Wel of niet waken bij iemand die stervende is
Sinds het weekend is mijn moeder stervende. Voor ons allemaal een zegen omdat ze vanwege haar Alzheimer's steeds angstiger en agressiever werd. En nu waken we bij haar. Vanuit mijn werk zie ik bijna dagelijks iemand overlijden en vind ik het altijd verdrietig als er iemand alleen ligt. Nu ik voor de tweede keer in mijn persoonlijke leven waak vraag ik me af wat anderen hebben gedaan of willen doen als die tijd daar is.
Aan de ene kant geeft het me rust en voldoening dat ik er gewoon ben. Aan de andere kant is de verzorging en verpleging fantastisch en is het duidelijk dat ze al niet meer merkt wie er is.
Ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn.
Gelukkig nog maar 1x meegemaakt.. maar ik krijg het helemaal kriegelig als ik weet dat iemand alleen is in zijn of haar laatste levensfase. Dus ik zou waken; professionele verzorging of niet. En of je moeder het nu meekrijgt of niet.
Heel veel sterkte in de komende tijd!
Ik heb geen ervaring met waken, maar in jouw situatie zou ik doen wat goed voelt voor mezelf, als het voor de stervende geen verschil maakt. Waar heb jij echt behoefte aan?
Sterkte.
Ik zou te allen tijde mijn eigen gevoel hierin volgen en dus zelf gaan waken! Kunnen zoveel mensen mij garanderen dat ze het zelf niet meer beseft of verpleging nog zo fantastisch is, dan nog zou mij dit niet uitmaken en wil ik er zelf ‘mee kunnen leven’ en dus aanwezig zijn.
heel veel sterkte 
Ik denk dat als iemand bij mij zou waken, ik zou wachten totdat iemand even naar de wc moet en dán gaan.
Sterkte de komende dagen. Doe wat goed voor je voelt en waar je naderhand ook met een goed gevoel op terugkijkt. Sterven doe je maar 1 x.
Ik ben alleen een uurtje bij een stervende in de laatste 24 uur geweest en vond het verschrikkelijk. Ik kreeg het letterlijk benauwd van het gereutel. Misschien is het anders als het je eigen ouder betreft, maar ik weet niet of ik dat ga trekken.
Bij mijn ouders zou ik wel waken. Het lijkt me een naar idee als die alleen zouden zijn.
Mijn man heeft 5 dagen bij zijn moeder gezeten, met zijn siblings. Toen mijn vader op sterven lag kreeg ik bijna niemand zo ver. Dus ik zat er vaak (niet ‘s nachts) mijn broer een paar keer een aantal uur. Mijn zus hield het 10 minuten vol en ging nog net niet gillend weg. Op de dag dat hij stierf was ik er ‘s ochtends met mijn moeder. ‘s Middags stierf hij en waren mijn broer en zijn volwassen dochter er. Ik ben nog steeds zó blij dat hij niet alleen was, ook al merkte hij er zelf misschien niks meer van. Ik vind het nog steeds raar dat mijn familie het waken niet als vanzelfsprekend zag. Ik nam gewoon een boek mee en dan zat ik er de hele avond. Lang verhaal, maar ik vind dus dat je moet waken.
Diyer schreef op 13-03-2023 om 17:56:
Ik denk dat als iemand bij mij zou waken, ik zou wachten totdat iemand even naar de wc moet en dán gaan.
Sterkte de komende dagen. Doe wat goed voor je voelt en waar je naderhand ook met een goed gevoel op terugkijkt. Sterven doe je maar 1 x.
Dit is dus precies wat mijn moeder heeft gedaan en wat ze het liefste wilde: alleen gaan, zonder mensen om haar heen.
waken. Er er om blijven denken dat gehoor van stervende intact kan blijven. Dus weet wat je zegt plus praat niet te hard. Sterkte.
Ja, ik vind het ook heel vanzelfsprekend dat er gewaakt wordt bij iemand die stervende is. Het voelt voor mij helemaal niet goed als iemand alleen ligt te sterven. Als het per ongeluk is - net even weg en dan er tussenuit gepiept - dan is dat zo. Maar het voelt voor mij ook niet goed als iemand lang alleen is. Ik ben zo bij verschillende overlijdens geweest, een vriendin, mijn moeder, een oom. Nooit alleen overigens, altijd met meerdere mensen. Maar dat waren geen lange sterfbedden met dagenlange wakes.
Diyer schreef op 13-03-2023 om 17:56:
Ik denk dat als iemand bij mij zou waken, ik zou wachten totdat iemand even naar de wc moet en dán gaan.
Sterkte de komende dagen. Doe wat goed voor je voelt en waar je naderhand ook met een goed gevoel op terugkijkt. Sterven doe je maar 1 x.
Zou ‘mooi’ zijn als ieder mens nog zo bij bewustzijn zou zijn dit zelf te kunnen plannen, maar is geen realiteit natuurlijk. Vwb de rest van je post ben ik het helemaal eens.
Ik heb bij mijn moeder gewaakt en was er, samen met een ander familielid, bij toen ze overleed. Het was zeker pittig, maar het was het laatste wat ik voor haar kon doen, ook al kreeg ze er zelf waarschijnlijk niets meer van mee. Ik ben blij dat ik het zo heb kunnen doen.
ik kon het bij mijn moeder niet doen, want overleed onverwacht. Maar als het had gekund, had ik het zeker gedaan.
Bij mijn vader 16 jaar geleden. En bij mijn moeder, 2 jaar geleden. Pap lag in t ziekenhuis, mam in een hospice.. Altijd doen, waken. Echt, ik ervaar het nu nog, als een van de fijnste, mooiste ,en warmste dingen, hoe vreemd dit mag klinken. Dat je ze vasthoudt, wanneer ze hun laatste adem uitblazen.. ik had het mezelf nooit vergeven ,als ik er niet bij was..
Ik heb gewaakt bij mijn opa. Gelukkig een grote familie want het heeft drie weken geduurd en ook in de nacht was er altijd iemand bij hem. Natuurlijk is het emotioneel, maar tegelijkertijd vond ik het ook een mooi samenzijn. Mijn opa was ook nog wel bij kennis tot het allerlaatste moment aan toe.
Bij mijn oma alleen een paar keer langs geweest bij wakende familie leden. Oma sliep en dat vond ik wel moelijker.
Hoe dan ook bij mijn ouders ga ik het zeker wel doen. Het is het laatste wat ik voor ze kan doen. Al hoop ik dat het nog heel lang duurt.