletjes alleen overleden toen mijn moeder net even weg was. Dat vond mijn moeder moeilijk, maar het paste wel bij mijn oma.
Sterkte..